Hoi Onze dochter wordt in augustus 11. De afgelopen weken merk ik dat het me aanvliegt hoe snel alles gaat. De afgelopen jaren zijn zo ontzettend snel gegaan. Ook het besef dat ze zich steeds meer gaat losmaken en zelfstandig wordt. Supertrots wordt ik daarvan, het gaat haar goed Af! Maar het vliegt me ook steeds vaker aan, het besef dat ze nog maar 1 jaar op de basisschool zit, dat de heerlijke vakanties met z'n drietjes over een jaar of 5 miss ook verleden tijd zijn. Ik kan daar dan ook wel verdrietig van worden, dat alles vergankelijk is zeg maar. Natuurijk wil ik daar niet in blijven hangen e genieten van het nu. Dat gaat ook goed hoor, maar laatste weken regelmatig een brok in mijn keel en van die besef momentjes. Misschien komt het ook doordat we 1 dochter hebben. Mijn man herkent mijn proces, heeft het denk ik nog wel wat sterker. Iets met vader dochter wrs. Herkennen mensen het hier? Tips? Hoe gaan jullie er mee om? Liefs Donja
Herkenbaar! Ik heb het bij vlagen en bij vlagen wat meer. Ik had er het meeste last van toen mijn oudste naar school moest, zij was er wel aan toe, maar ik niet. Het beste hielp het beseffen dat ze op een dag langer thuis was dan op school. En niet te veel bezig te zijn met de toekomst maar leven in het nu.
Ik geef dochter wat minder te eten, dan groeit ze niet zo snel Maar nee, idd meer van nu genieten en niet zo veel nadenken, snel gaat de tijd toch wel.
Mijn zoon is dan geen 11 maar nu de kleutertijd bijna voorbij is (hij is 6 en gaat na de zomer naar groep 3) krijg ik soms gewoon out of nowhere een brok in mijn keel als ik naar hem kijk. Hij wordt opeens zo'n groot persoontje met zijn eigen karakter, wensen etc. Voor mijn gevoel gaat hij morgen al het huis uit om te studeren Heel herkenbaar dus en ik stop dit gevoel maar bij de rest van de moeder-gevoelens waar ik niks mee kan...
Ik herken het niet. Heel soms kijk ik wel met weemoed terug naar foto’s waar ze een stuk jonger zijn. Maar buiten dat vind ik dat iedere fase wel wat heeft en vind ik het heerlijk als ze steeds zelfstandiger worden. En daar groei ik ook gewoon in mee. Maar misschien scheelt het dat ik nog wel wat lekker uiteenlopende leeftijden thuis heb rondlopen. Zo haalt mijn oudste dochter (hopelijk) deze week haar rijbewijs en rondt ze, als alles goed gaat, zeer binnenkort haar opleiding af en kan ze gewoon een serieuze baan gaan zoeken. En mijn jongste wordt volgende week 6 en gaat volgend school jaar naar groep 3. Hij is daar ook helemaal klaar voor, dus ik vind dat soort stappen die ze maken alleen maar leuk en genieten.
Ik herken het ook niet. Ik groei er in mee en omarm het dat hij ouder mag worden en ik er onderdeel van uit mag maken.
Dit eigenlijk. Ik vind het hartstikke leuk ook hoor dat ze groter worden en ben hartstikke trots. Maar zeker met de jongste die begin volgend jaar 10 wordt, dat is nu nog zo'n heerlijk aanhankelijk, knuffelig mannetje en ben zo bang dat dat straks ineens over is. Maar ik zie ook aan de oudste hoe leuk een volgende fase weer kan zijn, dus het komt allemaal vast goed!
Mwah, ik heb er mixed feelings bij. Ik vind dat ouder worden en zelfstandiger wel erg lekker maar mijn oudste is echt een heftige intense puber en dan denk ik weleens was je nog maar dat kleine schattige meisje
Haha dat dus. Mijn oudste wordt 15 dit jaar aaarghh.. misschien wil hij volgend jaar al niet meer mee op vakantie. Probeer gewoon een heel leuke bestemming te zoeken.
Ja, dat heb ik soms ook. Het is hier pas een beetje sinds dit schooljaar. Ik zat dit jaar met het uitzoeken van een vakantiebestemming ook wat meer te piekeren over iets wat we allemaal leuk vinden. De tijd dat ze uren zoet was met een zwembad is wel voorbij.
Ik herken het wel van toen mijn oudste die leeftijd had. Maar dat was ook meer wat opzien tegen de puberteit. Inmiddels zitten we daar middenin en het valt nog wel mee. Ik vind het ook wel weer leuk, zo’n gozer die langer is dan ik met een zware stem in huis. En hij is nog redelijk lief en gehoorzaam gebleven ook. Dat ze steeds meer hun eigen gang gaan vind ik niet zo erg. Ik probeer ze daar ook ruimte voor te geven, hoewel het wel lastig is. En over een paar jaar gaan ze misschien inderdaad niet meer mee op vakantie, hoewel die van mij zulke feestbeesten zijn dat ze zich een gratis vakantie heus niet laten ontnemen, haha. Waar ik wel heel bewust van ben is dat mijn jongste straks ook groot wordt. Dat is echt nog zo’n lekker klein knuffeldier, ook al is hij al 9. Maar die kruipt elke dag nog bij mij in bed, komt op schoot zitten, moet een paar keer per dag een onderhoudskroelbeurt krijgen. En hij is nog zo lekker zacht en stevig tegelijk om vast te houden. Dat ga ik wel missen als hij dat niet meer wil.
Heel erg herkenbaar… mijn man en ik hebben het er moeilijk mee geregeld… Oudste gaat na de zomer naar de middelbare.. dan nog twee van bijna 10 en 7…. Het gaat zo snel! Ik vind het lastig om fotor’s van vroeger terug te kijken.. ik kan het mij nauwelijks meer herinneren allemaal terwijl wij bewust veel bij de kinderen zijn geweest (werken onder schooltijd, geen bso etc) Zoon in groep 8 is nu zo lief, vindt alles leuk, houdt van knuffelen en daarnaast ook veel zelf op pad en bijna net zo lang als ik Het idee dat hij over zes jaar het huis misschien uitgaat vind ik bijna ondraaglijk.. Ik vind deze fase ook weer fantastisch maar vind dat het leven gewoon zo snel gaat en ze zo snel groot worden… wij proberen bewust heel veel tijd met ze door te brengen, spelletjes doen, lachen, vakanties…
Nou nee, dat herken ik totaal niet! Elke fase heeft wel zijn charmes, de pubertijd ... we gaan het beleven! Ik ben overigens wel een piekeraar, kan echt wel ergens in blijven hangen, dus kan me er wel wat bij voorstellen. Tsja, ik probeer mezelf dan maar weer een trap onder m'n achterste te geven als ik zit te piekeren of ik praat het van me af bij m'n man of een vriendin. Als ik loop te piekeren (en zeker over de kinderen) dan ga ik het onbewust ook op hen projecten, en dat wil ik niet, dus vandaar de figuurlijke trap onder m'n achterste
Hier momenteel ook even lastige weken. Ik denk heel herkenbaar als de eerste van de basisschool gaat.
Ik herken het niet echt en dat komt volgens mij omdat hier nog een kleuter rondloopt. Al hoop ik wel ergens dat de oudste 2, hun tempo van zelfstandig worden en ook echt het huis verlaten mss iets minder snel gaat, dan bij mijzelf. Want dat zou willen zeggen dat binnen 2 jaar onze oudste bijna niet meer thuis is en dat hij binnen 4 jaar het huis verlaat.
Hier een 5 jarige die naar groep 3 gaat, vind t maar een raar idee. Zo leer je ze van een lepel happen, zo verbeteren ze je voorleeswerk. En ik vind het voor haar super fijn en ik hoop dat ze lezen helemaal geweldig vindt. Voel me spontaan ineens oud dan, allicht dat dat meer t issue is.
Herkenbaar. Mijn oudste zit nu in groep 8 en is al een echte puber in wording. Hij heeft dezelfde schoenmaat als ik en qua lengte gaat hij ook ineens de lucht in. Het gaat me echt heel vlug allemaal. Mijn jongste is net 4 en op de basisschool begonnen. Bij hem heb ik het nog iets sterker. Maar dat is ook omdat ik bij elke fase die we met hem hebben gehad, ik weet dat we die nooit meer terugkrijgen. Voor mijn gevoel viel hij gisteren nog als een kleine baby op mijn buik in slaap en nu fietsen we samen een een rondje door de wijk. Hij zonder zijn zijwieltjes en ik er naast. Ik vind het prachtig allemaal, maar tegelijk soms ook even slikken.