Zeer dringend opzoek naar hulp

Ik heb echt geen flauw idee maar wilde het niet zomaar weg klikken. Vraag me af of je hier ook echt antwoorden gaat vinden maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen! Lijkt me heel heftig.

 

Edit: misschien is succes wel een betere term . En heb je trouwens al meerdere instanties geprobeerd? Chantage is echt rot maar denk ik meer een uiting van de kern van het probleem. Wat die is weet ik niet hoor maar pfoe..

 

@Syane



Ik denk dat ik ook nog wel wat weet maar als je het goed vindt reageer ik later even.
De drukte gaat hier net beginnen.

 

Als moeder van een adhd-er weet ik hoe verdomd moeilijk het is om bij een adhd-er "binnen te komen".
Weten jullie trouwens zeker dat ze alleen ADHD heeft? Want dit (weglopende) extreme gedrag van jouw dochter herken ik niet in mijn zoon. En die had toch vrij ernstig aanwezige adhd volgens de psych.
Ik herken wel het "chanterende" gedrag. Bijv. Als we zijn ps4 af willen pakken als hij met school de verkeetde kant op gaat, dan zegt ie: als je dat afpakt dan doe ik helemaal niks meer aan mijn school.
Maar mijn zoon heeft ook ASS (voorheen pdd-nos), dus wellicht dat dingen daarom er anders uitkomen bij hem.

Onze zoon heeft 1 jaar extern gewoond (hij kwam 2 weekenden per maand thuis) in een begeleidingsgroep. Hier kregen ze dus idd traing/hulp en ging daar ook naar school.
Maar dat was niet gesloten, dus daar heeft jullie dochter ws niks aan.

Ik hoop dat iemand hier de juiste oplossing voor jullie heeft!!

Heel veel sterkte met alles! Hopelijk is het einde snel in zicht!!

 

Sorry geen tips, maar wat een verdrietige situatie... Ik hoop dat jullie snel de hulp krijgen die jullie nodig hebben. Sterkte!

 

Weet niet of er spoed plekken bestaan maar ik zou Jeugdgids contacten, zorg bemiddeling van je zorg verzekering bellen en haar niet bij crisisdienst ophalen maar met hun kijken of er direct iets kan. Dit is wat ik voor nu weet. Maar wat heftig en moeilijk zeg! En die wachtlijsten hè, grrrrr

 

Klinkt een beetje als mijn zusje, maar die had/heeft geen adhd. Dat chanterende gedrag had zij heel extreem rond die leeftijd. Het nare was dat mijn moeder er amper meer iets in kon betekenen en hulpverlening etc ook niet. Ze kon namelijk niet ergens opgenomen worden tegen haar wil in

Ik weet niet of dat nu anderen is, maar destijds moest m’n zusje daar zelf achterstaan en toestemming voor geven. Gesloten gebeurt voor zover ik weet alleen als dat vanuit de rechter is besloten of er toestemming is van het kind zelf. De kinderrechter geeft meestal alleen toestemming bij direct gevaar voor kind of omgeving. Je moet er ook een hele procedure voor opstarten. Mijn zusje deed aan automutileren en dat was onvoldoende gevaar voor zichzelf. In andere woorden: wij en vooral mijn moeder had er maar mee te dealen, want er kon niets gedaan worden....

Ik heb dus geen tips of adviezen en kan je alleen maar sterkte/succes wensen. Met haar leeftijd nu kun je het vermoedelijk alleen oplossen met je directe omgeving. Je zou de procedure kunnen proberen via de kinderrechter, maar ik weet niet of je daar misschien meer kwaad dan goed mee doet.

 

Ik lees nergens iets over een psychiater? Is ze nergens onder behandeling? Het kan natuurlijk dat de problemen heel recent zijn en dat dat inderdaad niet het geval is. In het verleden heb ik weleens voor mijn zoon gewoon rechtstreeks contact opgenomen met Karakter (jeugdpsychiatrie) omdat hij daar eerder onder behandeling was. We konden daar toen ook terecht, moesten uiteraard wel een verwijs regelen enzo. Op de leeftijd van je dochter gaat dat misschien niet zomaar, maar al is het maar alleen voor jullie om te kijken of zij ideeen hebben?

 

Wat een moedige sterke beslissing om het hier te delen.
Een heftige tijd voor jullie!

Het lijkt alsof er meer aan de hand is dan adhd icm puberteit.
Mocht er nog een andere diagnose worden gesteld dan kan gerichter behandelen of handvaten krijgen.

Heel veel kracht en sterkte!

 

Om te beginnen heel veel sterkte, wat hebben jullie zware jaren achter de rug zeg.
Mijn eerste advies zijn laat haar verwijzen naar de ggz, want het gedrag wat je beschrijft lijkt mij niet alleen bij adhd te passen. Echter ik zeg er ook meteen bij ze is 14 en dat is derhalve weer een moeilijke leeftijd als in dat ze veel nu zelf mogen beslissen.
Wat voor instantie is er nu betrokken? Verder is het niet makkelijk om iemand gedwongen/gesloten op te nemen zeker niet tegen hun wil in. Wat jij beschrijft als dit tenminste alles is heb je ook niet genoeg zgn gevaarscriteria waarop dit zou kunnen. Je mag me ook altijd een pbtje doen als je over dat deel nog meer vragen hebt.
Ik zou me wat dat betreft dus nu eerst meer focussen op kijken wat de mogelijk andere achterliggende diagnose is zodat je ook meer gericht weet wat er met het gedrag moet wat daaruit voort komt.

 

Jullie zitten er nu vooral op te hameren dat jullie dochter hulp nodig heeft, maar dit is natuurlijk ook jullie dynamiek met elkaar. Ook jullie hebben hulp nodig om beter met haar om te gaan en dingen constructief anders te gaan doen.
Ik lees ontzettend veel frustratie en woede in je berichten en ondanks dat ik begrijp dat je aan het einde van je latei bent lees ik dus nergens de vraag waar je zelf hulp kan zoeken en dat vind ik jammer. Het komt niet alleen door je dochter.

Ik heb zelf een zoon van 3, die heeft een ontwikkelingsvoorsprong met een soort dwangneurose omdat hij niet genoeg uitdaging krijgt en misschien iets van adhd. En dat betekend dat ik de hele dag moet anticiperen, hij heeft dus op dit moment ‘gedragsproblemen’ of beter gezegd hij is niet gelukkig op dit moment. Er zijn 2 dingen waar ik mij mee bezig hou hulp voor hem opzetten, maar ook lijntjes uitzetten hoe ik kan leren hem anders te benaderen. it takes two to tango.

En het spijt me als dit vervelend overkomt dat is helemaal niet zo bedoelt, het enige is dat ik vind dat je als ouder ten alle tijden als eerste naar jezelf moet kijken. Wat kan ik anders doen? Het gaat niet om goed of fout, maar wat werkt voor beide partijen? Als mij zoon 14 was geweest had ik graag een gesprek gehad met ons als gezin en een psycholoog ik zou willen weten wat ik ‘verkeerd’ doe. En verkeerd is niet het goede woord ik kan alleen even niet iets anders bedenken.

Sterkte, het is een heftige situatie.

 

Is zij, behalve de ADHD, verder nog getest op diagnoses?
Het klinkt me niet als alleen ADHD.
En normaal pubergedrag is dit al lang niet meer.
Wij hebben een pleegkind gehad met dit gedrag.
Het is heel rigoureus, maar je kan via de gemeente Jeugdhulp laten inschakelen.
Dat is jeugdzorg.
Dan wordt ze wellicht uit huis geplaatst en komt ze in de jeugdzorg molen.
Er zijn weldegelijk instanties voor kinderen met dit gedrag.
Ons voormalig pleegkind is daardoor nu in een gezinshuis met begeleiding.
Ze kan gewoon niet in een gezinssetting uit de voeten.
Voordeel is dat iedereen daar pedagogisch geschoold is, er is een gedragsdeskundige, psycholoog in huis etc.
Dus de lijnen zijn kort.
Zij zijn professionals en laten zich niet emotioneel chanteren. Daar heeft ze geen vat op.
Ook kunnen zijn zorgen voor begeleiding en handvatten voor hoe jullie met elkaar om kunnen gaan zonder destructief te zijn.
Maar dat is iets waar je achter moet staan.
Het is niet niks als je kind, tijdelijk, niet thuis kan wonen.
Op een gegeven moment is het niet meer of jij het nog trekt maar het wordt een gevaar voor zichzelf.

 

Ik lees de wanhoop in je bericht en kan mij dat heel goed voorstellen.
Het lijkt mij ook dat hier meer speelt dan alleen adhd en puberteit.
Ik denk dat ze zsm opgenomen moet worden op een jeugdgroep...als ze daar blijft weglopen en daarmee een gevaar wordt voor zichzelf dan zal t uiteindelijk gesloten kunnen worden.
Ik zou sowieso niet ingaan op chantage....want daarmee wordt het alleen maar erger.

Wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat er een passende oplossing komt.

 

Poeh een snelle oplossing dat is lastig. Collega van mij had een dochter met dezelfde problemen. Daar vloog de inhoud van de bestekla ook door de woonkamer en eindigde de messen in de vloer. Die is met crisisopvang, na al jaren bij diverse instanties gesloten opgenomen.

Pas de echte ommezwaai kwam toen ze dr vriend leerde kennen. Inmiddels is ze mama, werkt en het gaat super met dr.

Verdween ineens spoorloos, dook met een vriendin op in een andere stad bij iemand. Daar opgespoord stond politie voor de deur en via t dak namen die meiden de benen en liepen met hun nachtpon over straat in een gebied waar ik met mn spijkerbroek, kisten met stalen neuzen me vanaf schemering niet zou wagen.

Achternichtje is tot 3x toe weggelopen uit een instelling, ongeveer dezelfde leeftijd. Meisje heeft t nodige meegemaakt op jonge leeftijd en thuis is t ook niet zonder financiele zorgen. Heel gevoelig kind maar die nam de kuienlatten, vanuit de instelling, ook weer met een vriendin. Alles achtergelaten zodat ze niet te vinden was. Instelling kwam er pas uren later achter. Ze heeft problemen maar dom is ze zeker niet. Moest een Amber alert aan te pas komen. Als moeder zijnde sta je doodsangsten uit.

Trackingsding obv GPS in dr tas naaien achter de voering ofzo? En ja, is ook niet heilig en kan negatief uitpakken als ze hem vindt maar je weet dan wel waar ze uithangt.

Huisarts, zorgbemiddeling, desnoods bel je bijv. een van de instellingen op vraag je wat de snelste weg is om in zoiets opgenomen te kunnen komen.

Acute dienst was bij mijn vader vrij vlot geregeld destijds. Hij vormde op dat moment een gevaar voor hemzelf en de omgeving. Dus dat was in eerste instantie ziekenhuis maar daar wandelde hij op zoek naar een uitgang (nog in afwachting van MRSA uitslag). Psycholoog er bovenop voor beoordeling, ging allemaal razendsnel binnen een paar uur zat hij in t Delta. Ze kregen m alleen niet handelsonbekwaam verklaard, maar hij zat in elk geval voor de duur van de MRSA uitslag en intussen AB kuur afmakend. Daar was hij behoorlijk in t gareel gekomen.

Acute dienst kan je via de huisarts volgens mij opstarten.

 

Wat heftig en naar. Ik voorspel al een behoorlijke tijd dat wat jou nu overkomt ons voorland is. Wij hebben een dochter van 12 met adhd en haar negatieve gedrag neemt de laatste tijd erg toe, nu ze langzaamaan begint te puberen.
Alleen bij haar is wel wat meer aan de hand en is de adhd niet zo zeer de oorzaak, maar meer de versterker van haar andere problematiek. Er is sprake van hechtingsproblematiek, omdat ze in haar eerste 2,5 jaar veel verschillende verzorgers heeft gehad en van hot naar her is gesleept, totdat ze als crisisplaatsing bij ons kwam wonen. Wij hebben inmiddels al jaren de voogdij en het is de bedoeling dat ze bij ons gaat opgroeien tot volwassenheid. Maar ik heb er een hard hoofd in dat dat gaat lukken, gezien haar soms escalerende gedrag.

Voordeel voor ons is dat onze link met de jeugdzorg (pleegzorgbegeleiding) erg kort is en daarom zijn we nu al met de nodige hulp bezig, in de hoop dat we het ergste kunnen voorkomen.

Mijn dochter is ook zeer manipulatief en eigenlijk ook zeer egoïstisch. Alles moet op haar manier en als het niet zo gaat dan is het huis te klein. Ze wil ook alles onder controle houden. Chantage is ook aan de orde van de dag, maar alles is nu nog wel in de kiem te smoren. Ik verwacht dat dat alleen maar tijdelijk nog zo is.
Maar het grootste deel van dit gedrag komt dus voort uit haar hechtingsproblemen. En haar gebrekkige impulscontrole wat weer bij de adhd vandaan komt, maakt haar gedrag zeer explosief. Ze reageert zonder eerst na te denken.

Ik ben dus benieuwd of er misschien niet meer met jullie dochter aan de hand is dan alleen adhd. Hoewel puberteit de zaken natuurlijk ook extra kan compliceren. En heeft ze medicatie voor de adhd?

Heel heftig in ieder geval... Ik heb voor mezelf al voorgenomen dat er een grens is van wat we aankunnen. Ik weet alleen nog niet waar die grens ligt, maar ga er vanuit dat ik hem herken als ik hem voel.
Wij houden het lijntje dus kort met onze pleegzorgbegeleider om worst case scenario te voorkomen, maar tegelijkertijd zijn we ook realistisch en bereiden we ons mentaal voor.

Ik heb helaas geen kant en klare tip of oplossing, aangezien we zelf kort op de hulpverlening zitten en we dus waarschijnlijk een andere route bewandelen dan jullie. Maar ik denk dat ik wel zou adviseren om te kijken wat er nog meer kan spelen. Lastige is daarbij wel dat kinderen vanaf 12 jaar ook bepaalde zaken moeten ondertekenen om goed te keuren. Zo was het in ieder geval wel toen we met onze dochter vorige maand bij de kinderarts zaten om van kortwerkende methylfenidaat over te stappen op langwerkende (vooral met oog op de puberteit, middelbare school en de wetenschap dat ze dan nooit zonder toezicht haar medicatie gaat innemen).

Heel veel sterkte en ik kan alleen maar voor jullie hopen dat je de juiste hulp gaat vinden.

 

Het begint sowieso bij het wijkteam van je gemeente. Zij moeten meekijken welke hulp in deze situatie passend is én welke vergoed wordt door de gemeente waar jullie wonen. Zij kunnen niet zeggen “we weten het ook niet meer”.

Gesloten opname kan alleen via de kinderrechter geregeld worden. Al zal dat niet zomaar geregeld (kunnen) worden. Een kinderrechter zal eerst willen dat alle andere hulp is ingezet. Een opname op een open behandelgroep bijvoorbeeld. Dit kan wel vrijwillig, echter moet je dochter daar ook achter staan (ivm leeftijd) en blijf je als ouders verantwoordelijk.

Bij (bijna) iedere vorm van jeugdhulp hoort ouderbegeleiding. Niet alleen het kind heeft behandeling nodig, ouders moeten hierin ook leren en mee groeien. Dat laatste is essentieel voor het slagen van hulpverlening aan een kind. Een opname is altijd tijdelijk en je moet het weer samen doen als een kind weer thuis komt.

Als ze vast bij oma blijft wonen zou je kunnen kijken naar netwerkpleegzorg. Dan krijgen oma en partner ook ondersteuning in de opvoeding. Dit loopt ook via de gemeente overigens.

Laten doorverwijzen naar de kinderpsychiater lijkt me sowieso een goed plan.

En verder, heefr jullie dochter een vertrouwenspersoon? Iemand die onafhankelijk is in deze situatie (dus niet iemand waar ze nu woont of gewoond heeft) en die er voor haar is. Bijv een leraar of buurvrouw? Dat is heel belangrijk. Het is en blijft een kind die zich, ondanks haar grote mond en verschrikkelijke gedrag, misschien wel heel alleen op de wereld voelt.

 

Het enige dat ik weet te bedenken is dat jeugdzorg trajecten heeft om pubers naar zelfstandigheid te begeleiden, waar je ook kan wonen. Wat zul je je zorgen maken. Sterkte!

 

Er zijn ook gezinshuizen. Ik weet niet of jullie daarvoor in aanmerking komen. Daar kijken ze naar het hele systeem ipv alleen naar kinderen. Misschien zouden jullie daarmee de dynamiek aan kunnen pakken.

ADHD kan het lastig maken om de gevolgen van gedrag te zien. Een reactie kan dan eerder uit het niets komen. Dat kan maken dat haar beleving ver bij jouw beleving uit de buurt kan liggen. Dat maakt het dan niet minder haar beleving.

 

Wat ontzettend verdrietig.

Ik weet niets van de officiële instanties die jullie nu hard nodig hebben. Gelukkig anderen hier wel.

Is er evt ook een vertrouwenspersoon in jullie familie of vriendenkring die jullie kan ondersteunen in een soort van extra vinger aan de pols? Extra aandacht voor haar? Als soort van verbindingslijn in deze moeilijke tijd?