Daar moet dus echt direct verandering in komen, in de gehele kinderopvang. Uit deze documentaire blijkt dat ook. We zijn te voorzichtig, te gevoelig, te betrokken bij de gezinnen. We denken dat het niet voor zal komen bij de mensen die we kennen, maar het gebeurt wel. Daarnaast kan het ook ergens anders gebeurd zijn. Stel je voor dat de oppas, een familielid etc. een kind heeft mishandeld. Jij ziet wel blauwe plekken of andere signalen, maar je bespreekt het niet met de ouders. Ouders komen er daarna zelf achter en spreken jou erop aan waarom er niks gesignaleerd is.
Dit.. Ik zou me totaal niet bezwaard voelen als iemand aan mij vraagt hoe mijn kind aan blauwe plekken komt.
En bedenk daarbij ook dat het niet altijd de ouders zelf zijn, maar net zo vaak een andere persoon uit de directe omgeving die dat doet. Als je met dit uitgangspunt het gesprek aangaat, dan breng je het al heel neutraal.
Zetten jullie dat allemaal gelijk in gang als er een vermoeden is of kijken jullie het eerst nog even aan?
ik ga zeker kijken! Ik ben leerkracht en vind dit heel waardevol om te zien. Wij gaan eerst ook altijd dossier aanleggen, bespreken met ouders en veilig thuis vragen om advies. Wel is het zo dat we heel voorzichtig moeten zijn, ik heb het een keer gehad dat de ouders na het heel voorzichtige gesprek met ons (we wilden weten hoe het thuis ging enz. Verder nog niets...) de kinderen van school haalden en 6 weken van de aardbodem verdwenen waren... Politie ed ingeschakeld. Pas toen ze weer op een school ingeschreven werden kwamen ze weer boven water. Dat is dus ook een gevaar waar je heel voorzichtig mee moet zijn.
Dat is zo, maar dit zijn echt uitzonderingen natuurlijk. En als je daar altijd rekening mee moet houden dan kun je niks meer bespreken. Dat deze ouders deze actie deden zegt ook al heel veel. En daar kan de hulpverlening dan weer op insteken.
wauw, ik heb het net bekeken. Wat een ellende maken sommige kinderen mee he! Pff, te erg voor woorden. Syane, het gebeurt vaker dan je denkt hoor, dat ouders hun kind oppakken en weggaan van school wanneer er vaker gesprekken worden gevoerd of wanneer ouders denken dat wij iets weten.
Zou men niet naar gedrag in combinatie met blauwe plekken kijken en de interactie met anderen? Ik ken iemand die beroepsmatig het misbruik van een kind niet zag, toen het uit kwam is ze gestopt met werken. Jaren geleden, maar ze kan het nog steeds niet met droge ogen vertellen.
Ik kan dat me heel goed voorstellen. Ik zou het ook veel vaker moeten zien dan dat ik het nu zie... Maar het is zo lastig! Toch, ik werk nu 6 jaar voor de klas heb ik een aantal keer een melding gemaakt, en ook de stappen daarna meegemaakt. Het is heel heftig.
Oh, dat zal zo zijn, maar ik bedoel dat dit nooit een reden mag zijn om niks te doen en het gesprek niet aan te gaan.
We hebben het in het verleden even aangekeken, maar we weten nu dat dit niet goed is. Het is ook vreemd om op een gegeven moment ouders aan te spreken en dan te moeten zeggen dat je al tijden een vermoeden hebt en signalen opnoemt uit het verleden. Op dit moment leggen we alles direct vast.
Ik heb beroepsmatig 1 keer een melding moeten maken. (kdv) Het was heel heftig, maar heeft gelukkig zo uitgepakt dat het voor de kinderen de beste optie was. Moeder gaf later ook aan mij aan dat ze hierdoor ook echt geholpen was. Ze kon de hele situatie niet meer aan, maar wist niet hoe ze op de juiste manier en bij de juiste instantie om hulp kon vragen. Kinderen zijn toen overgeplaatst naar een gespecialiseerde opvang en moeder heeft intensieve begeleiding gekregen. Een jaar geleden heb ik een melding gemaakt vanuit mijn privésituatie en dat voelde heel naar. Ik heb echt met lood in mijn schoenen gebeld naar het AMK. Ik ben heel netjes te woord gestaan, maar het was enorm lastig om de melding te maken omdat ik het volledig anoniem wilde doen. Juist omdat ik anoniem wilde melden kon er in dat gezin weinig tot geen hulp aangeboden worden. Dat zou alleen kunnen als ze bij dat gezin konden melden dat er iemand gebeld had naar het AMK. Ik wilde dat liever niet omdat ik informatie had doorgegeven die alleen bij mij vandaan zou kunnen komen. Ik ben toen in gesprek gegaan met de ouders van het gezin, wat ik gehoord heb van de kinderen uit dat gezin, is door beide ouders bevestigd. Ik heb mijn zorgen uitgesproken en hen aangehoord, meer kon ik niet doen. Op dit moment is het daar zo onhoudbaar dat de ouders hopen dat het een keer volledig uit de hand loopt met 1 van de kinderen zodat de politie in kan grijpen en het desbetreffende kind onder dwang uit huis geplaatst wordt. (liefst in een gesloten inrichting) Volgens ouders hebben zij alle vormen van hulpverlening gehad, is er nooit adequaat gehandeld door de hulpverleners en zitten zij hierdoor met een onhoudbare situatie thuis. In mijn ogen is het nu dus wachten op een vreselijk incident en dat wil je toch ook niet?
Wat ik persoonlijk wel jammer vind is dat je dus als "instelling" ( lees school kdv psz ) heel snel melding kan en mag maken en deze dus opgepakt wordt. Maar dat als je dit als ouder doet je afgewimpeld wordt, eigenlijk is dat best triest.
Dat zou niet mogen zo. Heb je dat zo mee gemaakt? Ik heb 2 keer een melding gemaakt, 1 keer als instelling en 1 keer als ouder/familielid. Beide meldingen werden hetzelfde behandeld.
Ja en elke keer wordt ik weggewimpeld. Maar goed dit is best een complex verhaal waar ik niet over uit kan wijden openbaar
Triest... Ik snap niet dat ze hier verschil in maken. Ik neem aan dat je niet bent gaan bellen omdat je buurvrouw haar kindje 1 keer in de tuin een tik op dr billen gaf omdat ze niet luisterde..
Ben ik zó met je eens. Ik heb dit persoonlijk meegemaakt als kind (werd dus helaas te laat ingegrepen, maar is wel tig jaar geleden) als meer recentelijk beroepsmatig. Ik kon daar echt woest om worden als ik dat (te) laat onder ogen kreeg omdat eerdere meldingen van ouders en andere privé personen niet goed waren opgepakt.
Als je hoort wat er allemaal tegen mij gezegd werd. Zelfs toen ik mét foto's etc kwam. Nou je mond valt er letterlijk van open
Mijn maag draait echt om als ik die brandplekken zie op die baby, mijn zoontje is precies even oud en dan zie ik zo zijn voetjes en beentjes!! Ik ben zelf leerkracht en ben ook meerdere keren gebeld door het AMK (algemeen meldpunt kindermishandeling) om mijn verhaal te doen over een kind in de klas. Het vreemde alleen is dat ik eerst van ouders toestemming moet hebben om iets te mogen vertellen over hoe hun kind in de klas is. Dat heb ik serieus echt nooit begrepen. Stel ouders geven geen toestemming dan mag ik ook niets vertellen. Pas als wij zelf verdenkingen hebben moeten we een protocol volgen en hebben we meldingsplicht.