Als zwanger worden niet lukt, wat dan?

Hoi Jingels,

Ik denk er het eerste jaar niet over na eigenlijk, we hopen maar dat het lukt en is t na een jaar niet gelukt, gaan we maar ns nadenken om naar de HA te gaan.

Liefs,
Jorietje

 

Ik denk dat het 'wat nu' gedeelte voor iedereen heel persoonlijk zal liggen.
Ik moet zeggen ik zit in een voorkeurspositie, wij hebben er al 1 rondlopen, dus als nu zou blijken dat die 2e niet lukt van zichzelf zeg maar, gaan we er ook niet mee verder, dus niet dokteren-alleen hooguit om zekerheid te hebben of het mogelijk is of niet- en dan houden we het bij de ene.
Vriendin van me lukt het dus ook niet, kan wel gaan dokteren, maar zij hebben gekozen om dit niet te doen, en dan maar kinderloos te blijven.

Heb je zelf iets in gedachten wat jij zou doen dan?

 

oo daar denk ik regelmatig aan! Ik denk dat mijn leven niet compleet kan zijn zonder een kleintje... Tuurlijk mocht het echt zo ver komen dan weet je niet hoe je je aanpast, maar zoals ik het nu zie...
Ik zal wel gaan dokteren en anders eventueel adopteren, maar zo ver is het nog niet.. dit is ronde 5....

 

Ik weet niet of ik heel veel zou gaan dokteren. IVF zie ik voor ons niet zitten (alle respect voor de meiden die het wel doen) Zo denk ik er nu over maar ALS het nodig is mischien denk ik er dan wel anders over.
Ik ben al een zwanger geweest helaas MK, dus dan zal ik vast nog wel weer zwanger worden.
En anders adoptie.

 

Ik zou wel gaan dokteren als dat een mogelijkheid is.
Moest nu blijken dat het aan mijn vriend zou liggen dan zou ik nog te vinden zijn voor een spermadonor. Helaas ziet mijn vriend dat dan weer helemaal niet zitten. Hij zou gelijk voor adoptie gaan dan.

Maar ach, zo ver is het helemaal nog niet, eerst maar even de testen afwachten.
En wie weet, als het dan toch mijn vriend zou zijn, draait hij nog bij over een spermadonor.
Zoals ze zeggen: komt tijd, komt raad.

 

blijft een heel gevoelig onderwerp en een onderwerp waar men eigenlijk pas op zou kunnen reageren op het moment dat het zich voor doet...ik zou nu zeggen (heb al 2 kids) mocht het niet meer lukken dan is er niks aan te doen, maar tegen die tijd denk ik misschien wel heel anders en wil ik toch de mm in de 3e, enkel wat ik nooit zou willen en dat is voor mij een vaststaand iets net zo goed als voor hem, adoptie zou hier nooit geen optie zijn, maar dat zal ongetwijfeld komen doordat wij al een (bijna) compleet gezin hebben, zou ik geen kids hebben of kunnen krijgen zal het ongetwijfeld anders zijn, dus oordelen kun je eigenlijk pas echt op het moment de keuze er daadwerkelijk is denk ik...

succes

 

Jaren geleden wilden mijn (nu) exvriend en ik kids. Dus gingen we flink aan de bak Na 2 jaar nog niks he! Toen moest mijn ex zn kwakkie inleveren bij t ziekenhuis en tja t gebeurt.. nog vóór de uitslag daarvan binnen was, was onze relatie over. Ik heb hem daarna ook niet meer gesproken. Dus ik liep al jaren ( 9 jaar) in de onzekerheid of t niet zwanger raken aan mij zou liggen of aan hem... En iedere keer dacht ik, dat zal wel weer ja, dat t aan mij ligt. Zal je natuurlijk weer net zien.. Gelukkig was dit niet waar want zoals je ziet.. Maar ja, als ik onvruchtbaar zou zijn, zou mijn leven echt instorten. Dit was mijn grootste wens en is (jippie!!!) in vervulling gegaan. Nou dit was ff mijn verhaal hierover.

 

Ik wil er nog niet over na denken, heb nog alle hoop dat het ooit wel goed gaat komen. en anders doen we er alles aan om zo'n klein wondertje over de vloer te krijgen.

xxx

 

Als bij ons een zwangerschap er niet in mocht zitten (als het met clomid niet gaat lukken zeg maar) dan hebben we nu het gevoel dat we liever via adoptie dan via de rest van de MMM ons gezinnetje willen stichten. Nadrukkelijk gebruik ik het woord "nu", want ik heb om me heen vaker gezien dat mensen hun grenzen in de loop van de tijd verleggen.... een van de redenenen om na een jaar na de HA te gaan, was ook voor ons dat we even zeker willen weten of er niet zodanig iets "mis" is, dat het op een natuurlijke manier (al dan niet met ondersteuning van hormonen) onwaarschijnlijk is zwanger te raken,want dan wordt het voor ons langzaamtijd om serieus met adoptie aan de slag te gaan, aangezien we beide in de 30 zijn en zo'n traject ook nog een paar jaar zal duren....

Chrizzzy

 

Ik zou er ook niet over na moeten denken. Na de laparascopie weet ik meer.

 

Ik denk daar wel over na, leer er over en heb het er ook over met mijn kerel.

Hoewel je nooit zeker weet hoe je er tegen aan kijkt als het eenmaal zover is (ik lees en hoor ook dat je heel makkelijk wordt meegezogen om steeds een stap verder te gaan in de mm), vind ik het wel belangrijk om te weten of we daarover op 1 lijn zouden zitten.

En hoe hij over adoptie denkt, omdat ik dat op dit moment niet zie zitten.

 

Ja, hier speelt die vraag ook...
Ik ben 39, mijn hubbie is 31 (ja, ik heb een groen blaadje.. )
Ik heb een zoon van 13 uit een vorige relatie, mijn huidie hubbie heeft geen kinderen, maar vadert prima over mijn zoon.
Ik zou hubbie vreselijk graag een kindje willen geven, maar heb heel lang getwijfeld. Mijn zoon is namelijk met 32 weken al geboren, twee maanden te vroeg....
Hoewel alles goed is gegaan, heeft dat wel een enorme impact gehad.
Plus het feit dat ik ME heb, met een slinger van FM...daardoor kan ik niet altijd evenveel als een ander.
En we moesten eerst flink aan de bak om onze financieen op orde te krijgen, we hadden alletwee nogal wat ellende mee uit onze vorige relaties...
Nu we er dan toch helemaal klaar voor zijn, en ik inmiddels 39 ben (waarom toch zo lang gewacht....sjucht..) rijst de vraag....stel dat het niet lukt?
Ik heb natuurlijk al een zoon, heb alles al een keertje gedaan. Stond er in mijn eentje voor toen mijn zoon 2 was....dus we zijn heel hecht.
Dit gun ik mijn hubbie van harte, maar mocht het niet zo zijn....dan gaan we een heel ander leven tegemoet...
Mijn zoon is 13, die wordt steeds zelfstandiger....we kunnen er steeds meer met zijn tweetjes op uit....dingen samen doen.
Dat heb ik wel gemist in onze begintijd, we waren immers altijd met zijn 3en? Mijn zoon ging ook niet naar zijn vader...
Dus ik hoop dat ik dat , mocht het zo zijn, kan relativeren....
Maar het verdriet zal er uiteraard niet minder om zijn...

 

Tja als je begint aan dit avontuur, sta je er niet bij stil. Ik in ieder geval niet.. ik dacht ik zie wel... inmiddels zit ik in ronde 13.. en mag ik officieel naar de dokter.. ik heb het toch wel een beetje voor me uit geschoven, eigenlijk omdat ik er tegen op zie.. onderzoeken enzo. ik weet heel eerlijk gezegt niet hoe ver ik zou gaan met mijn lijf binnenste buiten keren, medicijnen ivf enz.. geen idee..Adoptie is voor ons zeker een optie, daar staan we beide positief tegen over.

Nog maar even 1,5 week afwachten, wie weet is het niet nodig hihihi jaaa ik blijf positief!

groetjes

 

Ik snap je Natas...gezien mijn leeftijd mag ik aan het einde van deze ronde naar de dokter....
Ik schuif het ook een beetje vooruit...maar mijn klokje tikt verhipte snel door...

 

Ik wil er eerlijk gezegd niet over nadenken.....Poeh, moet er niet aan denken dat het ons niet zou lukken. Ben ook bij het punt gekomen om naar de huisarts te gaan. Heb voor vrijdag een afspraak staan en hoop via hem wat onderzoekjes te kunnen krijgen. Ik blijf hopen dat verdere doorverwijzing niet nodig is.
Adoptie hebben we nog niet besproken, maar ik denk dat we er beide niet zo heel positief tegenover staan. Dit kan natuurlijk gaan veranderen als we er echt over moeten gaan nadenken....

 

Tja, dat is inderdaad voor iedereen persoonlijk. Wij zijn al gezegend met een prachtige zoon. Ik wist op mijn 22e al dat ik niet spontaan zwanger kon worden, dus toen wij besloten dat wij graag een kindje wilden, gingen wij meteen de MMM in. (hoefden gelukkig niet eerst een jaar te proberen en te tempen). Met behulp van medicijnen en IUI is onze zoon uiteindelijk geboren. Nu zijn we weer diezelfde weg ingeslagen. Voor mezelf heb ik zoiets van: mocht het na 6 IUI pogingen niet lukken, dan is ons gezin compleet. We hebben een gezonde zoon, het is mooi. Maar het kan goed zijn dat als de 6 pogingen niks hebben opgeleverd, dat ik op dat moment van gedachte verander (alhoewel ik denk van niet, want voor mijn partner hoeft dat allemaal niet). Dus tja, time will tell.

Groetjes, Jaycey

 

Adoptie is voor ons zeker een optie! Alles is al uitgezocht en met 1 druk op de knop komt alles uit de pc rollen.
Aanvraag formulier hebben we zelfs al.

Maar ik moet wel zeggen, dat ik altijd gezegd hebben nadat we een verre reis gemaakt hadden dat we later uit dat land een kindje zouden adopteren.
Ik liep daar en dacht: ja hier komt later ons kindje vandaan. Terwijl we toen nog lang niet over kindjes nadachten.

De MMM gaan wij niet in. Gewoon omdat we wel vruchtbaar zijn. Alleen wordt het telkens een mk en daar is niet zoveel aan te doen in de MMM.
( hopelijk blijft het nu wel goed gaan)

Dus met deze achtergrond is adoptie al heel gewoon voor ons.

 

Tja jeetje, wat doe je dan?

Wat heb ik gedaan, de ogen uit mijn kop gejankt! Geschreeuwd, gehuild, gepraat, wanhopig geweest etc..
Todat ik het zat was en echt wou weten wat er nu aan de hand was.
Voor ons was al voordat we de MMM in zouden gaan duidelijk dat wat we ook voor behandeling eventueel moesten zouden gaan doen, voor ons is het wel allemaal een optie. Ook adoptie is een optie en inmiddels staan wij bijna 1 jaar op de wachtlijst! Over een paar maandjes volgt de VIA.

Ook kwam het besef dat als je eenmaal de stap MMM genomen hebt dat het vanaf dat moment anders is. In mijn ogen heb ik afscheid moeten nemen van het romantische idee, we gooien de pil weg, en gaan proberen!

Liefs Meisje