lieve mama´s, ik wilde graag weten of hier mama´s zijn die ook een kleine placenta hadden (of later bleek) en een kindje met een laag geboortegewicht. mijn meisje is helaas overleden maar ik vraag me steeds af of dit nou de reden was.. omdat er niks gevonden is verder. ook niet bij mij. ik hoor namelijk ook wel van erg lichte kindjes die het wél redden. Noa* was 2140 gram met 38.5 weken. ze hadden haar zwaarder geschat. maar je hoort ook vaak dat ze er naast zitten. het houdt me gewoon nog bezig; was het echt een soort "pech"/ "wiegedood in de buik". of kreeg ze gewoon niet genoeg voedingsstoffen? ik heb nog een doppler test gehad en alles zag er heel goed uit! (36.5) zal het nou echt daar aan gelegen hebben? er zijn toch ook lichte kindjes die het wél redden? sorry voor mijn zware topic . ik weet niet precies of het hier thuis hoort, zo niet, excuses hiervoor. ps: van mijn gyn word ik niet wijzer. alles is volgens haar "normaal", ze was alleen "wat klein" en de placenta ook. andere gyn is echt wel bezorgder maar ze laten zo weinig los omdat er niets echt aanwijsbaars gevonden is.
Mijn kindje was ruim 2,5 kilo bij 38 weken. "Maar" 400 gram meer dan jouw dochtertje* Mijn zoontje is nog steeds fijn gebouwd en geen grote eter. Terwijl hij kerngezond is ook goed groeit.. Ik denk niet dat t lage geboortegewicht de oorzaak is van haar overlijden
Je gyns weten het antwoord ook niet en ik vrees dat je het antwoord nooit gaat krijgen Ik heb toendertijd ook maanden gegraven om erachter te komen waarom ons meisje het niet gered heeft. Ik heb wat antwoorden gekregen, maar zit met nog veel meer vragen die ik nooit beantwoord zal krijgen. Het is pech, zoveel pech Daar kun je niets aan doen. Sterkte meid, het is zo moeilijk.
Wat heftig! Sterkte! Hebben ze de placenta onderzocht? M'n nichtje was ook licht en klein en daar hebben ze de placenta onderzocht en bleek ze bloed stolsels erin te hebben ( had dus ook niet een paar uur langer moeten duren de bevalling)
Ik weet eigenlijk niets over mijn placenta bij de vorige zwangerschap. Mijn zoontje is geboren met 40+1 en 2330 gram. Was dus P2. Erg licht maar verder kerngezond. Ik kan me dus niet voorstellen dat het alleen aan het lage geboortegewicht lag. Maar ik ben natuurlijk geen dokter.
Wat erg zeg! Hier ook een klein kindje van 2100 gram. Dysmatuur dus. Maar vanaf het begin af aan deed hij het super en met 2100 gram kregen we ons kindje al mee naar huis. Mijn placenta was compleet verkalkt en erg klein. Dat was de reden dat ons kindje ook zo klein was. De placenta is opgestuurd voor onderzoek, maar daar is niks uitgekomen. Vreselijk om te lezen dat jullie meisje er niet meer is. Sterkte met het verwerken van het verlies van jullie kindje!!
Bedankt voor jullie reacties. ja, het blijft toch spoken in je hoofd. Ze was ook kerngezond. Waarom dan toch..? ik ken sinds haar dood veel moeders in een lotgenotengroep, maar veel verhalen hebben een (mmedische) reden. Bij ons dus niet. ik hoor inderdaad dat er lichte kindjes gewoon blijven leven, maar ik denk dat ik dit "zelf" eerst moetlezen hier dus via jullie. Anders blijft het maar in mijn hoofd dat dát de oorzaak was. het is inderdaad zó ontzettend moeilijk Mag ik vragen wat er met jouw kindje is gebeurd Vlinder? En hoe gaat het met jou na een aantal jaar? nogmaals bedankt. Het is toch goed om te lezen dat er placenta's zijn die niet zo optimaal waren en toch levende kindjes. Dan kan het bij mij daar toch niet aan gelegen hebben. Alles zag er tot op het laatste moment goed uit. ikmoet het v andere moeders horen. vind ik toch anders dan artsen. Liefs C
Ja, tuurlijk blijft dat door je hoofd spoken. Vragen als: had ik dit kunnen voorkomen? Komt dit door iets wat ik heb gedaan/niet heb gedaan/heb gegeten/niet heb gegeten etc. Mijn dochtertje had een heel zeldzame vorm van open schedeltje. Daarom hebben we de zwangerschap afgebroken. We weten dus wel de reden waarom ze stierf, maar niet waarom juist zij zo'n zeldzame afwijking had. Zo zeldzaam dat er meerdere artsen moesten komen kijken om te zien wat het was, heeft weken geduurd voor ze eruit waren wat de uiteindelijke diagnose was. Ik ben er zelf achter gekomen dat ik een B12 tekort had en dat je daarmee een grotere kans hebt op een kindje met een open schedeltje, maar geen enkele arts nam mij toen serieus. Uiteindelijk ben ik zelf smelttabletten B12 gaan nemen en toen een zoon gekregen. Ook niet helemaal gezond helaas, maar hij leeft!! En dan vraag je je toch weer af, waarom wij? Wat heb ik verkeerd gedaan, wat is er aan de hand in mijn lijf dat mijn kinderen iets mankeren? En voor jou is die vraag nog groter, want wat is er gebeurd met jullie lieve kleine meisje? Waarom?! Niet te verkroppen gewoon Maar je ziet, er zijn mensen die ook een klein kindje kregen en die zijn wel blijven leven. Er zijn zoveel moeders met een B12 tekort en die krijgen wel een gezond kind. Dus waarom wij? Het antwoord is volgens mij echt pech. De natuur kiest niet expres iemand uit, het is geen karma, niets wat wij hebben gedaan om dit te verdienen. De natuur is hard en ineens gaat het mis. Het vormen van een mens is zo complex, ik verbaas me erover dat het vaker goed gaat dan fout. Maar als je dan bij die groep pechvogels hoort, dan is dat zo moeilijk te begrijpen. Het heeft mij jaren gekost om het uberhaubt te accepteren. Uiteindelijk heb ik EMDR gehad om het trauma rondom haar geboorte en overlijden te 'verwerken'. Ik vind verwerken trouwens een rotwoord. Net alsof het dan verwerkt is, voltooid verleden tijd. Maar dat is het nooit, het verlies en gemis is er altijd. Maar je kunt er wel mee leren leven, je kunt weer geluk ervaren en er komt een tijd dat je er niet meer elke dag de hele dag aan denkt, je leven zal echter altijd anders zijn. Ik las ooit van een bekende actrice die ook een kind verloren had 'het leven krijgt een andere kleur'. En zo is het. Je komt er niet overheen, je gaat er doorheen. Hou je vast aan de mensen die je lief hebt. Sterkte.
Meid, wat ontzettend vreselijk. Het raakt me enorm, mede omdat dit gedurende mijn zwangerschap mijn grootste angst is geweest. Vanaf 24 weken wisten wij dat we een klein kindje kregen. In eerste instantie dachten ze aan klein vanwege aanleg, maar er waren toch ook aanwijzigingen voor een placentaprobleem. De kleine werd met ongeveer 35 weken op 1600 gram geschat. Ik heb hiervoor intensieve controles gehad (op het laatst 2x per week ctg en echo met dopplers en vruchtwater-check) en ben ook twee keer opgenomen geweest. Omdat de baby zo klein werd geschat zou ik ingeleid worden met 37+4. In het academisch ziekenhuis zeiden ze dat de kans op complicaties groter zou zijn in die laatste weken dan dat de kleine nog baat zou hebben aan groei. De dopplers begonnen ook te verslechteren en de groeicurve boog af. Uiteindelijk heeft de kleine zichzelf een paar dagen voor de inleiding gemeld. Tot onze grote verrassing woog hij twee kilo. Hij deed het vanaf het begin erg goed. Hij had echter een matige start omdat aan het eind van de bevalling, net voor het persen, de hartslag drastisch omlaag ging. Maar omdat bekend was dat we een kleine kregen was iedereen er als de kippen bij. Bij een eerste check van de placenta bleek deze inderdaad klein te zijn en had deze veel bloedstolsels aan de buitenkant wat mijn vele bloedverlies tijdens de bevalling zou kunnen verklaren. Ik weet niet of de baby daardoor extra in gevaar werd gebracht zoals hierboven wordt genoemd (ben ook benieuwd naar het hoe en waarom, mamaenmimi?). Mijn placenta moet nog verder onderzocht worden dus heb de uitslag nog niet binnen. Overigens heeft een goede vriendin van mij ook een kleintje gekregen van twee kilo vanwege slecht functionerende placenta. Zij werd ook in het ziekenhuis opgenomen omdat ze geen vruchtwater meer bleek te hebben. De kleine is uiteindelijk met een keizersnede geboren met 37 weken omdat ze minder leven boekje en de ctg's verslechterden. Ik hoop oprecht dat je een weg weet te vinden in het omgaan met dit vreselijke verlies. Heel veel sterkte daarbij.
Vlinder, bedankt voor je antwoord. wat doet het me goed om het te lezen. ik blijf maar malen soms. en ik voel me ergens schuldig inderdaad, omdat het in mijn lijf gebeurd is. had ik niet beter op moeten letten, etc? maar álle controles waren goed... ik vertrouwde erop dat het dus goed ging... het is dus normaal wat ik voel, en ook dat het "nog niet" beter met me gaat. of dat ik het al geaccepteerd heb of zo. soms denk ik van wel, maar dan kom ik even later weer in zo´n maalstroom van verdriet en angst en schuldgevoel. Light, tjee wat heftig en spannend maar gelukkig alles goed bij jou en je vriendin. maar bij jou wísten ze dus dat het een kleine baby was. bij mij niet. ook was de placenta prima in orde. alleen een hematoom, maar dat kan ook tijdens de bevalling gebeurd zijn. het enige... ik heb haar bewegingen nooit geteld.. ze was altijd wel rustig, vooral als ik druk was. maar ´s ochtends en ´s avonds voelde ik haar altijd en en soms tussendoor. maar ik stond er ook niet zo bij stil. ik dacht, alles gaat goed dus.... nooit wetende dat je baby ook dood kan gaan. misschien heb ik net goed opgelet, haar bewegingen geteld. ik wist niet dat er gevaar dreigde niemand heeft me dat ooit verteld . ik dacht, ik heb een rustige baby... ze lag ook in een stuit. misschien kon ze niet zoveel bewegen.. pff wat een vragen weer. misschien toch maar eens mijn gyn mailen. maar vind jullie ervaringen ook fijn om te horen. lfs, C
Hai, ik wil al eerste zeggen wat ontzettend verdrietig ik dit voor je vind Ten tweede zou ik je willen adviseren de bestaande onderzoeksverslagen (placenta enz enz) op te vragen. Mij werd namelijk verteld dat er niet gevonden was, maar ik heb in de verslagen helaas heel veel gevonden. Mijn zoontje is geboren met 33+6 en woog 2540. Ik heb gi-gan-tisch veel geluk gehad. En ongeluk: ze luisterden niet naar me tijdens de bevalling, wat tot zuurstoftekort en lichte cerebrale parese heeft geleid. Maar goed, dit is een ander verhaal. Wat ik tegenkwam in de verhalen was dat ik een placenta accreta had (blijkbaar wist iedereen dat, behalve ik: ik vind t echt notdone zulke dingen in NL, dat is gewoon patienten informatie onthouden). De placenta was vastgegroeid. Maar: ik had ook een hele kleine placenta, veel te klein, iets van 300 nog iets gram voor zover ik het me kan herinneren. Er waren dus meerdere dingen die hoogrisicovol waren, over beiden ben ik nooit geinformeerd. Mijn zoontje heeft denk ik geluk gehad dat hij zo'n dikke navelstreng had, maar de placenta was echt waardeloos.
Je moet je niet schuldig voelen. Je wist het niet. Ik had inderdaad geluk dat wij het wisten en dat we een zeer betrokken hoofdbehandelaar hadden die geen enkel risico wilde nemen.
Lieve Conejita, natuurlijk sta je er niet bij stil dat je kindje kan overlijden Ik deed dat ook niet. Je denkt dat je die veilige grens van 12 weken voorbij bent en dan is het toch goed? Dat je kindje rustig is, ja, ook niet zo heel gek. Mijn placenta ligt altijd voor, dus ik voelde mijn kinderen allemaal niet zo heel veel. Mail idd je gyn en stel je vragen, vraag het dossier op, stel nog meer vragen. Wie weet brengt het je wat rust? En verwacht niet teveel van jezelf, ik heb jaren heel diep gerouwd, het is echt niet het ergste wat een mens kan overkomen om je eigen kind te begraven. En het is nog maar 9,5 maand geleden voor jou. Zo lang al, maar toch ook nog zo kort. Wees lief voor jezelf!
Jatobe, wat erg zeg. pfff dat ze niet naar je luisterden. en ook geluk dat je zoontje leeft! ik ga idd het verslag opvragen. mijn gyn van nu vertrouw ik wel (meer) maar mijn gyn bij Noa* was altijd al zo vlug vlug en ik voelde me daar nooit echt prettig bij. ik heb gewoon nog vragen, vragen. dan maar weer bij de gyn neerleggen. is toch ook normaal inderdaad. tis wel mijn kind. Light: thanks. ik liep op zich in een goed ziekenhuis en de controles ook allemaal goed. doppler en alles. dus ja, er was geen enkel teken. Vlinder: ja. lief voor mezelf.. ik probeer idd weer "gewoon" te doen en zijn. omdat het voelt alsof het leven dat van me vraagt. iedereen en alles gaat gewoon door en je moét ook door (werk bijv). en ik sta stil inderdaad. ben zó met mijn meisje bezig... bedankt voor je lieve woorden. doet me wel goed. (ps: bedoel je nou: het is echt niet of wel het ergste wat een mens kan overkomen om je kind te begraven?) bedankt allemaal. lfs C
Oh wow ik bedoelde dat het echt WEL het ergste is om je kindje te begraven. Soms type ik te snel en verander ik zinnen en dan kijk ik het niet goed na
dit lees ik net: Why did it happen? There is usually no single reason for stillbirth or neonatal death, but perhaps several factors are involved. The most common reasons are low birth-weight and congenital abnormalities. Sometimes the placenta fails towards the end of the pregnancy, or even during labour and sometimes the stress of birth is too great for the baby. Rarely, something goes tragically wrong during labour, resulting in the death of the baby. After the death of a baby, it is quite natural for parents to ask whether they "did anything wrong", whether they could have done something differently/better etc. However, the reality is that it is extremely unlikely that anything you did or didn't do would have avoided this outcome. Nonetheless, it is important to discuss all possibilities with your doctor and midwife. pffff opluchting toch wel weer
Helemaal mee eens en je bent dus niet gek ofzo, iedereen die dit meemaakt vraagt zich hetzelfde af! Ik hoop dat de gyn je nog wat antwoorden kan geven.
Lieve Conejita, Wat een herkenbaar gevoel... Al die vragen over waarom het gebeurt is, en of je het niet had kunnen voorkomen door dingen 'aan te voelen'... Ik wil je graag mijn verhaal kort vertellen, omdat er bij ons ook nooit een medische oorzaak is gevonden voor het overlijden van ons zoontje bij 7 mnd zwangerschap. En hij liep zelfs voor op de groeicurve... Een week voor zijn overlijden heb ik een groei-echo gehad waarop niets bijzonders te zien was. Twee weken groter dan de termijn, het zou een flinkerd worden! Maar het was dan ook de derde, en mijn andere kinderen waren ook gemiddeld groter bij de geboorte. Dus geen zorgen! Ik voelde hem wel minder bewegen, maar zoals jij ook al zegt, hadden we daar allemaal 'logische verklaringen' voor: veel vruchtwater, veel ruimte, placenta aan de voorzijde, etc. Op vrijdag was ik nog bij de verloskundige, waar ik ook aangaf hem weinig te voelen. Maar zijn hartje klopte stevig en ik maakte me absoluut geen zorgen! Al de hele zwangerschap het gevoel en de zekerheid dat dit een 'sterk en stevig' jongetje zou worden! (terwijl we nog niet het geslacht wisten, ik dacht het zeker te weten en het klopte ook...) Twee dagen na het laatste verloskundige-bezoekje voelde ik helemaal geen beweging meer in mijn buik... Pas op die zondag avond half 10 durfde ik eindelijk te bellen naar de vk, die langskwam en geen hartje kon vinden. In het ziekenhuis werd het bevestigd, ons zoontje was overleden. Zonder enige zichtbare verklaring, hij zag er op de echo kerngezond uit. Alleen zonder kloppend hartje... Ik was toen 30 weken en 6 dagen zwanger. Na de bevalling hebben we alle onderzoeken laten doen die mogelijk zijn en er is nooit iets uitgekomen. 'domme pech' ofzo... Het is verschrikkelijk, inderdaad het ergste wat je als ouder kan overkomen is je kind verliezen. Of dat nu tijdens de zwangerschap is of later, afscheid nemen van je eigen kind is iets wat tegen alles ingaat. En dit kleine mannetje was, net als jou dochter, klaar voor de wereld. Alles was goed. Waarom heeft hij het dan niet gehaald? Als ze iets hadden gezien op de groei-echo, hadden ze hem kunnen halen en had hij het gered. Dat weet ik zeker. De vragen blijven, de rouw is intens en alles omvattend. Wij zijn nu anderhalf jaar verder. En vandaag ben ik precies 30 weken en 6 dagen zwanger van ons vierde kindje. Een eerste dochter, een kadootje. Het gaat heel goed, maar oh wat komt het verdriet terug nu ik net zo ver ben in de zwangerschap. Haar nu voelen bewegen is heerlijk maar ook zo confronterend. Ons zoontje was al zoveel minder 'aanwezig' in mijn buik. Dit meisje is veel actiever! Hoe kan dat? Wat is er met hem gebeurt? We zullen er nooit achter komen en moeten het ermee doen. Dit zijn blijkbaar dingen die kunnen gebeuren. Het verdriet en gemis blijft, voor altijd. Ook bij een nieuwe zwangerschap, ervaar ik nu. Goed van je dat je antwoorden zoekt, en ik hoop zeker dat je meer informatie zal vinden. Zal dat iets meer rust geven? Ik hoop het! Heel veel sterkte en een dikke knuffel!