Hoi, ik zit nogal in mijn maag met iets en ik zou graag jullie mening hierover willen weten. Mijn vriend en ik zijn nu 6 jaar samen. We hebben de afgelopen 3 jaar best wel moeilijke tijden gehad. Om het kort te houden is het gewoon behoorlijk zwaar als je op jonge leeftijd al papa en mama wordt en voor je relatie is het een flinke test. We hebben vorig jaar zelfs een paar weken gesprekken gehad met een relatietherapeut, dit heeft ons veel duidelijkheid gegeven. Behalve op 1 punt en dat blijkt nu achteraf toch eigenlijk wel het belangrijkste te zijn geweest, dat was misschien zelfs wel de reden waarom het niet goed ging. Mijn vriend kan zich totaal niet inleven in mij of in andere mensen. Als ik met hem praat zie ik 8 van de 10 keer gewoon dat het totaal niet bij hem aankomt. Als we met meerdere mensen zijn zie ik aan hem dat hij totaal niet meekrijgt waar iedereen het over heeft en hij mengt zich ook nooit in een gesprek. Hij is altijd met zichzelf bezig, doet nooit iets spontaan voor mij, onze zoon of andere familie/vrienden. Hij denkt altijd alleen aan zichzelf. Het is ook heel moeilijk om een echt gesprek met hem te voeren, hij praat namelijk bijna niet. Het enige wat hij doet is antwoord geven op wat ik vraag en dan het liefst zo kort mogelijk. In de tijd dat het slechter ging tussen ons verweet ik hem dit altijd en zei ik dat hij egoïstisch was en vroeg ik mij vaak af of hij misschien niet genoeg voor mij voelde. Nu het beter gaat realiseer ik mij dat dat het niet is, het is echt iets waar hij niets aan kan doen. Hoe vaak we het hier niet over gehad hebben en hij met tranen beloofde dat hij beter zijn best zou doen. Nog nooit heb ik ook maar iets van verbetering gezien, hij kan het gewoon echt niet. Vanaf de eerste dag van onze relatie is dit al zo en ik weet gewoon niet meer wat ik hiermee moet doen. Daarnaast geeft hij nooit zijn mening over iets, hij kan nooit zelf iets beslissen/ een knoop doorhakken. Altijd moet ik het doen. Hij vertelt nooit iets over zichzelf, over wat hij ergens van vindt of hij iets voor hem voelt. Echt nooit. Vorige week heb ik een lang gesprek gehad met mijn moeder, mijn broer en zijn vrouw. Zonder dat ik er zelf over begon vertelden zij dat het hen ook opviel dat alles altijd langs mijn vriend heen gaat. We zijn vaak op vrijdagavond allemaal bij mijn ouders en dan is er ook amper contact met hem te krijgen. Hij pakt voor zichzelf eten en drinken, kijkt televisie of doet een kaart spelletje (oid) met ons, maar echt contact is er gewoon nooit. Het lijkt wel of hij altijd met zijn gedachten ergens anders zit. Ik vond het zo fijn om dit van anderen te horen, zij zagen het dus ook! Gisteren zaten we op de bank en hadden we het hierover. Nouja we, ik praatte zoals altijd en hij probeerde te luisteren en gaf af en toe kort antwoord. En toen moest ik ineens aan iets denken wat in het begin van onze relatie is gebeurd. Mijn schoonmoeder vroeg toen een keer aan mij (vriend was niet in de buurt) of ik misschien wilde helpen om hem over te halen om eens met iemand te gaan praten. Ze dacht namelijk dat er iets met hem was. Ik heb hier niet echt op gereageerd, maar dacht achteraf "wat een gek mens, er is helemaal niets met hem!". Maar nu, 5 jaar later, besef ik mij dat ze misschien wel eens gelijk kan hebben gehad. Misschien heeft hij wel iets waardoor hij is zoals hij is? Of is dit gewoon "normaal" en is hij gewoon zoals hij is? Ik vind het zo moeilijk. Ik ben erg blij dat het beter tussen ons gaat, maar ik realiseer me ook dat het beter gaat omdat ik dit gedrag nu accepteer. Ik zeur niet meer om aandacht, ik vraag niet meer of hij ergens met mij over wil praten en ik verwacht ook niets meer op het gebied van liefde of romantiek. Ik besef mij alleen ook dat ik hem gewoon niet ken, ik weet HOE hij is maar niet wie hij is. Ik weet niet hoe hij over dingen denkt, wat hij nou écht wil enzovoort. En dat doet mij best wel pijn, want ik vind dat juist belangrijk in een relatie. Het is nu allemaal zo oppervlakkig, er zit totaal geen diepgang in onze relatie en dat mis ik (hoeveel ik ook van hem hou). Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie denken over zijn "gedrag"? Is het nodig om hier eens met een psycholoog over te praten of is dit gewoon man-eigen?
Ik ben geen psycholoog o.i.d. en kan je eigenlijk helemaal geen advies geven. Maar n.a.v. je verhaal is er wel 1 ding wat ik mij afvraag, en dat is of je man zich weleens op autisme heeft laten testen? Verder zou ik het echt niet weten! Succes, lijkt me toch wel heel lastig!
Ik zou ook zeggen dat hij iets in die richting zou hebben, heb er niet zoveel verstand van maar de dingen die je opnoemt zijn wel typisch. Kan me haast niet voorstellen dat hij gewoon zo is, zal eens met een psycholoog gaan praten.
Wat is er gister uit jullie 'gesprek' gekomen? Ziet hij het zelf in? En zo ja, wat vindt hij er zelf dan van? Ik neem aan dat hij het ook zwaar irritant zou vinden als jij zo tegen hem zou doen... Ik denk dat je vooral eerst veel zelf erover moet praten en dat zodra hij het probleem ook écht zelf inziet, hij met iemand die hierin is gespecialiseerd moet gaan praten. Wat onwijs moeilijk trouwens, respect voor jou!
Ik dacht natuurlijk ook meteen aan autisme maar toch ook weer niet: Hij is namelijk wel normaal in de omgang met mensen, tenminste als het gewoon "oppervlakkig" is zeg maar. Hij maakt makkelijk contact met iemand, in die zin dat als iemand hem aanspreekt hij gewoon antwoord geeft en hij durft ook zo op iemand af te stappen als hij iets wil weten oid. Maar zodra je hem beter leert kennen merk je pas dat veel dingen langs hem heen gaan. Het is een zelfverzekerde jongen en hij kijkt mensen ook gewoon recht in hun ogen aan. Voor zijn werk gaat hij dagelijks bij mensen langs (hij heeft een eigen bedrag) en is een hele goede vertegenwoordiger en verkoper. En gedragskenmerken qua herhalen van handelingen en obsessieve interesses heeft hij helemaal niet. Ik weet zeker dat mensen die hem niet zo goed kennen hem gewoon zien als een rustige en aardige jongen. Dat is hij ook. Maar pas als je hem beter leert kennen merk je dat je niet echt tot hem doordringt zeg maar. Dan gaat het opvallen dat hij alleen "simpele" gesprekken volgt en dat de rest allemaal langs hem heen gaat. Ik vind het zo moeilijk, ik zou zo graag kunnen zeggen: Dit is er aan de hand, dit is de oorzaak.
Thnx. Hij ziet het gelukkig zelf ook en wil er heel graag iets aan doen. Hij heeft altijd gezegd "zo ben ik nou eenmaal" maar nu het duidelijk wordt dat het niet alleen gezeur van mij is maar dat anderen het ook zien denk ik dat hij het ook iets serieuzer neemt. Ik draai het ook altijd om, wat zou jij er van vinden als ik zo zou zijn? Dan zegt hij ook altijd dat hij dat verschrikkelijk zou vinden Maar toch lukt het hem niet om het ook maar een beetje te veranderen. Hij wil ook wel met iemand praten, maar schaamt zich misschien toch wel een beetje. Wat natuurlijk ook wel logisch is, zoiets is ook niet makkelijk.
Even buitengelaten of dat het nou wel of niet is, autisme is er natuurlijk wel in verschillende soorten en maten. Ik denk dan ook dat alleen een professioneel iemand dat eventueel zou kunnen beoordelen.
Absoluut, daar heeft hij totaal geen moeite mee. Hij is ook niet verlegen en stapt zo op iemand af. Wat hij weer nooit ziet is wat er om hem heen gebeurd bijvoorbeeld. Als iemand ontzettend met hem staat te flirten, dan heeft hij dat echt niet door D opzich wel handig )
Wat je zegt Yummy, over dat hij wel oppervlakkige zaken kan bespreken kan ook juist wel bij autisme horen. Een vriend/kennis van ons heeft precies hetzelfde. Hij wil nl best langskomen, kan gewoon met je praten, maar alles wat ik vertel komt niet bij hem binnen. Alleen maar over zichzelf kan hij praten. Ik zou proberen of hij zich toch niet eens verder wil laten onderzoeken. Heel veel sterkte, lijkt me moeilijk voor je.
tja ik herken mezelf wel een beetje in je vriend, maar ik ben echt niet autistisch ofzo (hoewel, misschien heb ik een beetje van, het zit bij mij nml. wel in de familie). Als ik bij mensen ben, vaak al bij meer dan 2-3 mensen, kan ik mijn hoofd er gewoon niet bijhouden. Gedachten dwalen af, komen dingen in mijn hoofd en ik kan er gewoon slecht tegen als mensen door elkaar praten. Dan versta ik het gewoon echt niet meer. Dus dan word ik soms ook afwezig, gewoon omdat het iets te druk is. Dus in dat opzicht herken ik het verhaal wel een beetje van mezelf. Ik ben me er wel bewust van dus ik doe dan mijn best om wel goed op te letten enzovoorts. Het desinteresse gedeelte, niets spontaan doen, geen mening hebben herken ik dan een stuk minder, ik weet niet wat dat is en daar kan ik ook verder niets over zeggen.
Heb hem trouwens net even gevraagd wat er precies in zijn hoofd omgaat als we bijvoorbeeld met zijn allen bij mijn ouders thuis zijn. Vaak kletsen wij dan gezellig over vanalles en hij zit dan vaak bij ons maar kijkt televisie of leest een tijdschrift. Hij gaf net aan dat hij wel kan volgen waar we het over hebben, maar dat hij het moeilijk vind om zich dan in het gesprek te mengen. Niet omdat hij onzeker is, maar waarom wel weet hij ook niet. Wel is het zo (en dat noemt hij zelf ook) dat hij zelf uit een heel ander gezin komt. Bij hen thuis was er nooit gezelligheid, er kwam zelden visite en iedereen was heel erg op zichzelf. Er was dus nooit gezelligheid, maar ook nooit ruzie. Ook eigenlijk heel oppervlakkig bedenk ik me dus net haha. Misschien dat dit ook wel heel erg mee speelt? Vriend heeft namelijk ook dyslexie en ik weet dat zijn moeder hem vaak behandelde (misschien wel onbewust hoor) alsof hij niets kon. Hij heeft nu absoluut het tegendeel bewezen (hij is profvoetballer geweest, dus kan wel degelijk iets heel goed haha) en hij heeft een heel goed lopend eigen bedrijf. Zijn ouders zijn nu ook heel trots op hem, maar ik weet dat zij vroeger wel eens heel denigrerend deden. Nu ik dit typ denk ik dat dit nog wel eens iets heel belangrijks kan zijn, maar kan dit iemand zo vormen? Want hij geeft zelf aan dat het absoluut niet met een gebrek aan zelfvertrouwen te maken heeft, hij is namelijk de laatste jaren enorm gegroeid wat dat betreft. Hij weet donders goed dat hij goed bezig is, dat hij er leuk uit ziet en dat mensen hem echt wel aardig vinden.
Dit verhaal doet me enorm aan mijn ex denken. Die heeft zich laten testen en had inderdaad autisme. Als hij dat zou hebben kan hij daar inderdaad helemaal niets aan doen. Vraag is of jij er mee kan leven. Ik kon dat uiteindelijk niet. Ik was mezelf na een paar jaar volledig kwijt en was meer een zombie dan een levend wezen. Dat was natuurlijk niet zijn fout. Ik kon het gewoon niet. Er was ook nooit sprake van echte liefde, al eigenlijk niet eens van liefde in zijn algemeenheid, dus dat maakte het ook heel moeilijk. Ik heb het wel geprobeerd want ik ben natuurlijk ook geen monster maar heb uiteindelijk moeten toegeven dat dit voor mij gewoon niet te doen was. Jouw verhaal doet me enorm aan hem denken. Ik zou toch eens voorzichtig opperen dat een test mogelijkheid zou bieden. Ook voor meer begrip voor hem natuurlijk. Maar ook omdat jullie al een kindje hebben. Wij hadden gelukkig geen kinderen, maar als we die wel hadden gehad dan had ik dit nog zekerder willen weten. Sterkte!
Dat zou ook mee kunnen spelen, zeker. Dat is wel herkenbaar hoor. Mijn man komt ook uit zo'n gezin, nou niet denigrerend, maar wel zonder belangstelling. Toen hij bij ons kwam snaptie die niet dat iedereen wilde weten hoe het ging, of hoe de bios film was. Vond ie maar raar, dat vroeg je toch niet? Daar werd hij heel stil en kribbig van. Maar ik zou zeggen, praten met een prof kan geen kwaad, misschien zit hem toch nog iets dwars....
Yummy: jeetje, wat een herkenbaar verhaal! Zoveel dingen die jij beschrijft had mijn ex ook. Ik kan je niet veel tips geven verder. Ik ben bij hem weggegaan, omdat ik het niet meer aankon. Maar in jouw situatie is dat niet zo makkelijk met een kindje. Ik wil je veel sterkte toewensen. Praat zelf er in ieder geval met iemand over!
dat hij mensen aankijkt, en goed een oppervlakkig gesprek kan voeren, en voor zijn werk (iets dat hem intereseerd) bij veel mensen over de vloer komt en daarmee praat.. kan ook gewoon bij autisme horen hoor ! niet iedere autist heeft de zelfde kenmerken, sommige kunnen juist weer goed met mensen kletsen (maar dan vooral alleen over dingen waar ze interesse in hebben).. en een ander kan dat dan weer niet... ik zou er toch op aansturen om hem met een psycholoog te laten praten ! en hem te laten onderzoeken.. je man HOEFT niet zijn hele leven zo te blijven.. autisme gaat nooit weg maar hij kan er wel mee leren omgaan.. en zijn gedrag een beetje te ''verbeteren'' !! wel een tip !.. je moet het niet gaan DWINGEN om de dingen anders te doen... je kan hem wel voordoen hoe het hoort, maar laat de rest uit hemzelf komen... door een bepaald gedrag af te dwingen raakt hij misschien nog wel meer in zichzelf gekeerd en onzekerder !.. je zult wel veel geduld moeten hebben, en sommige dingen voor lief moeten nemen.. maarja hij heeft nou eenmaal deze rare dingen.. net zoals ieder mensen wel iets raars aan zich heeft !! toch ? ik denk dat het wel al een stukje beter wordt als jullie weten waar zijn gedrag door komt.. of het nou autisme is, of iets anders.. ik zou wel willen weten waar het aan ligt..
Ik herken dit ook, super irritant. Bij een vraag van mijn kant, is zijn antwoord altijd eehhh weet ik niet (tv staat aan oid). Nieuwe internet, computer, tv of auto? Doet hij wel wanneer hij tijd heeft, nooit dus. Als ik het zelf doe is het altijd fout of slecht. Valt geen gesprek mee te voeren, wij zijn ook 6 jaar samen en trek het altijd aardig maar soms wordt ik hysterisch door hem haha. Ook heeft hij een heel erg laag libido (2x pm) dus soms lijkt het meer op huisgenoten....
Heel herkenbaar en ik mijn man dan ook al eens gevraagd om zich te laten onderzoeken. Mijn man kan daarbij ook geen oogcontact maken, dat moet ik hem echt vragen, maar het zal nooit uit zichzelf komen. Hij vond een gesprek toen niet nodig, dus ik zal hem niet dwingen, misschien dat hij dat over een tijdje toch eens wil laten testen. Mijn man is heel intelligent, dat maakt het ook verwarrender en hij komt ook uit het gezin dat jij omschrijft, geen gezelligheid, daar wordt niet gepraat met elkaar. Zijn moeder heeft altijd gezegd dat hij niets kon etc, de hele situatie komt me zo bekend voor. Soms zo moeilijk om mee om te gaan, wij praten ook niet veel samen, ik praat en hij luistert, het is nooit echt een gesprek samen. Dat lijkt hij gewoon niet te kunnen.