Vrouwen met PMS (en dan de "echte" PMS :))

Hallo dames,

Ik ben vorige maand gediagnosticeerd met PMS. Ik heb nooit geweten dat dit echt een aandoening is. Wel vrouwen erover horen praten als zijnde klachten die erbij horen. Maar het echte verhaal blijkt toch wel heftiger en maar bij 4% van de vrouwen tussen de 15 en 45 jaar zo te zijn.

Voor mij was deze diagnose het antwoord op een lading klachten die vanaf de pubertijd al bij mij problemen veroorzaakten en waar nooit een "naamkaartje" aan is gehangen omdat ze simpelweg geen verband zagen en niet wisten wat het was.

Nu ik dus weet wat het is, is het voor mij een hele opluchting dat er een verklaring is voor hoe ik me voel. Momenteel ga ik weer een periode van PMS gedrag in, zit nu 5 dagen voor mijn NOD. En ik voel me al behoorlijk PMSerig. Kan het nu gelukkig beter dragen.

Zoekend op internet vind ik geen enkele plek waarover vrouwen met PMS ervaringen kunnen delen en met elkaar kunnen praten.
Daarom dacht ik, ik begin hier een club en kijk hoeveel van die 4% hier op ZP rondhangt!

Groetjes
Klev

 

Hoi mama1979,

Wat vervelend dat je niet serieus genomen wordt door je arts. Gelukkig is het bij mij een heel ander verhaal geweest. Niet dat er veel aan gedaan kan worden.

Mijn "secudaire" klachten zoals ik ze tegenwoordig noem, varieren heel erg, van acné tot hoofdpijn, tot buikpijn......zeg maar de lichamelijke klachten die iedereen wel voor lief neemt.

mijn hoofdklachten bestaan voornamelijk uit depressiviteit (tot vroeger in mijn pubertijd zelfs de wens om "niet meer wakker" te worden). Stemmingswisselingen, grote geïrriteerdheid, zware vermoeidheid. Ook kan ik in die periode beginnen met denken en er niet meer mee ophouden. (ik heb geleerd dat opschrijven hielp bij mij). Daarnaast merk ik duidelijk (nu ik het me besef) dat ik in die periodes wel degelijk dwangmatig snoep.
Dit in combinatie met misselijkheid, hoofdpijn (zwaar hoofdgevoel) en steken in mijn buik. Hoe dichter ik bij mijn menstruatie kom, hoe sterker bij mij de klachten zijn, en idd zoals je zegt, in de loop van mijn ongesteldheid zwakken de klachten af tot ik weer de "oude" ben.
Als je globaal naar het lijstje met klachten kijkt, heb ik ze allemaal wel een keertje gehad, gelukkig niet tegelijk. Maar mijn hoofdklachten (de depressiviteit, de vermoeidheid en de stemmingswisselingen) komen eigenlijk altijd.

Zoals ik al schreef heb ik deze klachten al heel lang, al vanaf mijn pubertijd, voor mijn vermoeidheid ben ik dan al zo vaak bij de huisarts geweest, maar de andere klachten, tja, die nam ik voor lief of ik schaamde me om te vertellen dat ik depressief was.

Het balletje is bij mij eigenlijk gaan rollen toen ik stopte met de pil voor mijn eerste (ik ben vanaf mijn 16e aan de pil geweest). Ruim een half jaar nadat ik gestopt was met de pil ben ik door mijn baas op het matje geroepen, schijnbaar meldde ik mij elke maand ziek. En ik heb het zelf nooit doorgehad. Maar tijdens dat gesprek kon ik ook vertellen dat ik zwanger was. Het onderwerp werd ter zijde gelegd en eigenlijk niet meer opgepakt.
Vlak voor dit gesprek echter, was mijn man eerder thuis gekomen vanuit werk omdat ik zo depressief was, ik huilde maar en kon niet meer ophouden en ik had allemaal doombeelden in mijn hoofd. De hele wereld stortte in voor mijn gevoel en ik kon niks doen om het te stoppen. Tijdens dit hele verhaal heb ik mijn dagboeken opgezocht van vroeger. Ik was er heilig van overtuigd dat ik depressief was en zocht om bewijzen. Mijn dagboeken zijn gestopt rond de tijd dat ik aan de pil ging. Soms deed ik nog wel pogingen, maar niet meer zoveel. Ik ben ermee begonnen nadat ik voor het eerst ongesteld werd. Blijkbaar is toen het denken begonnen en de behoefte om het allemaal op te schrijven.
Ik ben gaan turven. Hoe vaak heb ik een doodswens (want dat was wat het eigenlijk was) gehad, hoe vaak ben ik depressief geweest.......
Toen zag ik de regelmaat nog niet. En omdat het daarna niet meer zo voorgekomen is schoof ik het in de ijskast.

Nu ben ik sinds 2 maanden weer gestopt met de pil.....en afgelopen maand, vroeg mijn man via msn hoe het ging. Ik vertelde hem dat ik in bed wilde liggen, deken over mij heen en er nooit weer onder vandaan komen..........waarop zijn reactie was: "oh, is het weer zover?".

Toen ging bij mij de knop om. Ja, het was weer zover. Toen kon ik mijn dagboeken de verbanden terugvinden. Het was elke keer voordat ik ongesteld moest worden zo. Toen ben ik gaan googlen en kwam ik op PMS uit. Gewapend met die informatie ben ik naar mijn (nieuwe) huisarts gegaan. Volledig onzeker over hoe dit aan te pakken trouwens.

Daar begon ik maar eens met het vertellen van mijn depressiviteit. En het verband dat ik gevonden had. Hij stelde me wat vragen, en hij kwam zelf al met de diagnose PMS. Daarna hebben we de lijst erbij gepakt en alle klachten aangevuld of ik daar ook last van had.

Een behandeling is er idd niet, ja, weer aan de pil gaan. Maar dat wil ik ook niet (sowieso niet, los van een kinderwens). Hij bood mijn antidepressiva aan, die hoef ik dan alleen te slikken in de 2 weken na mijn ei sprong, misschien is dit iets wat ik in de toekomst nog zou willen, maar eerst niet. Ook gaf hij de tip om het in het natuurlijke circuit te zoeken.

Momenteel ben ik PMP aan het proberen, een combinatie van teunisbloemolie, vitamine b6 en magnesium. Dit schijnt goed te werken voor bepaalde vrouwen. Ik ben het nu een maand aan het slikken en merk nog niks (behalve dat mijn haar niet meer zoveel uitvalt hahaha) maar het schijnt zo'n 2 maanden te kunnen duren voor je wat merkt, dus ik houdt nog eventjes vol.

Wat bij mij al scheelt, is dat ik een naam heb voor mijn probleem het betekent dat ik kan relativeren wat er met me aan de hand is, en dat ik niet ook nog hoef te piekeren of ik gek aan het worden ben!

Groetjes!!

 

He rozemarijke,

dank voor je reactie ik zit zelf ook in de hulpverlening dus van de spiegel was ik ook op de hoogte, en van alle andere nadelen en bijwerkingen, vandaar ook dat ik het in eerste instantie afgeslagen heb. Ik vermoed dat de huisarts niet de standaard AD bedoelde, maar omdat ik het toch niet wilde, heb ik niet verder gevraagd.

Hormonale behandeling is alleen mogelijk als het veroorzaakt wordt door een tekort aan progesteron, als je een teveel hebt, ze kunnen het niet zomaar even weghalen. En ik vermoed dat het bij mij aan een teveel ligt, omdat ik er in mijn zwangerschap ook last van heb gehad.

@mama1979, idd, weinig vrouwen die hier zitten helaas . Hoe verloopt het bij jou tot nu toe?? ik zit er nu vollop in, vermoed dat de pillen toch wel al wat doen, want ben lang zo depressief (nog) niet.
Weet je wanneer het bij jou weer beginnen moet?? Want ik ben echt ontzettend benieuwd wat jou huisarts er van zeggen zal dan??