oei zijn ze samen een weekendje weg geweest? Dan ben je het praten stadium al voorbij.... druut drmee... en langer dan een paar dagen.
Nee t was een familie uitje ook met ts er bij hij heeft stiekem haar ondergoed uit de koffer gehaald en op de foto gezet
En zo krijg je "praatjes" waar niks van waar is Ze zijn met de familie een weekend weg geweest en toen heeft de man van ts stiekem foto's genomen van de lingerie die haar nicht(?) mee had. Anders lees je alleen de berichten van ts terug, hoef je niet alle pagina's bij langs, maar ben je wel op de hoogte van alles
Hoi Melrose, ik heb al jou berichten in dit topic gelezen. Ik begrijp heel goed dat het vertrouwen tussen jullie aardig beschadigd is, en dat jullie hier heel hard weer aan moeten werken. Dat je vriend dus heeeel veel moeite mag doen om te laten zien dat hij je vertrouwen waard is. Misschien is het een idee on duidelijk af te spreken waar de grenzen, jouw grenzen, liggen. Wat is acceptabel en wat niet? Ik hoop dat jullie een goed gesprek hebben gehad vanavond. Dit gezegd hebbende, ik ben zelf een gescheiden vrouw. Ik heb co-ouderschap over mijn dochter van vijf. Dit betekent voor mij dat ze elke maandag en dinsdag bij mij is en om het weekend (ik werk op woe do en vrijdag). De pijn die ik om het weekend voel als ze er niet is... de pijn die ik voel als ik ze op tweede kerstdag naar mijn ex moet brengen... de pijn die ik voel met oud en nieuw om 12 uur en mijn meisje is bij mijn ex... is niet te beschrijven en niet voor te stellen als je het niet hebt meegemaakt (tenminste, ik kon het me niet voorstellen). Ik ben inmiddels al drie jaar gescheiden, maar het missen van mijn dochter went nooit!!! Dus, mijn advies, gooi wat nog te redden is niet 'zomaar' weg. Als je niet genoeg om m gaf, zou het je ook niet zo raken... Sterkte!!!!
Meiske80, ik kan me idd niet voorstellen hoe dat moet zijn! Je kindje brengen en achterlaten bij degene waar jij juist afstand van hebt genomen. Sterkte hoor, want ik geloof heel goed dat dat nooit zou wennen. Nogmaals ontzettend bedankt voor een ieder zij steun en adviezen! Ik heb niet zoveel mensen in mijn omgeving waar ik dit soort dingen bij kwijt kan en het heeft enorm geholpen om hier mijn hart te luchten. Nou dames, er is gesproken......Toen hij thuis kwam heb ik hem geen knikje gegeven of überhaupt een blik zijn kant uit. Ik heb een maaltje voor mezelf gekookt, beetje op de PC gefrutseld en uiteindelijk de TV aangezet. En al die tijd dus geen woord, ook niet van zijn kant. En geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om het gesprek zelf maar te beginnen! Normaal gesproken doe ik dat altijd, maar nu vertikte ik het. Hij zat ook alleen maar aan tafel, af en toe met zijn hoofd in zijn handen. Ik denk dat hij inderdaad niet wist hoe hij moest beginnen, want in mijn ooghoeken zag ik hem wel continu mijn kant uitkijken. Na 3 uur ging hij opeens naast mij staan en opende hij het gesprek. Ik moest moeite doen om niet te glimlachen want mijn 1e gedachte was: yay, de aanhouder wint! Maar ja, als ik hem direct met een glimlach begroet voelt hij zich misschien getroost en dat wil ik juist niet. Zijn 1e vraag was overigens of hij vannacht weer op de bank moest slapen *proest* Hij heeft nogmaals benadrukt hoeveel spijt hij ervan heeft. Hoe stom hij wel niet geweest is. Hoe blij hij is dat hij hulp gaat krijgen (volgende week dus). En dat hij zo graag wil veranderen. Hij wil niet de achterbakse leugenaar zijn die hij is geweest en hij wil ook niet dat men hem zo ziet. Hij heeft ook gevraagd, indien de psych vraagt of ik mee kom naar de sessies, of ik dat zou willen. Ik heb aangegeven dat dat goed is, indien erom gevraagd wordt. En toen probeerde ik hem duidelijk te maken dat dit zijn laatste kans is. Ik citeer: "Dit is de aller, allerlaatste keer. Als je me nog 1 keer zoiets flikt, ga ik van je scheiden. Niks geen ruzie, geen gescheld, geen gevecht. Boven liggen drie koffers, ik pak ze direct in en dochterlief en ik gaan weg." Hij moest steeds slikken en zo te zien vechten om zijn tranen binnen te houden, wat hem trouwens niet is gelukt. Ik hoop gewoon dat de boodschap nu duidelijk is. En niet duidelijk zoals voorheen, aangezien dat geen zin had. Maar nu ECHT duidelijk. De toekomst zal het leren denk ik, maar ik heb wel geleerd dat je iemand nooit 100% kent. Had ik natuurlijk al moeten weten, maar om het zo te voelen komt extra hard aan. Heb trouwens gezegd dat het me niet uitmaakt waar hij slaapt. Hij kon kiezen: in bed, op de bank of buiten. Heeft uiteindelijk gewoon in bed geslapen. EDIT: schiet me net iets te binnen: nichtje geeft binnenkort een feestje waarvoor ik ben uitgenodigd en ik had beloofd met wat dingen te helpen. Zouden jullie alsnog gaan? Ik weet het niet zo goed.
Powerwoman ben je! Ik zou overigens niet gaan helpen. In ieder geval nu niet.. Mag je het een plekje geven? Je hoeft echt niet nu voor mensen klaar te staan, denk maar aan jezelf. Zeker niet voor deze mensen. Komt tijd komt raad..
De aanhouder wint! Ik hoop dat jullie er toch uit kunnen komen. M.b.t. je nichtje? Ik zou niet gaan. Probeer het eerst maar een plekje te geven. Neem wat tijd voor jezelf!
Knap van je hoe je hier mee om bent gegaan zeg, ik hoop echt voor je dat het goedkomt tussen jullie En je nichtje helpen, nee, ik zou het echt niet doen..
Wat goed van je! ! Ik hoop dat jullie er samen uit komen en dat hij de juiste hulp krijgt. Wat betreft je nichtje. ..ik zou het niet doen. Ik zou eerst eens alles laten bezinken en met je man alles op een rijtje zetten. Ze is wel onderdeel van dit hele gedoe hoe je het ook wendt of keert. ...dat contact zou ik ff op een laag pitje zetten. Sterkte!
Fijn dat er toch nog gepraat is.... Nichtje helpen zou ik persoonlijk even niet kunnen opbrengen denk ik, denk aan jezelf...aan je gezin...en ergens ver weg komt je nichtje wel weer
Nichtje zou ik persoonlijk liever een ravijn in duwen dan haar helpen; dus nee, doe maar niet Ik lees alles mee en vind dat je het echt hartstikke goed aanpakt. Helpen - no way. Tenzij zij een vent heeft die versierd kan worden.... (grapje!)
Wauw! Goed gedaan meid! Hier kunnen veel vrouwen een voorbeeld aan nemen. Je kan écht trots zijn op jezelf. En je nichtje... Tja, haar zou ik het lekker zelf uit laten zoeken. Naïef of niet, te vriendelijk of niet, vergeet niet dat zij uiteindelijk óók over de grens is gegaan. Zo omgaan, met een getrouwde man doe je gewoon niet. Zij zal ook moeten voelen dat ze te ver is gegaan.
Ik zou niet eens met me vriend naar dat feest gaan. Even afstand kan geen kwaad. Hij moet als het ware " afkicken".
Vind het niet kunnen. Ook raar om samen op een verjaardag te gaan lopen appen. Misschien kan je vragen waarom hij zoveel contact met haar heeft en je onzekerheid uitspreken
Fijn dat hij toch de moed heeft op kunnen brengen om met je te praten. Goed dat hij hulp heeft gezocht. Zou je nichtje een heel eind uit de buurt houden. Ze is tenslotte ook mede de oorzaak van dit alles.
Heeft twee kanten. Als het contact TE intiem wordt, nee dan kan het niet. Als het gewoon een dikke sexchat wordt ofzo. Dan zou ik me ook bedrogen voelen. Maar ik ken de andere kant, ik mag niet meer met een vriend van me appen door zijn nieuwe vriendin, want die vertrouwt mij niet Terwijl ik al 7 jaar goede vrienden met hem ben. Als ik ook maar app 'alles goed' krijgt hij prolemen. Dus nee dat vind ik belachelijk. Edit: ik zie nu dat hij hulp heeft gezocht, fijn, hopelijk komen jullie er samen uit!!
Ik lees tot nu toe alleen mee (met verbazing over je man moet ik zeggen pfff) maar je doet het echt goed! Ik vind het top hoe je het aanpakt, het toch nog een laatste kans wil geven ongeacht hoeveel pijn hij je gedaan heeft. Dit ook voor je meisje. Kijk het eerst samen even aan hoe het gaat en wat betreft dat nichtje, ik zou het even op afstand houden. Want wat de rest ook al zegt het is niet helemaal zuiver wat zij ook gedaan heeft. Ook al is het naïviteit van haar. Ik kan me niet voorstellen dat ze echt helemaal niks heeft doorgehad, sorry hoor maar als een man aan je vraagt om een buikdans act voor te doen is het echt niet omdat hij je zo goed vindt dansen, dat gaat er bij mij niet in. sterkte en hou je taai!