Hier precies hetzelfde als bij Hanneke. Ik zeg nog steed u tegen de oma van mijn vriend terwijl die heel jong van geest is en al vaker heeft gezegd dat ik je/jij mag zeggen... op de een of andere manier zit het erin. Voor mijn werk moet ik veel bellen met secretaresse van klanten ed en dan vraag ik altijd of ze het erg vinden als ik je/jij zeg. Dat is vaak geen enkel probleem en ik heb gemerkt dat je dan ook dus sneller dingen voor elkaar krijgt Maar op mijn oude werk was het een keer heel vervelend... onze directiesecretaresse was altijd heel netjes en ze had een klant aan de lijn en zei per ongeluk 'je' (ja echt per ongeluk... ze was er met haar hoofd niet bij want net onderzoek gehad omdat ze misschien borstkanker zou kunnen hebben en dat bleek ze ook te hebben).... Zegt die man op een boze toon; pardon mevrouw, ik geloof niet dat ik u toestemming heb gegeven om mij te mogen tutoyeren! Toen dacht ik nou kom op zeg... je kunt het ook overdrijven!!
Vroeger moest ik U zeggen tegen mijn ouder maar dat hebben ze al wel een tijd geleden afgeschaft en ik wil ook niet met U aangesproken worden door mijn dochter. Bij de ouders heb ik het gevoel dat het een afstand schept en ondanks dat ik wil dat mijn dochter mij respecteert vind ik het vertrouwelijke van Jij belangrijker. Verder zeg ik ook altijd U tegen vreemden die ouder dan ik zijn of bij 'officiële' gelegenheden. Ook mijn oma's en voorheen opa's sprak ik altijd aan met U, ik zou het raar vinden om je/jij tegen ze te zeggen. Dezelfde regels wil ik doorgeven aan mijn dochter, maar manlief denk er anders over dus ik hoop dat ze meer naar mij luistert.
Ik spreek ook in de U vorm. Maar als ik bijv. op een advertentie op marktplaats reageer en ik spreek iemand met U aan dan zet ik eronder M.v.g. (voornaam en achternaam). Dan weet de persoon eigenlijk al dat (hij/Zei) me met je kan aanspreken, tenminste daar ga ik vanuit. Anders zette ik er wel M.v.g. Mevr. .......! Ouderen spreek ik zeker met U aan. Tegen jongeren zeg ik wel je/jij. Mocht ik een gelijk oud iemand tegen komen en die ken ik niet zeg ik ook U (werk in een winkel en dan wen je daar wel aan). Of ze spreekt me zelf al aan met je (vindt ik niet erg, alleen bij een tiener vindt ik het wel ongepast).
Ja, is dat zo? Want ik schrijf vrijwel altijd onder een brief mijn voor- en achternaam, ook bij heel officiële brieven... Ik dacht dat dat niet uit maakte voor de vorm.
Van huis uit hoefde ik nooit U te zeggen tegen mijn opa's en oma's en ouders. Wel tegen vreemden. Tegen de oma van mijn man heb ik wel altijd u gezegd, terwijl de rest van de kleinkinderen en aanhang dat niet deed. Ze heeft nooit aangegeven dat ik je/jij mocht zeggen, dus dat is zo gebleven tot ze overleed. Ik merk wel dat ik in mijn werk, als verzorgende van ouderen, vaak snel (te snel) overschakel naar je en jij. Dat is echt iets waar ik op moet letten. Maar dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat je best intiem met die mensen bezig bent, zowel lichamleijk (wassen ed) als geestelijk. Als mensen je soms hun sores vertellen is het moeilijk om u te blijven zeggen, vind ik, omdat je dan een hele andere band krijgt en het niet echt "vreemden" meer zijn.
Ik zeg altijd u... ook tegen cassieres, vakkenvullers enz. Tegen nog jongeren dan dat wel je/jij. Vind dat niet meer dan beleefd... ik zeg zelf wel gauw zeg maar je maar om te beginnen vind ik u veel netter. Tegen familie en vrienden zeg ik wel je
Enige tijd geleden had ik mijn CV op Monsterboard staan en naar aanleiding daarvan kreeg ik een aantal e-mails van diverse werving en selectiebureau's. Eigenlijk was ik best een beetje verbaasd dat standaard al die mailtjes begonnen met 'Hoi voornaam' of 'Beste voornaam, ik denk dat ik mogelijk een leuke vacature voor JE heb'. En als afsluiter 'groetjes'. Ik heb me er verder niet aan gestoord maar beantwoordde de mails wel standaard met 'Beste heer' of 'Beste mevrouw' en 'met vriendelijke groeten'. Zeker in zakelijk verkeer vind ik het toch net een stapje te ver om al in het eerste contact te tutoyeren; het ging hier niet om een vakantiebaantje of de zaterdagkrant bezorgen.
Ik zeg 'je' tegen jongeren, tegen mensen die mij helpen (ongeacht hun leeftijd) en ouderen zeg ik u. Ik verwacht dat jongeren mij met 'u' aanspreken en spreek ze daar ook rustig op aan als ze dat niet doen. Als er ergens een cultuur heerst waarin de je-vorm gebruikelijk is (zoals bij mij op school), zeg ik uiteraard je. Zo ook bij sollicitaties overigens. ALs het binnen een bedrijf gebruikelijk is 'je' te zeggen en op familiaire basis met elkaar om te gaan, dan zal ik niet reageren met 'u' en 'geachte heer', maar op dezelfde wijze als ik aangeschreven ben, aangezien 't hier blijkbaar om 'n bedrijfscultuur gaat... In de Ikea zeg ik ook altijd hardnekkig je en jij, want daar doen ze dat ook bij mij... Als ik 'n mail stuur aan onbekenden, schrijf ik altijd u. Ik onderteken ook rustig met mevr. huppeldepup (Maar dan m'n echte achternaam natuurlijk), maar krijg vaak genoeg alsog een mail of brief terug met 'je' en 'jij'. Mijn dochter zegt 'je' tegen oma's, opa's, onszelf en haar juffen, maar ik leer haar wel 'u' te zeggen tegen volwassenen. Doe ik zelf ook; ik zeg natuurlijk wel 'je' tegen m'n vrienden. Als iemand mij aangegeven heeft dat ik ze mag tutoyeren, dan probeer ik dat wel overigens (maar 't lukt niet altijd, haha).
ik heb het geleerd maar ik vergeet het vaak. familie en vrienden zijn je. als ik andere mensen aanspreek is het vaak ook met je/jij. af en toe begin ik met U maar halfverwege vergeet ik alweer dat ik u moet zeggen. niet dat ik het niet wil, naar mensen die ik niet aardig vind denk ik dat ik dat wel doe? maar als ik me op mijn gemak voel ga ik nogal makkelijk over naar je. volgens mij tegen de huisarts en gyn ook??? ik vergeet het gewoon (ben wel goed opgevoed door mijn moeder en zeg ook dank je wel)
ik vond dit eigenlijk wel een hele goeie! ik heb t even aan mijn vriend gevraagd, want hij werkt bij een werving en selectiebureau en hij zegt dat er een onderzoek is geweest, waar uit kwam dat je t beste zo snel mogelijk informeel kan zijn tegen de mensen in deze branche. eerlijk gezegt vind ik dat ook best apart en waarom t zo is dat ze dat zo snel mogelijk moeten doen, al sla je me dood, maar schijnbaar wordt dat ze zo voorgezegt. ik stoor mij er verder niet aan, maar kan me best voorstellen dat er mensen zijn die dat wel doen.
Vroeger zei ik 'U' tegen iedereen, maar nu ik zelf volwassen ben zeg ik het alleen tegen mensen die 'oud' zijn in mijn ogen In emails zet ik sowieso nooit 'U', tenzij het om een sollicitatie of iets in die richting gaat.
He wat een toeval, ik mag ook geen u zeggen tegen mijn oma... (of was dit geen toeval ) Maar ik ben stiekem wel geneigd snel je/jij te zeggen. Vind het ook niet prettig om met u aangesproken te worden als ik eerlijk ben. Wel als het zakelijk betreft, dan is het standaard u en pas, ons bedrijf is overigens wel redelijk informeel dus het u gaat er ook bij vaste klanten (die ik dus meerdere keren per week spreek) snel af.
Weet je wat ik zo raar vind? Als ik in de supermarkt loop met de kinderwagen ben ik 'U' en 'Mevrouw', maar als ik met m'n zusje in de supermarkt loop ben ik 'Je' en willen ze m'n tas controleren omdat ik 'misschien wel een scholier ben die iets gejat heeft!'
Ik heb altijd van mijn moeder geleerd om volwassenen met U aan te spreken. Tegen mijn moeder zeg ik ook altijd U. Ik werk in een verpleeghuis en daar zeg ik ook natuurlijk U. Dus bij mij zit het er goed in gebakken Ik zal Fenna ook zo opvoeden, dat ze u tegen volwassenen zegt.
Ik zeg tegen mijn ouders geen u, tegen mijn opa en oma ook niet, tegen mijn andere oma wel. Verder zeg ik tegen oudere mensen u, en tegen klanten enzo op mijn werk. Mensen zeggen bijna nooit u tegen mij, maar ik zit er niet zo mee. Ik heb een babyface haha
haha dat heb ik ook (niet van die tas controleren) maar wel als ik met mijn zoontje ben, dan ben ik u en mevrouw. En als ik met een vriendin ben dan moet ik me identificeren om een fles wijn te kopen. Ik spreek zelf iedereen waarmee je op een zakelijke manier in contact komt en oudere mensen aan met u. Tenzij je al langer contact met iemand hebt, zoals de dokter van mijn zoontje. Op het begin altijd u, maar nu zeg ik jij. Tegen mijn ex-schoonouders zei ik op het begin u, maar later niet meer. Aan de telefoon ook altijd u.
Ik schrijf dan mijn voorletter en achternaam. Dit is dan ook geen officiele brief (ff over de marktplaats reactie). Als ik niet met "je" wil aangeschreven worden, lijkt me dat de meest logische schrijfwijze om dat duidelijk over te laten komen. Ofwel mevrouw (klinkt wat oudbolliger) of voorletter en achternaam. En anders gewoon alleen mijn voornaam.
Ik begin vaak met u in een gesprek als degene waarmee ik praat ouder is dan dat ik zelf ben, in een e-mail begin ik ook vaak met u, zeker de zakelijke e-mails. Voor de rest zeggen ze vaak 'zeg maar je of jij hoor, anders voel ik me zo oud' dus dan doen we dat netjes he Vaak als ik mn bril op heb wordt ik wel gelijk met u aangesproken of mevrouw, zonder is het vaak je,jij of meisje.
Ik zeg nog steeds u tegen mensen die ouder zijn,of het bekenden zijn of niet. Heb dat van mijn ouders meegekregen,gaat niet zo weg. Vind het ook zo respectloos je zeggen tegen onbekenden.