Ik weet even niet meer hoe ik om moet gaan met de angst van ons peuter meisje. Ze is bang voor vliegen, pluisjes, de stofzuiger, de ventilator, mieren en andere kleine beestjes. Een brommer die langs rijd enz enz. Toen de angst begon konden we het leuker maker door grapjes te maken, vlieg weg jagen, brommer na doen enz enz. Maar nu lijkt niks te helpen, we spelen veel buiten nu met het lekkere weer. Zodra ze een vlieg ziet of hoort is het paniek! Gillen huilen, ze vraagt zelfs of ze naar bed mag. Wel zegt ze, de vlieg doet niks hè mama. Ik weet echt niet wat te doen, niks lijkt te helpen... Hoe gaan jullie hier mee om?
Hmm wij proberen er niet te veel drama van te maken vooral. "Het is niet eng... Kijk maar, het is een vlieg en vliegen steken niet" (Ze is bang voor alles dat vliegt ongeveer) "Rustig blijven zitten.. Wespen kunnen wel steken maar als jij blijft zitten dan vliegen ze vanzelf weer verder." En vooral ook van alles uitleggen wat het is, wat het doet en of je er bang voor moet zijn of niet. Dus een wesp kan steken en doet pijn.. Heel vervelend. Maar een hommel steekt niet.. Want wat doet een hommel? Hommeltje doet "oh lekker bloempje! Oh nog een bloempje! Oh maar DIT bloemetje is pas echt lekker" Muggen kunnen steken... Heel vervelend en het jeukt maar dat voel je niet als ze steken... Maar goed.. Onze dochter is heel rationeel ingesteld. Die hoort een zoem.. Denkt "ik hoor ene zoem, dat KAN een wesp zijn.. Het kan ook wat anders zijn maar wespen zijn eng" en raakt vervolgens in paniek omdat het misschien wel een eng beest is. Wij zijn een beetje klaar met haar angsten gegrond te verklaren... Mag bij veel mensen helpen.. Maar bij ons werkt het eerder averechts.. Dus veel uitleggen, veel praten en vooral uitleggen wat er kan gebeuren EN hoe je daar zelf positief invloed op uit kunt oefenen. En wat hier heel erg goed hielp tegen de angst voor "kleine diertjes die niet kunnen vliegen" is een loeppotje. Ze is inmiddels zeer bedreven in het vangen van allerhande "ongedierte". Bekijkt ze uitgebreid en laat ze daarna weer los in de tuin. En tja.. Lawaai.. Zal ze ooit moeten leren vrees ik. Ik waarschuw d'r vantevoren als ik het zie aankomen... "Let op.. Daar komt een brommer" en dan schrikt ze al een stuk minder. Of "oh, kijk nou waar we langs moeten.. Denk je aan je oren?" Ze is namelijk niet echt bang voor lawaai maar ik heb het idee dat onverwachts hard lawaai gewoon pijn doet aan haar oren. Ging ze vroeger gillen als ik ging stofzuigen.. Nu gaat ze dan gewoon boven spelen met de deur dicht. Weet ze vantevoren dat het veel lawaai is dan bereid ze zich voor op veel lawaai en dan gaat het veel beter. Maar bijv de Sinterklaas-intocht staat ze een deel van de tijd met 1 oor tegen mijn been en wil dat ik m'n hand op d'r andere oor leg. Ze wil het voor geen goud missen maar na 2 uurtjes intocht is ze compleet afgedraaid en doodmoe, wil ze enkel nog naar huis. Hetzelfde voor bijvoorbeeld de kermis of een dagje in een druk attractiepark. Niet erg.. We weten hoe het zit. En zorgen dat ze op de terugweg lekker kan tukken en evt als de herrie echt te hard staat komt ze lekker bij mij staan. Het is denk ik iets waar je niet 123 iets aan kunt doen. Hier van baby af aan al dat zulke situaties gewoon niet echt werkten. Eht wordt wel beter naar mate ze ouder wordt maar of dat nou onze inspanningen zijn of dat ze er zelf beter mee om kan gaan? Daar durf ik geen uitspraken over te doen.