Ik heb al een paar dagen zulke rare spookverhalen in mijn hoofd Ik heb namelijk het gevoel dat het met de beeb niet goed is...(open ruggetje, syndroom van down, gehandicapt.... ) waarom weet ik niet, misschien omdat het gewoon niet zo vazelf sprekend is om altijd een gezond kindje te krijgen en we al een hele gezonde zoon hebben van 2jr... Volgende week dinsdag hebben we ook een nekplooimeting, (niet omdat ik in de risico groep zit maar omdat we willen weten hoe groot de kans zou kunnen zijn) Ik hoop gewoon zo op een gezond kindje ( maar ver in mijn achter hoofd zou ik het zo leuk vinden om een meid te krijgen) En heb echt zo van misschien dat het een straf is omdat ik heel stiekem een meid wil dat het gewoon niet goed zit nu..... misschien een beetje een raar verhaal, maar ik kan gewoon nog niet zo genieten op dit moment omdat ik me zoveel zorgen maak..... hebben meer mensen dat, dat ze zich onbewust zo'n zorgen maken liefs Ramona
tja hier nog een, ik zie erg tegen de 20 weken echo op om zo te horen te krijgen dat het toch niet goed is of zo. bij mijn eertse zwangerschap had ik dit helemaal niet maar nu bah ben er soms erg verdrietig van dat ik zo denk wil graag genieten maar lukt soms echt niet bah bah bah nog twee weekjes en dan weten we meer
hmm, weet pas een paar dagen dat ik zwager ben en ik durf niet te genieten tot ik een hartje heb gezien... Heb idd ook al een gezonde zoon dus ben erg bang! ik duim voor je. x
Ik heb het nu ook en ik ben nog bij de eerste. Ik probeer wel te genieten maar om me heen zie ik zoveel pasgeboren gezonde kindjes dat af en toe het gevoel me bekruipt dat die van mij dan misschien niet gezond is omdat er al zoveel gezonde kinderen zijn. Hoe stom is dat? Ik ben echt een beetje zenuwachtig voor de 20 weken echo.
ik denk dat iedereen dat wel heeft dat ze bang zijn dat hun kindje iets mankeert succes met je nekplooimeetig
ben nu 30 weken en alles ziet er goed uit... de angst voor een kind met een handicap is bij de 1 meer aanwezig dan bij de ander en kan denk ik niet door een ander worden weggenomen! ik werk zelf in de gehandicapten zorg en ik kom dagelijks in aanraking met kinderen met een handicap.. mijn vriend en ik weten niet wat het gaat worden en veel mensen zeggen dan ach ja als het maar gezond is.. en tuurlijk dat hopen wij ook maar als het wordt geboren met een handicap houden wij erook van en dat is het belangrijkst... ook zijn er genoeg handicaps die pas op later leeftijd zichtbaar zijn (denk aan autisme en bv een spierziekte) beetje een lang verhaal maar wat ik wil zeggen; probeer te genieten van je zwangerschap.... al is het makkelijker gezegd dan gedaan..maar daar heeft je ongeboren kindje het meest aan! lfs Hellen
ooo zo herkenbaar!! Wij zijn ook zo gezegend met een gezonde zoon, dat me de angst wel eens bekruipt, stel dat dit kindje niet gezond is...? Ik heb dat veel meer dan bij de zwangerschap van mijn zoontje, mss omdat je nu weet wat je hebt? Ik kijk heel erg uit naar onze eerste echo as dinsdag, maar ben soms ook helemaal angstig... Maar helaas hebben we het zelf niet in de hand en is positief denken en genieten toch het enige wat je kan!
Zou het ook niet onbewust spanning voor die nekplooimeting kunnen zijn? Het lijkt mij redelijk normaal dat je er bang voor bent. Enne, je hebt zo je voorkeur, dat mag! Dat heb ik ook en mensen kunnen heel boos op me worden als ik het zeg. Ik begin nu de eerste kleine schopjes te voelen en nog steeds heb ik niet het gevoel dat er een gezond kindje in mijn buik zit. Daar gaat een echo ook niet bij helpen, dat komt pas als het geboren is. Ik gooi het maar op de hormonen en maak me er niet al te druk over. Als het niet goed zit dan niet, zien we in oktober wel weer hoe we ons leven daaromheen gaan aanpassen. Ik weet heel zeker dat ik de kleine niet weg zou laten halen als hij / zij ernstig ziek blijkt. Wij kozen voor deze gup, en niet alleen maar als het een jongen is en gezond.
@Ramona Jou verhaal zou net zo goed mijn verhaal kunnen zijn. Ik zit met precies dezelfde gedachtes.. Heb ook al een gezonde zoon, en vanaf het begin zegt mn gevoel dat er nu iets niet goed zal gaan.. En ook ik wil stiekem graag een meisje.. Zo dubbel allemaal die gedachtes
Heel herkenbaar! Tijdens de 1e zwangerschap had ik dat niet en nu helemaal wel! Gelukkig was tijdens de 20 weken echo alles helemaal goed, voor zover ze het konden zien natuurlijk. Misschien omdat we weten wat we al hebben, omdat het niet onze 1e zw is. Maar het is in ieder geval heel herkenbaar! Sterkte!
Dit is heel herkenbaar voor mij....... Voor de eerste echo (5 mei was dat) dacht ik steeds dat het hartje vast niet zou kloppen, of dat er al niks meer zat omdat het hartje gestopt was. Gelukkig was dit niet zo. Ook ben ik bang dat er misschien juist iets mis zal gaan met het kleintje omdat ik stiekem ook wel graag een meidje zou willen. Ik weet zeker dat ik blij zou zijn met een jongen hoor, maar als eerste een meisje zou ik toch wel erg leuk vinden. Kan er ook niks aan doen en voel me er ook best rot over. Maar ik herken je gevoel dus goed en dat is heel vervelend he!? Succes ermee, liefs
Mijn eerste zoontje is geboren met een hartafwijking, dit is voor t grootste deel goed gekomen. We hebben toen een gesprek gehad met de professor omtrent kinderhartjes in Leuven, deze zei dat het een speling van de natuur was geweest en dat t niet erfelijk zou zijn. Toch zit dit me best dwars en ben ik blij als w met 20 weken een uitgebreidere echo speciaal op t hartje gericht krijgen. mamavan
Dat heb ik ook heel erg. De nekplooimeting was mislukt omdat mijn zonnetje zijn of haar nek niet wilde laten zien (dat was ergens wel grappig. Lijkt op mama zullen we maar zeggen). Ik blijf proberen positief te denken, waarom zou het bij mij ineens "fout" moeten gaan? Dat gezegd; ik ben altijd wel een doemdenkertje geweest. Bang dat het me niet gegund is ofzo. :S
Ja dit heb ik dus ook, als ik bij ons in de omgeving kijk is iedereen "gezond" dus ik heb echt het idee van dan zal het bij ons wel niet zo zijn.... Ben wel blij dat ik niet de enige ben die loopt te piekeren!
Oh dat had ik ook heel erg hoor! Bang dat het niet goed zou zijn, omdat mijn buik nog niet echt groeide, en idd ook bang voor de 20 weken echo. Bij de 20 weken echo bleek alles goed te zitten, en omdat ik zo onzeker was, wilde ik ook graag weten wat het wordt. Dat maakte het voor mij echter op de 1 of andere manier. Nu zijn we 2 weken verder, en mijn buik groeit ook ineens als kool. Ik zat na de 20 weken pas op de welbekende roze wolk, dus hopelijk gaat dat voor jullie ook gelden.
Ik ben ook ineens bang dat mijn kindje wat mankeert. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Ik ben wat dat betreft heel erg blij als ik weer een echo heb gehad. Ik herken het gevoel vanuit mijn vorige zwangerschap ook, trouwens. Toen leefde ik ook erg naar de echo's toe. Ik wil mijn roze wolk terug! Haha