Hoi allemaal, Ik lees gemengde gevoelens over t wel en niet adopteren... Zelf ben ik geadopteerd toen ik zes weken was uit Indonesie. Vanaf kleins af weet ik waar ik vandaan kom....uit een boeing 747 een vliegtuig....wat al veel interessanter klonk dan uit een buik zoals iedereen. Ik heb de meest liefde volle ouders die ik maar kan wensen. Zijn mijn luisterend oor, mijn steun en toeverlaat. Ik ben altijd gestimuleerd om mijn routes te ontdekken. Door t tropenmuseum te bezoeken, indo eten te eten...mocht er zelfs heen toen ik mijn eindexamen haalde...geef mij maar boerenkool met worst en scandinavie.... Toch ben ik er vorig jaar op 28 jarige leeftijd heen geweest. Voelde me thuis in jakarta en erg welkom. Bepaalde eigenschappen van t volk herken ik in mij...dat is mooi om te zien en te voelen. Had hett liefst me ouders mee willen nemen maar dat was helaas niet mogelijk. Ik weet wat dingen van mijn biologische ouders....ik ben trots op de keuze die zij heeft gemaakt dapper heel dapper en dankbaar.....een ontmoeting zou ooit leuk zijn....maar zij haalt niet zomaar 28 jaar in. Mijn ouders zijn mijn ouders, ik houd van ze( en geloof me de eerste die zegt dat dat niet zo is....na de dood van mijn moeder wist ik wat pijn was....mis haar nog elke dag.) Dat ik nog ergens een ander paar ouders heb vind ik mooi en prima....ben trots op hun daad voor mijn toekomst. Ik wil geen punt maken of zo iets...... Maar... Adoptie is echt iets moois...je doet iets goeds en je hoeft niet met hechtingen te lopen (hihi) hooguit een snoepreisje naar en ver land om je kindje te halen....
Goed verhaal! Bij mij thuis was het ook ong zo alleen ben ik het nakomertje. Ik heb 3 geadopteerde broer en zus, ook uit Jarkarta. Dit is nooit een punt geweest, het zijn gewoon mijn broers en zus. Ik zou het ook niet anders willen Vroeger zeiden hun ind altijd dat ze uit het vliegtuig kwamen en ik vond het jammer dat ik niet uit het vliegtuig kwam
Wat een fijn verhaal Ratje. Wij zijn nog een beetje in de twijffel fase om te adopteren of niet. Fijne verhalen zijn altijd goed om te horen.
Hoi Ratje, Dat schreef je erg mooi en is ook voor mensen die willen gaan voor het adoptieproces mooi om te lezen. Immers lees je vaak alleen de negatieve berichten. Ik ben zelf geadopteerd uit India toen ik 9 weken oud was en ik ben echt ontzettend gelukkig. Ik heb de liefste ouders die ik me maar kan wensen en een lieve zus(niet biologische zus en ook geadopteerd). Zij zijn voor mij mijn ouders en niemand anders. Zij hebben mij gevormd tot wie ik ben geworden. En daar ben ik heel blij en dankbaar voor. Ik heb een fijne jeugd gehad en ook nu kan ik altijd bij mijn ouders en zus terecht. Mijn ouders zijn altijd eerlijk en open over de adoptie geweest. Mijn moeder zegt altijd jij bent niet uit mijn buik geboren, maar uit mijn hart. Ik had er niet aan moeten denken waar ik was terechtgekomen als ik niet geadopteerd was. Dan was ik misschien wel in de prostitutie terechtgekomen of op straat aan het bedelen of zelfs verkocht door mijn eigen (biologische) ouders. Nee, dat zou geen leven zijn. Ik heb alleen maar bewondering voor mensen die hun kindje afstaan en dat gaat zeker wel met pijn in hun hart, maar ze hebben het beste met hun kindje voor, ze willen een goede toekomst voor hun kindje. Ik weet niets over mijn biologische ouders, maar ik heb daar helemaal geen behoefte aan. Dit zijn voor mij mijn ouders en niemand anders. Ook over het feit dat adoptiekinderen altijd maar probleemkinderen zijn. Ik ken gezinnen met adoptiekinderen en gezinnen met biologisch gezien eigen kinderen en van de biologische gezinnen zijn er veel ouders uit elkaar gegaan en een aantal kinderen "ontspoord". Je kan mij nog meer vertellen. Dat gebeurd echt niet alleen maar bij adoptiekinderen. Want zodra daar een probleem is ligt het altijd meteen aan het feit dat een kind geadopteerd is!! Daar ben ik het echt niet altijd mee eens. Dus mensen die bezig zijn met het adoptieproces, laat je hier niet door afschrikken. Geef jullie kindje een liefdevol en warm gezin. En hopelijk kunnen jullie snel jullie wonder in je armen sluiten.
Wat een fijne verhalen om te lezen, en nu eens positieve verhalen inderdaad. De negatieve hoor je al genoeg. Of andere mensen komen er mee aanzetten als ze horen dat je er mee bezig bent.
Mee eens Herma, negatieve verhalen genoeg, ben blij ook eens twee hele positieve verhalen te horen! Die sneeuwen nog wel eens onder! Wat fijn dat jullie je verhaal hebben willen doen. Wij zitten ook nog in de twijfel fase, dus nemen alle ervaringen en verhalen mee in onze overwegingen. Bedankt!
Lieve Jo en Herma Ik had mijn verhaal geplaatst juist omdat ik mensen die er mee bezig zijn of erover nadenken te willen laten weten hoe het ook kan gaan. Ik wil jullie beide heel veel sterkte en succes wensen met wat jullie beslissingen ook zullen zijn. Jullie "geluk" komt hopelijk snel. Dikke knuffel van mij voor jullie