Onze dochter is bijna 1 1/2 en liep met 1 achter een poppenwagen of blokkenkar en aan één handje...Het los lopen kwam maar niet, tot een maand geleden, ineens ging ze op een avond het hele huis door, achter papa of mama aan. Heel goed en heel stevig! Ze heeft nu al regelmatig laten zien dat ze het echt goed kan, maar ze doet het niet graag lijkt wel. Bij voorkeur gaat ze nog steeds kruipend of lopend op haar knieen. Als ik haar bijvoorbeeld uit de kinderstoel op de grond zet en gelijk los laat, blijft ze staan en begint ze te jammeren. Als ik dan mn hand naar haar uitsteek, loopt ze wel naar me toe, maar pakt dan snel een vinger. Ze wil ook nog steeds graag een handje, waar ze dan uitvoerig om komt vragen (lees ook jammeren...) en als ik dan meewerk, loop ik dus met haar het huis door te wandelen aan één vinger! Ik wil nog steeds niks forceren net als met het leren los lopen, want dat werkt averechts denk ik, maar het zorgt bij ons allebei voor frustratie! Herkent iemand dit? Iemand tips of een idee waar het aan kan liggen? Alvast bedankt! Groetjes Annelies.
ik denk dat ze bang is, Kirsten had het ook een tijdje terug en nu loopt ze goed los. Af en toe kruipt ze nog wel is als ze moe is maar voor de rest loopt ze gewoon los. Maar daar tussen zaten wel een aantal weken hoor. Dat met 1 hand aan de wagen lopen dat deed ze al met 10 maanden en nu met 14 maanden loopt ze echt.. het heeft tijd nodig...
Bang, tja, denk ik soms ook, maar op andere momenten gaat ze achter elkaar door het hele huis door, niet te stoppen is ze dan! Ik zeg wel eens: 'als ze zelf het nut er van inziet, wil ze lopen...'
dat deed Kirsten eerst ook, als ze het zelf niet doorhad ging het heel goed maar zodra je haar een complimentje gaf nou dan was ze bewust wat ze aan het doen was en zakte door haar benen hihihi
misschien wat eenkennig aan het worden is mijn eerste reactie. ze kan het wel maar wil dan gewoon niet dat de aanraking e4n het directe contakt met jullie afgebroken wordt misschien? dus probeerd ze dat te rekken door negatieve aandacht te vragen want dat is een manier om heeeeel veel aandacht te krijgen. als je het gewoon loslaat en het verder negeerd en heel vrolijk op iets anders overgaat om haar af te leiden. dan zal ze vanzelf óf gaan zitten óf gaan kruipen óf gaan lopen als ze uitgejammerd is. haar afleiden door bij speelgoed neer te zetten ipv midden op de vloer kan je ook nog proberen. ( dan niet in eerste instantie om het lopen te bevorderen maar om het jammeren te voorkomen zeg maar en de aandacht op iets anders te vestigen.)
Hier precies hetzelfde. Mijn dochtertje liep toen ze 1 jaar was al heel goed met een blokkenkar etc. Ook loopt ze al heel erg lang aan 1 handje en ruim een maand geleden heeft ze haar echte eerste stapjes gezet. Inmiddels "loopt" ze nog steeds veel liever op haar knietjes dat gaat namelijk veel sneller. Maar ze kan wel lopen, ze loopt ook weleens tussen mij en mijn man in en heeft dan echt plezier maar ik heb het idee dat ze nog te onzeker is, ze wil veel liever dat handje erbij. Ik laat het maar zo je kunt er verder heel weinig aan doen, we lopen veel met haar en oefenen ook weleens maar het echte lopen zal ze toch echt zelf moeten gaan doen
Het is echt een kwestie van geduld, mevrouwtje hier heeft een tijdje geleden haar eerste stapjes gezet. Maar daar was het dan ook mee gezegd. Sinds een paar dagen kan ze zelf staan en loopt ze zo weg, de Echte eerste stapjes dus.
Ja, het wachten op de eerste stapjes duurde hier ook lang, maar nu kán ze wel lopen, maar ze doet het gewoon (liever) niet.... Kan mn vinger er nog niet opleggen waar het nu aan ligt, vanavond waren we uit eten en toen liep ze wel een aantal keer het terras over, dus tja...
Je zegt het zelf al . Als ze er het nut van inziet wil ze wel! Dus dan zou ik gaan zorgen dat ze er het nut van ziet. Belonen met iets leuks als ze naar je toe komt lopen bijvoorbeeld (samen een spelletje doen ofzo) en negeren als ze kruipt. Hoe meer aandacht voor ongewenst gedrag, hoe leuker het wordt...