Je denkt eindelijk het geluk te hebben gevonden. Je wordt wel door hele goede vrienden, die het beste met je voor hebben, gewaarschuwd voor hem, hij is nl niet degene die hij lijkt te zijn, hij is zo van zijn huidige vriendin doorgehuppeld naar jou, zo van het ene naar het andere huis maar ach..onzin, denk je dan..want zij kennen hem niet zoals jij hem kent! Zij weten niet hoe hij is als jullie samen zijn! Heel lief bedoeld maar wat weten ze nou van hem? Hij heeft tenslotte gezegd dat ze uit elkaar zijn en dat ze als goede vrienden samenwoonden totdat ie een eigen plek zou hebben dus niets aan de hand! En dan komt ie bij je inwonen en niet lang daarna kom je erachter dat je vanaf het begin van jullie relatie voorgelogen en besodemietert wordt. Hij beloofd beterschap en omdat je zo onzettend naïef en verliefd bent geef je hem nog 1 kans. Maar het gebeurd weer en net op het moment dat je besluit je relatie te willen beëindigen kom je erachter dat je zwanger bent. Je spreekt je twijfels uit, je verdriet en hij verzekert je dat het echt nooit meer zal gebeuren, dit was de laatste keer, jullie krijgen samen een kleintje en daar wil hij voor gaan. Nou vooruit, hij klinkt nu écht oprecht en laten we eerlijk zijn, het 'huisje, boompje, beestje' dat is toch alles wat je ooit gewild hebt? Dus geef je hem wéér een kans..en nog een..en nog een..en nog een. Want inmiddels, maanden later, ben je erachter wat voor type man hij is. Je vrienden hadden gelijk. Je snapt dat je er ingeluisd bent door zijn charme en zijn mooie praatjes. Hij heeft zijn masker laten vallen. Maar ondanks alles kan je hem niet laten gaan, ondanks alles hou je van hem, nu juist meer dan ooit nu je zijn kind draagt. Hij heeft je in zijn macht en dat weet hij. Je probeert het beste er van te maken, je sluit je ogen voor zoveel onrecht dat ie je aandoet, je praat alles goed. Ondertussen heb je een hel van een zwangerschap, je krijgt er haast niets van mee omdat je constant bezig bent om er voor te zorgen dat ie vooral niet naar háár toe gaat maar bij jou blijft. Je bent constant verdrietig en zit tegelijkertijg met heel veel woede. Je kleintje wordt uiteindelijk geboren en kort daarna kom je erachter dat ie weer bij háár zit. Hij zou wat gaan drinken met vrienden, zou het niet al te laat maken. Maar toch sta je om 2 uur 's nacht met een huilende baby op je arm naar hem te bellen, waar ie toch blijft? Je krijgt zijn voicemail en op dat moment weet je eigenlijk wel genoeg. Een week is ie weggebleven. Een week lang heeft ie niets van zich laten horen en jullie zo gruwelijk in de steek gelaten. Er gaat dan van alles door je heen, woede, verdriet, wraakgevoelens, wanhoop. Ouders die je duidelijk proberen te maken dat dit geen leven is, dat je je niet zo mag laten behandelen en hem voorgoed uit je leven moet laten. Door dat alles vergeet je van je gloednieuwe baby te genieten en gaat alles op de automatische piloot. Daardoor mis je zo ontzettend veel van haar babytijd want je maakt het niet ech bewust mee, net zoals je zwangerschap. En laterheb je daar zo ontzettend veel spijt en verdriet van maar niemand die je die tijd kan teruggeven! Toch laat je hem weer binnen, en eigenlijk walg je daarvan. Je walgt van jezelf, want hoe kan een goed opgeleide meid, een meid die vanuit huis normen en waarden heeft meegekregen en eens zelfrespect had, zich zo laten behandelen? Hoe kan je zo laag zinken denk je dan? En dan kijk je naar je dochter en dan wéét je dat je het voor haar doet. Je wilt haar een moeder én een vader geven. Na veel gedoe, ellende en leugens is ook zíj, degene waar hij je mee bedonderde, het uiteindelijk zat. Hij vertelt haar nl dat je niets meer dan zijn ex bent, en dat ie niet zo vaak met haar kan afspreken omdat je hem anders zijn kind zult ontnemen. Ze belt je en na een gesprek met je is ook zij erachter wat voor een leugenaar het is. Dus ze verbreekt voorgoed het contact. Ze is dus eindelijk uit beeld en verrek..het lijkt zelfs goed te gaan tussen jullie! Hij vertelt je regelmatig dat ie zo'n spijt heeft en dat ie jullie nooit meer zoiets zou aandoen. Je blijft wantrouwend, wie zou dat niet zijn, maar langzamerhand begin je er in te geloven. Ok, je hebt wel het gevoel dat je er nog steeds alleen voor staat want hij voert geen flikker uit, alles komt op jou neer en echt rekening houden met je doet ie niet..maar eerlijk is eerlijk, hij lijkt een superlieve vader te zijn en dat is eigenlijk wat je het belangrijkste vind. Je dochter der geluk gaat boven de jouwe, zo voel je dat. Je bent zelfs bereid de bespugingen te vergeten, de manier waarop ie jou altijd overal de schuld van geeft om zijn eigen daden goed te praten, het feit dat ie totaal geen inlevingsvermogen lijkt te bezitten, de ontelbare keren dat je glashard gengeerd wordt, en de keren dat ie iets in je huis stuk gooit wanneer jullie ruzie hebben. Zelfs dat blauwe oog wat ie je gaf zie je door de vingers. Allemaal voor je dochter. Want jeetje, wat is het toch een papa's kindje. En dan, wanneer je het eigenlijk het allerminste verwacht, op de dag dat jullie op vakantie zouden gaan..dan gebeurd het. Hij gedraagdt zich vreemd en lokt ruzie uit. Hij zegt dat je maar alleen op vakantie met de kleine meid moet en gaat er zo vandoor. Zomaar. Hij pakt zijn spullen en vertrekt. Je kent hem goed genoeg om te weten dat er waarschijnlijk iemand in beeld is. Hij gedraagt zich altijd zo impulsief als het om eoa meid gaat en dat weet je. Je beschuldigt hem daarvan maar hij scheld je voor alles en nog wat uit want hoe je het in je hoofd haalt om zo over hem te denken. Tja, hoe haal je in je hoofd? Is dat zo vreemd? Je vind van niet. Ondanks dat probeer je hem te laten beseffen dat ie iig zijn dochter niet zomaar in de steek kan laten. Je bent bereid om alles te accepteren, je bent bereid om hem lekker te laten waar ie is zolang hij maar wel aan zijn dochter denkt. Desnoods neemt ie zijn dochter een dagje mee naar zijn nieuwe huis, als ze maar even samen zijn. Want zijn dochter ligt 's avonds om hem te huilen in bed, zijn dochter vraagt je waar papa is, zij dochter vraagt je wanneer papa weer komt. Vragen die je voor haar niet kan beantwoorden. Het enige wat je krijgt te horen is dat je tegen je dochter mag vertellen dat het allemaal aan jou ligt. Uiteraard, natuurlijk is het jouw schuld. Dat is voor hem dé manier om niet met zijn daden geconfronteerd te hoeven worden. Vier elledige lange maanden heeft ie zowat niets van zich laten horen en toch probeer je nog tot hem door te dringen, nog steeds. Je wilt dat je dochter haar vader krijgt! Ook al besef je je dat dit niet meer normaal is. En dan komt het. Het bericht dat ie gaat samenwonen met een vriendin van vroeger. Een oude schoolgenoot. Gewoon als huisgenoten. Gewoon totdat ie een plek heeft voor zichzelf. Maar natuurlijk, dé smoes wat ie tot nu toe jullie allemaal vertelde.
Achteraf blijkt dat ie al die tij bij haar heeft gezeten. Dat ie haar op de dag dat ie bij jullie weg ging een bericht stuurde dat ie het niet meer trok. Hij ging weg omdat ie na 1 keer de fout te zijn ingegaan je hem al die tijd nog steeds niet vertrouwde, dat is wat ie haar vertelt. Hij vertelt dat ie zo ontzettend veel veranderd is voor jullie en alles voor jullie over had maar dat jij het niet waardeerde. Dus hij ging weg en volgens hem liet jij hem daarom niet meer zijn kind zien. Dat is wat ie haar (nu nog steds) wijs maakt. Dit is wat zij je vertelt op het moment dat je haar er mee confronteert en zij gelooft hem natuurlijk. En dat kan je haar niet kwalijk nemen want hij heeft zijn masker speciaal voor haar weer opgezet. Na een tijdje vraagt ie om zijn dochter, en omdat je nog steeds niet degene wilt zijn die een vader zijn kind ontneemt, laat je dit toe. Maar dit keer wel met de duideljke afspraak dat als ie haar nog 1 keer teleurstelt het dan ook echt definitief afgelopen is, je wilt je dochter niet zo laten opgroeien want ze verdiend veel en veel meer dan dat. Het gaat 3 weken goed en dan gebeurd het. Jullie hebben ruzie en dus komt hij niet opdagen terwijl de kleine meidhem wel verwacht. Hij straft je dochter voor het feit dat jullie ruzie hebben. Het gaat er bij hem niet in dat dit iets tussen jullie is en jullie dochter hier helemaal niets mee te maken heeft. Dat ziet hij niet. Dus hij komt niet opdagen en je dochter valt huilend in slaap. En dan gaat EINDELIJK de knop om bij je. Genoeg is genoeg denk je! Je hebt er alles aan gedaan, je hebt er alles voor geslikt en gepikt, je hebt er klappen en vernederingen en bespugingen voor ontvangen. Dat alles omdat je een vader zijn kind niet wilde ontnemen ook al maakt hij andere mensen wat anders wijs. Maar mensen, genoeg is fucking genoeg! Want dit is geen vader, besef je je. Iemand die zijn belangen en plezier voor zijn kind laat gaan is absoluut géén vader! Iemand die zijn kind zo gruwelijk in de steek laat en haar verdriet hem koud laat..IS GEEN VADER! Dus eindelijk laat je hem gaan en hij zoekt het maar uit. Je snapt het eindelijk. Je snapt dat het nooit aan jou heeft gelegen maar aan hem. Je snapt dat het nooit aan jou heeft gelegen of aan zijn exen. Het is niet jullie fout dat jullie allemaal stuk voor stuk bij de psychiater zijn beland. Hij is ziek. Je hoeft geen psycholoog te wezen om te weten dat deze 'man' psychisch niet helemaal in orde is. Hij laat een spoor van vernieling achter omdat ie gewoon niet spoort. Maar dan...dan vraag ik me nu af: wat is er mis met míj? Want ondanks het feit dat ik hém heb losgelaten, ondanks het feit dat ik hem nooit meer terug wil, ondanks het feit dat ik weet dat mijn dochter beter af is zonder hem..wáárom mis ik hem in godsnaam! Wáárom word ik al ziek bij de gedachte dat ie bij een andere zit? Waarom word ik woest als ik me bedenk hoe hij zijn dochter in de steek heeft gelaten alsof ze nooit iets voor hem betekent heeft? Wáárom boeit het me nog wat ie andere wijs maakt terwijl ik weet wat de waarheid is? Wáárom voel ik nog zo'n sterke band met hem ook al is de liefde praktisch verdwenen. Wáárom doet het me nog zoveel?! Dat alles maakt mij toch ook niet normaal?! En ben ik nou echt zo'n gruwelijke moeder als ik mijn dochter vanaf nu niet meer haar vader laat zien? Ik wil haar beschermen, ik wil niet dat ze keer op keer teleurgesteld wordt, ik wil niet dat ze met het idee opgroeit dat ze voor haar vader niet belangrijk genoeg is. Maar ik zou ook niet willen dat ze met dit alles kwalijk neemt later. Sorry voor het lange verhaal, maar moest het écht even kwijt.
Wat een verhaal. Ik hoop dat jij het licht hebt gezien en echt beseft dat zowel jij als je dochter beter af zijn zonder hem. Vanaf, en zelfs al voor de zwangerschap, leven jullie ongelukkig en wachten jullie blijkbaar op een man die niet op jullie zit te wachten. Wordt samen met je dochter gelukkig. Dat verdienen jullie allebei. Jullie kleine meid heeft beter geen vader dan eentje die haar te pas en te onpas in de kou laat staan. sterkte en kom er bovenop.
jemig wat een verhaal..... wat een ellende heb je doorstaan en de kleine meid ook! gemis kan ook gewenning zijn hoor... komt goed! Doorzetten, zo'n figuur is het niet waard om aan te denken!
Je bent té tolerant geweest, maar verder is er niets mis met jou. Dat je ex (?) allerlei problemen heeft/had, moet je niet op jezelf betrekken. Hopelijk heb je er wat van geleerd en zal je deze fout niet nog een keer maken Hij is een zak van een vent, niemand verdient dat. Ook jij niet
Heftig zeg! Ik denk dat je hem niet eens zozeer mist, maar dat, nu hij definitief bij je weg is, de eenzaamheid en onzekerheid toeslaat. Dan richt je je op de leuke dingen en momenten die je je van hem herinnert ik herken dat ook wel van een vroegere ex. Na jaren eindelijk die knoop te hebben doorgehakt om uit elkaar te gaan en hij echt uit het zicht was begon het ook even aan mij te knagen. gelukkig duurde dat niet heel lang en vond ik de rust in mijn hoofd en in mijn lichaam weer terug. Ik hoop voor je dat jij ook snel weer die rust terug zal vinden en lekker samen met je dochtertje een frisse nieuwe start kan maken. Ik weet haast zeker dat zij je later het echt niet kwalijk zal nemen dat je haar bij haar vader hebt weggehouden, Als je haar alles uitlegt zal ze het zeker begrijpen.Niemand verdient een vader die zijn kind zo verwaarloost en zoveel pijn doet.
Er is helemaal niets met je. Je bent van iemand gaan houden en het is toch logisch dat je dan ook volledig voor die persoon gaat. Dit soort dingen gebeuren niet van de een op de andere dag, het is een geleidelijk proces waar je ingaat en waarin je steeds verder je grenzen verlegt. Het is eigenlijk heel logisch dat je dat gedaan hebt. Niet goed, maar wel logisch. En ik denk dat je je nog wel een tijdje zo zult voelen, juist ook omdat je ziet hoe gekwetst je dochter hierdoor is. Maar er is vooral iets mis met je ex, niet met jou.
Jeetje meis, wat een verhaal. En wat goed dat je hebt besloten er nu klaar mee te zijn, dat jij en je dochter beter verdienen. Maar ik snap ook heel goed dat het je emotioneel ontzettend raakt!! Je hebt tenslotte veel met hem gedeeld en zelfs een kindje samen, dat is niet niks allemaal. Los van zijn gedrag heb jij er wel voor gevochten en bovendien heb je ook van hem gehouden. Je hebt jezelf gegeven en dat krijg je niet met de dag weer terug. Maar je hebt het juiste gedaan, voor jezelf en voor je meisje. Ik hoop dat jullie samen de rust en het geluk mogen vinden, sterkte!!
Er is echt niks mis met je... Met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen. Een hoop herkenbaarheid, maar gelukkig waren er bij mij geen kinderen in het spel. Ik ben ook jarenlang met een jongen geweest die me manipuleerde, bij het leven vreemdging en ik gaf hem constant nog een kans. En waarom? Ik weet het niet... Uiteindelijk kon ik pas echt afstand nemen toen ik mijn huidige man ontmoette en zag hoe het ook kon zijn. Nu kan ik mezelf wel voor mij hoofd slaan hoe stom ik ben geweest om bij hem te blijven en zelfs een huis met hem te kopen (waar hij mij liet zitten en mij destijds met grote schulden liet zitten). Je moet je afstand nemen, hem niet meer toelaten in je leven, want hij zal jou en je dochtertje pijn blijven doen. Dat er bij jou een klein meisje in het spel is, zal het extra moeilijk maken. Behalve de rechtzaken die nog lopen, heb ik hem los kunnen laten. Heel veel sterkte.
ik denk dat je dit verhaal maar moet opslaan dan hoef je je in elk geval als de kleine meid later groot is geen zorgen te maken laat haar dit maar lezen, ik denk dat de grootste moeite zit in het perfecte plaatje verhaal iedereen wilt huisje boompje beestje en het doet ontzettend veel met je als je dat opeens niet krijgt besef je dat perfectie niet bestaat en je geluk en liefde voor je dochter groter is als het gemis van haar vader
klinkt als mijn ex!! meid je hoeft je niet te schamen of raar te voelen hoor, ik heb precies in zo een schuitje gezeten alleen heb ik de zwangerschap geen relatie meer met hem gehad en heeft hij bij de 20 weken echo opgegeven en dat was zijn laatste kans toen en zelfs toen de jongens waren overleden , deed hij net alsof ze nooit bestaan hadden :x ik ben ook al die tijd in die belofte blijven geloven ,maar uiteindelijk weet je diep in je hart dat het nooit beter zal worden nu achteraf ben ik zo blij dat ik van hem af ben!! en dat ga jij uiteindelijk ook wel worden, want je dochter en jij zijn zoveel meer waard en verdienen meer dan dit
Zijn problemen zijn jouw schuld niet: er is iets grondig mis met hem en dat ligt niet aan jou. Maar... zo lang zo ongelovelijk zwaar onder zijn invloed zijn, komt wel omdat je ergens dus vond dat hij het recht had dit zo te doen. En om te achterhalen waar dat vandaan kwam en om te voorkomen dat dat ooit nog weer gebeuren gaat en om te zorgen dat je goed op een rijtje krijgt hoe je de dingen voor je dochter stabiel op kunt zetten, zou ik je wel aanraden naar een psycholoog te gaan en al deze dingen te bespreken, zodat je definitief orde op zaken kunt krijgen en daarna dit boek dicht kunt doen en verder kunt gaan met je leven. Sterkte!
je bent geen gruwelijke moeder die haar haar vader ontneemt, je bent een goede moeder die haar leert dat ze later niet in dezelfde situatie hoeft te zitten. je leert haar dat dit niet een normale gezinssituatie is en dat jij als mama ook belangrijk bent. dat zij als dochter niet alsmaar teleurgesteld hoeft te worden. en hopelijk is dat iets wat ze meeneemt later zodat ze niet met een man beland die haar net zo behandeld als die vader van haar. als je bij hem was gebleven had ze later toch gedacht dat dit een gewone situatie was en dat zij dit ook zo moest accepteren? je bent een goede mama!
Ik herken ook veel in je verhaal, mijn vader is z'n man .. Zelfde gedaan bij moeder als hij deed bij jou... Mijn moeder heeft wel altijd aan mij de keus gelaten of ik wel of niet met me vader contact wou en hoe.. Maar ik weet nu als moeder dat ik die keus nooit aan mijn kind over zal laten.. Je mag pb als je meer wil weten.. Liefs en heel veel sterkte
Jeetje wat een verhaal, sterkte! Het klinkt me bekend, mijn beste vriendin is het overkomen. Ze verdedigde hem altijd en zelfs toen ze het huis uit werd gezet met 2 kids (omdat hij achter haar rug om de huur niet betaalde) kon ze het nog niet geloven. Met z'n allen schouders er onder, ander huis geregeld spullen over gezet en wie laat ze binnen... Haar ex omdat ze haar dochtertje haar vader niet wil ontnemen. Nu alleen nog maar elke zondag. Vaak komt hij niet op dagen maar zondag afspreken kan niet, die houdt ze vrij voor hem. Meerdere keren heeft ze gezegd dat het over is met bezoek als hij niks meer laat horen maar steeds belt ze zelf weer op. Maar ik kan helaas niks meer doen san afwachten..... Wachten tot het moment dat hij een ander krijgt en ik haar op kan vangen omdat hij echt niet meer komt, zoals dat hij wat later bleek bij meer vrouwen met zijn kinderen deed. Maar ik kan je zeggen, dan ben ik er met alle liefde! Ik vind het bijzonder dat dat bij meerdere vrouwen zo werkt. Ik kan haar nu iets meer begrijpen.
Bedankt voor jullie lieve woorden. Niet handig om dit op mijn werk te lezen aangezien ik er erg emotioneel van word, maar wel prettig om zoveel begrip te krijgen. Weet je wat het gekke is? Dat ik weet hoe een normale relatie in elkaar steekt. Ik heb vóór hem een relatie van 6 jaar gehad met een schat van een man. Het was een gelijkwaardige relatie, waarin vertrouwen, respect en liefde voor elkaar de normaalste gang van zaken waren. Ik wéét hoe het hoort te gaan dus hoe heb ik dit al die jaren in godsnaam toe kunnen laten? Wat was het toch, dat maakte dat ik me helemaal leeg liet zuigen? Daar probeer ik al maanden achter zien te komen. Van de vrolijke, spontane, optimistische meid van vroeger is niets meer van over. Als ik naar mezelf kijk zie ik iemand die ik niet wíl zijn. Zo optimistisch als dat ik vroeger was, zo pessimistsich ben ik nu. Mijn zelfvertrouwen is naar beneden gekelderd, zit vol woede en frustraties. Ik durf geen enkele man meer te vertrouwen en scheer ze allemaal over 1 kam, iets wat ik heel erg vind van mezelf. Ik durf mezelf niet meer te laten zien, ben zo introvert geworden als de pest. En daar baal ik best van. Ik baal dat ik dat zélf allemaal toegelaten heb. Ik wilde graag een vader voor mijn dochter maar dan wel eentje die zelfs zijn leven voor haar zou geven. Iemand waarbij ze zich veilig en geliefd zou voelen. Hij is daar niet toe in staat dus dan houdt het op. Ik snap dat ik het hem altijd heel makkelijk heb gemaakt, want wat ie ook flikte, ik liet hem steeds weer in mijn leven toe, hij kwam overal mee weg. Dus dit kon er volgens hem waarschijnlijk ook nog wel bij. Maar daar gaat ie de mist in. Ik denk dat ie zich nooit beseft heeft hoe groot mijn liefde voor mijn dochter is. Nooit van mijn leven zal ik nl toestaan dat mijn dochter met het idee opgroeit dat ze niets waard is. Mij heeft ie misschien geestelijk helemaal vernacheld, maar MIJN REET dat ik dit bij mijn dochter laat doen. Ik ben idd onder behandeling van een psycholoog en ik merk dat dat me wel helpt. Ik besef me dat ik er nog láng niet ben maar ben stiekem wel trots dat ik eindelijk kon zeggen: tot hier en absoluut niet verder! Bedankt iig voor het lezen! Jullie reacties doen me goed en maken me zelfs wat sterker!
wat een verdriet, en een strijd...ik herken veel punten in je verhaal...en het enige wat ik kan zeggen is....vertrouw op je intuitie.. ik heb heel veel jaren geprobeerd mijn dochter haar vader te geven...maar op een gegeven moment besef je dat je dochter beter af is zonder...meer rust in huis, in je hart en in je leven.. als je je dochter zekerheid wilt geven en alle liefde die ze verdiend?? weet dan dat ze dat krijgt door jouw!! jij bent diegene die van haar een mooie slimme jonge dame gaat maken.. dat zijn de vruchten die ik na al die jaren ook pluk... en ik denk dat er niks mis met je is...kom op en succes, je kan het!!!
Ik vergelijk jouw relatie met alcoholisme (raar he?) Je verlangt erna, maar weet dat als je eraan begint je weer verslaafd raakt. Dit zal waarschijnlijk altijd zo blijven. Meid, blijf van de drank af. Het is niet goed voor je!
Wauw wat een verhaal en een herkenning. Niet alles i hetzelfde bij mij gelopen als bij jou. Ik heb zelf de relatie verbroken met mijn ex en nadat hij de kleine 3 maanden niet had gezien hem toch weer de kans gegeven. 2 weken ging het goed en toen was het weer gebeurd. Heb toen ook besloten dat hij de kleine niet meer mocht zien en dit is nu sinds augustus 2011. Je bent totaal geen slechte moeder maar je beschermt je dochter tegen nog meer verdriet. Ik denk dat het meer het missen is van iemand om je heen dan dat je hem daadwerkelijk mist. Ik dacht oo kdat ik hem miste maar het was meer het feit dat ik alleen ben. Ik vind je een onwijs sterke moeder die de juiste keuze heeft gemaakt. En zoals eerder al is gezegd bewaar dit verhaal.
In veel reacties is alles al gezegd wat ik wilde zeggen. Maar ik wil nog wel even kwijt dat ik je een supermoeder vindt. Je wilt het beste voor je kindje en daarmee verdien je alle respect van de wereld. Meid, vind jezelf weer terug en ga genieten van je leven met je mooie kindje. Heel veel sterkte.