Gisteren mijn collega gesproken. Haar zoon heeft, na jaren van zware depressie, een einde aan zijn leven gemaakt. Dit is voor de nabestaanden vaak zeer traumatisch. Vooral de manier waarop. Zij vertelde ook dat, als je hulp zoekt wanneer je aan zelfdoding denkt, je alleen maar dingen aangereikt krijgt om het te voorkomen. Begrijpelijk natuur, je mag niet iemand helpen bij zelfdoding. Maar dat zorgt er wel voor dat veel gevallen erg "luguber" zijn. Mensen rare sprongen maken in het nauw. Rare dingen uitvinden om er een eind aan te maken. Ik ken dat nummer voor zelfmoord preventie. Verder zou ik het niet weten. Mijn collega gaf aan dat haar zoon, zo blijkt uit zijn laptop, veelvuldig heeft gezocht naar meer humane manieren om te sterven. Het traject om euthanasie aan te vragen is voor veel mensen, ivm familie, een drempel en erg langdurig. Voor iemand zonder doodswens begrijpelijk, maar als je echt aan het eind van je latijn bent is dit wel een hoge drempel. Haar zoon heeft dan ook een andere manier gekozen, die voor z'n ouders en zussen erg traumatisch is geworden. Hoe denken jullie hierover?
Veel sterkte, ik weet dat toen wij het in de familie hadden er contact is geweest met slachtofferhulp. Misschien die even contacten, anders zullen zij wel weten waar je terecht kunt. over de rest van je verhaal moet ik even nadenken, ben het er wel overeens dat er een andere manier moet zijn dan dit.
Ik snap dat de weg naar euthanasie lang is. Als iemand diep depressief is, is het natuurlijk niet direct slim om euthanasie te plegen. De ziekte overheerst dan. Dus dat er is een traject aan zit, snap ik heel goed. Maar voor degene waar het omgaat zeker zwaar. Maar lastig onderwerp vooral voor de mensen die hiermee te maken hebben, patiënt en familie maar zeker ook de hulpverleners
Wat heftig voor jou collega en haar familie. Ben het helemaal met jou eens dat zoiets ook veel beter geregeld kan worden. Op mijn werk(ov)zelf helaas al een keer meegemaakt dat iemand ,de trein koos,om zelfmoord te plegen,en een paar pogingen tot,en dat gebeurt helaas echt dagelijks. Met die folders van zelfmoord preventies kunnen de gedachte alleen maar erger worden denk ik. Die kunnen jou het gevoel geven dat er helemaal iets mis met jou is. Maar het lijkt met als HA ook erg lastig om te zien dat een ,in dit geval,een jong iemand, zo met zn leven struggled en je kan/mag niet helpen
Ik had vroeger een vriendinnetje. Haar vader was treinmachinist. Ik herinner me nog heel goed dat hij maanden thuis heeft gezeten omdat de zoveelste persoon zich had laten doodrijden. Vreselijk. Je ziet het gebeuren en je kan niks. Een trein remt niet als een auto...
Ik heb de laatste jaren een ernstige depressie gehad. Ik had al een jaar een vrij uitgewerkt plan gemaakt waarbij het voor mijn familie het minst traumatiserend zou zijn. Ik heb al veel soorten antidepressiva geprobeerd. Sommige hielpen wel maarhad daarvan bijwerkingen waardoor ik in april er echt moest stoppen. Gelukkig heb ik een fantastische psychiater die me vlak daarna meteen weer op liet nemen. Gelukkig in een ziekenhuis waar electroshock therapie in het aanbod zat Ben hiermee gestart en het ging na 3 weken opeens veel beter!! Alle suïcidale gedachten waren weg. Ik heb door Nah een kwetsbaarheid voor depressies. Het is ook niet zo dat ik juichend elke dag wakker wordt maar ik ben er wel en kan nog steeds voor mijn kinderen zorgen.
Ik begrijp dat de drempel voor euthanasie zwaar kan zijn, maar aan de andere kant vraag ik mij af of het echt zwaarder is dan bijvoorbeeld voor de trein springen? Met euthanasie weet je dat je in elk geval op een menswaardige manier sterft en dat je familie daar vaak een stuk meer vrede mee heeft. Daarnaast bezorg je andere mensen geen trauma. Dus nee, ik vind het eigenlijk geen hoge drempel, maar meer een egoïstische keuze. Die uiteraard weer het gevolg kan zijn van het ziektebeeld. Volgens mij kennen een hoop mensen de levenseinde kliniek niet. De huisarts maakt daar 'gewoon' een verwijzing voor indien nodig. Echter weet ik niet hoe dat momenteel zit met de wachttijden. Maar als je door hen bent 'goedgekeurd' voor euthanasie, dan kan je tenminste op een humane manier sterven, ook gewoon met dierbare naast je, dit is het zelfde als euthanasie bij iemand die terminaal is. Patiënten van mij waren erg blij met de levenseinde kliniek, en hun familie ook. Ik denk eigenlijk dat de levenseinde kliniek wat dat betreft wel meer bekendheid mag krijgen.
Ik vind dat er meer hulp moet zijn als er echt niks meer kan helpen. Ik vind dat een persoon hulp zou moeten krijgen bij zelfdoding op een manier net zoals dat het bij een fysieke ziekte kan door middel van euthanasie.
Is daar niet een uitzending ooit over geweest? Iets met ‘Huppakee weg’ ofzo? Ik vond dat best een trieste uitzending. Mensen die helemaal niet meer weten wat ze doen, zo dement zijn als ik weet niet wat. Heb altijd het gevoel gehad dat ze helemaal niet wist wat er werkelijk ging gebeuren. En toch werd alles doorgedrukt.
Een neef van mijn man heeft na een aantal zelfmoordpogingen uiteindelijk euthanasie gekregen. Dit was toen in een aantal maanden geregeld, maar hij had al een aantal pogingen ondernomen en zat al jarenlang in behandeling. Ik denk dat de drempel voor euthanasie niet noodzakelijk hoog ligt, maar dat zelfdoding vaak een impuls beslissing is. Maw dat mensen die hierover nadenken niet nog maanden in behandeling willen maar dus sneller een uitweg zoeken. En ergens vind ik het ook goed dat we het niet te ‘makkelijk’ maken. In een depressie kan je dingen soms niet helder zien en keuzes maken waar je achteraf gezien spijt van zou hebben. Ik denk juist dat de drempel naar psychologische hulp lager zou mogen zijn. En dat de wachttijden ook veel korter moeten zodat mensen sneller geholpen worden.
Geen idee. Maar euthanasie bij dementerenden lijkt mij sterk, aangezien ze niet wilsbekwaam zijn. Tenzij ze vroeger al een verklaring hebben ingevuld, maar dan nog wordt het juridisch heel lastig.
Pak m beet 60 van de 800 aanvragen door psychiatrische patiënten per jaar worden goedgekeurd, de rest mag een andere oplossing zoeken. Om over wachttijden nog maar niet te spreken.
Ik ben wel voor een pil van drion. Niemand heeft gevraagd om dit leven, je zou aan niemand moeten vragen of je dood mag. Of in ieder geval; of je humaan dood mag. Ik heb helaas meer dan één zelfdoding meegemaakt, wat had ik ze een andere dood toegewenst.. niet later, niet ouder, maar wel zacht en omringd door liefde. En ja, ik snap dat het niet te makkelijk moet zijn. Maar ik vind ook niet dat het zo ontzettend moeilijk moet zijn.
Even een dikke knuffel voor jou..... jeetje, ik kan me niet eens indenken hoe ongelukkig je moet zijn geweest . Wat een wonder dat je nu iets hebt gevonden dat werkt! Veel sterkte met je verdere herstel..
Ik ken een vrouw die doormiddel van euthanasie heeft kunnen sterven. Ze was midden 30. Ze was al als kind diep ongelukkig, heeft nooit willen leven. Ontzettend veel psychische hulp gehad maar niets hielp. Het uiteindelijke traject voor euthanasie heeft bijna 10 jaar geduurd. Ik vind dat toch wel erg lang. Maar gelukkig kon ze op deze manier wel rustig inslapen omringt door haar familie. ik begrijp dat je niet iedereen zomaar euthanasie kunt geven als ze in een depressie zitten. Maar zo’n lang traject vind ik het andere uiterste. Mijn opa werd altijd opgeroepen bij een zelfdoding bij de trein om de machinist op te vangen. Hij heeft veel naars gezien en veel trauma’s bij machinisten zien opkomen. Ik vraag me af of de groep die euthanasie zou plegen als het “makkelijker” kon, ontzettend veel groter is dan de mensen die nu zelfmoord plegen. Geen idee hoor, en je zit met een enorm ethisch vraagstuk natuurlijk. Maar aan de andere kant zie ik niet in waarom iemand die niet wil leven dat perse wel moet
Ik vind het dubbel. Mijn vader heeft vorige maand zelfmoord gepleegd en ik had met alle liefde van de wereld gehad dat hij op een humane manier zelf uit het leven had gestapt. Dat we waardig afscheid hadden kunnen nemen etc. Maar aan de andere kant denk ik. Waar trek je de grens als "voorschrijver" van zo'n medicijn. Edit: Mijn vader had zich drie keer aangemeld bij de levenseinde kliniek echter is hij hier drie keer voor afgewezen omdat hij volgens hun met hulp wel weer "beter" werd.
Dank je!! Ik wil vooral meegeven dat het soms zo uitzichtloos lijkt maar dat het zo belangrijk is dat de mensen om je heen het nog niet opgeven en er veel behandelmogelijkheden zijn. Als je ernstig depressief bent ben je de grip op de realiteit kwijt en ben je van overtuigd dat doodgaan de enige manier is om van de pijn en angst af te komen terwijl dat niet zo is.