Ik vind dat voor de groep waarbij de vraag wanneer ze een einde aan hun leven maken ipv of ze het doen, euthanasie mogelijk moet zijn. Mijn collega werd gebeld op zijn werk door de politie: moeder was voor de trein gestapt. En hoezeer hij erg aangedaan was en direct vroeg hoe het met ee machinist ging... hij ook van een zorg verlost was. Zijn moeder is zijn hele leven al suicidaal geweest, ging wel eens wat beter, dan weer wat slechter maar echt blij om wakker te worden is ze nooit geweest. Hij was 46 en leefde met 'wanneer word ik gebeld door de politie?' En elke keer met een zwaar hart haar bezoeken, want wat als ze dood in huis lag? Hij was nu eindelijk niet meer bang als een onbekend nummer belde nadat ze was overleden. Hij had zijn moeder graag een ander einde gegund, voor de machinist en ook voor zichzelf. T is jammer dat euthanasie bij ernstige zeer langdurige psychiatrische problematiek zo moeizaam loopt. Ook voor de nabestaanden. Elke dag leven met de vraag 'zal ik vandaag dat ene telefoontje krijgen?' Is ook loeizwaar.
Gecondoleerd. Heeft de levenseinde kliniek dan wel de hulp geregeld die hem geholpen zou. Want dat lijkt me erg belangrijk.
Absoluut! Al is het alleen al omdat mensen écht gehoord worden, er wordt écht naar hun geluisterd. Dat hun doodswens er mag zijn, zonder oordeel. Alleen dat al kan zo fijn zijn. Ik heb ook clienten gehad die weten dat het kon en dat hun doodswens écht oke is, die strijd loslieten en daardoor zich rustiger voelden. Was fysieke problematiek en terminale ziektes maar het idee dat ze dood mochten gaan, dat een arts zei: we kunnen je helpen als jij dat wil... die zelfbeschikking gaf zoveel rust. Meesten kwamen niet aan de euthanasie toe. Maar vonden dat ook oke. Ik vond dat zo mooi om te zien, dat het mensen kracht gaf dat ze de regie toch in handen konden houden in een situatie waar ze geen regie meer over hadden. En ik denk dat het ook bij psychiatrische kant hetzelfde effect kan hebben, dat het positief kan werken omdat iemand niet zegt: hier we verhogen antidepressiva weer, ander behandelplan of opname maar: ik hoor je, ik zie je en ik begrijp je, zonder dat er een heel behandelplan aan hangt, al kan helpen.
Ja hij is aangemeld bij de crisisdienst meerdere malen. Ook opgenomen geweest etc. Maar toch heeft het allemaal niet geholpen.
Ik denk dat er meer hulp en begeleiding moet komen voor mensen die niet meer willen leven. Van alle aanvragen bij de levenseinde kliniek wordt maar zo'n klein deel goedgekeurd. Volgens mij wordt er verder weinig tot niet gemonitord wat er gebeurd met de mensen die afgewezen worden. Hoeveel procent daarvan pleegt alsnog zelfmoord? Ik vind zeker dat er een bepaalde drempel moet zijn. Soms kun je het even niet zien zitten, dan is het goed dat er niet meteen een mogelijkheid is om een pil te nemen. Maar ik weet ook van andere verhalen, jarenlange strijd, depressies en lijden.... Ja dan vind ik wel dat er een mogelijkheid moet zijn tot een humane manier van sterven. Heb laatst ook een docu over dit onderwerp gezien en het bleek ook dat in sommige gevallen de mogelijkheid tot een humaan einde juist weer ruimte gaf in hun hoofd om toch nog weer een behandeling te proberen. Juist omdat ze dan weten dat ze elk moment de euthanasie kunnen inzetten. Dat vond ik ook waardevol. Als je hoofd alleen maar bezig is met manieren om er een einde aan te maken, is er ook weinig tot geen ruimte om te werken aan een behandeling. Daar mag wat mij betreft wel meer onderzoek naar gedaan worden.
Ik zou eigenlijk graag zien dat er betere behandelmogelijkheden komen in de GGZ. Voor veel moeilijke problemen zijn er bijna geen behandelplekken. Het is veel lucratiever om eenvoudige problematiek te behandelen. En pas als je goede behandeling hebt gehad en dat niet werkt, dan pas euthanasie. Als je fysiek ziek bent en er zijn bijna geen behandelplekken voor jouw ziekte dan is dat een schande en dan worden er meer plekken gemaakt. Als je kanker hebt, wordt er niet gezegd wacht maar anderhalf jaar op een plek.
Wat ik zelf zo lastig vind aan dit is dat er ook veel mensen zijn die niet geholpen willen worden. Mijn vader bijvoorbeeld kreeg hulp. Opnames crisisdienst,medicatie, psycholoog, psychiater etc maar elke keer naar een paar maanden stopte hij dan weer om na een tijd weer van voor af aan te beginnen. Hij riep al jaaaaaren dat hij zichzelf op zou hangen (dreigde hier vooral mee als iets hem tegen zat of niet ging zoals hij wilde) Zelfs dit jaar nog, stuurde hij m'n moeder een email dat als ze geen afstand van zijn pensioen zou doen hij zichzelf zou ophangen. In mijn tiener jaren als wij hem niet vaker zouden bellen hij zichzelf zou ophangen etc. Uiteindelijk heeft hij het wel gedaan. En toch vraag ik mezelf non stop af, wat nou als hij wel hulp zou accepteren en langer in therapie zou gaan en de kern van zijn probleem zou oplossen had hij er dan misschien nog wél geweest. Dus voor die groep mensen, die dus wel hulp krijgen maar niet willen hoe ga je daar mee om. Ik ben pro zelf beslissen over je leven maar ik vind het ook een rete lastige kwestie
Volgens mij had Tim hoffman toen een docu waarbij de levenseinde kliniek ook voorbij kwam. Die psychiater daar gaf zelf ook aan dat ze zo gebonden zaten en dat er zo weinig aanvragen goedkeurd werden en heftige wachttijden waren. Je moet zo ontzettend bewijzen dat je alles maar dan ook alles hebt geprobeerd. Natuurlijk is het enorm heftig dat iemand anders je dit moet toedienen maar ik ben ook van mening dat we ook maar niet dood mogen gaan. Ik werk zelf met dementerende mensen en als ik daar soms zie wat ze allemaal nog uit de kast willen halen vaak bij artsen nog in opleiding (niks ten nadele van maar die zijn wel stukken voorzichtiger) dan gaat er regelmatig door mijn hoofd mag iemand ook gewoon sterven?! Gisteren was er nog een man voor het gerecht vanwege verkoop van zelfdodingsmiddelen. Was verkocht aan meer dan 100 mensen waarvan er nu sowieso 33 overleden waren. Ik keur dit absoluut niet goed maar ik snap zo dat mensen dit uiteindelijk maar kopen als je overal alleen maar zenuwachtige blikken krijgt en het alleen over beter maken gaat. Alleen al een gesprek kunnen hebben en dat dit gevoel er mag zijn is volgens mij al zo belangrijk en ik begreep van die docu dat dit vooral veel mist in de zorg.
Dat blijft lastige materie. Wanneer je de weg naar zelfdoding té makkelijk maakt, kan het voor sommige mensen te snel zijn. Er zijn namelijk mensen die op een bepaald punt in hun leven zelfdoding als oplossing verkiezen die toch wel degelijk geholpen kunnen worden. Wanneer zij een makkelijke weg vinden, is het leed al vaak geschied. Aan de andere kant zijn er mensen die op geen enkele manier psychisch uit de knoop komen, ook niet na jaren hulpverlening. Wie zijn wij dan om te beslissen dat je moet blijven leven? En inderdaad wil je in dat geval dat diegene die keuze mag maken maar tegelijkertijd er anderen geen trauma aan overhouden. Daar is dus nog veel te halen, de weg van hulpverlening op elk gebied. Levenseinde is ook hulpverlening in bepaalde gevallen. Maar dit wil je natuurlijk nooit te vroeg.
ik vond deze documentaire erg mooi en aangrijpend. Dit is die van BOOS, ook wel netjes en respectvol gemaakt.
Ik vind dat volwassen mensen zelfbeschikkingsrecht hebben. Het is aan ieder mens zelf om te bepalen of en wanneer hij zijn leven wil beëindigen. Niet aan een ander omdat niemand in het hoofd van een ander kan kijken. En er geen waardeoordeel is te hangen aan iemands leed. Wie ben ik of jij om te mogen of kunnen oordelen dat het "niet zo erg" is? Of dat je behandeling moet krijgen? Of dat je best kunt genezen want "we hebben allemaal wel wat" etc etc. Ik ben volledig voor behandeling. Zo lang als mogelijk is. En zonder al die drempels of wachtlijsten. Maar dat moet iemand zelf willen of kunnen. Anders is iedere behandeling zinloos. Indien ik in die situatie zou zitten (wat gelukkig absoluut niet zo is) heb ik absoluut van niemand toestemming nodig. Dat bepaal ik nog altijd zelf. En er zijn zeker wegen om dat (al dan niet illegaal) voor elkaar te krijgen. Helaas heeft niet iedereen die opties.
@LizMe en bij dementerenden eindig je vaak met de passieve euthanasie, met palliatieve sedatie. Mijn oma kreeg uiteindelijk geen drinken en eten meer, geen behandeling tegen een kwaal: alleen palliatieve medicatie. Iets dat ik bij eindfase van dementerende clienten ook vaak zag gebeuren. Omdat de mens die ze ooit waren allang was verdwenen uit diegene, mager als een lat, nog ademend aar niet echt levend meer te noemen hartverscheurend.
Waneer een persoon alles maar dan ook alles uit kast heeft gehaald en het word niet beter... Dan zeg ja het moet kunnen. Maar waneer een persoon wil omdat hij/zij de behandeling niet meer ziet zitten vind ik het een moeilijk iets. Zeker als er misschien dan toch die ene wel helpt om het leven aan te kunnen. Maar bij pijn en geen beterschap zeg ik doen. Maar iets lichamelijke is niet te meten met de pijn die persoon geestelijk heeft. Moeilijk
Mijn moeder heeft vorig jaar euthanasie laten plegen Zeker lastig! Vooral ook omdat er ook steeds nieuwere technieken ontwikkeld worden en inzichten komen dus je altijd "ooit" nog eens beter kan worden. Zo lang nog niet alle behandelingen zijn geprobeerd is er geen spraken van "uitzichtloos lijden" Een ex klasgenootje van me is al jaren depressief. Ze heeft werkelijk vanalles geprobeerd. Van therapie tot electroshock tot ketamine.. bizar heftig.
Ik merk dat ik getriggerd word door de term 'passieve euthanasie'. Palliatieve sedatie is echt iets totaal anders dan euthanasie! Je kunt er natuurlijk altijd voor kiezen om een kwaal niet meer actief te behandelen (net als je als patient bijvoorbeeld kunt besluiten niet meer te eten en drinken), en dan is in sommige gevallen in de eindfase sedatie nodig om lijden te verlichten als dit niet op een andere manier kan (bijvoorbeeld bij hevige onrust of benauwdheid of pijn). Dit is goede pallaitieve zorg waar duidelijke indicaties en protocollen voor zijn. Euthanasie is het medicamenteus opwekken van de dood.. Helaas beiden in mijn werk weleens gedaan (sedatie vaker dan euthanasie), maar sedatie hoort bij goede zorg, euthanasie is een uitzonderlijke situatie en het is heel heftig en intens, voor alle partijen, inclusief de dokter en de apotheker..
Ik heb hier al eens verteld over mijn oma. Zij heeft 5 jaar geleden op een hele mooie en sterke manier een einde aan haar leven gemaakt. Ze was in de 80, mijn opa was 10 jaar eerder overleden en ze miste hem vreselijk, was hierdoor enorm depressief. Haar grootste angst was dement en/of fysiek hulpbehoevend worden en naar een "tehuis" moeten. Ze woonde nog zelfstandig en wilde het liefst sterven in haar eigen huis. Ze mankeerde eigenlijk weinig voor haar leeftijd, behalve dus een zware depressie, hoewel je het eerder blijvende rouw zou kunnen noemen. Ze is jarenlang bezig geweest om euthanasie te regelen via de levenseinde kliniek, maar ze was fysiek te gezond en mentaal had ze nog niet alles geprobeerd. (Dat klopt ook, ze wilde persé niet naar een psycholoog, "Ik ben niet gek, alleen verdrietig" zei ze.) Als familie was het echt moeilijk, die 10 jaar na mijn opa's dood. We probeerden alles om voor haar het leven weer een beetje leuk te maken, maar het ging niet. En in haar verdriet en depressie was ze ook niet meer altijd de lieve, belangstellende vrouw die ze vroeger was geweest. Pas na heel wat jaren kwam er in de familie berusting en begrip voor haar doodswens en konden we haar helpen en er over praten. Uiteindelijk heeft ze via het illegale circuit een dodelijk poeder besteld. Ze heeft speciaal zelf met internet leren omgaan hiervoor, niemand mocht haar immers helpen want dat is strafbaar. Ze heeft ook om die reden alles gefilmd, met een gesproken en geschreven verklaring dat het haar eigen wens is. Zelf alles klaargemaakt, door een bakje appelmoes gedaan en opgegeten. Allemaal weloverwogen en gepland, omringd door haar kinderen en in haar eigen huis en zo is ze gestorven. En ik het zo'n ongelooflijk diep respect hiervoor. De discussie vind ik moeilijker wanneer mensen jonger zijn, wellicht nog een leven voor zich hebben, maar bij mijn oma was absoluut sprake van een voltooid leven. En eigenlijk gun ik iedereen zo'n rustige en waardige manier van sterven. En ook iedere familie, want hoe moeilijk ook, ik ben zó blij dat we allemaal op een prachtige manier afscheid van haar hebben kunnen nemen.
En dit vind ik juist zo lastig. Iemand met kanker mag toch ook chemo weigeren, of alleen voor een palliatieve behandeling kiezen. Waarom moet je met een psychisch ziektebeeld eerst alles geprobeerd hebben? Mijn vader had uitgezaaide kanker. Hij heeft niet alles geprobeerd. Hij wilde ook niet alles proberen, maar koos voor kwaliteit van leven. En dat was geen probleem, vrijwel iedereen snapte die keuze. En toen hij zelf vond dat hij geen kwaliteit van leven meer had, mocht hij kiezen voor euthanasie. Hij wel. Omdat hij lichamelijk ziek was. Misschien zou er voor hem ook in de toekomst ook een behandeling zijn, die wel zou aanslaan. Maar hij hoefde daar niet op te wachten. Ik zie oprecht het verschil niet tussen uitzichtloos lijden door kanker (of andere lichamelijke ziekte) en het uitzichtloos lijden door een psychische aandoening.
Klopt, veel mensen halen dat door elkaar. Passieve euthanasie is geen palliatieve sedatie. Daarom noemde ik ook beide. Actieve euthanasie zou wel veel fijner zijn dan versterven wat vaak gebeurt om proces te versnellen nadat behandeling om leven te verlengen/redden is gestaakt. Dat vind ik echt heel moeilijk om te zien 1 cliënt was niet ziek, maar klaar met het leven. Die besloot zelf te gaan versterven en jeetje wat was dat moeilijk om te zien hoe hij van sterke, nette man met sterke wil veranderde in nou ja.. een stervende man met verwardheid, uiterlijk zo anders etc. Ik zie hem nog zo voor mij. 1 ding heb ik wel geleerd, t is een zegen om op een snelle manier te sterven als je einde daar is. Er is vaak weinigs mooi aan het proces van sterven. Ben dankbaar dat in dit land euthanasie bespreekbaar mag en kan zijn.
Maar wat bedoel je dan met passieve euthanasie? Euthanasie is het actief beeindigen van het leven, daar is geen passieve variant van.. Sorry, ik ga wel off topic..
Ik ben het hier wel voor een groot deel mee eens. Behalve dat ik vind dat iemand die een zware depressie heeft ook tegen zichzelf beschermd moet worden. Het actief helpen met zelfdoding van iemand moet heel zorgvuldig afgewogen worden. Iemand die dood wil vanwege psychische problemen wil vaak niet dood maar wil van de pijn af. En in mijn ogen is een mensenleven te veel waard om daar onzorgvuldig mee om te gaan.