Wat voor mij de reden was om niet voor de levenseindekliniek te gaan, was de kans op afwijzing. Ik had al het gevoel dat alles van me afgepakt werd. En bij afwijzing dus dat laatste stukje controle over mijn leven. Al ben ik het ermee eens dat dat wel een mooiere dood is. Edit: dat was in 2016. So don't worry.
Ik ben blij dat het bestaat in Nederland. Maar ik vind het zo’n nare gedachte. Het gaat toch in tegen je gevoel van het vechten om in leven te blijven.
Maar iemand die dood wil vanwege lichamelijke problemen, wil vaak ook niet dood, maar van de pijn af. Maar er moet zeker zorgvuldig mee omgegaan worden. Soms zijn mensen te moe om nog te vechten..
De arts staakt de medicatie of behanding die overmijdelijk de dood als gevolg zullen hebben. Zoals dat de arts mijn schoonoma van de dialyse haalde en medicatie staakte en binnen 5 dagen kwam te overlijden. Doordat ze stopte, was het een onomkeerbaar proces geworden met dood als gevolg. Ze dronk en at wel, dus ze deed niet aan versterven
Dit is misschien kort door de bocht hoor. Maar over een nieuw leven maken doen we over het algemeen heel luchtig. Maar over een leven beeindigen is alles heel zwaar. Terwijl de dood automatisch bij je hoort zodra je leeft. Het hoort bij elkaar. Maar je leven beëindigen is ineens voor velen een zonde. Iets waarover je niet zelf mag beslissen. Dan komen er ineens allerlei regeltjes bij kijken terwijl een baby maken iedereen kan doen. Ik vind die kloof te groot en er zou veel meer hulp moeten zijn voor mensen die niet meer willen. Nouja goed, hersenspinsels van mij
Ik denk dat juist de mensen die bijvoorbeeld kanker hebben niet dood willen. Maar hoe dan ook vaak met een heel naar einde worden geconfronteerd. Ik bedoelde eigenlijk voor een arts die een euthanasie uitvoert. Dat ik me kan voorstellen dat dit enorm heftig is.
Ah zo. Ja, ik denk dat een (huis)arts ook niet heel vaak in zijn carrière euthanasie hoeft uit te voeren. Dus heftig zal het sowieso zijn. Maar ook op een bepaalde manier dankbaar dat je dat kunt doen. Mijn vaders huisarts en oncoloog wilden er trouwens allebei prima aan meewerken.
Mijn beste vriendin heeft voor zelfdoding gekozen. Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat zij, indien ze om hulp had gevraagd (bij zelfdoding)die niet had gekregen. En ik snap dat want in MIJN ogen had er nog zoveel gekund. Want wie weet, als ze toch was begonnen aan het (zoveelste) traject waar ze 2 dagen later mee zou starten dan was ze er nog geweest. Of niet. Was ze ooit echt nog gelukkig geworden? Ik weet het niet. En dat is het hele dubbele aan deze kwestie. Het voelt zoooo onnatuurlijk als jonge mensen met deze wens rondlopen. Je wil daar eigenlijk niet aan. Maar het leven is niet maakbaar en er zijn wel jonge mensen die ondraaglijk lijden. Voor iedereen was het beter geweest als mijn vriendinnetje “waardig” had kunnen sterven ipv de gruwelijke manier waar zij uiteindelijk voor koos. Een heel heel moeilijk onderwerp.
Klopt. @GroeneBomen Dit met mijn moeder mee gemaakt. Die heeft nog 7 dagen zonder vocht en voeding gelegen omdat de huisarts (al 35 jaar die van mijn ouders) vond dat er “geen onnodig lijden” was en de verklaring die ze had getekend die was niet meer geldig omdat ze Alzheimer had. Zo ontzettend verdrietig en onnodig (uiteindelijk een jonge arts gevonden die haar een beetje geholpen heeft bij het laatste stuk). Ik heb de documentaire ook gezien trouwens, erg indrukwekkend.
Maar soms zijn psychische ziektes, zoals een depressie, niet definitief te genezen, net als dat sommige lichamelijke ziektes niet te genezen zijn. Daar ligt de crux denk ik. Bij een lichamelijke ziekte is vaak een begin en een einde. Je bent beter of niet en dan is dat ook einde verhaal, uiteindelijk. Bij een psychische aandoening ligt het soms wat vager, maar kan het ook niet geneesbaar zijn. Alleen is dat in onze perceptie moeilijker te vatten, moeilijker te accepteren.
Dat denk ik inderdaad ook. Hoe moeilijk/lastig dat ook is. Aan iemand die een fysieke ziekte heeft is het vaak te zien. Misschien niet altijd aan de buitenkant maar wel qua bloedwaardes en weten artsen vaak of het lang duurt, of dat het een lange lijdensweg wordt etc. Iemand die psychisch iets mankeert is dat natuurlijk vele malen moeilijker. En dan de groep nog die nu zeggen uit het leven te willen stappen, uiteindelijk wél beter worden en het niet doen maar met een makkelijk middeltje het op hun hoogte punt misschien wel hadden gedaan.
Ik snap wel wat je bedoelt. Maar mensen hebben de neiging eerst alle opties te onderzoeken voor men de moed opgeeft. Of pas te kiezen voor euthanasie wanneer het einde echt niet meer uit te stellen is. Dat vaststellen bij psychisch lijden is gewoon erg lastig. Als iemand uitbehandeld is voor kanker is het zo klaar als een klontje voor een arts maar iemand die zwaar psychische lijdt… wanneer is die uitbehandeld?
Precies en dat zou aan de patiënt zelf moeten zijn maar is diegene op dat moment volledig toerekeningsvatbaar? Soms niet maar soms wel. Maar wie bepaalt dat? De artsen, maar…die volgen weer regels die gemaakt zijn. Wat als je buiten de regels valt. En die regels zijn onderhevig aan zoveel zaken. In een zwaar katholiek land hoef je hier niet mee aan te komen. Het is inderdaad erg lastig.
Maar mensen maken er geen probleem van als je een baby ter wereld brengt toch? En mensen die niet meer willen leven denken daar toch ook goed over na? Maar dan is het wel ineens probleem.
Nou absoluut. Dat is heel lastig. Maar ik zou wel graag zien dat deze mensen gehoord worden. Dat ze het gevoel hebben dat ze een keuze hebben. Je ziet ook vaak dat mensen die ‘toestemming’ hebben juist ineens weer wat plezier in het leven krijgen doordat ze weten de de uitweg er is. En de keerzijde is dat er ook mensen van een flat afspringen of voor de trein belanden omdat de instanties niet luisteren. Ik ben in elk geval blij dat we in een land leven wat de dood net zo goed probeert te respecteren als het leven. En dat de optie er is om voor kwaliteit van tijd te kiezen ipv kwantiteit.
Ach wat verdrietig dat maakt het afscheid ook alleen maar zwaarder en ondraaglijker als je iemand zo ziet lijden.
Mijn moeder zal aankomende zaterdag gaan sterven. Zij heeft dus voor euthanasie gekozen. Toen ik haar dezelfde vraag stelde zei ze dat voor iemand die gezond is, geen pijn voelt en dus nog levenslustig is het inderdaad als heel onnatuurlijk kan aanvoelen. Beangstigend zelfs. Maar voor iemand zoals zij die zo ontzettend veel pijn heeft, die van binnen aan het wegteren is door de kanker en waarvoor vechten geen enkele zin meer heeft kan de dood niet snel genoeg komen.