Hallo meiden, Wij hebben sinds een jaar of 5 een kinderwens en draaien sinds ruim anderhalf jaar mee in de MMM. Ik heb agressief baarmoederslijm, en dus leek in eerste instantie IUI een goede mogelijkheid voor ons. Na 6 mislukte IUI's zijn we doorgegaan met IVF. In de eerste ronde heb ik 4 terugplaatsingen gehad. Helaas allemaal mislukt. Nu hebben we even een pauze ingelast en ik moet zeggen dat dat toch wel lekker is. (Ik heb bij vrijwel alle IUI's en terugplaatsingen behoorlijk wat last van m'n buik gehad.) Nu het grote dilemma: gaan we door met IVF-ronde 2 of niet? Toen we serieus over kinderen na gingen denken heb ik altijd geroepen dat het niet ten koste van alles mocht gaan; ik wilde niet in de ellende van de MMM belanden. Tja, blijkbaar ga je daar in de loop van het proces toch anders over denken. Maar nu we wat tijd voor reflectie kunnen nemen blijkt het hele gebeuren toch een enorme impact op ons leventje te hebben. De (ondanks de goede prognoses) steeds terugkerende teleurstelling, de buikpijnen, spanningen, en ook het sociale en werkzame leven lijkt soms wat op een laag pitje te staan. Bovendien worden we natuurlijk ook steeds ouder. Het is soms moeilijk om bij jezelf te blijven; de 'omgeving' vindt dat als een kind je wens is, je ook tot het uiterste moet gaan om je doel te behalen. Nu stoppen met IVF zou betekenen dat we waarschijnlijk definitief van onze kinderwens afscheid moeten nemen. Maar dat kan ook een moment zijn waarop we weer nieuwe dingen op kunnen pakken. Doorgaan met IVF biedt geen zekerheid en zal niet makkelijk zijn, maar wie weet... Ik weet zeker dat velen van jullie regelmatig met dezelfde twijfel kampen en ik ben benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Hoe maken jullie je keuzes?
Hoi Blade, Wat moeilijk meis! Ik snap heel goed dat je er twijffelt. Aan de ene kant is er natuurlijk die kinderwens maar aan de andere kant slokt het je helemaal op. Alles draait om het zwanger worden en de MMM. Wij zijn gestopt in de MMM na 3 x IVF en ICS maar wij hebben al een kindje. Spontaan gekomen tussen 2 behandelingen in. Wij zijn oa gestopt omdat het ons helemaal sloopte, iedere keer die teleurstellingen maar ook de behandeling zelf. Veel pijn tijdens de punctie en na de tp veel last van late overstimulatie door de meds. Misschien heb je na een korte brake wel weer de puf om door te gaan. Je hebt zowiezo nog 2 behandelingen die vergoed worden en misschien krijg je wel spijt dat je in ieder geval die 2 niet hebt benut. Wat vind Blade-man ervan? Ik ben op dit moment blij dat we niet meer in de MMM zitten, er valt wel een soort last van je schouders. Maar omdat ik al een zoontje heb zit ik in een andere positie als jou natuurlijk. Dat neemt niet weg dat wij iedere maand nog hopen op een spontaan brusje. Het helemaal los laten kan ik niet. Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal. Heel veel sterkte met jullie besluit. Liefs Maaike
Bedankt voor je reactie Maaike. Jullie hebben zo te lezen ook al heel wat achter de rug. Spijtvraag ben ik ook een beetje bang voor, hoewel ik normaal gesproken volledig achter mijn beslissingen kan staan als die eenmaal genomen zijn. Maar ja, dit is toch wel wat emotioneler. Blade-man is al een stapje verder dan ik, maar realiseert zich ook dat het voor hem wel wat makkelijker is. Hij worstelt er een beetje mee dat hij geen oude vader wil zijn. Wij schelen dik 7 jaar (hij is nu 42).
Euh...eigenlijk niet... Ik ben net terug van een paar daagjes buitenland voor het werk. Heerlijk om dan even nergens aan te denken! Aan de andere kant ben ik eerder deze week ook weer geconfronteerd met de harde waarheid; mijn kamergenoot op het werk vertelde dat zijn vrouw zwanger is. Ben echt blij voor hen, want het was de verwachting dat het bij hen niet vanzelf zou gaan. Toch gelukt zonder MMM. Maar het is lastig om te horen en ik voelde me een dagje erg rot. Pfff... Nu eerst het weekend in en wachten tot de ongesteldheid inzet. Dan ziekenhuis bellen om toch voor de zekerheid maar nieuwe afspraken in te plannen en dan met de kerstdagen de knoop maar doorhakken denk ik....