op haar eigen kamertje...

Het moest er dan toch van komen... na bijna 6 maanden in haar hangwiegje bij ons op de slaapkamer gebungeld te hebben, is ons Juultje gisteren "verhuisd" naar haar ledikantje op haar eigen kamertje.

Voor ons allemaal erg wennen... ik moest er gisteren gewoon om janken! Het gaat zo snel allemaal! Het lijkt de dag van gisteren dat ze als een pasgeboren ienimini garnaaltje in dat wiegje lag. Pff, ik schiet er nu weer vol van!
Ze past nog wel in haar wiegje, maar we hadden het idee dat ze wel erg aan onze aanwezigheid ging wennen. Overdag ging ze slechter slapen (behalve als wij erbij waren!), en op het dagverblijf hoorden we ook al zoiets vorige week. Dus voor haar eigen "bestwil" moet ze nu leren om alleen te slapen. En mama moet het ook weer leren (nouja, ik heb haar papa dan nog wel haha!).

Ik geef haar fles van 19:00 boven op onze slaapkamer, in het donker, omdat ze heel gevoelig is voor prikkels. Ze heeft dan al een schoon pampertje, is gewassen of in bad geweest en heeft haar pyjamaatje en slaapzakje aan. Na de fles is ze helemaal soezelig en warm, het is dan geen probleem om haar in haar ledikantje te leggen. Ik ga dan niet meer staan soebatten bij haar, geef haar een kus en haar speentje en ga naar beneden. Maar dan begint ze enorm te huilen... ik kan het bijna niet aanhoren, dan bloedt mijn moederhart terwijl ik toch echt wel weet dat er "niks" aan de hand is. Ze wil alleen maar dat ik bij haar ben... Maar ze moet het toch echt leren...? We laten haar gedoseerd huilen. Bij "over de flip" gaan, gaan we na 10 minuten naar haar toe. We praten niet tegen haar, pakken haar ook niet op, maar proberen haar te kalmeren door een aai over haar koppie of even haar buikje wrijven. En ze krijgt haar speen terug. Als ze minder hard huilt, doen we dit na 20 minuten. Gisteren heeft het 5 kwartier geduurd, vandaag 3 kwartier. Ik hoop zo dat het snel beter gaat!

Moest het even van me af schrijven