Mijn zoontje zit nu een half jaar op een teamsport. Hij zelf vindt het heel leuk, maar ik kan er niet aan wennen. Ik voel me echt een soort alien daar. Als ik naar de luizenmoeder kijk dan herken ik minder van school, maar veel meer van de sportclub. Eerst die ouders: de andere ouders zijn bloedfanatiek. Na iedere wedstrijd volgt een nabespreking in de kantine. Het is echt ongelofelijk hoelang die mensen kunnen praten over de moves van 6/7 jarigen en hoe serieus ze dat nemen. Er is een appgroep waarin de nabespreking nog het hele weekend verder gaat. Dan de vereniging: naast de competitie wordt er vanalles georganiseerd aan extra feesten en toernooien, daar zijn allemaal hulpouders voor nodig natuurlijk. Dus naast bardiensten en rijden naar uitwedstrijden kun je nog heel veel op komen draven. En de kantine: dat is natuurlijk een verdienmodel. Kinderen komen naar de sportclub om lekker gezond te sporten. Maar daarna moeten ze volgestopt worden met snoep en sportdrank. Op zaterdag om 10u al staan alle kinderen hun zakgeld uit te geven aan snoep. Mijn kind mag dat niet van mij, ik geef fruit mee, maar de rest van het team vindt het zo zielig voor hem dat ze alles met hem delen. Ik ga er eigenlijk iedere keer een beetje met lood in mijn schoenen heen. Herkent iemand dit en hoe ga je ermee om?
ik snap wel wat je bedoeld. Mijn dochter zit in een hockey team en wij zeiden laatst tegen elkaar dat we gelukkig allemaal zo normaal zijn Want er zijn echt bloedje fanatieke ouders bij in andere teams. Ik zou dan ook echt met minder plezier gaan.
Herkenbaar, vanwege die overdreven fanatieke ouders is onze middelste met zijn teamsport gestopt, hij was niet zo goed en toen andere ouders negatief gingen ‘nabespreken’ over onze zoon was ik er heel snel klaar mee. Hij voelde het zelf helaas ook aan. Onze oudste doet dezelfde teamsport, heel ander team, met heel andere ouders, daar gaat het er gelukkig niet zo aan toe.
Oja en die appgroep... verschrikkelijk! Bij mijn oudste wordt de appgroep vrijwel alleen nuttig gebruikt, voor het afmelden bij of aflassen van trainingen. Maar toen bij de middelste...zucht...
Oh wat erg Ahava! Nee gelukkig zijn ze over mijn zoontje wel positief... lijkt me echt vreselijk als die fanatieke ouders je kind ook nog eens gaan afkraken. Dan zou ik snel weg zijn. Maar ze doen wel naar en negatief over de kinderen uit het team waartegen we spelen. Vind ik ook echt not done, dat zijn ook gewoon jonge kinderen die hun best doen. Ik wil ook helemaal niet dat mijn kind leert dat dat normaal is eigenlijk. Dat is toch niet waar het om gaat als je lekker gaat sporten
Herken het helemaal niet gelukkig. Wel fanatieke ouders (ben ik zelf ook wel), maar eigenlijk nooit negatief. En ach ja is een zakje snoep zo erg als ze net hebben gesport? Makkelijk praten hoor, mijn oudste lust geen snoep. En verder, nog eventjes volhouden joh. Met een jaar of 2-3 kan hij alleen heen als je het dan nog zo erg vindt.
Herkenbaar.... echt schandalig hoe sommige ouders over andere kinderen praten Het zou niet eens in mij opkomen om iets te zeggen over een ander kind. Laat staan dat ik dat nog hardop ga uitspreken ook. Laatst zei een vader aan de kantlijn waar mijn zoontje van 6 bij stond "is die van jou!? Nou, die bakt er ook niks van!!!". Het gezicht van mijn zoontje.... Ik ben totaal niet agressief maar ik wilde hem eigenlijk slaan. Eikel! Heb hem dus maar gezegd dat ik zijn opmerking triest vond en dat ik hoopte dat hij zijn eigen zoon niet zo de grond in zou trappen zoals hij zojuist bij mijn zoon had gedaan... 6 jaar en ze voetballen bij de Mini's. Doe even normaal zeg!
Dit is de reden waarom ik als kind bloedhekel had aan teamsport. Mijn moeder ging mee als taxi, voor de rest vond ze alles prima/keek met een half oog mee. Als ik maar beweging kreeg zeg maar. Maar al die andere ouders, tot aan de barman van de vereniging toe, vreselijk. Het is 10x ergere pesterij en 'hoor je bij de groep of niet' dan op welke school dan ook. Daarom klinken die slogans over respect in sport ongeloofwaardig. Kinderen krijgen met de paplepel ingegoten om niet respectvol te zijn tijdens sporten. Mijn dochter is de enige vd 3 die op een echte teamsport zit en ik hou mijn hart al vast. Ze is ook nog later ingestroomd in haar team, wij zitten niet eens in die ouder-app, totaal geen behoefte aan. Coach mailt de belangrijkste zaken toch wel.
Wat jammer dat je zo'n negatieve ervaring hebt met teamsporten. Hier juist eigenlijk alleen maar positieve. De trainers en met name de jonge generatie heeft allang door hoe het werkt hoor. Ondanks dat zoon in een selectieteam zit, is het alleen maar positief. Er was laatst 1 vader die het nodig vond om commentaar te hebben op een niet positieve manier. Die is er gelijk door se trainer op aangesproken en de week erna was er een ingelaste bijeenkomst in de kantine over respect en dat ouders alleen positief mogen aanmoedigen (hup die en klappen bij een doelpunt ). Dus er zijn echt genoeg clubs wel mee bezig. Tuurlijk heb je altijd wel een paar overfanatieke coaches bij sommige clubs, maar dat hoeft echt niet overal zo te zijn. En mijn zoontje heeft een fantastische vriendengroep door zijn voetbal. Vanaf elke school in het dorp. Dochtertje zit op hockey en daar is het helemaal gemoedelijk.
Het is echt afhankelijk van het speelniveau per kind hoor. Natuurlijk kom je weinig in aanraking met negatieve reacties als je bij de selectie zit. Maar kinderen die puur spelen voor het sportplezier, zonder zelf echt talent te hebben of fanatiek te zijn, hebben vaak genoeg een andere beleving.
Hier gelukkig totaal geen herkenning bij de vereniging. Waar ik me wel aan erger is aan ouders die gewoon geen zin hebben om mee te rijden naar een wedstrijd. En dat ook gewoon zeggen. Maarrrrr als we dan eens te weinig vervoer hebben lopen ze wel te klagen dat hun kind dan niet mee kan. Het zijn altijd dezelfde ouders die weer op komen draven om te rijden. Ik draai zelf de kantine als we een thuis wedstrijd hebben, samen met een andere moeder, maar ook dat is lastig om vrijwilligers voor te vinden. Terwijl er ongeveer 40 zwemmers zijn in de vereniging. En tuurlijk is het geen verplichting, maar ik vind het wel typisch. Maar goed, negativiteit speelt hier niet echt eigenlijk, elke ouder vind het het belangrijkst dat hun kind plezier heeft in het trainen en in de wedstrijden. Aanmoedigen doen we dan wel weer heel fanatiek al met al is het een gezellige groep ouders gelukkig.
Die ouders die allemaal denken dat ze de nieuwe Messi of Ronaldo hebben gebaard, vreselijk! Je kan het bij alle sporten hebben, maar voordat mijn dochters op een teamsport zouden gaan, zou ik toch proberen erachter te komen hoe het eraan toe gaat op een gem. training of wedstrijd. Even mee kijken tijdens een training ofzo.
Hier totaal niet herkenbaar. Enige teamsport die ze gedaan hebben is handbal en dat was echt heel recreatief. Zeiden mensen die van andere sporten overstapte ook. De andere dingen die ze doen zijn ook heel recreatief op een enkele uitzondering na. Maar de oudste zit sinds kort op judo en had kortgeleden een soort toernooi en toen gingen mijn haren bij sommige situaties echt wel overeind staan... Vreselijk om te zien hoe fanatiek sommige ouders, maar ook trainers al zijn bij kinderen van 4 (!!!) jaar oud. En juist bij selecties lijken negatieve reacties door overfanatieke ouders ed me veel voorkomen...? Ik had vroeger een vriendinnetje dat in een selectie zat...dat kind werd ongeveer levend gevild op het moment dat ze ook maar iets at wat haar ouders als ongezond zagen...of kinderen die bij mij in het team zaten die alleen een toetje kregen als ze een medaille wonnen (bij brons yoghurt, bij zilver vla oid, bij goud mochten ze zelf iets kiezen, zo extreem zelfs). In mijn beleving sla je dan toch echt (veel) te ver door.
Ik was ook zo blij dat mijn zoon van voetbal wou en dan hadden we nog niet eens zoveel erge ouders, maar wat er verder rondliep, pfff...en een paar trainers waren ook zo. Een verademing toen hij een andere sport ging doen.
Nou dat hebben we ook gedaan, 3 proeflessen meegetraind met een team dat ergens in de middenmoot speelde. Dat was best gezellig allemaal. Maar nu is hij ingedeeld in het "beste team" en is het allemaal een stuk minder gemoedelijk. Het zijn heus wel fatsoenlijke mensen, geen totale tokkies die met blikken bier zitten te vloeken en tieren ofzo, dan zou ik echt zo weg zijn. Maar ze zijn zooo fanatiek, heel hun leven draait om die vereniging en om hun sportende kinderen. Ons gezin past er gewoon niet tussen ben ik bang.
Middelste dochter zit op voetbal. Gelukkig is dit bij haar niet herkenbaar. Wel eens keer en coach gezien van een ander team, die constant op de kinderen aan het vitten was. Of ouders die van alles gaan roepen langs de lijn. (Absoluut zinloos, want dat komt bij die kinderen toch niet aan). Maar het valt gelukkig nog mee. De groepsapp van mijn jongste dochter vind ik wel een drama. Ze zit in de voorselectie van dans en de meeste ouders van die kinderen leven via hun kinderen op dat gebied. Ieder jaar moeten ze weer op nieuw auditie doen om bij de selectie te komen en op de dag van de uitslag begon het ‘s morgens al met appjes. ‘Ik heb mezelf gemaild om te kijken of mijn mail werkt’ ‘hebben jullie al wat gehoord’ ‘ik ben zo zenuwachtig’ etc. En zo ging het maar door. Toen druppelde de uitslag binnen, maar bij de appjes werd het een stortvloed. Aan het eind van de dag waren er ca. 300 appjes voorbij gekomen. Absurd vind ik dat.
Ik hóóp dat mijn kinderen nooit gaan voetballen. De sport met minste sfeer. Liever een gemoedelijkere sport als rugby of hockey.
Alleen al om alle extra zaken om een teamsport heen doen mijn kinderen geen teamsport. Ik heb echt geen energie om naast alle regelzaken van school, therapieën van de kinderen (beide bijzonderheden), ook nog eens 3X per week ergens te moeten verschijnen, helpen en sociaal te gaan staan doen. Genoeg andere leuke uitdagende sporten en hobby's te vinden waarbij we kunnen vasthouden aan onze principes (ook mbt gezond eten e.d.). Conclusie: wij zijn er ook geen "types" voor.
Haha dat dacht ik ook altijd. Zelf altijd gehockeyd. Zoontje wilde perse op voetbal echter. Nou vooruit dan. Oh viel toch best mee, gezellig clubje, leuke ouders. Dochter inmiddels op hockey, ik toch mijn zin. Nou wat ik vandaag daar toch heb meegemaakt, Wat een stel aso's, Niet normaal. Zo erg heb ik in 3 jaar voetbal nog niet gezien.