Je denkt misschien dat dit over mn kind gaat? Nee, het gaat over mij! Al sinds de geboorte van onze zoon heb ik er last van dat anderen zich met onze opvoeding voor onze zoon bemoeien. Mijn man vindt het wel best, want het is zijn familie. Maar ik erger me rot. Mijn smoeder geeft mij wel de ruimte en haar respect, maar mijn svader en szus bemoeien zich constant met mij en mn zoon. Zou je niet dit, zou je niet dat... Ik heb al een keer vriendelijk gevraagd om een centimeter van hun tong af te bijten, maar commentaar voor zich te houden. Een keer sarcastisch en gisteren een keer echt heel boos. En nu kan ik niet slapen, omdat ik alleen nog maar kan denken: ik ga er gewoon nooit meer naar toe. Het voelt zo als een inbreuk in mijn gezinnetje die bemoeienis. alsof er steeds heel hard aan de band tussen mijn zoon en mij wordt getrokken. Alsof er totaal geen vertrouwen is in mijn kwaliteiten als moeder. Alsof ze vinden dat ik niet goed voor hem zorg. (Of op zn minst dat zij het beter kunnen.) Maar ondertussen is mijn zoon wel een heel tevreden en vrolijke baby die eigenlijk altijd goed in zijn velletje zit. Ik zou wel willen dat dat eens gezegd werd. En dan in de vorm van een compliment. Zijn er meer die hier tegenaan lopen? En hoe heb je het (tactvol) aangepakt? Voor mijn zoon vind ik het belangrijk om een goede band te behouden. Maar zoals het nu loopt kost me dat wel veel moeite!
Het mooiste compliment heb je al gekregen"Het feit dat je kind tevreden is" Gebruik de tips en trucs van de familie die je wilt gebruiken en de rest... Ene oor in en andere oor weer uit! En als het echt te gek word rustig op een kordate manier er wat van zeggen, hier werkt het goed als ik zeg " Ja ach ik zal wel niet weten wat ik doe, hij is immers zo rustig en lief van zichzelf "
Dank je voor je reactie. Ik ben steeds bang om familiebanden te beschadigen omdat ik als kind de ene kant van de familie nauwelijks zag. En ik wil voor mijn kind graag dat hij iedereen leert kennen. Maar ik ga me minder angstig opstellen, want zo vind ik er geen bal aan. Ik moet verdorie toestemming vragen om mn eigen kind te troosten als hij huilt. Hij werd zelfs een keer uit mn armen geplukt, maar dat zal niet nog eens gebeuren gezien mijn reactie toen. (mamabeer ) En ik denk dat ik die reactie maar vaker ga laten zien. Pfff, hele klus zo'n familie opvoeden
Uit je armen gerukt toen hij huilde? Even serieus? Ik word hier gewoon kwaad van zeg. Ik vond het al vervelend als ze zeiden:"joh je hoeft er niet gelijk naar toe hoor". Maar uit mijn handen trekken? Jeetje nou kan me voorstellen dat je toen boos werd hoor. Jij beslist zelf hoe jij omgaat met je kleintje. Ook al moet je hem 200 x per dag troosten. Echt op je strepen gaan staan hoor en voel je zeker niet bezwaard als ze erbij zijn.
Tja, het hangt er een beetje af wat jij 'bemoeien' noemt. Is het gewoon ongevraagd tips geven? Dat is nu eenmaal des mensen, vrees ik. Mensen willen jonge moeders gewoon mee op weg helpen, omdat ze het zelf ook meegemaakt hebben. Ik merk het zelf ook, een vriendin vertelt over de onrust bij haar pasgeborene, en ik begin meteen tips te geven over hoe ik het destijds aanpakte. Ik mag hopen dat dat niet slecht opgepakt wordt, want zo is het echt niet bedoeld. Ik vrees dat je in zo'n situatie nooit goed kan doen: zeg je niks dan ben je niet betrokken, geef je tips dan ben je een bemoeial.... Tenzij het natuurlijk echt een voortdurend opsommen is van wat jij slecht doet als moeder, wat uiteraard niet ok is. In dat geval: vergeet weet ik hierboven gezegd heb, en negeer ze gewoon.