Ons mooie mannetje is nu 14 weken oud. Een mooi mannetje maar ontzettend onrustig en huilt veel. De tijd van hem in mijn buik ging goed ook al waren er spannende momenten. uiteindelijk een aantal keer gestript, toen ballonnetje gezet om ontsluiting te creëren, maar de baarmoedermond was er echt nog lang niet klaar voor... en niet rijp. zijn hoofdje wilde ook maar niet op zn plekkie komen. op een maandag moesten we ons voor de zoveelste keer melden, vandaag zouden ze proberen de vliezen te breken en dan van buiten af op mijn buik duwend het hoofdje in het bekken drukken en vruchtwater laten weglopen waardoor zijn hoofdje vast zou komen. maar ontzettend veel pijn en ze konden niet de vliezen bereiken. volgende plan was dan maar wel de wee opwekkers zodat hij door de weeeen het bekken in zal gaan en dan de vliezen breken. al wachtend op de zuster voor infuus brak na een half uur mijn vliezen door al het gerommel.. en niemand in de buurt al drukkend op het belletje in de hoop dat er een zuster kwam om toch maar even te melden dat de vliezen toch gebroken waren en wat dan verder na lang wachten kwam er eindelijk iemand.. meid komt goed dit is niet anders we gaan de wee opwekkers aan zetten en dan gaat het vanzelf wel goed. na een uur werden de weeën herkenbaar en ontzettend pittig al. de verloskundige van het ziekenhuis kwam even kijken want die zag op het scherm dat de weeën goed zn werk deden en dat de hartslag van de baby er op reageerde wat kon betekenen dat de ontsluiting goed zn werk deed. we gaan even voelen........................ bam daar was het.... paniek. het hoofdje was nog steeds niet in het bekken en nu zat de navelstreng er voor... uit alle deurtjes en kastjes leek het wel of er mensen vandaana kwamen. ik werd van mijn sieraden verlost en beetje kleding wat ik aan had en kreeg een operatiedoek aan. mn vriend kreeg operatie kleding toe geworpen. medicatie werd toegediend en mn weeën waren meteen weg maar mn hartslag was wel meteen toren hoog wat een bijwerking van het middel was. Iemand stond een zak water leeg te persen welke in verbinding stond met de katheter in mijn blaas. Met wapperende haren in een ziekenhuisbed werd ik met bloedsnelheid afgevoerd naar de ok. gescheigen van mijn vriend werd mij verteld dat ik onder narcose moest. aan mijn gezicht zagen ze dat ik dat geen strak plan vond.. maar ik mocht niet meer rechtop zitten. gelukkig was de arts zo aardig om de ruggenprik te geven al liggend op mijn zij. dan begint de spanning en het wachten. half uur later hoorde we dat hij er was en hij begon te huilen... mijn bloeddruk zakte nog even tot een diepte punt en ze gaven me een middeltje in mijn infuus. daarna was hij weer te hoog en weer wat in het infuus. De kleine lag heerlijk rond te kijken bij mijn vriend op zn arm terwijl ik dicht gemaakt werd. Na het weg zakken van de verdoving begon voor mij even een moment van hell. de morfine hielp niet en ik zakte weg in een soort shock van de pijn.. ik heb nog gevraagd of ze met een bot mes gesneden hadden. mn kleine werd maar even weggehaald en ik kreeg nog eens een morifne boost in mn boven been... deze hielp wel. de dagen erna waren echt niet leuk.. op afstand waren andere met mijn zoontje bezig... ik kon niet overeind komen maar wilde wel. ik heb het 2 dagen volgehouden in het ziekenhuis.. toen heb ik met alles wat in me zat me zelfstandig naar de douche gesleept met de gedachte als ik dit kan en zelf kan plassen kan ik naar huis... En god dank dat mocht... wel snel vonden ze maar ik had genoeg hulp thuis en de wond zag er mooi uit. De OK is nog vele malen in mijn dromen voorbij gekomen. het gevoel van onmacht... maar ook hoe kon dit nou zo gek lopen.. het is nl mijn 3 de kindje en de vorige waren veel groter dan deze en zijn wel gewoon geboren ( voor zover je het gewoon kan noemen) na al die gekkigheid weet ik wel.... ik had een moord gedaan om mijn zoon goed geboren te laten worden. hij heeft erg veel last van de keizersnede geboorte. mist al dat extra wat kindjes die via geboortekanaal geboren worden wel hebben. we zijn al vanaf begin bezig met voeding huisarts en osteopathie. nu is de volgende stap naar de kinderarts in de hoop dat die wat kan vinden bij zijn vreselijk onrust en huilen We zijn nu 13 weken verder en lichamelijk gezien ben ik er echt nog niet.. ik ben vreselijk moe... heb af en toe nog behoorlijk last van het litteken vooral met kou. maar in mn hoofd is het ook nog niet helemaal allemaal geland.. je wordt echt geleefd .... wat een impact heeft dit allemaal op je als mens en in je gezin.