Maart 2011: intake gyn Vanaf Sept 2011: start Clomid 50, 100 en 150) geen eisprong Februari 2012: Clomid 150 icm Pregnyl. Wel eisprongen, maar geen zwangerschap. 8e poging met Pregnyl, 15 april Pregnyl geprikt 23 april: bloedonderzoek, goeie eisprong 30 april: ik mag testen 1 mei 2013: eindelijk positieve test 8 mei had ik een druppel bloedverlies en wat bruin slijm. Ik hoefde me nog geen zorgen te maken volgens de verpleegkundige. Het hoefde geen MK te betekenen. Alle zwangerschapssymptomen waren ook weg, dus ik dacht er al wel aan. Vandaag 11 mei weet ik zeker dat het een vroege miskraam is. Heftige buikkrampen en veel vers bloedverlies. Mijn hele ontbijt eruit gegooid en moeite om thee te drinken. Nu nog steeds op bed en verward. Hoe ga ik hiermee om?
Wat erg voor je! Hoe ga je hier mee om? Geen idee, denk dat voor iedereen anders is. Ik heb vorige week maandag een miskraam gehad. Verdriet is nog best vers. Als ik erover praat (en gelukkig kan dat met met mijn man, moeder, zussen enz) dan moet ik echt even huilen. Dit kindje was zo gewenst! En daar afscheid van moeten nemen doet pijn! Bij mij helpt het dus om erover te praten. En het helpt ook dat anderen tegen me zeggen dat ik verdrietig mag zijn. Neem je tijd om afscheid te nemen. Kun je met je vriend/ man er over praten? En bel de verloskundige, die hebben mij afgelopen week ook veel steun gegeven. Sterkte!
Allereerst ook sterkte voor jou! Gelukkig kan ik met mijn man goed over praten en inderdaad het helpt dat hij zegt dat ik mag huilen. Hij is zo lief voor me. Contact gehad met de fertiliteits verpleegkundige, die kan ik elke dag bellen als er iets is. Dat heb ik gisteren ook gedaan. Daarnaast een vriendin die vandaag heel lang geweest is die twee keer een miskraam heeft gehad. Wat zij heel mooi omschreef, je bent niet meer 5,5 week zwanger geweest, maar je bent al een aantal jaar bezig, dus zolang ben je al in verwachting van een kindje. Dat vond ik zo mooi verwoord. En ja, verdriet doet het enorm. Daarom vind ik het erg fijn om te lezen dat we elkaar kunnen steunen. Ik zie alleen enorm op tegen morgen, dan moet ik weer aan het werk, terwijl ik me nog een wrak voel. En ik wil eigenlijk niet vertellen wat er met me aan de hand is.....
Wil je veel sterkte wensen. en zou me vandaag ziek melden totdat je je in ieder geval lichaamlijk iets beter voelt.
Rode roos, neem de tijd om te rouwen, te helen. Een miskraam is echt heel heftig. Alles is over hoop gegooid. Je blijdschap van dat je zwanger was, hormonen die door je lijf gieren en alle emoties er ook nog bij. Ik ben toch wel 2 weken zoet geweest met lichamelijk bijkomen, maar dat hoeft natuurlijk niet voor jou te gelden. Heel veel sterkte en pas goed op jezelf!!
Eigenwijs, toch aan het werk gegaan. Wel gelijk om half 4 naar huis gegaan. Geslapen tot manlief thuis kwam. Die toen heerlijk voor me heeft gekookt. Dan merk je weer hoe belangrijk de steun is. Op het werk ging het natuurlijk mis. Collega is oma geworden en had een traktatie met muisjes en een foto van de baby. Ik stortte natuurlijk even in. Daarna natuurlijk goed bedoelde adviezen en sterkte wensen. Tja, niet helemaal blij dat de meeste het nu weten, maar van de andere kant werden er ook gelijk wat dingen van me overgenomen. Morgen maar weer proberen, de afleiding was wel erg prettig.
Vandaag, 15 mei, nar de fertiliteits verpleegkundige geweest. Op de echo was te zien dat alles al weg was en het baarmoedslijmvlies alweer dunner werd. Ook een blaasje te zien van 14 mm. Nu de vraag of het een restant is dat hormonen afgeeft, of dat ik opeens zelf een eitje laat groeien. Vrijdag weer een echo.... Zou ik zo snel alweer een nieuwe kans krijgen op een eisprong?
Nou, dat was dus een rest. Dus weer wachten. Woensdag 22 mei weer een echo (ben vrijdag 17 mei ook geweest) en als het er goed uitziet mag ik eerst weer Duphaston voor ik weer opnieuw kan beginnen. Nu hopen dat ik inderdaad woensdag met de Duphaston mag beginnen, zodat het niet nog langer duurt.