Naast het bekende 'dit doe ik nooit meer' en 'waarom wilde ik een tweede' Hoop ik dat er ook wat positieve dingen door mijn hoofd zullen schieten tijdens de bevalling. Ik heb er alvast een paar bedacht, wie weet helpt het Bij de eerste had ik trouwens alleen de eerste bedacht van te voren, maar tijdens de hele bevalling compleet vergeten - morgen heb ik een kind! - het doet pijn, maar ik ga er niet dood aan! - hoe meer pijn, hoe meer er gebeurt! - morgen ben ik alles weer vergeten! Wie helpt met meer positive thinking?
Ik heb nog nooit een bevalling doorstaan, maar inmiddels al wel geregeld voorweeën. Niet extreem pijnlijk, wel irritant. De gedachte die daarbij door mijn hoofd schiet is steeds: "Dit gaat voorbij. Dit is niet voor eeuwig." Hoop dat ik dat tijdens het 'echte werk' ook nog kan denken
''Mee gaan met de pijn, hoe meer ik me verzet, hoe langer het duurt!'' Geen idee of 'ie werkt, dat moet ik nog uitvinden maar het leek me wel een mooie.
Ik heb dat dus serieus gedacht tijdens mijn bevalling. "Vanavond is het over" en "langer dan een uur duurt het toch niet meer" (tijdens het persen, wat trouwens 100 minuten duurde dus veel langer dan een uur ) Maar het heeft mij wel geholpen. Tuurlijk doet het pijn maar ik vond het eigenlijk goed te doen, ook al duurde het nogal lang. Het is echt niet altijd drama hoor, leuk is anders, maar ik vond het wel een bijzondere ervaring.
Het woord "pijn" in al je gedachtes vervangen door "bevalkracht". Klinkt al positiever toch? Hier heeft die benadering iig goed geholpen. De bevalkracht is iets functioneels, is niet levensbedreigend, je gaat er niet dood aan, het is voor een goed doel. Wat mij ook hielp: visualiseren. Bij elke wee visualiseerde ik mijn baarmoedermond die verder open ging. Zo wist ik ook goed waar ik het voor deed en waar ik mee bezig was. O ja, en als je het toch even niet trekt: tover een glimlach op je gezicht. Ok, wordt meer een grimas maar een glimlach op je gezicht doet iets wonderlijks met je. Probeer nu ook maar eens. Voel je wat het met je doet?
Ja kom maar op met die wee, die kan ik hebben! Las ook eens in zo'n boek dat iemand bij elke wee tegen zichzelf zei: ja kom maar, kom maar... Jezelf voorhouden dat elke wee je een stap dichterbij je kindje brengt.
Die had ik ook! En niet eens van tevoren bedacht, gewoon ter plekke. Ik had toen op mijn werk een gezin van 6, waarvan de moeder zeer slecht voor de kinderen zorgde. Ik dacht als die troela het 6 X kan, moet het mij toch zeker lukken. En idd, gewoon ademen. Puffen is en was mijn ding niet .