Hallo Allemaal, Met Noelle hebben we veel slaapproblemen. Overdag doet ze meestal alleen maar hazenslaapjes van 3 kwartier. 's Avonds slaapt ze eigenlijk haast nooit of ze slaapt vanaf een uur of 8 eerst 3 kwartier en wordt dan weer wakker en slaapt de rest van de avond weer niet. En als we haar 's avonds rond 10 uur eindelijk in slaap hebben slaapt ze de nacht meestal wel goed, maar ze wordt wel snel tussendoor eens wakker voor haar speen. Al met al slaapt ze dus weinig en slaapt ze heel licht, ze wordt van elk geluidje wakker. Nu heeft ze wel in de eerste maanden problemen gehad als een vastzittend nekje en een koemelkallergie, maar die problemen zijn nu opgelost door behandelingen bij de osteopaat en hypo-allergene voeding. Het slaapprobleem blijft echter en soms denk ik, dat ze misschien ook wel zo slecht slaapt, doordat ze via een keizersnede is geboren en daar een geboortetrauma aan heeft overgehouden. Ik heb het idee, dat ze een soort van allertheid heeft en zich niet over durft te geven aan de slaap, doordat ze door haar geboorte via de keizersnede het idee heeft overgehouden dat er ieder moment iets onverwachts kan gebeuren. Misschien dat ze op het moment, dat ze uit mijn buik werd geplukt nog lekker lag te slapen en heel erg is geschrokken dat ze zomaar uit mijn warme buik werd getrokken. De eerste dagen in het ziekenhuis wilde ze namelijk ook helemaal niet in dat bedje daar slapen, maar heeft ze constant, als een klein aapje, tegen mij aan op mijn borst gelegen. Alleen dan voelde ze zich veilig en viel ze in slaap. En die veiligheid lijkt ze nog steeds heel erg nodig te hebben. Ze slaapt dus heel licht en wordt van elk geluidje wakker, alsof ze altijd op haar hoede is, dat er iets kan gebeuren. Als ze dus ook wakker wordt, wanneer ze niet uitgeslapen is, ligt ze ook altijd meteen te huilen of eigenlijk te krijsen. Ze wordt dan ook alleen maar weer rustig als we haar oppakken. Alleen wanneer ze nog iets in slaap is en dan huilt, lukt het om haar rustig te krijgen door haar speen terug te geven, zachtjes te praten en haar hoofdje te aaien. Maar meestal is ze helemaal overstuur als ze plotseling wakker wordt. Ik ben dus ook benieuwd of meer moeders dat idee hebben bij hun kindje, dat bepaalde problemen iets te maken hebben met traumatische ervaringen bij de geboorte. Ik kan me namelijk zo voorstellen dat het een hele rare gewaarwording is als je ineens uit je moeders buik wordt geplukt, terwijl je dat niet verwacht. Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Onze dochter heeft precies hetzelfde gehad! Met name de eerste 5 maanden, precies dezelfde dingen als die jij beschrijft!! Bij haar zaten wervels vast( kwamen we na een paar weken achter) Nadat die los gemaakt waren hoopten we dat de ellende over was. Na 8 weken kwamen we erachter dat ze een ernstige KMA heeft. Toen overgestapt op andere voeding. Ging een heel stuk beter, maar de slaapjes( ook snachts) waren zéér kort....áls ze al sliep. Op een gegeven moment hebben we ons echt aan de rust en regelmaat gehouden( boekje van cb geleend) Onze meid geeft ook niet toe aan haar slaap, dus dat waren vermoeiende weken. We hebben haar tijdens het aanleren van rust en regelmaat regelmatig laten huilen /krijsen in haar bed. We namen ons in het begin voor: als ze na 15 min nog huilt, gaan we kijken. Is er tijdens die 15 min bijv 1 min rust( dat ze niet huilt) beginnen we weer voorafaan met het tellen van die 15 min. De eerst 2dagen waren een hel, wat duurt die tijd lang!! Maar we bleven op de klok kijken, vaak léék het al 10 min, in werkelijkheid waren het er nog geen 5. Na die dagen ging het steeds beter, ze sliep zelfs een paar uur achter elkaar en ook de nachten gingen steeds beter! Nu slaapt ze de nachten zelfs door en overdags slaapt ze nog steeds 2x 2uur! Het verhaal van geboorte-trauma....hmmmm daar ben ik wat sceptisch over.. Sorry voor het mega-lange verhaal maar ik hoop dat je er iets aan hebt!!
Het is natuurlijk ook zo, dat Noelle door de problemen die ze had in een bepaald patroon is beland. Doordat ze zoveel huilde en daardoor ook niet sliep, hebben we haar regelmatig weer opgepakt en veel met haar rondgelopen om haar in slaap te krijgen. Toen ze nog jonger was, lukte het dan ook wel om haar dan slapend weer in haar bed te leggen, maar daardoor leerde ze natuurlijk niet zelf in te slapen. Dus dat patroon moest wel doorbroken worden door haar wakker in haar eigen bedje te leggen. En dat ging wel steeds gepaard met huilen voor het slapen gaan, omdat ze niet alleen gelaten wilde worden. Het huilen bij het naar bed brengen, hebben we nu al wel redelijk kunnen doorbreken door haar te laten huilen in bed, maar dan iedere 5 minuten te troosten. Daardoor hebben we haar overdag nu ook wel zo ver, dat we haar naar bed kunnen brengen zonder dat ze huilt en ze valt dan meestal ook wel in slaap. Momenteel is het echter wel zo, dat wanneer ze niet meteen rustig blijft bij het naar bed brengen, dat het dan ook niet gaat lukken, dat ze gaat slapen. Als ze het dan meteen op een huilen zet een tijdje na het naar bed brengen, halen we haar er dus weer uit en wanneer ze weer rustig is, brengen we haar na een tijdje opnieuw naar bed. s Avonds is dit vooral het geval. Dat is altijd al de grootste probleemperiode van de dag geweest, wat het slapen betreft, en dat blijft dus zo. Waarschijnlijk kan ze dan de slaap ook niet vatten, doordat ze moeite heeft om de indrukken van de dag te verwerken en los te laten. Het laten huilen in bed, is de laatste tijd echter, echt geen optie meer, want ook wanneer we elke 5 minuten gaan troosten, raakt ze steeds meer overstuur. Vorige week had ik het boek van Ria Blom meegenomen van de bibliotheek en was ik van plan om de methode van rust en regelmaat dus maar eens te gaan hanteren. Volgens haar moet je een kind rustig 30 minuten kunnen laten huilen als het tussentijds ook wel een pauze inlast. Ik heb Noelle dus laten huilen/krijsen en na 10 minuten begon ze af en toe al een pauze in te lassen en volgens Ria Blom kun je de kookwekker dan ook nog wel weer terug zetten naar 30 minuten en de tijd opnieuw in laten gaan. Dus na een kwartier met korte adempauzes, waardoor het leek, dat ze zichzelf ook wel weer zou kalmeren, dacht ik dat ik dus ook wel op 45 minuten huilen kon uitkomen als het nodig was. En ik hoopte natuurlijk dat ze het snel zou opgeven en in slaap zou vallen. Na de adempauzes raakte Noelle echter opnieuw weer steeds meer overstuur en de 30 minuten heeft ze ook niet volgemaakt, want toen ik na in totaal 25 minuten krijsen even naar boven liep om het boek van Ria Blom op te halen, hoorde ik Noelle ineens kokhalzen. Toen ik haar kamer instormde, lag ze dus zo'n beetje te stikken in de flesvoeding met fruithap, die ze had uitgekotst en ze kwam pas weer op adem toen ik haar snel uit haar bed viste en rechtop hield. Dus Ria Blom kan de boom in, want het laten huilen van een baby is dus echt niet de methode. Noelle raakt dan al vrij snel compleet overstuur. Het stond me eigenlijk al vreselijk tegen om haar te laten huilen zonder tussendoor te troosten (maar de laatste tijd ging het weer behoorlijk waardeloos met het slapen en wanneer je het niet meer weet, ga je vanalles proberen om maar te kijken of dat dan misschien werkt), maar ik ben er nu wel achter dat, laten huilen zonder te troosten, iets is, wat ik absoluut niet wil. Een baby huilt toch echt niet voor niets en heeft behoefte aan veiligheid. Wanneer je een kindje in bed laat huilen, zonder te gaan kijken, geef je het de boodschap dat hij/zij het zelf maar moet uitzoeken om een manier te vinden om zichzelf te troosten (terwijl een jong kind dat vermogen nog niet zelf heeft) en dat er dus toch niet aan zijn/haar behoeftes wordt voldaan. Daardoor krijgt het het idee dat de wereld heel onveilig is. Juist omdat er door de geboorte via een keizersnede ook problemen met de hechting kunnen ontstaan, lijkt het mij dus ook niet verstandig om Noelle de veiligheid van onze aandacht en troost te ontzeggen. Ik denk toch dat ze heel veel veiligheid nodig heeft om rustig te kunnen inslapen. Door te huilen roept ze ons dus om zich veilig en geborgen te voelen en de bevestiging te krijgen dat we er nog zijn en dat ze niet in de steek wordt gelaten. Volgens mij heeft ze dit juist ook vanwege haar traumatische geboorte extra nodig.
Als je haar elke keer uit haar bedje haalt als ze overstuur is dan wordt het naar mijn idee niet makkelijker, ze vindt het natuurlijk veel gezelliger bij papa en mama Let wel dat ze rond deze leeftijd leren hoe het huilen of het lachen te gebruiken als middel om te krijgen waar ze zin in hebben.
Nou Patricia, dat is precies waar ik het vanavond ook met mijn man over had. Ze wordt komende vrijdag 7 maanden oud en ze weet nu donders goed, dat we haar wel uit bed halen als ze begint te huilen en ze houdt het dus ook steeds langer vol om iedere keer dat we haar weer terugleggen in bed opnieuw te gaan huilen. En dat patroon zal dus wel eens doorbroken moeten worden. Maar je laat je kind natuurlijk niet zo overstuur worden dat ze begint over te geven. We moeten dus toch eens consequent met een methode aan de slag om haar te leren om 's avonds gewoon te gaan slapen in haar eigen bed. Ik ben dus ook op zoek naar een methode om haar zonder huilen te kunnen laten inslapen. Dus wie heeft hier ervaring mee en kan mij dus een oplossing hiervoor geven?
Hoi Frieda, wat een verhaal zeg. Ik heb je andere topics ook gelezen. Hopelijk is er heel snel een oplossing. Je slaat een spijker op zijn kop door te zeggen dat zij nu in een vicieuze cirkel verkeert. Je dochtertje lijkt mij heel erg moe en geprikkeld door te weinig slaap en alles herhaalt zich opnieuw. Deze cirkel met op een of andere manier doorgebroken worden. Een gouden tip heb ik niet, wij hebben dit alleen de eerste 3 weken gehad, maar ik denk niet dat er een methode is om haar zonder huilen te goed te laten slapen. 30 minuten laten huilen zonder te troosten vind ik ook de grootste onzin. Dus van mij mag mevrouw Blom ook de hoogste boom in. Maar 5 minuten huilen en daarna troosten en dat consequent volhouden werkt meestal heel goed. Belangrijk bij deze methode is dat je het echt moet volhouden, de eerste dag kan het wel uren duren voordat ze eindelijk slaapt, maar dat wordt met de dag korter. Je zegt zelf dat ze nu dondersgoed doorheeft dat ze met huilen je aandacht krijgt. En dat moet natuurlijk ook wel, maar er is ook tijd om te slapen en dat moet ze leren. Je verhaal over geboortetrauma kan ik niet ondersteunen. Ik geloof er niet in. Er worden veel kindjes met keizersnede geboren en je hoort nergens dat het een typerend gedrag is van een kindje dat met keizersnee wordt geboren. Uiteraard is niets met zekerheid te zeggen, maar in dit geval heb ik het idee dat je meisje oververmoeid is en echt in een negatieve spiraal zit. Hopelijk wordt allemaal snel beter, want ik kan mij voorstellen dat je er hondsdol van wordt. Sterkte!
Wat een verhaal, zeg... Ik kan me voorstellen dat je er helemaal doorheen zit... Misschien heb je iets aan dit boek? bol.com | Lekker slapen zonder huilen, E. Pantley | Boeken (Nederlands) Ik heb er zelf geen ervaring mee maar hier op het forum zijn wel mensen met goede ervaringen... Heel veel sterkte en succes!
Hoi Frieda, wat is dat moeilijk hè, bepalen waar de grens ligt tussen aan de ene kant je kindje veiligheid bieden en dus op zijn/haar signalen ingaan en aan de andere kant geen verkeerd patroon ontwikkelen waar jezelf maar je kindje ook uiteindelijk last van heeft. Wetenschappelijk gezien is er misschien geen bewijs voor zoiets als dat geboortetrauma dat jij vermoedt, maar emotioneel gezien kan ik me er heel veel bij voorstellen. Ik snap best dat je je kleintje nu juist die veiligheid wilt bieden dat ze er op kan vertrouwen dat jullie er voor haar zijn, maar dat je haar tegelijkertijd wil leren ontspannen en uitrusten zonder jullie hulp. Ik heb wel veel gehad aan het boek 'Lekker slapen zonder huilen' van Elizabeth Pantley. Daarin staan heel veel dingen over slaappatronen, babygedrag en hoe je zonder jezelf of je kindje geweld aan te doen daarin iets kan bijsturen. Wie weet heb jij er ook wat aan.
Hoi, Ook ik heb het boek "Lekker slapen zonder huilen" liggen. Het komt er heel globaal op neer dat je begint met steeds zodra je kindje huilt gaan troosten (eerst er uit halen om te troosten, daarna proberen terwijl ze in bedje blijft liggen te troosten), daarna 5 minuutjes laten huilen en dan komen troosten, dan alleen nog in de kamer aanwezig zijn om te troosten (zij adviseert iedere stap ongeveer een week te blijven doen, tot dit goed gaat, dan een stapje verder...), en uiteindelijk zou je kindje daardoor het vertrouwen moeten krijgen dat het rustig kan slapen en geborgen is. Eigenlijk heb ik heel makkelijk praten, want langer dan een half uurtje ben ik nog nooit met Mischa bezig geweest en dit is al een uitzondering. Maar toch heb je misschien iets aan hoe ik het doe. Mischa is wel jonger dan jouw kindje en heeft nog niet door dat hij dingen voor elkaar kan krijgen, dat moet ik er wel bij zeggen. Zodra ik hem in bedje leg begint hij vaak al heel hartgrondig te huilen. Ik probeer hem dan in zijn bedje te knuffelen, net zo lang tot hij stil is en weg zakt. Als ik merk dat dit geen effect heeft of averechts werkt, ga ik weg. Dan ga ik een beetje op de klok letten, maar eigenlijk ga ik al naar hem toe om te troosten voordat hij 5 minuten heeft gehuild. Ik praat bijna niet tegen hem, zeg alleen sssst lekker slapen en geef een kus en een aai en ga dan weer weg. Meestal hoef ik dit maar hooguit twee keer te doen, dan slaapt hij. Wat betreft de wekker opnieuw zetten als je kindje even stil is... Ik ga juist vaak als hij opnieuw begint te huilen na een stilte troosten. Ik denk dat je goed moet luisteren naar het huiltje van je kind, daar kun je wel uit opmaken of het stilte was om adem te halen en nog harder te gaan huilen, of stilte omdat ze weg begint te zakken (in het laatste geval niet meer gaan storen natuurlijk ). Wat een belangrijk punt is uit het boekje is dat je in het begin moet gaan troosten zodra je kindje huilt, zodat het zich meer geborgen gaat voelen. Dat troosten bouw je af, je bent er steeds minder fysiek en geeft steeds minder aandacht, maar op zo'n manier dat je kindje nog steeds voelt dat je er bent. Dat is het zo ongeveer. Heel veel succes ermee! Ik vind het al een hele opgave als ik Mischa twee keer 5 minuten laat huilen... Een half uur met de kookwekker gaan zitten zou ik ook nooit kunnen! Het belangrijkste is dat je doet wat voor jou goed voelt, jij bent haar moeder en weet het beste wat je moet doen.