Dat is een hele goede om over na te denken. Mijn hoop is dat dit nodig is om op te starten en dat hij uiteindelijk plezier heeft in het gevoel van hoge cijfers en daar zijn motivatie uit haalt. Maar het zal ook karakter zijn. Ik herken dat gevoel van een 6je is ook prima helemaal niet.
Precies zo denk ik er ook over! En op dit moment gedraagt mijn zoon zich als lapzwams ondanks goede cijfers. Er zit zoveel meer in als hij een klein beetje zijn best doet al.
Hier ook weinig Engels op de basisschool. Maar mijn jongste heeft een meisje in de klas met een Engelse moeder die weinig Nederlands spreekt. Dochter gaat daar regelmatig spelen en praat dan continu Engels met haar moeder, gewoon omdat ze dat leuk vind. Die moeder zegt ook elke keer dat mijn dochter zo goed Engels praat, dus de basis iser wel
Ik denk eerlijk als je er teveel bovenop gaat zitten het averechts gaat werken. Zeker als ik terug kijk naar mn eigen schoolcarrière. Ik heb altijd precies gedaan wat net genoeg was en deed er ook heel veel naast. Ja dat betekende dat docenten mn werkhouding niet goed genoeg vonden dus moest naar de havo. Ik mocht daarna na het vwo als ik een 7 gem op mn eindexamen had, je kan precies raden wat ik had. Ik haalde daarna op het vwo precies dezelfde cijfers als op de havo. Gelukkig hebben mn ouders nooit gezegd waarom niet harder werken voor die hogere cijfers. (Mn moeder is over cumlaude voor geslaagd, dus die vond het verschrikkelijk hoorde ik achteraf). Maar ik vond het leven naast school ook leuk en ik was een meester in precies net genoeg doen. Uiteindelijk ben ik nu over een aantal jaren medisch specialist dus met die 6jes cultuur type is het helemaal goed gekomen! Ik zag ook namelijk bij mij toen in de klas kinderen die helemaal niks meer gingen doen alleen om zich af te zetten tegen hun ouders. Van school af moesten en sommige die uiteindelijk niet eens een middelbare school diploma hebben gehaald. Ik denk dat het ook daarnaast heel belangrijk is is het kind gelukkig op school en de dingen naast school. Is er een balans, want juist dat moet je later ook meenemen. Beter nu al alles leren balanceren dan straks in de knoop komen als ze gaan studeren in die vreemde stad zonder dat de ouders er meer boven op zitten etc. Ik kan mij bijv ook niet eens herinneren dat mijn ouders me ooit achter mn vodden hebben gezeten over huiswerk toetsen etc. Die verantwoordelijkheid lag bij mij. Ze gaven mij wel alles kansen om het te doen of er te zijn als ik ze nodig had en als ik ergens meer hulp bij nodig had en zij konden dat bijv niet dan werd er een andere optie gezocht. Ik hoop zelf alleen maar dat ik dat ook zo ooit voor onze kinderen kan zijn. Dat ze een goede basis mee krijgen maar ook hun eigen kansen kunnen en mogen creeeren waardoor ze weer levenservaring op doen.
Ik wil niet arrogant doen maar vind die ‘zesjes zijn prima’ mensen nog steeds het leukste, gekste, beetje schijt aan alles hebben op een leuke manier (wel hun leven op orde) geen kansloze types. Ik heb helemaal niks met strebers. Saaie mensen. Zoals ik ze ken he, ik zal niet generaliseren.
Ik ben zeld een ontzettende streber. Misschien dat ik er daarom ook moeite mee heb. Ik begrijp die instelling gewoon niet. En tupp verwoorde het goed. Is het een 6 voor een vak die hij lastig vind en heeft hij zijn best gedaan ben ik super trots. Maar hij haalt 6en, 6ens en 8en, vandaag zelfs een 9,8 zonder te leren. Echt 0,0. Hij let op in de klas en vind dat voldoende. Dan denk ik als het zo makkelijk gaat leer dan desnoods een klein beetje voor een mooie cijferlijst waar je zelf ook trots op kunt zijn. Maar waarschijnlijk ontbreekt bij hem dat gevoel van trots zijn op hoge cijfers. En het is ook een beetje een soort brugklas houding. Hij wil geen studie nerd zijn met alleen maar hoge cijfers. Wie weet gaat dat gevoel straks in de 2e of 3e als hij zijn plekje op school gevonden heeft ook wel voorbij.
Ik denk dat motivatie vooral zin heeft als ie Maar hij is toch ook naar de havo gegaan, met een vwo advies? Dan hoeft hij ook niet zoveel te leren he. Of vergis ik mij nu? Onder je niveau werken is ook totaal niet motiverend en zorgt zeker niet voor motivatie. Mijn zoon deed ook nooit wat en nu moet hij wel, maar hij vindt het zowaar leuk aan het worden. Niet onderschatten wat een (te laag) niveau met een kind kan doen.
Ze vallen al snel door de mand en worden gestresst in de tweede/ derde want dan redden ze het niet meer met alleen opletten. En daarvoor moet je als ouder wel opletten want dat gestress is alleen omdat ze niet kunnen leren, vanuit een boek.
Klopt! Ik denk nu juist gelukkig dat we voor die havo hebben gekozen met die instelling van hem was het op het vwo niet goed gekomen! Maar het kan ook de keerzijde zijn dat het een stukje verveling is. Hij heeft er zelf trouwens totaal geen moeite mee. Ik vind het vooral irritant. Hij hoeft inderdaad niet te leren om voldoendes te halen, en soms een 6 vind hij niet zonde. Maar als hij wel zou leren zou die 6 een 9 zijn en ik snap dus niet dat hij daarom niet gewoon leert.
Snap ik, maar ik snap zijn kant ook wel, waarom zo hard werken als het je toch makkelijk afgaat? En eigenlijk heb je door hem naar de havo te laten gaan, ook de boodschap meegegeven dat je niet altijd het hoogste (naar je kunnen) hoeft te doen, waarom dan nu wel met die cijfers? Sorry als dit te hard overkomt.
Ik zou niet heel blij zijn met een 6 als ik weet dat ie veel beter kan Als hij het moeilijk vond en een 6 haalt ben ik trots Maar ja ik kan hem daarin advies geven maar hij moet het uiteindelijk zelf doen ik ga er geen druk op leggen
Nee komt totaal niet hard over, begin zijn kant (als dat zo zit) een beetje te begrijpen. Het is trouwens niet zo dat hij geen mooie cijfer lijst heeft. Staat voor maar 2 vakken een 6 (ICT en AK). Het gaat mij om zijn houding van "boeien een 6" dan nonchelante, ongeintresseerde gedrag. Misschien hadden we wel beter aan het vwo gedaan maar dit maakt hem wel echt gelukkig, veel tijd voor leuke dingen en sport en vrienden en geen school stress. Het is vooral mijn frustratie niet die van hem.
Ja snap ik. Ik zat vorig jaar met dezelfde twijfels. Mijn zoon vond havo zelf ook wel prima, maar wij hebben gezegd probeer het eerst, je kunt altijd terug. Hij deed nooit wat voor school, dus daar maakten we ons wel zorgen om. Aan de andere kant, hij hoefde ook nooit wat voor school te doen en dat geldt waarschijnlijk ook voor jouw zoon (nu nog wel denk ik). En misschien is het ook wel een houding van je zoon? Mijn zoon vertelt ook niet alle cijfers in zijn klas, want hij wil geen "nerd " zijn Als mijn zoon met niks doen zessen zou halen, zou hij daar wel voor kiezen denk ik. Dat is nu echter geen optie (voor een aantal vakken).
De tijd zal het leren of dit de goede keuze geweest is. Hij is hier wel heel gelukkig. Vind het leuk, heeft alle tijd voor leuke dingen, zijn vrienden en sporten. Dat is ook heel veel waard. Uiteindelijk heeft hij geen moeite met deze houding is het mijn frustratie.
Dat hij gelukkig is, is alles waard. Daar gaat het om. Mijn zoon is nu ook veel gelukkiger dan voorheen. School gaat nooit zijn grootste hobby worden, maar de uitdaging doet hem wel duidelijk goed.
Dat van dat Nerd hoor ik hier ook en snap ook niet wat dat met cijfers te maken heeft. Maar als ik dat zeg dan begrijp ik er helemaal niets van
Wat je ook niet moet vergeten is dat de havo/vwo kinderen op de basisschool altijd de besten van de klas waren. Er werd op een gemiddeld niveau lesgegeven en getoetst en de havo/vwo leerlingen konden daar zonder veel moeite hoge cijfers halen omdat ze eigenlijk onder hun niveau werkten. In een havo/vwo klas zijn ze ineens niet meer allemaal de slimsten, maar zijn er ook een aantal die dan bij de onderste helft van de klas gaan horen en dan zijn zessen dus prima.