Wie heeft er zelf (of iemand dichtbij) meegemaakt dat een relatie niet overging na vreemdgaan, dat de ander vergeven werd en het stel bij elkaar bleef? Hier op zp lees ik regelmatig van ' als mijn partner vreemd gaat dan is het schluss' . Ikzelf denk daar niet zo zwart wit over. Voor iedereen is de grens natuurlijk ook weer anders. Maar voor mij betekent vreemdgaan niet perse dat het over is. Ikzelf zou na al die jaren best eens met een ander willen zoenen bijvoorbeeld, daar ben ik best nieuwsgierig naar. Maar ik zou het absoluut nooit doen omdat ik weet dat mijn man dit niet wil. Maar stel hij zou dat een keer doen dan kan ik niet zeggen dat het dan voor mij meteen over zou zijn. Op een of andere manier vind ik het niet zo'n enorme big deal ofzo. De liefde tussen ons vind ik van een hele andere orde als het ware. Twee vriendinnen van mij hebben er mee te maken gehad. Eentje met fysieke ontrouw (eenmalig, dronken) en de ander juist emotionele ontrouw (langdurig, op allerlei momenten). Ik vond dat laatste veel erger persoonlijk. Zij zijn beiden wel doorgegaan met de partners. Een vriendin zit er nog wel heel erg mee en ik heb niet het gevoel dat ze hem al echt vergeven heeft, het blijft toch tussen hen in staan op sommige momenten. Mijn vraag is dus niet: wat vind je van vreemdgaan? of zou jij het kunnen vergeven? Maar ik ben dus benieuwd: wie heeft z' n partner wel eens vergeven of wie is zelf vergeven en hoe ben je dan verder gegaan/hoe heeft het uitgepakt? (of miss zoiets van dichtbij mee gemaakt)
Gelukkig nog nooit mee te maken gehad. Maar ik ben daar heel simpel in , bij mij betekend het direct einde verhaal. Zou het ook nooit kunnen vergeven en denk dat het als je dan toch samen verder zou gaan dat tussen ons in zou blijven staan. Vriendin heeft het wel meegemaakt en ze zijn nog steeds samen , echter waneer ze woorden hebben krijgt hij het steeds voor zijn voeten gegooid , denk ook niet dat die relatie nog lang stand houd.
Ach ja.. dat heb ik ook altijd gezegd. Ik ben ruimdenkend, ik begrijp een heleboel en als je mij gewoon vertelt wat je voelt, hoe dat zit etc. dan kan ik er wel mee leven. Het resultaat van mijn ruimdenkendheid is dat ik nu in scheiding lig. De ervaring heeft (helaas) geleerd dat mijn vertrouwen een grotere knauw heeft gekregen dan ik met mijn ruimdenkendheid had kunnen verwachten en had durven hopen. Relatietherapie, begrip en weet ik wat meer, alles was er. Maar iets in mij is stuk gegaan en ik kreeg het niet meer heel. Dat heb ik mezelf enorm kwalijk genomen. Ik ben ook nooit een dag bang geweest dat het weer zou gebeuren, maar ergens.. dat gevoel. Neuh... geef mijn portie maar aan fikkie.
Ik heb het mijn ex vergeven toen der tijd. En toch heeft het altijd tussen ons in gestaan. Relatie liep uit eindelijk toch daardoor op de klippen.
Ik denk niet dat ik het zou kunnen vergeven, emotioneel of fysiek, voor mij zou de relatie meteen afgelopen zijn. Ik ben zelf zo trouw als een hond en verwacht dat ook terug. Als mijn man een ander wil,prima...maar hij moet maar eerst onze relatie beëindigen. Mijn schoonzus is ondanks meerdere slippertjes van haar man bij hem gebleven.."voor de kinderen". Ik zou dat absoluut niet kunnen en zou totaal niet gelukkig zijn in zo een relatie en dat is dan weer oneerlijk tegenover kids,om in een gespannen sfeer te leven waar mama papa haat. Want dat zou ik echt doen,ik zou hem haten met heel mijn hart. Zoiets zou ik nóóit kunnen vergeven (zeg nooit nooit,maar ik ken mezelf).
Ik heb het zelf meegemaakt en bij anderen gezien. Mijn ex ging vreemd, niet langdurig maar wel meerdere keren. Een paar keer met dezelfde, en ik weet niet hoeveel keer met andere vrouwen. Allemaal in een periode in onze relatie dat het, volgens hem, slecht tussen ons ging. Meneer kon heel goed praten (besef ik me achteraf) en wij zijn dan ook samen verder gegaan. Maar het bleef aan me vreten, elk moment dat hij zonder mij was (thuis of weg) kon ik aan niks anders denken. Was hij weer met iemand? Met wie en waar? Continu dat gevoel van hij zal toch niet weer.. vrat me op. Het heeft uiteindelijk nog 2 jaar geduurd maar we zijn alsnog uit elkaar gegaan. En dat had ik achteraf gezien veel eerder moeten doen. Ik kón hem gewoon niet meer vertrouwen, hoe zeer ik ook mijn best deed. Ik mocht in zijn telefoon kijken, ook zijn computer was een open boek nadat hij vreemd was gegaan. Maar ik kon alleen maar denken, hij zal wel geleerd hebben en alles wissen. Met die gedachte de rest van mijn leven doorgaan zou ik niet trekken. In die 2 jaar hebben we er wel alles aan gedaan, veel gepraat, veel gehuild en veel tijd aan elkaar besteed. Ook hebben we enkele gesprekken met een psycholoog gehad op het laatst maar ook daar kwam uit dat dit waarschijnlijk altijd tussen ons in zou blijven staan, van mijn kant welteverstaan. Mijn ex schoonmoeder is langdurig vreemdgegaan met een goede vriend van haar en haar man. In haar eigen huis terwijl haar man voor werk weg was. Hun zijn, nu 10 jaar later, nog altijd bij elkaar. Of hij haar vergeven heeft weet ik niet, maar ik weet wel dat als er ruzie was dit steeds boven tafel kwam. Ook als ze later thuis was dan aangegeven, of als ze ergens alleen heen ging/wilde. Haar man heeft ook zijn reizende werk opgegeven om een baan dichtbij huis te vinden. Allemaal omdat zij vreemd was gegaan, dus of het een goed iets is dat hun nog samen zijn vraag ik me af. Ik denk eerder dat ze bij elkaar zijn voor het gemak. Ik heb altijd respect voor mensen die na vreemdgaan samen verder kunnen/willen. Misschien dat ik eenmalig vreemdgaan nog zou kunnen vergeven maar langdurig (wat voor mij aangeeft dat er ook gevoelens zijn) zeker niet. Ook meerdere keren met verschillende mensen vreemdgaan net als mijn ex zou ik iemand niet kunnen vergeven, dan heeft de eerste keer je geen schuldgevoel gegeven en dat geeft voor mij aan dat je niet om je partner geeft. Helaas heb ik dat door ervaring moeten leren.
Ikzelf heb wel een ex die het nodig vond om met zijn ex aan de haal te gaan... ik was bereid om hem te vergeven en verder te gaan, maar ik wist van binnen dat ik dit niet zou kunnen. Simpelweg omdat ik zelf erg trouw ben en daarom ook niets van dit soort dingen kan begrijpen. Kennissen van mij hebben een open relatie. D.w.z. dat zij met elkaar hebben afgesproken dat ze met anderen gemeenschap mogen hebben (mits de partner het goedkeurt!) als zij dit willen. Zij hebben hier beide vrede mee, ze zijn inmiddels getrouwd en hebben een kleine van 2 maanden. Een goede relatie dus in mijn ogen. Het is maar net waar je voor kiest.
Bij mij ex heb ik het vergeven en zijn we verder gegaan maar het vrat me op en heb de relatie beëindigd. Daarna een man die een keer vreemd gegaan is en ik gelijk de deur uit heb getrapt om nooit meer terug te komen. Ik wil nooit meer leven in tweestrijd met mezelf omdat het alleen maar gaat om trouw
mijn eerste grote liefde (heeft 7 jaar geduurd) heeft mij meerdere keren bedrogen.. wij woonden samen.. de 1e 2 keer ben ik vertrokken maar ik hield zoveel van hem, dat ik teruggegaan ben nadat die beterschap beloofde..maar vertrouwen kon ik hem niet meer en dat bleek dus ook. maar na 3e keer kon i kdat niet meer... en ben ik definitief weggegaan..
In een ver verleden - waarbij je bij mij nog maar een kwart kan spreken over een volwassen relatie - is een ex vreemd gegaan. Ik heb geprobeerd om erover heen te stappen; maar het maakte ziekelijke jaloezie in mij los en ik wilde elk detail controleren en grip houden op alles wat hij deed; waardoor hij weer sneakiër ging doen en ik nog strakker de touwtjes aantrok etc. Uiteindelijk is dat dus stuk gegaan. Maar het duurde zeker wel een half jaar tot een jaar - ik weet het al niet eens meer precies. Ik weet wel dat ik het gevoel had als enige in die relatie te staan en toen ik dat besef écht goed doorhad, ben ik mij emotioneel gaan scheiden van hem; toen ik mijn zaken op orde had, was ik weg. Never again. Terwijl ik in het ziekenhuis zat bij zijn moeder om haar te ondersteunen met chemotherapie, lag hij een andere vrouw aan te duwen in het huis van zijn moeder - in haar bed. De vuilak heeft niet eens de lakens verschoond. Men, wat was ik pissed toen ik daar achteraf achter ben gekomen. Had ik dat toentertijd geweten (ook van de andere voorvallen; want het was een notoire vreemdganger) had ik mezelf veel pijn en moeite kunnen besparen en was ik waarschijnlijk veel eerder weg geweest.
Mijn ex bleek al, na een relatie van 7 jaar, maanden vreemd te gaan (met een lelijke junk die door kan gaan voor een verwaarloosde aidspatiënt...) Toen ik daar achterkwam heb ik zijn spullen door de ondergrondse vuilcontainer gegooid en gemaild dat ik nooit meer iets met hem te maken wil hebben. Hij kijkt overigens niet om naar onze dochter en weigert alimentatie te betalen, dus dat maakt het allemaal een stuk makkelijker om hem niet meer te zien. Dus nee, ik pik dat niet.
De man van een vriendin van mij is ooit vreemdgegaan, hij had een keer gezoend met iemand anders. Zij riep altijd 'als mij dat gebeurt dan is het direct over!' Ik sta daar zelf heel anders in maar zij was daar heel duidelijk over. Totdat het echt gebeurde... Zij zijn inmiddels getrouwd, 2 kids en heel gelukkig. Fijn dat er zoiets als tweede kansen bestaat!