Ha dames, allereerst sorry voor het lange en misschien warrige verhaal. Ik merk dat ik behoefte heb om even van me af te schrijven en wil het verder nog met niemand delen. Ik ben 4 dagen overtijd. Nog niet getest, weet ook nog niet wanneer ik dat ga doen, momenteel een beetje struisvogelpolitiek... Situatie is dat we 3 prachtige kids hebben, de laatste twee middels ivf omdat ik geen werkende eileiders meer heb (zou hebben?). Man wil pertinent geen vierde, vond nr 3 al een compromis. Ik zou een vierde best leuk vinden, maar ben tevreden met 3. Jaar geleden kwam mijn cyclus weer op gang. Toen besproken hoe en wat qua anticonceptie. Na mijn bbz en kijkoperatie is duidelijk gezegd dat ik niet meer zwanger kan worden zonder ivf. 1 eileider is verwijderd, andere is toen doorgespoten met kleurstof en was volgens de gyn niet doorgankelijk. Dus wat mij betreft duidelijk: ik heb geen behoefte aan anticonceptie (genoeg polonaise aan mijn lijf gehad) en mocht ik op wonderbaarlijke wijze zwanger raken dan ben ik er blij mee. Dit ook duidelijk besproken met mijn man. Hij gaf aan écht geen vierde te willen. Ik heb toen gezegd: oké, snap ik, maar als je ook het minuscule risico niet wil lopen moet jij iets doen qua anticonceptie. Condooms of sterilisatie, beide prima wat mij betreft. Het eerste wil ie niet (vind ik ook fijner zonder) het tweede durft ie niet. Ik heb een paar keer benoemd dat ik het kleine risico op een zwangerschap (want ik kén echt wonderlijke verhalen) acceptabel vind en dat de bal bij hem ligt. Afgelopen jaar steeds meer menstruatieklachten en vorige maand besloten om in september een spiraal te proberen. Na de zomer, want geen zin in onregelmatig bloedverlies op vakantie. En nu dus 4 dagen overtijd. Dat ben ik, buiten de zwangerschappen om, nog nooit geweest. Voel me niet typische zwanger, maar weet dat dat zo subjectief is. Gisteren met man over gehad en de schrik sloeg hem om 't hard. Hij wil t echt niet. Maar ik heb altijd gezegd dat ik een spontane verrassing echt niet weg laat halen. Ik ben meer dan duidelijk geweest. En in mijn hoofd woedt een enorme tweestrijd: als ik niet zwanger ben, ben ik dan teleurgesteld of opgelucht? En als ik het wel ben? Ik zou er 100% voor gaan maar overleeft onze relatie dat? Die is net weer in wat rustiger vaarwater na de geboorte van de jongste. Ik voel ook echt wel dat het goed is zo met 3 kinderen. Het huis is ruim genoeg, ieder een mooie eigen kamer, het is in balans. Maar nog een keer zwanger zijn, bevallen en borstvoeding geven zou ik fantastisch vinden. Poeh, ik snap dat jullie hier geen bal mee kunnen. En dat de enige oplossing is testen, maar dat schuif ik toch een beetje voor me uit. Bang voor zijn reactie als het wel zo is. Maar mijn hoofd draait overuren en ik moet het ff ergens kwijt.
Oh meid wat schrikken. Wat je zelf al zegt: alleen een test gaat voor duidelijkheid zorgen. Ondanks dat jullie wisten dat er een inimini kans was op een zwangerschap, overvalt dit jullie allebei. Jij hebt nu inmiddels misschien een paar dagen aan het idee kunnen wennen, en bij jou is het gewenst. Voor je man komt dit nu natuurlijk volledig uit de lucht vallen (al is hij er natuurlijk bij als jullie vrijen, en heb je hem op het risico gewezen). Geef hem de tijd om er aan te wennen. De duidelijkheid van een test kan ook zorgen dat het voor hem duidelijker wordt. Zolang er geen 2e streepje is, kan hij ook zijn struisvogel politiek bedrijven. Nu zitten jullie samen in limbo, denk dat duidelijkheid jullie samen verder gaat brengen. Maar ik snap ook heel goed dat het door eng is om nu een test te doen. Voor jouw gevoel zijn jullie nog niet compleet. Als er geen 2e streepje komt, is er een kans dat hij nu misschien wel een knip durft laten te zetten. Dan zit die deur ook echt definitief dicht, wat ook heel lastig kan zijn. Ik wens jullie samen veel wijsheid toe.
Moeilijke situatie, vooral die overuren die je hoofd maakt. Ik zou maar gewoon een test doen. De onzekerheid maakt het piekeren niet makkelijker en duidelijkheid over wat er gaande is maakt het gesprek met je man ook duidelijker. Succes, je kunt het ♡
Dankjewel voor je lieve reactie! Je hebt gelijk, alleen door te testen en duidelijkheid te krijgen komen we verder. Alleen als ik positief test vermoed ik dat er echt wel een paar hele lastige gesprekken gaan volgen. Schuif het nu gewoon voor me uit omdat we daar doordeweeks weinig tijd voor hebben. Ergens denk ik, als ik zaterdag nog niet ongesteld ben dan ga ik testen. Maar tot die tijd zo'n vol hoofd is ook niet fijn. En ergens hoop ik ook een beetje dat hij zich nu mentaal misschien voorbereid op een positieve test en de eerste shok wat minder is. Klopt ook wel wat je zegt: misschien is dit voor hem de aanleiding om toch voor een knip te gaan. Dat zou ik inderdaad stiekem wel jammer vinden, maar ik zou er ook vrede mee hebben. Want ik snap dat hij geen vierde meer wil en nu zo nadenkend over een mogelijke zwangerschap realiseer ik me meer en meer dat ik 3 ook echt oké is voor mij. Het voelt voor mij meer als: er is altijd nog wel ruimte in mijn hart voor nog een kindje, ondanks dat we met 3 compleet voelen. (Volg je 't nog? Ik volg mezelf amper ) Nou ja, we gaan het zien.. tot op heden nog geen menstruatie. En by the way: gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoe voel je je? Jij had heel heftige HG als ik me niet vergis. Ik duim voor je dat t deze keer minder is!
Kan me het heel goed voorstellen hoor. Mijn man was nog helemaal niet toe aan kinderen, en ik dacht ik ook niet. 6 dagen later dan normaal mijn menstruatie, en in die tussentijd raakte ik ontzettend gehecht aan het idee van een kindje. De eerste negatieve test was een opluchting, een paar dagen later eigenlijk niet zo'n opluchting. En toen ik ingesteld werd heb ik echt hard zitten huilen. Bleek ik in eens toch een acute kinderwens te hebben Hier begon het spugen al voor de positieve test (3+2). Vandaag 5+2 en ben al 2x opgenomen in het ziekenhuis . Deze keer zijn we wel voorbereid, waardoor we veel sneller zorg krijgen. Ziekenhuis, diëtiste, huisarts, thuiszorg, bedrijfsarts, psycholoog, fysio en tandarts zijn nu allemaal vanaf dag 1 op volle meewerkstand omdat er een heel goed plan lag. Gisteren is de thuiszorg geweest en krijg nu standaard maandag, woensdag en vrijdag vocht thuis. Nu nog via het infuus, maar als met 6+2 het hartje klopt zetten ze het infuus om naar een PICC-Lijn. Dat scheelt dan weer prikken, maandag moest er zelfs een echo apparaat aan te pas komen. Dus helaas wel weer ziek, maar het voelt nu al heel veel rustiger omdat iedereen gewoon doet wat we hebben afgesproken
Dankjewel, lief! Vanmorgen toen ie de deur uit ging heb ik gezegd dat ik nog steeds niet ongesteld was en gevraagd wanneer we gaan testen. Dat wil ik ook echt samen doen. Hij ging er over nadenken zei ie, ben benieuwd wat ie vanavond zegt. Test heb ik in huis, dus kunnen vanavond testen. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat ie hierin wat tijd nodig heeft, hem overvallen met een test vind ie niet fijn. Dus ik wacht nog even af. En ik loop ondertussen elk uur naar de wc, rare gewaarwording, want waar hoop ik nou op? Ik weet 't echt niet.
Een moeilijke situatie waarvan (en absoluut niet vervelend bedoeld), ik me afvraag of je het jezelf niet onnodig lastiger maakt door het testen uit te stellen. Daardoor geef je het gepieker en de ‘what ifs’ in je hoofd alleen maar meer ruimte en soms kan dat slopender en vermoeiender zijn dan gewoon de feiten te kennen. Dat ‘gezegd’ hebbende; begrijp je struisvogelpolitiek wel heel goed en is ook menselijk. Uit ervaring weet ik ook dat een menstruatie soms zonder enige duidelijke reden wat later kan zijn. Je lijf is immers geen robot. Uit je verhaal maak ik op dat die kans momenteel groter is dan een spontane zwangerschap, dus dat lijkt me de meest logische verklaring. Alleen je weet het pas zeker…. Succes!
Net getest en niet zwanger! Voelt, zoals verwacht, dubbel: enerzijds opgelucht, anderzijds ook wel teleurstelling. Rationeel gezien is dit inderdaad ook de meest logische uitkomst, 't zou anders wel echt een wonder zijn. Wel apart, want zat even terug te kijken in m'n agenda en het hele afgelopen jaar mega regelmatige cyclus van afwisselend 28 en 29 dagen. Nu op dag 33, voel ook nog geen tekenen dat er iets aan komt. Man is opgelucht, zoals verwacht. Even gesproken over anticonceptie en zoals altijd komt er meteen: maar ik laat me echt niet steriliseren. Op mijn vraag waarom dan niet: "ik laat echt niet in mijn ballen snijden". Serieus vent, je bent zelf arts... Ik zei: maar er mag wel een stuk metaal in mijn lijf geduwd? Besloten om die discussie voor vanavond even te parkeren. Het zal hem wel aan het denken zetten hoop ik. Dank allemaal voor het aanhoren van mijn verhaal en de lieve reacties!
Wat heftig zeg... Maar wel héél fijn dat er meteen zo'n goed en veelomvattend plan in werking gaat. Wat super goed dat je dan vantevoren besproken en geregeld hebt. Ik hoop dat het daardoor draaglijker voor je is dan de vorige keer. En diep respect dat je er weer voor gaat, vergt echt moed lijkt me. Ik had laatst een masterclass over HG van een collega die ook ervaringsdeskundige is en ik kreeg echt kippenvel van wat ze vertelde. Sterkte en ik hoop dat je zwangerschap wat betreft al het andere voorspoedig gaat en je straks een mooi kindje in je armen hebt!
Waarschijnlijk maar beter zo @Muisje2016, maar ik snap ook de gemengde gevoelens wel. Succes nog met het gesprek met je man, wat een stomme reactie