Ik zit een beetje met mijn handen in het haar om mijn zoon. Ik weet af en toe niet waar mijn lieve ventje gebleven is, zo ondeugend is hij. Ik weet geeneens een ander woord ervoor, want hij is mijn kind en daar wil ik niet kwaad over praten. Hij slaat, luistert niet, smijt met alles wat los en vast zit, en hij slaapt vreselijk slecht. Alles is voor hem een grote grap, straffen lijkt niet te werken, op het moment zelf wel maar 10 minuten later is het alweer feest. Soms doet hij je per ongeluk pijn, maar dan doet hij het daarna gerust een paar keer expres, want 'dat is grappig'. Hij slaat, want dat is ook grappig, heb je pijn? Leuk! Gisteren heeft hij iets naar mijn moeder gegooid, ze had een klein sneetje in haar lip. Hij staat echt wel even te kijken van, wat gebeurt er nu, maar dat ze er zelfs van huilde keek hij niet echt van op. In de middag leg ik hem nog een uurtje op bed, hij is meteen weg, zo moe is hij. Savonds wil hij maar niet in slaap vallen, maakt niet uit of hij moe is. Hij ligt soms om 22 uur nog wakker, en word om half 7 weer wakker. Hij sliep altijd tot 8 uur, en dan hij nu eerder wakker word is geen ramp, maar hij begint de dag al chagrijnig, je merkt gewoon dat hij totaal nog niet uitgeslapen is. Geen middagdutje helpt niet, hij ligt nog steeds lang wakker, daarom leg ik hem er toch nog even in zodat hij dat uurtje nog meepikt. Ik weet gewoon niet meer wat ik met hem moet, hij is mijn ventje en heeft ook echt goede en leuke momenten, maar dit breekt mij zo op, terwijl ik dit type staan de tranen in mijn ogen. Ik heb echt het gevoel dat ik/wij geen controle over hem hebben, en dat iedereen een hekel aan hem krijgt door zijn gedrag.
Misschien moet je proberen het over de andere boeg te gooien en kijken of het benoemen van goed gedrag beter helpt. Het is altijd lastig om de juiste werkende manier te vinden. Verder voor het slapen is heel lastig, mijn dochter heeft ook haar goed en minder goed slapende periodes. Ik legde haar bewust niet op bed in de middag en dat heeft even wat tijd gekost maar vervolgens ging ze in de nacht beter slapen. Daarbij kan het bespreken van de dag voor het slapen gaan voor hem helpen denk ik. Misschien is hij nou juist nog te veel bezig met de dag waardoor hij niet kan gaan slapen. Benoem daarin de dingen die niet goed zijn gegaan maar eindig met de positieve dingen. Goh mama vond het niet zo leuk dat je iets naar oma gooide, oma had hier veel verdriet van begrijp je dat? Mama vond het wel heel fijn hoe jij .... deed, bedankt daarvoor!
We hebben er hier overigens drie die alle drie anders reageren op straf...de een is helemaal overstuur als het na mag gaan denken op de gang (leeftijd is de minuten hoe lang) een die drie keer op de gang komt wat niks lijkt te doen, gevolg op drie keer op de gang is een kwartier eerder naar bed en dan was het wel feest, koste ook wat tijd maar dat kwartiertje eerder naar bed komt bijna niet meer voor en een waar straffen niet helpt maar wel het belonen van goed gedrag waardoor het verkeerde gedrag ook minder werd. Ondanks dat is het vaak een kwestie van doorzetten en volhouden, het zijn ook vaak periodes waar ze doorheen moeten...
Hoe oud is je zoontje? Wat heftig voor jullie, ik snap je emotie helemaal. Hoe laat leg je hem in bed 's avonds? Is hij misschien oververmoeid zodat hij niet meer in slaap komt? Of ligt hij echt van zeven tot tien wakker? Een peuter ziet zichzelf echt nog als het middelpunt, empathie moet nog groeien en kun je hem leren. Hoe spreek je hem aan op zijn gedrag? Wat zeg je wanneer hij gooit of slaat, wat is je non-verbale communicatie en de toon van je stem? Wordt hij genoeg uitgedaagd, speel je regelmatig samen met hem? Sorry, veel vragen.....
Ik zie dat mijn ticker het inderdaad niet meer doet. Hij is nu 2 jaar en 9 maanden. Ik beloon zijn goede gedrag ook zeker hoe vaak hij wel niet te horen krijgt, wat doe jij dat goed, wat ben je lief, mama is trots op jou en zelfs op zo'n moment kijkt hij je lachend aan en krijg je ineens een pets in je gezicht. Zijn 'straf' is 2 minuten op de trap zitten, ik waarschuw hem van te voren dat hij iets niet mag doen en hij moet ophouden, luistert hij niet gaat hij dus op de trap. Daar maakt hij een groot drama van en hij huilt en schreeuwt, hij weet echt wel wat de gevolgen zijn zeg maar. Ik probeer wel eens te praten met hem over de dag en wat er is gebeurt, dan lacht hij en praat hij me na, dus een antwoord krijg ik niet echt Hij mag mij overdag helpen met het huishouden en tussendoor spelen we samen of hij 'moet' even alleen spelen, mijn man speelt voor zijn bedritueel ook altijd nog met hem, zodat hij ook tijd met papa heeft. Daarna is het douchen/in bad, boekjes lezen en slapen, zo rond half 8, uiterlijk 8 uur ligt hij er in, hij ligt inderdaad gewoon echt een paar uur wakker. En dan bel ik net met mijn moeder, en vertelt ze dat haar lip helemaal blauw is geworden, nou dan heb ik zo'n rotgevoel en schaamte.
Misschien inderdaad wat Piep zegt eens proberen. En mocht dat niet helpen dan wat harder aanpakken? Ik heb het niet over slaan of iets hoor! Hier ook zo'n uitdaagkindje, en dan vooral als we op drukke plaatsen zijn. Laatst ook in de tram. Een ritje van toch een half uurtje. Dat begint allemaal leuk en lief maar op ten duur gaat hij me uitdagen. Luid gillen, staan en springen op de banken, of proberen over de grond te rollen en als ik hem dan oppak heel raar lachen, en ondertussen maar naar de mensen kijken of ze wel kijken en lachen naar mij. En ik blijf maar waarschuwen. Na een keer of 6 waarschuwen heb ik hem flink bij zijn shirt gegrepen en toegesproken dat als hij NU niet ophoud en netjes gaat zitten ik zijn broek naar beneden trek en hem op zijn blote billen een tik ga geven zodat iedereen kan zien hoe stout hij is. Niet dat ik dat doe, maar het werkte wel en hij bleef netjes zitten en was braaf de rest van de reis. Ik ben helemaal voor dingen uitleggen en geduldig zijn. En ik begrijp dat het niet makkelijk is als je klein bent maar ik ben ook geen gekke henkie die alles 10x gaat uitleggen en meneertje maar doorgaan en etterbakken. Dan krijgt hij van mij wel enorm op zijn lazer.
Dit lijkt mijn kind wel, precies. Ook 2 jaar en 9 maanden. Ik weet me soms ook geen raad, blijf maar steeds tegen mezelf zeggen dat het ooit weer over gaat. We proberen er het beste van te maken...
Ik lees je verhaal en vraag me eigenlijk af wáár het gedrag vandaan komt. Ik denk dat het belangrijker is om daar verder naar te kijken dan naar hoe en of je het gedag moet straffen (of ander gedrag belonen). Emoties van kinderen zijn gewoon nog heel puur en heftig. Relativeren van emoties en ze uitten op een manier die fijn is voor zichzelf en omgeving, is iets dat ze moeten leren. Juist daarom vind ik het heel belangrijk om niet te negeren of te straffen. Want in mijn ogen leer je dan niet hoè je met bijvoorbeeld boosheid moet omgaan, maar wèl dat je het vooral niet moet uitten want dat levert straf op. Negatief gedrag negeren zou betekenen dat ik als moeder mijn eigen grenzen niet aangeef. Ik vind dat gek, omdat ik mijn kind wil leren om gevoelens niet te verstoppen. Bovendien heeft negatief gedrag een oorzaak. Veel onschuldiger dan we vaak denken. Ook denk ik dat wij als ouders het grote voorbeeld voor onze kinderen zijn. Als ik handel in situaties zoals jij ze beschrijft, hou ik dit altijd in mijn achterhoofd. Oh en ik flip ook wel eens. Achteraf over mijn eigen grenzen gewandeld en dan is mijn geduld op. Schreeuwend door de kamer 'ik ben jou soms zo poepZAT!' Niet mooi, niet gezellig, maar heel menselijk. Achteraf toegeven dat ik fout zat, moe ben, sorry zeggen en even knuffelen is in mijn ogen ook een mooie levensles. Respectvol communiceren met de Gordonmethode (1 van 3) - Kiind Magazine Ik heb wel veel met deze kijk op kinderen en emoties. Misschien is het eens verfrissend om er wat over te lezen. Succes. Ik weet hoe lastig het kan zijn. Maar voor je het weet beland je weer in een rustige fase.
Mijn oudste heeft ook dat soort fases gehad. Daarin was ze heel erg zoekende naar haar eigen emoties en wat emoties betekenen, dus we zijn veel boeken gaan lezen over emoties. Bv Bang Boos Blij van Kathleen Amant, vindt ze nog steeds leuk. Daarin benoemden we emoties, waarom die er zijn, of zij ze ook wel eens heeft, wat je er aan kan doen etc. Dat heeft erg geholpen in het kunnen benoemen van haar emoties en behoeften ('Ik ben nu zó boos dat je me echt even met rust moet laten!' bv) Verder was het in dat soort fases van veeeeel emoties ook belangrijk om even 'kort' te houden. Ik leg altijd uit waarom iets niet mag, maar ik ga bv niet onderhandelen over of iets wel of niet mag. In die fases had ze echt duidelijke regels nodig en consequenties, dat gaf haar echt rust. Dat wil niet zeggen dat ik extreem streng en ongezellig was ofzo hoor, maar wel dat zij gewoon wist waar ze aan toe was.
Wat heftig. Ik zou een stuk strenger worden. Met dingen gooien is dat afpakken en wegleggen. En dan niet voor even, maar voor een week ofzo. Hier heeft de oudste wel eens een week zonder speelgoed gezeten. Slaan of ander vervelend gedrag is hier niet 2 minuten op de gang, maar tot ze weer normaal doen. Dus zolang ze krijsen etc zitten ze op de gang. Wel loop ik er regelmatig heen om te vragen of het weer over is en we weer normaal doen. Ik zou trouwens wel een keer echt ontzettend boos op hem worden als hij mij weer zou slaan. Misschien dat dat hem afschrikt.
Mijn jongste is niet zo heftig als de jouwe maar ik herken wel het slechte slapen. Hij slaapt niet meer smiddags en gaat nu rond zeven uur naar boven. Hij slaapt dan rond 19.45. Het is een fase, het komt goed..
Ik wilde toch nog even graag reageren het ontdeugende gedrag is zo goed als over, hij slaat niet meer, gooit niet meer zomaar. Het slapen is nog wel een puntje, smiddags gaat hij niet meer naar bed, de eerste dagen viel hij als een blok in slaap savonds, maar dat is nu ook weer over, hij kan gerust nog een uur wakker liggen, terwijl hij doodop is. Toch een fase geweest, maar wel een heeeeele lange voor mij