Hoi Meiden, Na een MK een half jaar geleden zijn we weer in verwachting van een super mooi wondertje! De zwangerschap is gepland maar toch kwam het heel onverwachts, wij hadden namelijk nooit verwacht dat het zo snel weer raak zou zijn (we hadden voor een nieuwe zwangerschap 1 á 1,5 jaar vooruitgetrokken). Nu weet ik dat onzekerheden en twijfels bij de zwangerschap horen. Mijn partner is zeer onzeker. Toen we net wisten dat we opnieuw zwanger waren heeft hij het een paar dagen heel moeilijk gehad (net als onze vorige zwangerschap). Echter na een paar dagen ging dit over en was hij super trots. Hij vertelde met trots aan zijn ouders en zusje dat we opnieuw zwanger zijn. Echter vorige week merte ik dat hij wat stiller was. Ik vroeg aan hem wat er aan de hand was en hij brak. Gelukkig heb ik altijd goed met hem kunnen praten en vertellen wij elkaar alles. Toen kwam het hoge woord eruit. Hij ziet het allemaal even niet zitten. Hij is bang mij kwijt te raken (b.v. tijdens de bevalling), of dat er iets met mij gebeurd. Hij is bang dat hij de nieuwe situatie niet zal kunnen handelen, dat hij geen goede papa zal worden, ons oude leventje zal gaan missen (daar waar wij samen altijd centraal in stonden), mij te moeten delen, of we hier uberhaupt wel goed aan doen, levenslange zorgen en ga zo maar door. Dit gevoel wordt extra benadrukt door vrienden en collega's die heel hard roepen: geniet nog maar even van jullie tweetjes want dat zal nooooooit meer terug komen en je zal je leven lang zorgen hebben. Op de 100 zijn dit er misschien maar 3 geweest zijn die dit gezegd hebben, maar het maakt hem nog meer onzeker. Nu weet ik dat twijfels tijdens een zwangerschap erbij horen, maar ik heb ondertussen wel begrepen dat dit een groot taboe is om er met de buitenwereld over te praten. Zeker wanneer het de man betreft. Ik heb op internet gezocht naar info hierover maar ik kom alleen maar uit op info over de onzekerheden van de vrouw. Want zeg nou zelf wie wil dit bespreken met ouders of vrienden, je hoort immers heel blij te zijn en op een roze wolk te bivakkeren. (alhoewel, daar ben ik toch snel vanaf gestapt aangezien de extreme vermoeidheid en misselijkheid ) Gelukkig kan ik goed met mijn man praten, maar hij is al een paar dagen heel verdrietig en ik lijk hem er maar niet overeen te kunnen helpen. Hij blijft heel erg met zijn onzekerheden worstelen terwijl hij zelf aangeeft dat hij heel graag samen ervan wil genieten van deze mooie en bijzondere periode. Ik hou hem voor dat een zwangerschap niet voor niets 9 maanden duurt. Dat hij best bang en onzeker mag zijn, maar ik kan dit niet voor hem wegnemen. Maar hem alleen kan gerustellen en een luisterend oor kan bieden. Ik hou zielsveel van hem (we zijn 10 jaar samen en sinds een paar jaar getrouwd) en het doet mij ontzettend veel verdriet dat ik hem zie worstelen met zichzelf. Ik heb voorgesteld dat hij eens met zijn ouders moet gaan praten, misschien dat dit helpt? Maar dat wil hij niet aangezien hij zich schaamt voor de situatie en hun niet verdrietig wil maken. Ondanks alles denk ik dat hij straks niet meer zonder die kleine spruit kan zodra de kleine er eenmaal is. Zijn hier meiden die hetzelde hebben meegemaakt? Wat hebben jullie er aangedaan? Hebben jullie met jullie ouders erover gepraat, langs een dokter/vk geweest? Hoe is het uiteindelijk geworden toen jullie kleine spruit is geboren?
He zomersproetjes, Wat herkenbaar!!! Op moment zitten we in dezelfde situatie! Na 18 maanden proberen en een halfjaar ziekenhuisbezoek zijn we nu zwanger. 3 weken gelden brak mijn man. Hij heeft het de afgelopen 2 jaar erg moeilijk gehad met familieomstandigheden en met onze kinderwens. daarnaast erg zwaar jaar achter de rug met zijn zwaar lichaamelijk werk. Hij was gewoon op. Ik zag het al een tijd aankomen. Maar ook al bespreken we alles samen, hij moest het eerst zelf ontdekken. Wij zijn naar de huisarts gegaan en die vond het heel normaal. Bloed laten prikken ivm de extreme vermoeidheid (niks uitgehouden) waarschijnlijk door stress. Tevens is hij doorgestuurd naar een mensendieck Therapheut ivm nekklachten en de stresskalchten. Deze therapheut houdt gesprekken en doet oefeningen. Mijn man is 2 weken thuis geweest en vandaag weer voor het eerst aan het werk. Hij schaamt zich net als jou man heel erg en is extreem onzeker op moment.Wel is hij super trots, maar vooral ook bang om het kwijt te raken. Tips die hij van therapheut heeft gekregen is om ontspanning voor zichzelf te blijven zoeken, meer te gaan sporten, problemen om te schrijven en things tot do list te maken. De eerste dagen had hij het erg moeilijk toen hij thuis zat. Vind het super knap dat hij er open en eerlijk over is naar collega's, baas, vrienden en familie. Dit geeft veel steun en veel mensen hebben hetzelfde meegemaakt blijkt. Alleen het is een groot taboe! Hij gaat nu rustig aan beginnen met werken, loopt sinds kort weer 2-3x in de weke hard en we waken samen voor terugval. Het gaat ons samen lukken daar zijn we van overtuigd. We hadden deze periode anders voorgesteld, maar het is niet anders en we maken er het beste van. Sterkte samen!! Hij zit met de verantwoordelijkeheden die er aan komen, maar ook met de tijd die achter hem ligt. Er moet nu veel gebeuren in huis qua klussen en we staan er bijna alleen voor doordat familie ver weg woont.
Hoi Douglas! Hartelijk dank voor je berichtje en voor je verhaal! Ik weet dat het bij veel mensen speelt. De man van mijn zusje had het, en de man van een nichtje had het en de man van een goede vriendin vindt de stap aan kindjes beginnen erg moeilijk. Alleen hoor je ze er niet over, ik hoorde dit ook pas achteraf (al had ik het wel een beetje in de gaten dat dit bij hun zo was) Toen ik erover begon, toen was hun eerste reactie: heel herkenbaar en wat fijn dat ik het er toch eens over kan hebben, want bij ons was het precies zo! Jammer dat er zo'n taboe op rust, want dat zou het een stuk makkelijker maken. Ik snap best dat de mannen onzeker zijn. Het is ook een enorme verandering in je leven! Het zou gek zijn als je daardoor af en toe niet onzeker zou zijn. Alles veranderd, slapeloze nachten, bezorgdheid, verantwoordelijkheid enz (precies zoals jij beschreef). De situatie inbeelden is erg moeilijk, en roept eerder negatieve als positieve gevoelens op. Soms vindt hij dat ik het allemaal te rooskleurig zie. Hij noemt het soms ook wel een boze droom waar hij maar niet uitkomt, terwijl hij dit zo graag zou willen. Zo voelt hij zich ook schuldig dat hij niet mee kon naar de 12 weken echo vanwege verplichtingen elders. Het was zo anders dat de 7 weken echo, het kindje was helemaal compleet en bewoog nu zelfs! Hij had het toch heel graag willen zien omdat hij zich dan meer kon inbeelden dat er echt een piepklein mensje in mij groeid. Ik hoop dat wanneer het kindje voor hem voelbaar is, dat dit hem ook weer helpt. Ik ben er echt van overtuigd dat hij over een jaar super gek zal zijn van dit kleine meisje/jongetje. Al klinkt dat misschien nu nog heel gek in zijn oren. Jij ook heel veel succes samen.