Misschien heb ik gewoon ff een dip, maar ik zie mijn toekomst met mijn vriend zo somber in. Dit vind ik echt verschrikkelijk, ik wil niets liever dan mijn meisje op te laten groeien in een gezond en sterk gezin. Ik weet niet of iemand zich herkent in mijn gevoelens, maar ik weet er op het moment geen raad mee en durf er ook niet mee naar familie/vrienden te stappen (bang voor verwijten). Mijn vriend en ik zijn nog maar kort samen (nu bijna 2 jaar), en hebben vol optimisme onze kleine meid mogen verwelkomen in ons gezinnetje. Daarbij is mijn vriend 25 jaar ouder dan ik. Al 2 redenen om te kunnen zeggen: dat is riskant. Toch hebben we besloten bij elkaar te blijven en samen voor de kleine te zorgen, en te kijken hoe we ons daarin ontwikkelen. Onze relatie was, voor ik zwanger was, vurig, passioneel en spannend. Het grote 'oh dat kan niet, wat een leeftijdsverschil' heeft hier ten goede aan bijgedragen Het was luchtig, had geen duidelijke toekomst. We zagen elkaar elke maand of elke 2 maanden een weekje intensief. Passie en al het andere wat ik opnoemde, daar is nu niks meer van terug te vinden. En dat vind ik, na nog geen 2 jaar, niet normaal. Mijn vriend is altijd moe (want wat is zijn leven op zn kop gezet), wordt zelden intiem met me, begeert me niet meer en is volgens mij seksueel totaal niet meer geïnteresseerd in mij. Ik heb de moed opgegeven en probeer hem ook niet meer te verleiden. Dit is, en nu mag ik even heel arrogant zijn, iets wat niemand zich zou voorstellen: ik zie er toch echt niet slecht uit en was na mijn zwangerschap in no-time weer topfit. In onze vriendenkring worden er regelmatig opmerkingen gemaakt in zijn richting in de trant van: dat heb je mooi voor elkaar. En aan mij wordt gevraagd of hij niet van me af kan blijven. Ik lieg dan en zeg dat het gewoon ff wat minder is sinds de kleine er is, omdat we er geen tijd voor hebben. Terwijl die tijd er zeker is. Dat is maar 1 deel, waar ik me overheen kon zetten. Ik geloof dat hij niet goed om kan gaan met de plotselinge drukte, stress en verantwoordelijkheid, wat zich uit in zijn seksuele desinteresse. Hij ziet er ook letterlijk 'kapot' en slecht uit. Dit is niet meer de man waarop ik verliefd ben geworden. Wat er nog bij komt, en wat voor mij ondraaglijk is, is het feit dat ik vaak het idee heb dat hij net zo goed af is zonder mij en mij vaak het gevoel geeft tekort te schieten. Ja, we hebben het 90% van de tijd heel gezellig. Het lijkt nu een beetje of we een verschrikkelijke relatie hebben waarin nooit wordt gelachen. Dat is niet zo. We maken elkaar vaak aan het lachen, hebben plezier en kunnen het goed met elkaar vinden en delen alles samen. Daarbij doen we het echt goed als 'papa en mama'. We vullen elkaar aan mbt de kleine en wisselen elkaar goed af wanneer het even te stressvol word. Maar is dit genoeg? In mijn dromenland voed ik mijn kind niet op met een goede vriend, maar met mijn wederhelft. Iemand die op 1 lijn met me ligt en me begeert, liefkoost en bewondert om wie ik ben. Misschien zou dit geen reden moeten zijn om te overwegen er mee te stoppen, maar dan speelt het leeftijdsverschil wel een rol. Ik zou het fijn vinden als mensen geen commentaar willen geven op het feit dat ik 'dit maar eerder had moeten bedenken. Hij was immers altijd 25 jaar ouder'. Dat het een groot risico is, in onze situatie een kindje op te voeden, heeft iedereen kunnen voorspellen. We zijn onverwacht zwanger geraakt en iets mooiers dan een liefdesbaby kan een mens zich niet wensen. Sorry voor mijn lange verhaal, maar het moest me even van het hart.
Meid oohh zo herkenbaar verhaal bij ons gebeurde het eigenlijk een beetje het zelfde zit een beetje in het zelfde schuitje alleen hebben wij 2 kindjes we zijn iets langer bij elkaar maar als nog het blijft vervelend.. je hebt met kleintjes gewoon iets minder tijd voor elkaar en je bent sneller moe. ik vind zowieso dat je door het krijgen van een kindje toch wel veranderd.. ook je relatie met je partner veranderd en daar moet je samen opnieuw weer aan wennen ik weet dat toen wij demy kregen het ook een tijd geduurd heeft voor ik echt het idee had dat we echt weer een beetje tijd en gezelligheid met elkaar hadden.. IK denk dat je toch vna het positieve uit moet gaan en het een kan moet geven iedereen heeft ups en downs en soms zijn ze dieper dan diep vaak kom je er na een periode weer boven op .. het is belangrijk om te praten met je partner over je gevoelens. het lucht op en misschien geeft hij het ook aan kwa seksuele intresse ja ik moet zeggen dat het bij ons ook heel lang weg is geweest je moet echt weer zin maken en er moeite voor doen trek wat leuks aan kaarsjes aan . maak er een leuke avond van breng de kleine desnoods een avondje weg en ga leuk dineren ofso moet je wel van houden hoor heeft bij ons echt wel even geholpen . Ohja en ik denk niet dat het aan eht leeftijdsverschil moet liggen hoor .. Succes meid.. ik hoop echt dat jullie er uit komen en dat je uit je dipje komt. dikke knuffel lin
Ik zie ook dat jullie kindje nog maar 4 maanden oud is. Het is zeer zeker zo dat in het begin alle passie ver te zoeken is en na een jaar misschien nog wel. Feit is dat jullie beide aan jullie nieuwe leven moeten wennen. Jij waarschijnlijk minder dan hij, maar een kindje is nu eenmaal een aanslag op je energie. Je geeft aan dat het 90% van de tijd gezellig is, geniet daar voorlopig van en geef hem de kans te wennen aan jullie nieuwe leven. Als het over een tijd nog hetzelfde is, kunnen jullie misschien gaan praten met een relatietherapeut, als jullie samen willen blijven.
Ik heb ooit een keer gelezen dat veel mensen binnen 1 jaar na de geboorte van hun eerste kindje uit elkaar gaan. Kortom, dat is gewoon een heel heftige periode. Niet alleen jouw leven is compleet veranderd, dat van je vriend natuurlijk ook.
Ik denk ook dat je even in gedachten moet houden dat het eerste jaar van een kind heel heftig is voor iedereen. Daarbij is je partner 25 jaar ouder en dat betekent denk ik, (als jij minimaal 20 bent) dat hij minimaal 45 is. Dan is het krijgen van een kind nog wel even een stukje heftiger! Verder: je gevoel is niet de basis voor je relatie he? De basis is een keuze die je voor elkaar maakt: for better and for worse. Opgeven en bij hem weggaan, betekent waarschijnlijk alleen maar dat je dezelfde problemen in een nieuwe relatie weer tegen gaat komen, omdat je niet geleerd hebt ze op te lossen. Als je de problemen samen met hem aangaat en ze oplost, zal dat zeer waarschijnlijk betekenen dat jullie er samen sterker uitkomen. Een relatie hebben is communiceren. Dus ook deze dingen. Tegen hem zeggen. Niet als verwijt, maar om hem een kijkje te geven van wat er binnen in je speelt. Dat betekent dus dat hij niet de enige is die iets moet veranderen, maar dat jij daar ook aan bij kunt dragen. Zijn gebrek aan zin in seks, waar komt dat uit voort? Is dat fysiek (vermoeidheid dus)? Kun jij dan dingen opvangen waardoor hij minder moe is en wel zin heeft? Of spelen er meer psychische dingen en is het voor hem ook nodig om uit te gaan spreken wat er van binnen allemaal in hem rondgaat? Heeft hij eerder relaties gehad? Zoja: waar zijn die op stuk gelopen? Belangrijke info om jullie relatie wel succesvol te maken! En lees eens een boek over relaties en communiceren! Je hebt er verschillende goeie Doe dat ook samen en praat daar over, wat je herkent, wat dingen die je leest bij elkaar oproepen, enz enz.
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Er staan wat dingen bij waar ik echt wat mee kan. @ Rozemarijke; kun je me misschien een titel aanraden? Dat lijkt me echt heel interessant om te lezen. Over mijn gevoel en situatie: ik moet me er idd bij neerleggen dat alles nou eenmaal anders is nu de kleine er is. We moeten er allebei aan wennen en hij wat meer dan ik. Na het lezen van jullie reacties voelde ik me toch wel behoorlijk klote. Dat zulke gevoelens overhand kunnen nemen en dat ik echt ga overwegen om uit elkaar te gaan, dat vind ik best wel eng. Als ik dan verder na ga denken dan kan ik me eerlijk gezegd niet voorstellen zonder mijn vriend haar op te voeden, hij is echt een goede vader en maakt het voor mij zoveel makkelijker. Best egoïstisch lijkt het van mij eigenlijk. Ik voel me gepasseerd en verwaarloosd omdat hij bijna al zijn energie in de kleine steekt en probeert dit een plaats te geven in zijn nieuwe leven. Ja, hij kan af en toe ook kort door de bocht komen wat de kleine betreft. Zoals: "wanneer wordt ze nu eens groot en houdt op met huilen?" Of dat hij, wanneer het hem teveel wordt, zijn vermoeidheid vanwege de kleine op mij afreageert en soms net doet of hij mij ook nog moet opvoeden. Dat is waarschijnlijk een fase die hopelijk gauw voorbij is zodra er wat meer stabiliteit in ons gezinnetje is. Ik studeer nog en ga volgend jaar Juli afstuderen. Hij is dus eenverdiener en ook dit legt druk op hem, zegt hij. Maar echt relaxed en rustig met elkaar over onze zorgen praten gaat jammer genoeg nooit zo, zoals ik het me zou wensen. Hij ontwijkt problemen liever en heeft niet vaak zin om erover te praten. In zijn ogen maak ik dan alleen maar een probleem. Doordat we in het verleden een paar flinke discussies en gesprekken over onze problemen hebben gehad, die uitliepen op ruzie, is dit nu best wel gevoelig en lastig. Ik zoek continu naar bevestiging van zijn liefde en kan best wel dramatisch worden. Hij wordt daar gek van, in zijn ogen laat hij door de kleine alledaagse dingen goed zien hoeveel hij om me geeft en van me houdt. Ik zoek naar grote gebaren, romantische toestanden. Moet ik me er gewoon bij neerleggen dat hij een realist is en ik een dromer? Hij is nou eenmaal geen man van vele woorden en grote gebaren, en dat zal hij waarschijnlijk nooit worden.
Ja, je moet je erbij neerleggen dat hij anders in elkaar zit dan jij. Je kunt niet van hem verwachten dat hij romantisch wordt als hij dat niet is. Je mag wel van hem verwachten dat hij zijn liefde voor jou uit op een manier die bij hem past; je hoort het wel te merken... Ik heb wel wat titels, dat zijn wel veelal christelijke boeken, (ik ben zelf christelijk, vandaar ). Als je daar doorheen kunt lezen (of dat niet erg vindt), zijn het wel goeie boeken! Zo heb je 'de vijf talen van liefde" van Gary Chapman: gaat over 5 verschillende manieren om je liefde naar anderen te uiten. Leert je om je eigen taal (hoofdtaal) te herkennen en die van je partner, waardoor je meer kunt gaan ontvangen wat hij je geeft Larry Crabb heeft het boek Bouwen aan een gelukkig huwelijk geschreven. Ook een aanrader Verder heb je 'Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus" van John Gray. Is een 'gewone' schrijver, niet christelijk dus Daar is ook nog een vrouwenvariant van, maar ben die titel even kwijt. Gary beschrijft iig veelal vanuit mannelijk perspectief, en er is dus ook zo'n boek geschreven door een vrouw, die het dus vanuit vrouwelijk perspectief bekijkt. Misschien dat iemand anders dat nog weet... Verder heb je 'de liefdesladder' van Else-Marie van den Eerenbeemt. Is een contextueel therapeute, iemand die gezins- en relatieproblemen behandelt. Goed leesbaar boek, gewone huis-tuin en keukentaal Geeft inzicht in patronen van vroeger/gezin van herkomst die meespelen in je relatie. Als ik het zo hoor, zullen jullie iig moeten leren praten, communiceren met elkaar. Dat doen jullie nu blijkbaar op een manier die heel veel weerstand wederzijds oproept. Misschien heeft hij het gevoel dat jouw zorgen enzo, verwijten naar hem toe zijn? Dat helpt vaak niet echt... Maar iig: als je het laat zoals het nu is, kan ik je verzekeren dat er een punt komt dat jullie wel uit elkaar gaan. En dat kun je echt voorkomen met goed communiceren, (want anders dan vaak gedacht wordt dat je gevoelens voor elkaar de basis en het belangrijkste zijn, is dat niet zo. Basis van je relatie is goed communiceren. Als je dat kunt (leren), zal dat als effect hebben dat jullie gevoelens voor elkaar ook leuk en passievol blijven ). Succes en als je nog vragen hebt, dan roep je maar
Uit jouw teksten lees ik dat jij al zelf heel diep over de situatie hebt nagedacht. En het is inderdaad de vraag of het gebrek aan passie op dit oment voor jou een zwaarwegend reden is om de relatie te verbreken. Hoe zit het met de liefde? (dus buiten passie om) Verstandhouding? Elkaar opvullen in de verzorging? Als jullie naast elkaar zitten met baby op schoot, voelen jullie je allebei compleet en gelukkig? Dat passie en echte aandacht voor elkaar wegebt had ik me ook niet kunnen voorstellen. Maar is dat na 1,5 jaar nog steeds ver te zoeken hoor. Wij zijn allebei ook te moe om zelfs aan te denken. En natuurlijk is het niet goed, maar als je erover praat en samen beslist dat we nu samen moeten door een andere tijd, en dat echte qualitytime met elkaar later wel komt, gaat die druk er ook vanaf. Wij voelen ons iig beter nu, niet schuldig naar elkaar toe. Ik zou zeggen, praat met je vriend. Ook al is hij geen prater, heeft ie wel recht en plicht om naar jouw gevoelens te luisteren. Het is voor hem ook verwondert, een nieuw kindje, een kleine baby. En hoe je het wendt of keert, op zijn leeftijd is het wellicht allemaal intensiever om vol te houden. Mijn vader is bijv. ook 25 jaar ouder dan ik, en als hij op mijn zoontje moet passen 1 dag, dan is ie werkelijk kapot. Hij zegt ook dat ie gewoon niet de energie heeft die hij had 25 jaar geleden. Misschien moet je daar ook een beetje rekening mee houden. Daarnaast werkt jouw vriend, en heeft wellicht minder vrije tijd dan jij, en daardoor minder tijd om goed uit te rusten. Ik zou zeggen, overweeg beide kanten, ga goed bij jezelf te rede, en praat met je vriend. Laat deze mooie tijd niet bederven door jouw onuitgesproken gevoelens. En misschien een praktische tip: vraag bij andere ouders van een 4-maanden oude baby hoe hun passionele relatie ervoor staat
hey meid, dat van dat dromen ken ik heel goed hoor! ik zou ook het liefst zien dat mijn vriend romantische dingen doet, ook al is het maar af en toe. of een massage voorstelt, een avondje weg. hij vindt het allemaal goed en leuk, maar komt er zelf niet mee. ik heb me er na al die jaren wel bij neergelegd, het zal nooit veranderen. maar daarentegen is mijn vriend wel de liefste vader, en voor mij doet hij ook alles. hij zal me nooit laten vallen en ik weet dat ik en mijn zoontje alles voor hem zijn. ik weet zeker dat dat voor jou ook geldt. de meeste mannen zijn nou eenmaal niet zo romantisch. als je kindje zo jong is, is het logisch dat de passie (even) weg is. het komt wel weer terug. misschien niet zo vurig als eerst, maar dat kan ook niet! je relatie groeit en verandert ook en dat is goed. en dat jij denkt aan bij hem weggaan heeft misschien ook wel deels te maken met de bende hormonen die je nog in je lijf hebt. een goed gesprek doet wonderen!
Mijn vriend is een fanatieke sporter, dus het is niet zo zeer dat hij de energie niet heeft die hij 25 jaar geleden wel had. Hij sport minstens 5x per week (joggen, wielrennen) en maakt in het weekend een fietstour van minimaal 100km. Gedachten als: zijn prioriteiten liggen dus daar. Ipv met mij 2 uur in bed verbrengen, springt hij liever op zijn fiets. Maar dat is natuurlijk erg kinderachtig. Dat sporten is deel van zijn leven en zijn manier om zich goed en fit te blijven voelen en idd: met zon kleintje erbij is de passie even weg. Ik heb zelf eerlijk gezegd ook zelden zin. Het is meer het gevoel dat hij me wil dat zoek is en me onzeker maakt. Hoezo wil hij opeens niet meer? Waarom kijkt hij niet meer met net zoveel lust naar me als vroeger? Als het op intimiteit uit zou lopen, zou ik me misschien zelfs helemaal ertoe moeten zetten. Maar het gaat dus om het gevoel dat hij me niet wil. Het is niet zo dat ik de sex (sorry voor de directheid) op zich mis en niet zonder kan. Integendeel, ik kan erg genieten van onze andere momenten. Knuffelen, lief zijn voor elkaar, samen lachen etc. etc. Daar haal ik voldoening uit. En die momenten hebben we wel genoeg gelukkig. Ja, ik ben een dromer eerste klas. Daarbij ben ik ook nog eens een persoon die alles analyseert en ontzettend veel nadenkt. Dat hij dus nog steeds geen vliegtuig heeft gehuurd en mijn naam in de wolken heeft geschreven knaagt. (Dit is natuurlijk een grapje en sarcastisch bedoeld, maar you get the point ) Het is idd zo: wat wil ik? Een man die mij de liefde in 1000 talen vertaald, het van de daken schreeuwt etc. etc. en vervolgens mij weinig te bieden heeft, zijn woorden niet nakomt? Of een realist zoals mijn vriend, die nooit een woord teveel zegt. Maar alles wat hij zegt wel meent. En hij uit zijn liefde idd in kleine dingen. Zo doet hij alles voor me als ik hem wat vraag, en weet ik dat ik van hem op aan kan. Als hij zegt dat hij wat doet, doet hij het goed. Hij doet ontzettend zijn best als vader, geeft mij veel vrijheid. Blijft vaak savonds met de kleine thuis zodat ik naar de sport training kan gaan of met een vriendin naar de bioscoop kan bijvoorbeeld. Dat is nooit een probleem. En toch is het moeilijk te begrijpen waarom een man dan toch niet 1 keer, omdat hij weet hoeveel het voor me zou betekenen, een wat groter gebaar zou kunnen maken? Is het fout te denken dat, als hij toch zoveel van me houdt, hij dat wel voor me over zou moeten hebben? Door dat soort gedachtes ga ik twijfelen aan zijn liefde voor me en hoeveel ik hem daadwerkelijk waard ben. En waarom moet ik altijd lijdend voorwerp van zijn frustraties wat betreft gebrek aan rust en orde? Hij kan dan zo bot overkomen. Ik reageer daar weer te heftig op, voel me persoonlijk aangevallen, waardoor het een spiraal effect heeft die alsmaar erger wordt. Ik moet nog zoveel leren wat relaties betreft, het is echt hard werken. Dat is zeker een nadeel van jong moeder worden (ik ben 23) en vooral wanneer het dan ook nog eens je eerste lange relatie is. Dat vind ik zo zonde, omdat ik daardoor af en toe niet zo volop kan genieten van ons meisje als ik zou willen.
Nou ik kan je vertellen dat die ver te zoeken is. Was na de bevalling snel weer fit en weinig last van de hechtingen ed. Maar 's avonds zo blij dat ik in mijn bed lig dat ik echt geen zin meer heb om intiem met mijn vriend te zijn. Wij proberen toch zo af en toe tijd voor elkaar te maken.
Nou het eerste jaar met ons zoontje (die ook een verrassing was ) was bij ons ook erg heftig hoor! Ik denk dat je het echt even de tijd moet geven. Wij hebben elkaar ook weer moeten vinden, soms zijn we elkaar nog steeds even kwijt. Je hebt wel de geluksmomenten in andere dingen, hij helpt mee met de verzorging van jullie kindje, hij geeft jou de gelegenheid je eigen ding te doen, ik zeg: ik had ervoor getekend toen ik een baby van 4 maanden had. Kijk over een maand of 8 nog eens, tenzij er echt iets verkeerd zit natuurlijk, of ga in therapie. IK VIND in ieder geval voor je kindje dat je alles gedaan moet hebben voordat je uit elkaar gaat. Oh ja: Ik weet niet of je vriend bij de bevalling was (ik neem aan van wel) maar mijn vriend heeft die schok ook even moeten verwerken van het feit dat 'daar' ineens een kind uitkwam. Hij heeft er toch ff even een tijd met andere ogen naar gekeken zeg maar. Misschien is dat bij jouw vriend ook wel het geval? Succes en ik hoop dat jullie eruit komen!
Allereerst is sporten wat je je leven lang gedaan hebt, nogal wat anders dan voor een kind zorgen he? Verder denk ik idd dat het verkeerd is om te verwachten dat hij eens ee groter gebaar zal maken, als hij nu eenmaal zo niet is. Schiet je niks mee op, zet je je relatie onder twijfel, terwijl zijn liefde voor jou wel gewoon intact is. Da's echt zonde! Moet je niet doen! Het kan natuurlijk niet zo zijn dat hij van alles op jou afreageert. Dat moet anders. Daarin kun jij overigens prima de eerste stap zetten, door steeds als hij dat doet, bijvoorbeeld iets te zeggen in de trant van: Joh, ik snap dat je het ff zwaar hebt, maar als je zo tegen me doet, bereik je nou niet echt dat ik begripvol naar je ga zitten luisteren... Als je je frustratie kwijt wilt, wil ik best luisteren, maar dan moet je het echt even anders eruit gooien. Verder zit jij zelf ook in een fase van volwassen worden, (kan er niet zoveel aan doen, maar de meeste mensen van 23 denken heeeel volwassen te zijn en als je dan 5 jaar verder bent denk je: jeetje, wat reageerde ik toen vaak nog kinderachtig!). Die weg heb jij dus ook nog te gaan, en daar zal je vriend vast wel eens de mindere kantjes van over zich heen krijgen, (dat hij dus idd denkt: jeetje, ben je nou volwassen, of wat? Wat overigens voor een deel wel zijn verantwoordelijkheid is: hij zal jou daarin moeten nemen zoals je bent. Anders had hij maar een oudere vrouw uit moeten zoeken). En realiseer je dat jullie twee uitersten zijn. Overigens bij dezelfde leeftijd al niet een heel gemakkelijke combi in een relatie. Dat betekent dus dat je permanent werk aan de winkel hebt: allereerst omdat jullie zoveel schelen in leeftijd en dus in heel andere levensfases zitten en van daaruit anders op dingen reageren, en daarnaast dan ook nog eens omdat je zo verschillend bent qua karakter! (Als je mij vooraf had gevraagd of dit kans van slagen had gehad, zou ik hebben gezegd: alleen met heel hard werken. Je had het jezelf gemakkelijker kunnen maken met een jongere vent die wat meer op jouzelf lijkt qua karakter/insteek in het leven). Maar: nu je eenmaal samen een kind hebt, ben je het aan je kind verplicht om er ook alles aan te doen om je relatie succesvol te laten verlopen. Kids hebben er namelijk altijd last van als ouders uit elkaar gaan, (kids die zeggen van niet, waren enkel blij dat ruzies eindelijk eens ophielden. Da's wat anders dan het OK vinden dat je ouders in twee verschillende huizen wonen: elk kind wil beide ouders bij zich hebben in een harmonieus gezin). Maar het goede nieuws is: als je je beiden ervoor inzet met realistische verwachingen, kan dat
Rozemarijke kan ik ergens een keer een sessie boeken bij jou? Ik word altijd heel rustig en begripvol na jouw 'analyses'
Ja idd Adi, haha. Het is net of ik een gratis praatsessie met 'dokter Rozemarijke' heb Voel me ook echt zo alsof ik op de praatbank bij de psychologe lig. Is iig echt ontzettend fijn hier mijn hart te kunnen luchten!
Hihi, nou ben ik natuurlijk ook therapeut Tijdens mijn opleiding zeiden docenten al dat ik echt tiot in het oneindige alle kanten van een verhaal meenam, (met andere woorden: kun je niet eens gewoon ongenuanceerd boos worden? Dat doe ik ook af en toe hoor Maar 't is nu eenmaal mijn aard om alles te bekijken en af te wegen). Dus ja, als je zo in elkaar zit, word je dus therapeut
Wat ook nog 1 van de redenen kan zijn is een lager libido. Ik heb begrepen dat hij 48 is? Dat gebeurd namelijk op een gegeven moment, de ene man heeft er meer last van dan de ander.
Totaal off-topicL maar grappig dat jouw meisjes ook niet echt op elkaar lijken. (of lijkt dat maar op de foto) De mijne ook niet Wat heb jij super mooie kindjes!!! (sorry moet het even kwijt )
Dank je . Ze lijken totaal niet op elkaar, wordt soms wel eens gevraagd of mijn zoontje eerder geboren is Verder ontopic ....