Ondanks dat mijn eerste zwangerschap erg zwaar was, twee falende nieren heb ik toch besloten om een jaar later voor een tweede te gaan. In mijn achterhoofd houdend dat deze zwangerschap alle kanten kon opgaan. Ook met positieve berichten dat een tweede zwangerschap meestal makkelijk is. Nou dus niet! Ik begin aardig depri te worden en zie het echt niet meer zitten. -Om te beginnen me een nekplooimeting van 3.5 mm. Daarbij een combinatietest en als volgt wachten op het uitslag. Gelukkig geen syndroom oid. -Daarna heb ik het even rustig gehad maar al gauw kwamen de verschrikkelijk bandenpijn en bekkenpijn. In therapie geweest en door anders te gaan bewegen en staan was de pijn al gauw over. -Kort daarna begon de ellende weer. Buikpijn, bandenpijn en dit keer was het helaas niks aan te doen. Geen band, geen oefening etc helpt -Sinds een aantal weken harde buiken/weeën gevoel. Meerdere keren al met spoed naar het zkh. Helaas niks aan te doen dan rusten, wat ik al deed. -Placenta; tsja... placenta voor de uitgang. En in plaats van naar boven te gaan, ligt het nu ook nog eens helemaal voor de uitgang. -Datum keizersnede; zonder overleg gepland op overlijdens datum van mijn schoonvader 06-01-2013. Dus dit jaar en zal de keizersnede dan 06-01-2014 hebben. Dit besproken met mijn arts en ik ben nog steeds in afwachting voor een nieuwe datum. Met dit alles, heb ik ook nog een schat van een kleintje rondrennen in huis. Waar ik mij behoorlijk schuldig om begin te voelen. Ik kan niet meer zonder pijn naar buiten, dus ook geen wandeling meer. Supermarkt gaan, ik zakte afgelopen zondag bijna door mijn benen van de pijn. Zag zelfs sterretjes door de pijnscheuten in mijn onderbuik en mijn buik was zo hard als steen geworden. Elke week gingen wij ook samen naar ouder/kind speeluurtje. Helaas is dat zelfs te zwaar geworden. En dan moet ik nog tot week 38/39!!! Nu hopen dat mijn nierfunctie niet achter uit gaan. Bij de eerste zwangerschap moest ik met 36 weken met spoed ingeleid worden. Tot nu toe is alles stabiel. Maar ik trek het niet meer..... Ik voel me dagelijks zo eenzaam worden. Ondanks dat ik mijn kleine boefje heb. Mijn man is dan wel 1 dag in de week thuis, maar de overige 4 dagen zijn echt ellendig aan het worden. Pffff, nou dit is er uit.
Ik heb morgen de routine afspraak bij de nierarts en aansluitend een gesprek bij de anesthesioloog voor de ruggeprik bespreking. Volgende week weer naar de gyn. Ik zal dit zeker aankaarten. Het begint nu echt te veel te worden. Buiten het feit dat ik me schuldig voel tegen over mijn kleintje heb ik ook het idee dat ik totaal niet geniet van mijn baby in mijn buik. Bedankt voor jullie reactie.
Ik herken me heel erg in je verhaal. Zit nu ook in een dip en zie het ook even niet meer zitten. En dan moet ik nog veel langer als jij! Ik ben lichamelijk echt op, benen en armen zijn zo slap. Peuterpuber in huis die zo druk is af en toe, en continue aandacht wil.. En eigenlijk trek ik t allemaal niet Voel me daardoor ook heel schuldig en somber, vooral ook omdat ik daardoor veel minder van deze zwangerschap geniet Ik loop onder controle in het ziekenhuis (ivm meerling), maar heb het idee dat ze daar zo gefocust zijn op de medische kant van de zwangerschap, dat ik daar niet echt mijn ei kwijt durf..
Hoezo een tweede zwangerschap makkelijker dan de eerste? Dat gaat hier ook niet op. Veel zorgen vanwege het feit dat het een één-eiige tweeling is, met de nodige complicaties waardoor ik nu al bijna drie weken in het ziekenhuis lig te wachten op het moment dat de artsen het tijd vinden om ze te gaan halen. Bekkenpijn, enorme vermoeidheid. En inderdaad een peutertje die ook de nodige aandacht vraagt. Daar tussendoor nog verhuisd en twee maanden in een tijdelijk huis gezeten. En dan de opmerkingen van mensen als: vergeet niet te genieten, je gaat je buik nog missen etc. Yeah right! Ik zal blij zijn als het zwangerschaps- en ziekenhuisgebeuren erop zit. Sterkte meid!
Dat heb ik dus ook. Ik heb dan wel geprobeerd om mijn emotie uiteindelijk te tonen en het enige wat ik dan krijg, is ahww jaaaa het is zwaar. Of ja nog even volhouden... of ja goed rusten. Ze zijn in het zkh inderdaad alleen bezig met de bloed/urine waarden en met de groei van de baby. Ik heb dat tijdens mijn eerste zwangerschap heel erg gevoeld. Mijn onzekerheid en dat terwijl een plaatselijke verloskundige veel meer gevoel toont dan patiënt te zijn in het zkh.
Dank je wel! Ik kan het inmiddels wel uitschreeuwen dat ik niet meer zwanger wil zijn!!! Mijn buik is ook stukken groter dan de eerste keer, niks past!! En alles doet zeer
Nou de nieuwe datum staat gepland op 30-12-2013. Mocht ook kiezen voor 31 december maar hadden mij dat afgeraden.
Heel herkenbaar, ik zit ook 24 uur per dag binnen omdat ik amper kan lopen op sommige dagen Meid vandaag geen goede moeder morgen weer een nieuwe dag zo denk ik iedere dag. Ben je wel tevreden met deze datum? Voelt het voor jou goed want dat is het allerbelangrijkste! Neem een bad , plan een dag sauna (als je daar van houdt) Plan een zwangerschapsmassage maak het jezelf zo aangenaam mogelijk.
Wat fijn! Dat scheelt toch weer een weekje! En niet op de datum van het overlijden! Heel veel succes met de laatste loodjes. Makkelijk is anders inderdaad! Voel je vooral niet te schuldig, dat maakt het niet beter. En je zoontje vind het vast ook al heel fijn met jou om hem heen! Je bent en blijft zijn moeder of je nou lekker gaat wandelen of binnen met hem speelt. Succes meid!