Onze dochter is altijd, vanaf baby af aan, een moeilijke slaper. M.aaike is een hoogsensitief meisje en al gauw oveprikkeld. We hebben vaak fases gehad waarbij het slapen echt moeilijk ging en waarbij ze ons nodig had. Vl en ik besloten om haar onze nabijheid te bieden en 1 van ons ging dan altijd even op de trap zitten. Zo zag ze ons en ging ze rustig slapen. Sinds een paar weken werkt dit niet meer en dwingt ze ons zo'n beetje om naast haar bed te gaan zitten. Zodra een van ons op de trap gaat zitten, is het brullen, Sinds 9 december heeft M.aaike een broertje gekregen. Ze gaat hier erg goed mee om, maar het maakt het slaap probleem eigenlijk alleen maar erger. Ik heb niet de mogelijkheid om tijden bij haar te blijven als ze moet slapen. T.homas is er nu ook bij. Zonet was het helemaal mis toen vl haar op bed bracht. Alleen maar mama roepen, maar ik gaf T.homas te fles. Ze kreeg een behoorlijke driftbui. Na vele pogingen van mijn vriend om het slaap ritueel te doen, is vl naar beneden gelopen. M.aaike was erg overstuur maar slaapt nu wel.... Is het nu dan echt angst? Of is het uitproberen hoe ver ze kan gaan? Het maakt geen verschil tussen smiddags en savonds naar bed brengen, of geen of wel middagslaapje. M.aaike heeft een nachtlampje op haar kamer en geen "enge" dingen. Het gaat zo tegen mijn gevoel in om haar schreeuwend achter te laten. Of zal ze deze duidelijkheid nodig hebben? Ik word zo enorm onzeker hiervan. Meer mensen met deze ervaringen? Of misschien tips voor ons?
hmm lastig is dat he! Onze dochter is even oud als die van jou. Zij kreeg ruim een jaar geleden ook een broertje (natuurlijk heel andere leeftijd) en zij had ook een maand lang moeite met inslapen door alle veranderingen. DAarna was het over.Ik vind twee maanden best een tijd wel. Onze dochter wil vaak (nu) dat mijn man haar naar bed brengt. Ik breng meestal mijn zoontje naar bed, maar soms zeg ik dat haar doe en accepteert ze dat na veel protest. HEt valt me wel op dat je wel heel ' labels' aan haar hangt al (hoogsensitief, gauw overprikkeld ed). Ik zou oppassen met teveel een vast beeld in je hoofd hebben maar proberen objectief en enigszins nuchter naar je (alsmaar veranderend) kind te krijgen. Als ik jouw tweede deel zo lees is het ook een beetje wennen voor haar om niet de enige te zijn en dat het nu niet precies allemaal naar wensen meer kan gaan nu er een tweede is. Dat is verder heel gezond en het is helemaal niet erg om een beetje verdrietig/boos om te zijn. Ik zou dat gevoel bij haar wel benoemen maar er verder wel rustig/niet emotioneel onder blijven en niet teveel in meegaan, dan ben je er het beste voor haar in mijn ogen. (wat mij hiep om te relativeren; de tweede zal per definitie nooit dezelfde aandacht/behandeling kunnen krijgen als de eerste en die zal het ook prima hebben) succes!
Misschien is ze op de leeftijd dat ze geen middagslaapje meer wil/gaat doen? Onze oudste is een paar maanden jonger en had iets voordat hij 2,5 werd ook die fase. Elke keer als het drama was hebben we hem weer meegenomen naar beneden en daar was hij meteen weer tevreden. Toen dit overging naar bijna elke middag drama slaapt hij niet meer tussen de middag en dat gaat best goed (ookal is hij behoorlijk moe, maar hij wil echt niet meer).
Ik denk dat ze moet wennen dat ze jullie aandacht moet delen met haar broertje. En dat ze jullie daarom zo veel en zo lang mogelijk bij zich houdt. Besteden jullie ook bewust aandacht aan haar zonder haar broertje erbij? Misschien mist ze dat. En als jullie dat wel doen, zal ze er toch aan moeten wennen. Ze Is bijna 3 dus dat kan je goed uitleggen. Wel grappig trouwens, ik ken mensen die ook een grote zus Maaike hebben en broertje Thomas
Wij zitten nog steeds bij de jongste totdat ze slaapt. Kost ons hooguit 10 minuten en dan slaapt ze rustig. Doen we dit niet, dan heb je overstuur kind. Ik ga er vanuit dat het vanzelf wel een keertje stopt.
Hier werkt streng optreden bij een hooggevoelige dochter nooit. Erbij zitten of in een bedje naast ons bed werkt wel. Ik weet nog dat mijn dochter bij ons in bed lag toen de tweede geboren was. We lagen met z'n vieren op de kamer, was de enige oplossing. Baby in De cosleeper en dochter bij ons. Niet ideaal maar te doen. We sliepen ook vaak apart trouwens. Man met baby en ik met dochter om allemaal aan zoveel mogelijk slaap te komen. Na een paar maanden gingen we weer oefenen in eigen bed. Sommige fases lukt dat en de laatste maanden ligt ze weer in onze kamer. Ze slaapt wel zelf in, dat is al heel fijn. Het blijft een beetje zoeken en accepteren. Ik bekijk oer periode wat voor iedereen het beste werkt. We spreken dan wat af en daar ben ik zo consequent mogelijk in. Maar mijn dochter is een jaar ouder dan die van jou, dus hier iets makkelijker om te overleggen. Blijf vooral vertrouwen op je gevoel, streng optreden voelt niet goed en werkt daarom ook niet. Ik legde haar na de geboorte van de tweede zelf in ons bed en bleef erbij tot ze sliep. Pakte ik zelf ook meteen weer een extra uurtje. En blijf in oplossingen denken, even een uurtje niks doen en verbinding zoeken met je dochter zorgt er ook weer voor dat ze overdag fijner meewerkt. Dus wanneer je er bij ligt in bed, probeer dan te ontspannen en toe te geven aan je eigen rust ook.
Hier ook lang naast dochterlief gezeten totdat ze in slaap viel. Wij hadden een stoel naast haar bed en moesten haar hand vasthouden. Dit hebben we op den duur afgebouwd. Eerst weekje zonder hand vast (als ze ging staan en zeuren ging ik de kamer uit, als ze weer rustig ging liggen kwam ik weer terug). Toen dat goed ging steeds de stoel een beetje verder bij haar weggeschoven. Uiteindelijk stond de stoel in de deuropening, op de gang en bij ons in de slaapkamer. Zolang we zeiden dat we in de stoel gingen zitten was ze tevreden. Na een tijdje konden we gewoon naar beneden gaan. Ze wilde op een duur geen middagdutje meer doen, dat hebben we opgelost door samen met haar in ons bed te gaan liggen. Ze deed het laatste jaar dus de middagdutjes in ons bed. Wel duidelijk gemaakt dat dit alleen bij de middagdutjes mocht. Wil ze liever mama en mama is beschikbaar zou ik daar in meegaan. Maar als mama even niet kan en papa gaat mee moet ze dat wel accepteren vind ik. Dus of papa gaat ernaast zitten of helemaal niks. Laten huilen in dat geval zou ik ook doen. Daarbij wel als papa zijnde een of twee keer teruglopen en vragen of papa nu wel ernaast kan zitten zonder krijsfestijn. Nee? Dan weer weglopen.
Bedankt voor jullie reacties! Het maakt qua slapen niet uit of ze wel of geen middagslaapje doet. Ook al slaapt ze smiddags (vaak anderhalf uur), dan is ze savonds gewoon weer moe. Als ze smiddags niet slaapt (gebeurt nu wel wat vaker), dan ligt ze savonds voor 18u op bed. Anders geheid driftbuien. Vanmiddag weer drama. Ze wilde op de kamer geen slaapzak aan. Dit hoeft van ons ook niet meer. Loop ik weg, roept ze gelijk dat ze het koud heeft en de slaapzak aan wil. Dus ik weer terug en wil de slaapzak aan doen. Was gelijk weer NEE, geen slaapzak. Ben toen nog 1x terug gegaan en daarna naar beneden gegaan. Ze heeft ongeveer 20 minuten gehuild . Daarna viel ze in slaap en werd weer vrolijk wakker. Misschien werkt dit dus toch het beste. Vind het wel heel moeilijk, maar heb weinig keus verder denk ik. Vooral omdat ik er soms alleen voor sta savonds en ik geen tijd heb om lang bij haar te zitten. T.homas wil dan ook net de fles, of huilt, of er is iets anders.