Ik zit er doorheen. Ik trek het niet meer en ik overweeg gewoon om ermee te stoppen met het proberen en het maar gewoon aan te kijken. Het is niet leuk mee zo en ik wordt er alleen maar depressief van. Afgelopen ronde was ik super positief. Ik had mijn ei gevonden en we hebben daar gebruik van gemaakt (en de trucs, benen in de lucht randje fietsen etc.). Mijn temperatuur deed alles wat het moest doen tot het 2 dagen voor mijn NOD kelderde. Ik was kapot en heel verdrietig, want zelfs als je alles goed doet is dat nog niet goed genoeg. De 28ste was mn NOD en toen brak het door. Dezelfde dag vertelde een goede vriendin me dat ze zwanger is. Ze durfde het me niet te vertellen in het begin, ze wachtte tot het laatste moment met vertellen. Toen ze het vertelde was ik sprakeloos voor 30 seconden. Ik wilde eigenlijk huilen voor mezelf en het was alsof ik wakker werd en dacht ''oh ja er wordt van me verwacht dat ik haar feliciteer'' En dat heb ik ook wel oprecht gedaan want ik ben ook verschrikkelijk blij voor haar. Ze is al 13 weken zwanger en ik dacht aan alle momenten die zij al heeft gehad waar ik nu al bijna een jaar van droom. We hebben binnenkort een meidendag en dan gaat ze het de rest van de vriendinnen vertellen. Ik had gehoopt dat als ik nu zwanger was dat ik dat dan ook zou mogen vertellen. Helaas wordt dat dus haar momentje. Nogmaals ik ben blij voor haar en ik sta hier niet als een klein kind te jengelen dat ik dit ook wil, maar man wat doet dit pijn! Ik heb niemand om mee te praten. Het voelt zo dubbel en ik weet niet wat ik met deze gevoelens aan moet. Ik kan niet met haar erover praten want ik wil haar niet een nog groter schuldgevoel geven want dat verdient ze niet. Ik ben heel erg bang dat ik in een depressieve spiraal terecht komt (Helaas ben ik daar vatbaar voor door een eerdere depressie) Ik kan op dit moment gewoon niets positiefs vinden. Aankomende donderdag, 4 September, heb ik de uitslag van de eerste ziekenhuis onderzoeken. Dus als er iets mis is dan hoor ik dat dan. Ik ben klaar met de onzekerheid en het afwachten. Ik ben er gewoon klaar mee. Ik wil zwanger zijn en ik wil een kindje.
Ach lieverd... Een dikke digitale knuffel... Wat rot voor je dat het je allemaal zo verdrietig maakt... Ik hoop echt voor je dat je snel een positieve test in handen hebt. En meid, geef de moed nog niet op hoor..!! 10 maanden is best lang, maar gynaecologen zeggen dat je er toch echt 1,5 jaar voor moet uitrekken! Jouw tijd komt echt nog wel!! En wat zul je dan genieten!!
Ha meid! Snap je gevoel, ook hier vandaag een omlaag gekledderde temp. en negatieve test. Het is iedere keer heel zuur... Laat jezelf een dag kut voelen, en lekker met chips/chocolade/wijn/bier op de bank even uithuilen. Maar laat je niet gek maken! Ik zie dat je al actie ondernomen hebt, ik zal voor je duimen dat er niks is. Ie,and hier op het forum zei eens, het is net met dobbelstenen gooien, de een gooit meteen 6 de ander pas na een hele tijd. Probeer te genieten van de dingen die je wel hebt! Want je leeft ook nu, met een wens, maar je leven staat niet stil en er is zoveel moois. En ben eerlijk tegen je vriendin, daar ben je vriendinnen voor toch? Mijn vriendinnetje is nu 12 weken zwanger van de 2de, terwijl ze later is begonnen voor de eerste dan ik... Dat is super zuur. En de ene keer dat ik haar zie, moet ik huilen en troost ze me, en troost ik haar om haar zorgen, en de andere keer gaan we samen shoppen voor de kleine... Dat kan.. Omdat we er juist regelmatig over praten. Veel sterkte! En blijf hoop houden! Dat is belangrijk, en veel succes donderdag!! X
Bij mij duurde het drie jaar voor ik zwanger werd en weet maar al te goed hoe groot de teleurstelling is elke keer weer, maar geloof me...hoe onmogelijk het soms ook lijkt, er komt een dag dat je wachten wordt beloond. Echt! Houd dat vertrouwen en die hoop vast. Heel veel sterkte.
Wat vreselijk voor je Wat goed dat je toch blij kan zijn voor je vriendin! lijkt me heel moeilijk... Sterkte!!
Lieve meid... Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, maar geef de moed niet op! 10 maanden kan voor je gevoel heel lang duren, maar je weet vast ook wel dat het gemiddeld zeker wel een jaar kan duren? Bij ons duurde het bij de 1e 2 jaar en na 2 x een mk een goede zwangerschap. En ik weet hoe moeilijk het elke maand weer was en bekenden om je heen waarbij het wel snel lukt. Kom op meid, even een hart onder de riem. Een beetje cliché, maar probeer het wat los te laten, dat heeft bij mij ook echt geholpen. Sterkte!!
Je gevoel is zo herkenbaar hier laatst ook weer een kennis die zwanger is.. Word er soms zo verdrietig van... Hele dikke knuff voor jou
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Het deed me meer goed om ze te lezen dan ik had gedacht. Gelukkig heb ik een vent die door heeft als er iets is en daardoor hebben we een heel goed gesprek gehad. We gaan proberen het los te laten en weer plezier in het proberen te krijgen. Ik geef de moed niet op! We kijken donderdag aan en dan zien we het gewoon wel wanneer het komt
Hallo allemaal, wij zijn ook al een tijdje bezig. Sinds juni 2013. 1e half jr niet op gelet maar sinds januari wel. In april een vermoedelijke vroege mk? WEek na mijn ei een enorme en pijnlijke bloeding gehad waar wc papier niet voldoende was om het weg te krijgen. Op basis daarvan onderzoek laten doen. Mijn partner perfect zaad. 15 mljn vereist en hij had er 82 mljn. Ik begin nu echt ongeduldig te worden. Ben 33 jaar en iedereen om mij heen wordt zo maar zwanger. Gister weer vriendin zwanger na 6 mnd. Ben heel blij voor haarmaar toen zij mij vroegen hoe het ging barstte ik voor t eerst in tranen uit. Voelde me erg opgelaten omdat ik haar geluk niet wil ondersneeuwen. Helaas wordt ik wel verdrietig. Wat doen we verkeerd? Ik houdt wel van een wijntje maar leef aardig gezond verder..wil ook niet rigoreus mijn leeftstijl omgooien. Ik ben een planner dus moet er niet mee beziug zijn maar zoals jullie weten, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Elke mnd wordt je er mee geconfronteerd. Ook wees inwendige echo en bloedtest bij mij niets uit. In januari gaan we over op vervolgstappen iom gyn. Ik zie er wel tegne op omdat ik hoor dat het vervelende en pijnlijke processen zijn. Misschien voel ik tegelijkertijd die druk ook erbij. Ik doe ovu testen. Probeer t dan om de 2 dagen te doen maar tot nu toe niets Ik heb een cyclus rond de 30 dagen maar laatst was ie iets korter leek t. In de 3e wk vd cyclus altijd last van bruin bloedverlies. Deze mnd aardig wat...wat dan nu overging in menstruatie. Zucht...kan t niet helpen maar wordt er verdrietig van. We hebben alles samen. net een mooi huis..werk..vrienden. De burgerlijke auto al ...nu alleen..een wondertje nog..en dat...laat zich allesbehalve plannen.
ik snap helemaal wat je bedoelt.. Wij zijn meer dag 2 jaar bezig geweest en pas na 1 jaar werden we door gestuurd naar het ziekenhuis omdat de dokters pas na een jaar actie gaan ondernemen.. bij ons was dat een inwendige echo en na een half jaar terug komen en af wachten.. toe weer een inwendige echo en eigelijk weer een half jaar wachten maar dat pikte ik niet.. gewoon je poot stijf houden.. een kindje willen is een oer gevoel die alleen jij kan aan voelen! ze zeggen wel dat als je ergens anders mee bezig ben dat het vaak wel lukt maar dat is heel makkelijk praten want hoe zet je dat gevoel uit daar heb ik geen idee van.. Toen mijn beste vriendin vertelde dat ze zwanger was barste ik uit in tranen.. wij waren al een jaar bezig en ik begon te huilen als een gestoorde gek.. Ik heb echt respect voor hoe je er mee om gaat want ik heb spijt met alle haren op me hoofd hoe ik toen met haar zwangerschap om ben gegaan. Wij zijn pas een kindje verloren en wie stond daar op de stoep die vriendin.. Ik hoop dat je snel een positieve test zal hebben want het is je gegund..
Ik snap je heel erg goed, wij zijn 1,5 jaar bezig geweest en hebben onderhand alle trucjes en hulpmiddelen al geprobeerd. Was er ook echt helemaal klaar mee en om me heen zag ik iedereen zwanger worden en kinderen krijgen. Toen hebben we erover gesproken en besloten het los te laten en alles op zijn beloop te laten en die maand raakte ik dus zwanger. Alle druk was van de ketel en toen ging het ineens wel. Depressief worden en in een neerwaartse spiraal zitten daar heb je echt zelf niks aan, je moet het los laten en ja dat is heel gemakkelijk gezegd maar niet gedaan, echter heeft het bij mij wel geholpen.
Ja heel herkenbaar. Mijn zus is ook zwanger en die vond dat ook heel moeilijk om te vertellen. Daarna ben ik ook in een neerwaartse spiraal terecht gekomen helaas. Ik ben begonnen met de Bachbloesem druppels zwanger worden (tip die ik hier las). Schijnt heel goed te werken. Maar ik zit pas op dag 3 en het duurt nog even voor het werkt. Dus ik heb nog geen ervaring. Misschien ook een tip voor jou?
Hier ook. Wij zijn ''pas'' 1,5 jaar bezig (vergeleken met anderen op dit forum, sorry, dan klinkt dat soms verwend), maar het begint mij ook op te breken. Zelf ben ik nu overtijd en wil ik weer hopen, maar mijn hersens schakelen de hoop uit. Ik durf niet meer zo goed te hopen. Ik kan het me zo goed voorstellen wat je voelt. Mijn vriend is 9 jaar ouder dan ik, wat betekent dat iedereen in zijn naaste omgeving een kind heeft of krijgt of al een heel gezin heeft. Nou ja, dat is voor jullie natuurlijk ook zo, ik weet niet hoe oud je bent, maar however... het is keihard om te zien en horen dat de één na de ander aan de deur komt... 'wil je wat drinken?' vroeg mijn vriend. 'Nee, ik moet wat vertellen... ik ben zwanger....' En mijn vriend riep enthousiast, en licht beduust, uit: 'wow, jullie ook al...! Een babyboom in de vriendenkring...' Niet mijn vrienden, maar om het hoekje van de kamer stond ik zachtjes te huilen. De volgende dag kwam zijn zus vertellen dat ze een tweede verwachten. Die is inmiddels bevallen (dit was dus 9 maanden geleden), en heel zijn familie is in love. En kijkt onze kant op. Wat moet ik dan zeggen? Wat moet ik dan doen? Ik kan het me zo goed voorstellen, zo goed dat ik niet weet wat ik je kan zeggen behalve sterkte. Want ik weet dus ook heel goed dat uiteindelijk niks je kan troosten. Je wil zo graag, je hebt zo lang gewacht, hoe lang geduld moet je opbrengen in jouw leven? Dat is zo wreed soms, en misschien de grootste les voor jou, net als voor mij... maar het is soms echt gruwelijk hard. Ik kan alleen maar voor je wensen dat jullie snel een wondertje in de armen mogen sluiten. Een dikke knuffel.
Inderdaad, wat een prachtige reacties krijg je van de meiden hier, ze ontroeren mij... Heel veel sterkte en kom op....schouders eronder en gaan....het gaat goed komen, echt waar, maar alles op zijn tijd...... dikke knuffel!
Vandaag de diagnose pcos gehad. Ik ben er best gebroken van. Kan er nog ff niet positief naar kijken want het had erger gekund maar dit zuigt ook behoorlijk.
Dat begrijp ik,maar het is wel iets waar je mee verder kunt.Je weet nu waar het aan ligt,en met pcos is het niet onmogelijk om zwanger te worden.Maar ik begrijp heel goed dat je dat nu nog niet zo kan zien.Dat komt later.Heel veel sterkte en succes gewenst
Heel veel sterkte! Hopelijk gaat er nu iets gebeuren en mogen jullie straks een wondertje in jullie armen sluiten!
Meis ik begrijp je gevoel heel goed. Ik heb zelf 1,5 jaar geleden diagnose PCOS gekregen ik was er ook helemaal stuk van. Ik heb toen een pauze ingelast om alles te kunnen verwerken. Nu zit ik in m'n eerste ronde Clomid om een mooie eisprong te krijgen en heb vandaag te horen gekregen dat t aanslaat en dat ik 2 mooie follikels heb. Er is echt hoop dat je met medicatie gewoon zwanger word. Het klinkt heel cliché maar je weet in ieder geval waarom t niet lukt en dat er iets aan te doen is. Hoop dat t je gaat lukken om het allemaal een plekje te geven. Gelukkig kan je op dit forum altijd ff stoom afblazen
Hoi, Wij zijn ook nu al n tijdje bezig en bij mij hebben ze ook een aantal jaar pcos geconstateerd. Een pijnlijke gedachte is het, dat kindjes krijgen niet vanzelf zal gaan bij ons. Maar toch, ik zit nu vanaf maart aan de clomid en heb deze maand een goede eisprong gehad. Mocht de clomid niet helpen dan zijn er nog meer behandelingen die ik kan krijgen. Ik begrijp heel goed hoe je je zal voelen. Ik ben elke maand als ik mijn menstruatie krijg ontzettend teneer geslagen. Zoals vandaag.. Maar ik houd hoop en blijf het positief inzien. We zullen niet voor altijd met lege handen blijven staan. Mijn vriend heeft 2 katten voor mij gekocht, dus dat zijn nu mijn kleine harige babies Probeer hier en daar wat afleiding te zoeken en geef de moed niet op. Liefs, Rosavise