Beste dames, Ik wil graag even van mij af schrijven. Heb het gevoel dat niemand in mijn omgeving echt begrijpt hoe ik me voel. Ik wil gewoon doorgaan met alles en niet zwak zijn, maar het lukt allemaal niet meer. En ik ben pas 21+3 zwanger. Ik wil niet nu al zoveel last hebben. Sinds vorige week voelde ik me niet zo lekker. Op werk continue het gevoel dat ik ging flauwvallen. Wit wegtrekken, zwart voor m'n ogen. Ben 2 keer eerder naar huis gegaan. Afgelopen weekend een feestje gehad en daar maar 3 uurtjes gebleven. M'n man vond het wel vervelend om zo vroeg al weg te gaan. Ik heb die hele nacht harde buiken gehad en de dag daarna als een dood vogeltje op de bank gelegen met alleen maar hartkloppingen (van 's nachts tot 8 uur 's avonds), voeten waar ik niet meer op kon lopen en nog meer harde buiken. Vandaag naar de huisarts en verloskundige en daar kwam het antwoord. Ik heb een blaasontsteking (vandaag begonnen met antibiotica), lage bloeddruk (100/50) en met een vingerprik kwam mijn hb uit op 4,5. Ik moet van haar nog 'echt' bloed gaan prikken om te kijken waardoor het hb zo laag is. Nu vertelde de verloskundige dat je het nare gevoel een klein beetje weg kan krijgen door veel te drinken en zout te eten. Alleen denkt m'n man dat dit dus de oplossing is. We hebben een druk weekend gepland met op visite + eten bij vrienden en 2 verjaardagen. Ik ben iemand die gewoon door gaat. Niet aanstellen en gaan, maar ik ben zo moe. Het liefst lig ik de hele dag in bed, maar dat voelt alsof ik mij enorm aanstel. Maandag moet ik ook weer 'gewoon' werken. Wel heb ik dan een oriënterend gesprek met de bedrijfsarts, maar ik weet het eigelijk allemaal niet meer. Wat is wijsheid? Het is mijn eerste zwangerschap dus ik kan ook helemaal niets vergelijken. Dank jullie wel voor het lezen en ik zou heel graag tips of ervaringen willen horen!
Ik denk dat je eigenlijk wel weet wat wijsheid is... en je lichaam laat het je ook heel duidelijk merken. Het lijkt me echt tijd om rustiger aan te doen en wat dingen in het weekend af te zeggen. Dat je aan jezelf en je kindje denkt betekent absoluut niet dat je je aanstelt.
Rustiger aan doen. Het kan even tijdelijk zijn door de blaasontsteking. Maar nu vraagt je lichaam om rust en niet hele dag in de weer zijn! Misschien wordt het daarna weer beter, dat is afwachten.
Oh meis, wat vervelend! Ik herken je verhaal wel van mijn eerste zwangerschap. Toen was ik ook vrij snel 'uitgeschakeld' en kreeg ik last van m'n lijf. Mijn hoofd zei doorgaan maar mijn lijf trok het niet meer. Ik had enorm last van bekkeninstabiliteit en lage bloeddruk. Ik ging ook alleen maar door en door, gelukkig zei mijn omgeving (man en vk) dat ik echt rustiger aan moest doem en dat is wat ik jou ook ga zeggen; luister naar je lijf! Als je vriend het jammer vindt dat hij eventueel niet kan of eerder naar huis moet, dan kan hij misschien in z'n eentje gaan. Je stelt je absoluut niet aan, vergeet niet wat voor werk er allemaal verricht wordt in je buik. Er wordt een heel nieuw mensje gecreëerd en dat vergt enorm veel inspanning! Neem rust en ga vooral niet (nu al) je grenzen over; des te eerder ben je écht uitgeschakeld. Sterkte!
Wat hierboven al wordt gezegd: vergeet niet wat er allemaal in je lijf gebeurt en hoeveel energie dat vreet. Probeer te luisteren naar je lichaam en je rust te pakken als het dat nodig heeft. Het zou fijn zijn als je fluitend door je zwangerschap heen huppelt, maar dat heeft niet iedereen. Je wilt niet weten wat ik de afgelopen weken allemaal heb (moeten) laten schieten. Ik heb prioriteit gezet op de medische afspraken en een paar uurtjes werk. Hopelijk komt de rest binnenkort weer. Mijn man en ik zijn heel open naar de buitenwereld erover waarom zodat ze ook weten dat het geen onwil is. En er is begrip voor. Ook op werk, daar hebben ze liever dat er een gezond kindje komt dan dat ik teveel doe en het met mij of hem/haar misgaat. Hopelijk kan je man het begrijpen. Mijne gelukkig wel, en die helpt me met steeds meer dingetjes. Al is het maar paar boodschapjes doen of iets weggooien. Maar dan helpt het wel als je blijft praten over hoe het gaat/voelt. Sterkte in ieder geval en hopelijk is het alleen iets tijdelijks zodat je daarna weer iets meer kunt.
Wat naar voor je. Ik lees uit je beschrijving dat je / jullie normaal een heel actief en druk leven leiden. Voor zowel jou als je vriend is het omschakelen dat je je nu moet aanpassen. Voor je vriend is dat helemaal lastig aan te voelen, want hij voelt niet wat jij voelt. Maar aan jou om hem dat duidelijk te maken: het is nu even niet anders, probeer het te accepteren. Zwanger zijn vreet energie, en de een gaat er redelijk fluitend doorheen, de ander heeft meer kwalen. Dat maakt je niet zwak of een aansteller. Luister naar je lichaam en wees duidelijk en "streng" naar je omgeving. Doe leuke dingen als je je goed voelt, en zeg ze gewoon af als je moe bent. Jij hoeft geen verantwoording af te leggen, gewoon "ik voel me beroerd, punt". Ik denk dat als je nu met kleine stapjes aanleert grenzen te stellen, je daar nog heel veel profijt van hebt, ook als de kleine er is..... Hier spreekt een ervaringsdeskundige, ik deed ook altijd wat er verwacht werd, maar hebt gemerkt dat het echt prima geaccepteerd wordt als je meer voor jezelf opkomt! Hang in there en ik hoop dat je je gauw fitter voelt!
Wat ontzettend naar dat je je niet lekker voelt. Het is lastig om toe te geven aan jezelf dat het niet gaat, maar vooral om dit toe te geven aan je omgeving als ik je zo hoor. Toch kun je nu beter de signalen van je lichaam serieus nemen voordat je straks helemaal niets meer kunt. Doe rustig aan, ga niet over de grenzen van je lijf heen. Ik had ook een laag Hb met een hele lage bloeddruk (80/50 mmHg) en ook nog vele hypo's op een dag zodat ik met 11 weken al thuis zat. Gelukkig was mijn man heel begripvol, nou ja, hij zag zelf ook heel goed dat ik weinig tot niets kon. Bij mij hielp het geen zier om zout te nuttigen, mijn bloeddruk was gewoon veel te laag om dat met zout eten omhoog te krijgen. Ik hoop dat je verloskundige/gynaecoloog je wel serieus neemt zodat je man begrijpt dat het niet zomaar iets vervelends is wat eenvoudig op te lossen is. Heel veel sterkte en nogmaals denk goed aan jezelf én aan je kindje!
Dank jullie wel allemaal voor de lieve reacties. Dit weekend ben ik wel naar onze vrienden gegaan, maar we zijn veel korter gebleven. En hebben thuis gegeten. De verjaardagen heb ik afgezegd. Daarnaast had ik maandag een gesprek met de bedrijfsarts en mede door jullie verhalen en zijn advies heb ik mijzelf ziek gemeld op werk. Vandaag ging heel erg slecht. Veel harde buiken in korte tijd (terwijl ik rustig aandeed), spierwit worden, misselijk gewoon heel naar. De verloskundige is even langs geweest. Er is een kans dat de antibiotica niet aanslaat voor mijn blaasontsteking door een andere bacterie. Morgen krijg ik hier de uitslag van door mijn huisarts. Dit vond ik wel even schikken omdat ik dan met antibiotica infuus zou moeten bevallen. Daarnaast belde de verloskundige omdat mijn bloeduitslagen binnen waren. Deze waren zo laag dat ik doorgestuurd moet worden naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Hier kan ik donderdag terecht. Al met al dus niet zo heel fijn allemaal.
Vond het echt heel fijn om jullie ervaringen te horen. En ja ik heb moeite om mijn grenzen aan te geven en nee te zeggen. Ben dan altijd bang voor de reacties van anderen en wat zij van mij vinden. Misschien is dit inderdaad wel een hele mooie gelegenheid om dit te gaan leren loslaten en te kiezen voor mijzelf en ons kindje. Heel moeilijk, maar wel heel waardevol. Jullie laten mij dit echt inzien.
Wat naar om te horen dat het niet zo goed gaat. Wel super hoe je grenzen hebt gesteld en aangegeven. Ik duim voor je dat het allemaal meevalt en het gauw beter gaat!
Ik vind het heel knap en stoer van je dat je voor jezelf bent opgekomen! Verder vind ik het erg naar voor je dat je waarden zeer laag zijn en je je dus nog beroerder voelt dan eerst. Wel erg fijn dat je goed wordt begeleid en serieus wordt genomen. Wees eerlijk over hoe je je voelt en accepteer hulp en neem je rust. Heel veel sterkte! En verder natuurlijk een goede zwangerschap gewenst. Ondanks dat ik vanaf 11 weken amper meer iets kon doen (ik lag hele dagen op de bank ivm meerdere flauwtes op een dag, zelfs zittend en liggend), hield mijn meisje mij op de been en vond ik de zwangerschap ontzettend mooi en bijzonder. Met haar ging het gelukkig erg goed, ze was ook erg aanwezig/druk in mijn buik.