Hier in een lastige situatie: ik ben nu 11 weken uit de running 3 weken thuis niks, 6 weken ziekenhuis en in totaal 8 weken van huis. 2e dochter gekregen met 30+1. Inmiddels 3 weken in het Ronald mc Donald huis en in de weekenden is onze dochter hier. Doordeweeks is ze thuis met mijn moeder en mijn vriend komt ook gewoon thuis uit het werk. Op woensdag komen zij en mijn moeder een dagje hier. En ik verblijf hier doordeweeks verder alleen. Het probleem is dat ze mij opzettelijk pijn doet. In gezicht knijpen en krassen voornamelijk. Boos worden en zeggen dat het pijn doet heeft geen effect. Ik heb meerdere keren verteld waarom we hier zijn en we betrekken haar in alles en besteden ook tijd alleen aan haar. Herkent iemand dit en hoe pak ik dit aan? Ik word er erg verdrietig van. Ik weet dat ze er allemaal niks aan kan doen en ik vind het ook heel erg dat ze dit mee moet maken.
Nog gefeliciteerd met je dochtertje! Tja lastige situatie waar jullie allemaal niks aan kunnen doen. Het lijkt me dat ze je en het normale leven mist. En dan heeft ze ook nog een zusje die er wel is, maar niet thuis is (neem ik aan). Ze zal je heus niet pijn willen doen, maar moeite hebben met de situatie. Probeer zoveel mogelijk aan haar uit te leggen, foto's te laten zien en haar mee te nemen. Heb je als je haar ziet ook echt even tijd alleen voor haar? Verder zou ik het niet weten, heel veel sterkte!
Dank je. Ze ligt in het zh in de couveuse en als ze er is gaan we altijd kijken. Dat pijn doen is vaak juist als ik alleen met haar ben. Zowel vanmiddag als gistermiddag dan was het de opzet dat ze haar middagslaapje doet en mijn vriend kon dan gaan buidelen (huid op huid met de jongste) Maar van slapen kwam het niet. Dan stootte ze weer haar hoofd in bedje en wilde ik troosten. Dan pakt en knijpt ze echt gericht en vindt dit erg leuk. Ze moet wel weer erg aan mij wennen dat ik niet meer in het zh lig. Ze zegt nog vaak 'mama bedje liggen'
Wat heftig en heel erg vervelend! Ik zou daar ook erg verdrietig van zijn. Ik denk dat ze haar verdriet/onmacht uit op de enige manier die ze kan. Ze kan je nog niet vertellen hoe ze zich voelt. Jij bent natuurlijk al een hele tijd weg (met goede reden!) en alles is anders. Ik denk dat het tijd nodig heeft en weer goed komt als je op een gegeven moment weer thuis bent. Sterkte!
Oef wat een moeilijke situatie! Mijn dochter (19mnd) slaat me ook wel eens met opzet, maar dit klinkt toch anders en het lijkt me ook dat ze gewoon even flink van slag is. Ik heb zelf geen ervaring, maar mijn gutfeeling zegt heel erg veel knuffelen en haar laten weten hoe lief je haar vindt, nog veel meer dan normaal. En als ze je pijn doet negeren en zonodig weglopen, dan hebben haar acties het minst effect. Dat negeren en weglopen doe ik ook bij mijn dochter en dat lijkt redelijk te werken Veel sterkte en succes in deze periode!
Dank jullie wel voor de reacties. Ik heb haar zeker extra geknuffeld en toen ze weg gingen toen ze in het autostoeltje zat weer gekust en verteld dat we nog even vol moeten houden en dan weer samen zijn. We hopen dat we eind deze week overgeplaatst kunnen worden naar ons eigen ziekenhuis.
ook meegemaakt, ze zijn gewoon zo overompeld door de situatie en bang/verdrietig en compleet in de war. Nr1 was zo bang dat hij kwaad werd op mij. Ik heb hem goed geknuffeld en met hem gebabbeld en samen een oplossing gezocht. Zou had hij schrik dat wanneer ik wegging (naar bakker oid) ik weer naar het ziekenhuis ging. Samen met hem afgesproken dat ik steeds zou zeggen waar ik naartoe ging en ook hoelang. En dat heeft hem erg gerustgesteld