Hoe bevrijdingsdag 2008 mijn bevrijding werd

Stukje voorgeschiedenis voor diegene die mij niet kennen
Van Sam ben ik via een spoed keizersnede bevallen met 30 weken en 1 dag ivm pre-eclampsie/HELLP.

Op 15mei zou ik zijn uitgerekend van onze tweede dochter. Ik heb heel de zwangerschap onder strenge controle van de gynaecoloog gestaan, en heb al snel medicijnen gekregen tegen een hoge bloeddruk, daarnaast kreeg ik vitamine B12, aspirine en calcium. Alles om een nieuwe vroeggeboorte te voorkomen. (Met succes!)

Op maandag 27 april had ik controle in het ziekenhuis, en ik had al last van de nodige klachten. Hierom hebben ze besloten om me te gaan strippen. (ik was 37.5 week zwanger en had een verweekte baarmoedermond en 1cm ontsluiting dus het was mogelijk).
De dagen die volgden was ik erg vol verwachting, want het zou nu wel eens snel kunnen beginnen. Maar helaas, het bleef bij harde buiken. Vanaf woensdag begon ik wel mijn slijmprop te verliezen, maar ja... dat kan ook nog weken wachten betekenen.

Op donderdag avond ben ik naar het ziekenhuis gegaan omdat ik veel harde (niet pijnlijke) buiken had, en ook een naar gevoel in mijn onderbuik. Dit bleek echter niets te zijn, maar wel moest ik blijven omdat mijn bloeddruk erg hoog bleef (onderdruk rond de 100, en dit terwijl ik al behoorlijk wat medicijnen gebruikte). Vrijdag dus gezellig in het ziekenhuis. Zaterdag kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht, mijn bloeddruk was acceptabel.

We zijn zaterdag nog lekker gaan lunchen, hebben de week boodschappen gedaan en verder heb ik lekker relaxt gedaan. Ben nog in bad geweest 's avonds. En een van de bakerpraatjes om de bevalling op te wekken uitgeprobeerd .
Om 02 uur nog naar de wc geweest, niets aan de hand.
Om 03.00 werd ik wakker van het gevoel dat ik in bed aan het plassen was. Vruchtwater misschien?
Dus ik naar de wc... beetje opgevangen in een bekertje... zag er uit als volgende de beschrijvingen in de boekjes (helder, met vlokjes).
Maar ja.. is het niet toch urine? Weer naar bed, weer een golf. Ik weer uit bed. Nog even terug, maar nee, dit is vruchtwater! Dus ik het ziekenhuis gebeld.
Ik moest meteen die kant op, dus schoonmoeder gebeld om op Sam op te passen, Mark wakker gemaakt en wij naar het ziekenhuis waar we om half 5 waren.
Ik werd aan het CTG gelegd, bloeddruk werd gemeten (netjes). De verloskundige (Jabke) schatte de kleine meid op zo'n 3200 gram. Best wel groot. En dit terwijl alle echo's hadden uitgewezen dat het een kleine meid zou worden en geen grote....
Ondertussen nog steeds geen weeen gehad.
Ze gingen overleggen of ik nog even naar huis mocht. Maar tuurlijk niet ik moest blijven, dit natuurlijk ivm mijn bloeddruk.

Om 8 uur de tv weer aangevraagd (moet toch wel iets te doen hebben).
Ik had op de zaterdag ochtend alvast een lunchlijst ingevuld, maar ja.. ik was ontslagen dus dan krijg je de standaard maaltijd. Maar gelukkig konden ze toch nog regelen dat ik mijn gekozen (lekkere!) lunch kreeg (waar je je allemaal toch mee bezig kunt houden he)

Ik had ivm het vruchtwater verlies een pamper in (oke, incontinentie luier.. maar ziet eruit en voelt als een pamper!) en ineens zaten er groene sliertjes in. Het leek gewone afscheiding, maar toch maar de verpleging geinformeerd. Ook zij dacht dat het afscheiding was, maar wilde het wel overleggen met de arts. Die dacht er dus anders over (achteraf ook terecht).. volgens de arts was het waarschijnlijk toch meconium.

Om 13 uur was het rustpauze en ben ik lekker gaan slapen. En om kwart over 3 werd ik wakker en ineens voelde ik een plopje in mijn buik.
Ivm de meconium in het vruchtwater werd ik aan het CTG gelegd. En ik voelde steeds regelmatiger weeen, tja.. harde buiken die best wel een beetje pijn begonnen te doen (niet echt heel pijnlijk, maar niet echt fijn).
Het plopje in mijn buik zouden waarschijnlijk het breken van de vliezen zijn (ja, die kunnen 2x breken, weer wat geleerd).

De kleine meid deed het op zich nog redelijk, maar niet al te fanatiek. En dit in combinatie met de meconium werd er besloten om toch over te gaan tot inleiden van de bevalling. Nu doen ze dit liever niet als iemand al eerder een keizersnede heeft gehad. Ik zag hier dus erg tegenop!
Wij gingen rond 17:00 uur naar de verloskamer.
Mijn moeder hebben we gebeld, die zou namelijk mijn hand komen vasthouden en met mij mee komen puffen.
(volgens mijn vader reedt ze niet echt heel ontspannen meer richting Nijmegen, volgens mijn moeder viel het wel mee )
Mijn vader is uiteindelijk ook meegekomen (echter bij de inwendige, wijdbeense activiteiten was hij van de kamer af)

Ze wilden nog eventjes kijken hoe de ontsluiting vorderde, en ze wilden proberen een sensor op het hoofdje van de baby te plaatsen en een in de baarmoeder zodat ze de weeen en de hartslag konden meten. Dit deed echt heel veel pijn, ik moest er echt om huilen. Kwam er ook nog eens een wee tussendoor, nee, dit had ik liever willen overslaan.
De weeen werden steeds heftiger, en het inleiden werd uiteindelijk maar geheel afgeblazen want mijn lichaam wilde zelf al gaan bevallen. (gelukkig maar, want heb gehoord dat inleiden geen pretje is).
De tijd begon ik ook langzaam kwijt te raken, ik weet nog dat het 20 uur was, en dat mij vader en moeder aan het praten waren, daar stoorde ik me een beetje aan.. (beetje respect tijdens dodenherdenking he.. ik schreeuwde toen toch ook niet hihihi)
Op een gegeven moment vond ik het wel genoeg met de pijn geweest en heb ik om pijnstilling gevraagd. De beste manier zou een ruggenprik zijn (ik had toen zo'n 4cm ontsluiting, dus het zou nog wel ff duren).
Helaas bleek de anestesist opgeroepen voor een spoedgeval, en ik moest nog even wachten.. wel kreeg ik een pethidine spuitje (lekker hoor hihihihi, heerlijk om tussen de weeen door van de kaart te zijn en te ontspannen, want dat kon ik niet meer).
Volgens de rest was ik gewoon zo stoned als een garnaal, en ik.. ik vond het wel lekker!

Ik moest ook plassen, dus po onder mijn kont, en jawel hoor 2 druppels! Wat een opbrengst. Een uur later moest ik dus alweer. Maar toen besloten ze om het via een katheter te doen. En er kwam bijna 1 liter urine uit (hmmm, ik zei toch dat ik moest plassen!)
Vlak daarna kreeg ik ineens het gevoel dat ik moest persen en poepen (moest al de hele tijd poepen hoor, maar dat was een hoofdje wat tegen mijn darm drukte, had ik ooit gelezen.
Maar ja.. ik moest persen en ik dacht dat ik nog steeds maar 6 cm ontsluiting had, dus ik raakte eventjes beetje in paniek. Omdat de anestesiste onderweg was wilden ze eerst even naar de ontsluiting voelen. En binnen 45 min (of nog sneller, ik hield de tijd niet meer bij) had ik ineens volledige ontluiting en mocht ik meepersen (niet dat ik wat anders kon hoor).
Ik moest echter eerst nog naar een ander bed, dat was al lastig maar het lukte. Ik kreeg ook nog een verdoving daar van onder )) omdat de kleine het moeilijk had.
Maar ja.. na 12 minuten persen en een flinke knip was mijn meisie daar.. haar naam FAY!
Ik was op 5 mei om 5min over 00u bevrijd van mijn hoge bloeddruk, van mijn bekken pijn (oke, inmiddels wel weer nog erger last van, maar beetje eigen schuld), ik had geen buikpijn meer...

En de verloskundige had ongelijk met haar schatting, want Fay woog maar 2600gram, en was dus een kleintje zoals al door de gynaecoloog verwacht was.
Ben alleen gehecht, dat is niet fijn! (heb trouwens beetje medelijden met de verloskundige die mij ging hechten... ik moest erg nodig ontluchten whahaha, ik kondigde elke scheet wel netjes aan, maar ik peinsde er niet over om het tegen te houden, zij heeft die knip er zelf ingezet hihi)
Ik liep de dag erna al weer rond.
Plassen lukte ook binnen 4 uur (ineens kon ik het weer), poepen ging 'smiddags ook al (schijnt bijzonder te zijn).
Mijn baarmoeder krimpt ook erg netjes.

Na zowel een natuurlijke bevalling als een keizersnede mijn oordeel.
Natuurlijk is niet leuk, is niet fijn en doet pijn... en een keizersnede doet (meestal) geen pijn. Maar het herstel is 10miljoen keer sneller en fijner.
Want na de keizersnede duurde het wel een aantal dagen voor ik recht op kon lopen zonder pijn. Nee als ik zou kiezen zou ik toch gaan voor natuurlijk. Maar moet eerlijk bekennen dat ik niet denk dat ik er nog ooit een wil meemaken van mezelf!



Groetjes Daphne