Ziekenhuis

He bah meid wat naar... gelukkig gaat het met Kamiel een stuk beter nu.

Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat je door zoiets beter na gaat denken over je leven en wat je wil bereiken. Tuurlijk brengen grote stappen risico's met zich mee, maar het is een spannend avontuur en als je gevoel zegt dat je ergens anders moet gaan wonen of een andere baan moet zoeken, moet je dat zeker doen. Wellicht krijg je later spijt van had ik toen maar... als je het niet doet.

 

hoi hoi

ja ik ken helaas dat gevoel van onmacht als je kleintje opgenomen word in het ziekenhuis en ook dat gevoel dat je dan je leven moet "beteren" alles gaat in een flits aan je voorbij en ineens voel je dat het leven zomaar voorbij kan zijn en natuurlijk hét besef dat je kleintje je zooo dierbaar is dat het gewoon pijn doet, en wil je dus alles ineens doen wat je ooit wilde doen en het liefst gisteren nog

ik zou zeggen volg je hart doe wat je hart je ingeeft

sterkte en hoop dat de kleine al opgeknapt is en lekker kan genieten

groetjes nathalie

 

De geboorte van Thomas heeft mij ook wel doen inzien dat het leven niet uit werken bestaat en dat ik mn werk niet zo leuk meer vind (met name de organisatie).
Thomas is 8,5 week te vroeg geboren met 31 weken en 5 dagen en heeft 4,5 week in het ziekenhuis gelegen. Erg heftig allemaal en ik weet nu helemaal zeker dat hij het belangsrijkste is samen met mijn vriend. Dan komt er lange tijd niks, dan mijn familie dan weer niks, dan vrienden en dan heeeel erg lang niks en daar ergens onderaan bungelt het werk....

 

Gelukkig gaat het beter met je kind!

Mijn leven heeft sinds een paar weken een andere wending. En dan niet ander werk ofzo, want ik heb al een tijd geleden besloten niet meer te werken . Maar wel in mijn denken en doen.

Mijn vader kwam op de rand van de dood, we kregen een miskraam, mijn man heeft een dikke vette hernia en Merel werd heel erg ziek (is gelukkig weer helemaal de oude). Inderdaad net als jij ben ik heel anders in het leven komen te staan! Ten eerste kan het me nu geen bal meer schelen wat anderen zeggen en vinden (had ik altijd moeite mee), dan ben ik gestopt met piekeren en vooruit denken. We hebben wel gemerkt dat dat totaal geen zin heeft en zonde voor je energie is. Dingen gebeuren toch wel en je kunt er vaak heel weinig aan doen. En ik neem gewoon alles nu zoals het komt. Overal kun je positieve dingen uithalen en dat doe ik dus nu ook. Voorheen zat ik heel snel bij de pakken neer en nu heb ik gemerkt dat ik sterk ben en alles wat komt heeft een positieve kant.

Dus ja....en mens kan zomaar veranderen! En je denken en doen dus ook..... Doe lekker waar je plezier aan beleeft, het kan zo je laatste dag zijn!

 

Ik kan me voorstellen dat je geschrokken bent en dat het je aan het nadenken heeft gezet.

Mijn motto: life is too short

Te kort om met dingen bezig te zijn die je niet leuk vind etc etc.
Gelukkig heb ik het niet hoeven meemaken dat er iets met mijn kleintje is gebeurd maar na een burnout ben ik mezelf ook wel goed tegengekomen met als resultaat dat je je eens goed gaat afvragen wat je nou daadwerkelijk wil. Voor mij dus voor nu: niet werken en lekker tutten met mijn meissie. En dat is dan ook precies wat ik doe. Verder zijn wij ook recentlijk verhuist naar een nwe omgeving en het bevalt me prima. Nieuwe stad, nieuwe mensen, nieuwe kansen. Erg verfrissend allemaal.

Ik ga nog eens even lekker genieten van de zomer, de kleine die straks gaat lopen, samen met haar op de fiets en dan langzaam aan opzoek naar LEUK werk met LEUKE collega's.

En verder inderdaad, vooral doen wat jij wilt en wat goed voor jezelf en je directe familie is. Niets van het commentaar aantrekken van anderen, ouders, schoonouders en achter jezelf en jouw beslissingen blijven staan.

Ik kan je het in ieder geval aanraden om eens een andere richting in het leven te nemen.

Succes, Marijn

 

Ook onze eerst dochter is geboren met 31 weken en 6 dagen en dat is een heftige periode geweest. Desondanks was ik ook altijd iemand van: alles kan wel tegelijk: werk, gezin, opleiding, vrienden, sporten, etc. en dan het liefst alles in 1 week proppen en hopen dat je niemand iets tekort doet.

Ik heb ook altijd het idee gehad dat het allemaal goed ging en iedereen tevreden en gelukkig was. Het ging ons allemaal voor de wind: 2 lieve dochters, 32 uur in de week werken (opa en oma pasten dan op), ondertussen samen met mijn man nog een eigen bedrijf opzetten, nog even een ander huis kopen en ga zomaar door.

Tot ik in de zomer van 2006 door de pil heen zwanger raakte van ons derde dochtertje. De zwangerschap zelf verliep anders dan gepland, moest met 17 weken stoppen met werken. Op het werk ging alles veranderen waardoor ik er niet echt meer veel lol in had. En het ergste van alles: mijn moeder (en oppasoma) werd zeer ernstig ziek halverwege mijn zwangerschap.

Toen ben ik al na gaan denken over alle drukte die wij hadden en of het ook anders zou kunnen. Maar toen het met mijn moeder weer beter ging en onze kleine meid geboren werd en het met de zaak hardstikke goed ging, dacht ik nog er volledig weer tegenaan te kunnen gaan en weer 3 of 4 dagen te kunnen gaan werken.

Helaas was de realiteit anders: 4 maanden na de geboorte van onze jongste overleed mijn moeder en kregen we de ene na de ander klap te verwerken. Snel daarna verliep mijn zwangerschapsverlof en zou ik weer moeten gaan werken.

Dit heb ik dus niet gedaan. Ik heb door alles wat er gebeurd besloten om voorlopig thuis te blijven om er o.a. voor de kids te zijn (die dat overigens echt heerlijk vinden) en ben per 1 januari jl. bij het bedrijf van mijn man ingegaan zodat ik lekker thuis in mijn eigen tijd het werk kan doen.

Goed, financieel is het wel iets onstabieler en hebben we de levenstijl van eerst moeten laten varen, maar ik moet zeggen dat dit beter voelt als eerst. Alleen mis ik mijn moeder vreselijk en dat is iets wat nergens mee te compenseren is.

Mijn motto: "Live life to the max, everyday could be the last day....."

gr. Naja

 

Ik ben ook heel andes in het leven komen te staan nadat onze dochter Giovanna 8 weken in het ziekenhuis heeft gelegen en 2 grote openhartoperatie en 2 kleine moest doorstaan.
Ze was elke keer op het randje na dood en toen het eindelijk beter ging kreeg ze weer een herseninfarct!

Bij mij komt nu naar alles wat gebeurd is Giovanna en mijn vriend op 1 en ik trek me niks meer aan van wat andere zeggen. Ook luister ik nu altijd naar mijn gevoel en niet naar het gevoel van iemand anders.

 

sinds wij hebben besloten kindjes te willen hebben we heel veel in ons leven veranderd.

70 km verder gaan wonen in een rustige omgeving,huisje met een tuin en genoeg slaapkamers voor de hoeveelheid kindjes die we willen

ik heb me rijbewijs gehaald, ik wou zelf me kindje ergens heen kunnen brengen

we hebben een gezinsauto aangeschaft ipv een cabrio

ik heb een andere baan aangenomen en gewacht op een vaste aanstelling...

dus ja ons leven is wel 180 graden gedraaid snap helemaal dat je door een ziekenhuis bezoek of iets weer beseft hoe kostbaar het leven is! Dat had ik met me mk, toen begreep ik weer hoe speciaal het is om een kindje te krijgen!