Ziekenhuisopname i.v.m. overmatig braken

Primperan heb ik ook in het ziekenhuis gekregen. Behalve dat je er behoorlijk slaperig van werd hielp het bij mij niets. De HG heeft mij ook belemmerd om voor een tweede zwangerschap te gaan.

 

Ja 1 van de ergste dingen was inderdaad in het ziekenhuis.

De artsen hebben geen oplossing ze weten het niet en dan zit het maar gelijk tussen de oren! Wat was ik boos.

Ik wist van mezelf dat ik zo graag een kindje wou en dan krijg je dat, net alsof je een of andere mafketel bent :x kan me er nog steeds over opwinden zoals je merkt.

Vooral het psychische aspect is zo erg, ik voelde me zo alleen en dan het lichamelijke aspect. Ik ben 1.78 lang en woog nog maar 50 kilo. Ik kon niks meer en alle botten staken eruit.

Inderdaad de enige tips zijn heel veel rust nemen. Ik bleef ook maar door eten maar op een gegeven moment begon bij mij ook bloed uit de maag mee te komen zo erg was die van streek en toen heb ik sondevoeding gekregen.

Ik heb ook nog steeds een 'fobie' voor bijvoorbeeld beschuitjes en dergelijke en de weg naar het ziekenhuis voor controle en dergelijke, mensen weten niet hoe zwaar het psychisch is... helaas.

Maak dat ook heel duidelijk aan bepaalde mensen die zeggen dat het er nu eenmaal bij hoort (ook heel vaak gehoord)

sterkte...

 

Ja ik had er ook last van.
Heb een week in het ziekenhuis gelegen. (9de week zwangerschap)Infuus prikken lukte niet omdat ik zo uitgedroogd was. Pas na de 3de keer. Na een week ziekenhuis ben ik wel opgeknapt maar het overgeven hield aan tot het moment dat ik bevallen was. Ik had een speciaal bakje in de badkamer want als ik 's ochtends wakker werd moest ik altijd tegelijktijd plassen en overgeven.
Heb dus echt vanaf week 9 tot week 38 elke dag overgegeven. Ik ben tijdens mijn zwangerschap maar 6 kilo aan gekomen omdat ik ook niks meer luste.
Helaas hielp bij mij niks maar nadat ik 's ochtends overgegeven had voelde ik mij weer goed.
Heb wel angst of ik dit weer krijg bij een tweede zwangerschap maar laat het mij niet door weerhouden. (ook al riep ik de vorige keer dat het maar bij 1 kind bleef)

 

Hallo

Ik heb het ook gehad, wel in iets mindere mate, want ik heb geen sondevoeding gehad. Bij 6 weken zwanger begon het met continue misselijk zijn en bij 10 weken kon ik zelfs geen slokje water meer binnenhouden. Ben toen opgenomen in het ziekenhuis en het infuus en zorfran gekregen. Zofran gebruik ik nu nog steeds, het helpt je niet van de misselijkheid af, maar ik hoef er niet zo vaak meer van te spugen. Ik heb al weken niet gewerkt en ben al weken veroordeeld tot de bank. Echt genieten is het niet en op zich reageren mensen wel erg lief, maar begrijpen doen ze het niet. Ik kan bijv. weinig prikkels (bijv. bezoek verdragen), omdat ik bij drukte weer misselijker wordt en meer ga spugen, maar dat begrijpen maar weinig mensen.
Vorige week begonnen met acupunctuur, toch het proberen waard! Het heeft na 1 behandeling al wat geholpen.
Voor mensen die hyperemesis hebben gehad, hoe lang heeft het geduurd? Mijn moeder heeft het nl ook gehad en was acht maanden ziek .
Succes allemaal met de zwangerschap, hopelijk kunnen jullie ook snel gaan genieten.

 

Ik weet het meid...Erg is dat he! Je wil het heel graag, maar dan denk je nee hoor! Maar gelukkig viel het dit x reuze mee....Enne ik heb al 2 meiden en krijg nu een jongetje...Mischien klopt het bakkerpraatje dan toch wel..Want bij me 2 vorige zwangerschappen heb ik van alles geprobeerd maar toch werd ik opgenomen...

 

Nou, ik kreeg een jongen en was echt supermisselijk... Iedereen dacht wel dat het een meisje was, tot de echoscopist aan toe. Maar toen het eruit kwam was het toch een jongen.

Ik had dat van die prikkels trouwens ook. Kon echt niets verdragen, geen licht geen geluid. Dat snapte idd ook maar weinig mensen.

 

Dus voor jouw geen baby's meer? Nou das begrijpelijk hoor...Dat kan niemand voor je bepalen...Niet iedereen weet/ervaart hoe gek je van zwangerschapashormonen kan worden..Soms kreeg ik als reactie niet overdrijven zo erg kan het toch niet zijn

 

Nee, het blijft bij deze. Ben me nu zelfs aan het orienteren op sterilisatie zodat ik niet meer aan de pil hoef.

Gelukkig heeft tegen mij nooit iemand gezegd dat ik overdreef, maar mijn vriend had soms wel problemen om de vk er van te overtuigen dat het toch wel ernstig was... da's wel jammer. Je verwacht toch van zo iemand dat ze weet dat dit een ernstig probleem kan zijn. Vooral omdat ik toen al een keer was opgenomen...