Ziekmeldingen ivm zwangerschap

Fijn dat het gesprek goed is gegaan! Het zal wel goed voelen dat hij begrip heeft voor de situatie en dat je samen tot een oplossing bent gekomen Veel succes nog met de laatste loodjes!

 

Ik verbaas mij echt over sommige reacties. Mijn zwangerschap was zwaar en heb alle denkbare kwalen gehad. Bekkenpijn, zware vermoeidheid (heb ook fibro dus dat helpt ook niet mee), misselijkheid, zoveel vocht vasthouden dat ik niet goed meer kon lopen (vanaf 30 weken), slapeloosheid en ga zo maar door. Dit alles valt onder 'kwaaltjes' volgens sommigen, maar tel alles eens bij elkaar op... Als iemand niet zwanger ziu zijn met deze klachten zou deze persoon zich ook ziek melden. Waarom mag een zwangere vrouw het dan niet? Omdat zwanger zijn geen ziekte is? Nee gelukkig niet, maar je kunt je er flink ziek door voelen

Gelukkig had ik een zeer begripvolle leidinggevende en werd er met mij meegedacht. Het was ook echt niet dat ik niet wílde werken, maar ik kon niet meer. Juist door reacties zoals nu in dit topic, geloof me ik heb ze ook gehad van collega's, ging ik over mijn grenzen. Ik was niet ziek, ik zal wel een aansteller zijn.

Door dit alles moest ik met 25 weken naar het ziekenhuis en werd ik dringend geadviseerd om te stoppen met werken. Toen men even de hartslag van de baby niet kon vinden ging er een knop om. F*ck die mensen die dat allemaal zeggen. Het gaat om mijn baby en mijn lijf. Zij voelen niet wat ik voel en zij komen niet met de gebakken peren te zitten als ik doorga.

Uiteindelijk zat ik met 30 weken thuis. Je denkt dan te genieten van je verlof, maar helaas... Er kwamen alleen maar 'kwaaltjes' bij. Oh, wat was ik blij dat ik eerder mocht worden ingeleid. Ik voelde mij eerst schuldig naar mijn leidinggevende. Hij zei: Wij hebben er verder geen last van. Dit wordt allemaal geregeld door het UWV.

Meid, jij voelt jouw lichaam het beste aan. Doe wat goed voelt!

 

Wat zijn vrouwen toch ongelooflijk streng voor elkaar (en voor zichzelf). Het is duidelijk dat de emancipatie nog niet klaar is, als we vinden dat 'kwaaltjes' bij een zwangerschap geen reden is om je ziek te melden. Nee, denk vooral niet aan je jezelf en al helemaal niet aan het kindje in je buik! Die redt het wel, toch?!?

Waarom is het zo raar om de zwangerschap als een tijdelijke bijzondere situatie te zien en het ook zo te behandelen? In andere landen zijn ze op dat vlak al veel verder dan wij.

Heb zelf ook de grootste moeite om de knop om te zetten. Ik wil maar door door door, net als velen hier. Ik wil niet als 'zwak' overkomen en niet een uitzonderingspositie hebben. Totdat ik maandag met ambulance moest worden opgehaald op mn werk.

Waarom moet ik (en velen met mij) het zover laten komen. Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven als ik de twee kindjes in mijn buik schade had aangedaan. Allemaal omdat we zo streng zijn, voor ons zelf en voor anderen.

Er zijn altijd mensen die 'profiteren' van de situatie. En mensen die zich zover pushen dat het schade aanricht. Maar het overgrote merendeel van de vrouwen kan heel goed zelf aanvoelen wanneer het teveel is. En zou zich niet schuldig moeten voelen om te handelen naar dat gevoel.

 

Er zijn natuurlijk gradaties van kwaaltjes... En ja, als alles samen komt dan kan dat zwaar zijn en een reden om je ziek te melden. Maar er zijn massa's mensen die niet zwanger zijn en gaan werken terwijl ze maagproblemen hebben, oververmoeid zijn (baby's slapen namelijk niet altijd door... Ik ben een jaar na de geboorte oververmoeid gaan werken), rugproblemen...

Dus uiteraard moet je voor jezelf zorgen en moet je je ziek melden als het echt niet gaat. Maar kwaaltjes zijn alomtegenwoordig, ook bij niet-zwangeren.

 

Nou ik ben het toch echt wel met je eens. Jeetje, wat een reacties soms. We kunnen niet inschatten hoe TS zich daadwerkelijk voelt en daarbij soms is er geen andere keuze dan iets zelf doen, al is dat in TS haar geval een verhuizing.

Ook ik heb de keuze moeten maken om te kiezen voor de kleine in mijn buik. Ik had geen energie en nog wat andere klachten en heb hier met zowel UWV als de arbo arts over gepraat. Niemand kan via een forum bepalen of het teveel is of niet en vooroordelen zul je altijd blijven houden.

N.a.v. vorige zwangerschap heb ik me ook afgevraagd of ik misschien teveel had gedaan, nu neem ik geen enkel risico meer. De baas snapt dit heel goed.

Goed dat TS een gesprek gehad heeft en dat bijna je verlof begint

 

Ik had zelf vanaf week 26 bekkenklachten (voor die tijd fluitend door mn zwangerschap heen bij wijze van spreken). Waarschijnlijk zelfs al eerder, maar omdat ik altijd al zwakkere rug heb gehad, had ik het afgedaan als 'ach, hoort erbij, gaat wel weer over'. Tot ik met lopen echt pijnscheuten kreeg en de tranen in mijn ogen sprongen, toen wist ik dat er iets anders aan de hand was dan 'gewone' rugklachten. Ik kon de dag erna al terecht bij de fysio maar moest daarvoor wel eerder van mn werk weg. Omdat het zo kort dag was vond ik het heel vervelend dit aan te kaarten bij mijn leidinggevende. Gelukkig was zij heel resoluut: gewoon gaan, we vinden wel een oplossing, jij moet nu aan jezelf en je kindje denken.
Ik ben de week erna ook begonnen met mijn werkzaamheden anders inrichten en vaker pauzes nemen, en later toen de reistijd me op begon te breken ben ik deels thuis gaan werken. Uiteindelijk heb ik tot week 31 mn normale 32 uur/week kunnen werken hierdoor, daarna ging het echt niet meer en ben ik halve dagen gaan werken.

Moraal van het verhaal: vaak zijn er wel mogelijkheden tot aangepast werk/tijden en als je tijdig aan de bel trekt, is dat uiteindelijk beter voor jezelf en is er vaak ook meer begrip vanuit een werkgever omdat deze ziet dat je focust op wat je nog wel kan ipv op wat je niet kan. Is dat vanaf week 20 halve dagen? Tsja dan is dat maar zo. Het is beter om structureel iets te regelen als het niet gaat, dan maar door te gaan en door te gaan tot het écht mis gaat en dan incidenteel een dag ziek te melden.

Overigens: fijn dat je gesprek zo goed ging en je werkgever nu ook begrip toonde voor de situatie!