Dat kan je nooit vooraf zeggen. En het is echt afhankelijk van de situatie. Welke zieke betreft het? Kan het ooit nog goedkomen of takelt de partner steeds verder af? Hoe oud zijn de personen? Jonge mensen hebben vaak een grotere behoefte dan iemand op leeftijd. Het belangrijkste is wat beide partijen zelf willen. Je partner is niet je eigendom. Jij kunt niet voor een ander bepalen wat wel of niet mag. Dat is iets dat je samen doet in goed overleg. En afgestemd om behoeftes die ook weer kunnen veranderen. Stel je partner is verlamd of dement op jonge leeftijd, opgenomen in een tehuis etc. Dan kan je in samenspraak je relatie anders invullen. Dat maakt het niet minder waardevol alleen anders. Sommige partners hebben er totaal geen behoefte aan. Anderen wellicht wel. En ook dat mag er zijn en dien je te respecteren.
Hier was laatste een topic van iemand wiens partner blijvend geestelijk (en waarschijnlijk ook lichamelijk)beperkt was geworden. Woonde ook met begeleiding en to vroeg zich af of ze voor zichzelf mocht kiezen. Beiden jong met nog een heel leven voor zich. Moet je dan je gehele leven opofferen voor een ander? Gelukkig gaf bijna iedereen aan dat heel goed te begrijpen. Het is niet altijd zo zwart wit. We hebben het neem ik aan niet over een klein mankementje. Maar ernstige blijvende problemen.
Dit is nogal een verschil met wat ik in mijn hoofd heb hoor? Wat jij bedoelt is een totaal andere situatie. Jij trekt dit compleet uit zijn verband.
Ik reageer op de situatie van to en het ontstaan van zo'n situatie in het algemeen. Er kunnen altijd situaties ontstaan waarin de invulling van een relatie kan veranderen. Waar die grens ligt is voor iedereen anders.
Waarom is de 3e optie een soort van opgave? T ligt natuurlijk compleet aan wat de ziekte is. Ben je verlamd tot je nek ja dan word t een lastig verhaal. Maar met een halve verlamming waar je beneden niks meer voelt maar wel je handen mond enz kan gebruiken is het dan een opgave? Ik zie mijn man bevredigen niet als een opgave en in sommige gevallen kan het spannender of bevredigender zijn dan daadwerkelijk seks hebben. Maargoed zoals jij t stelt ben ik misschien een boeman maar alles of niets. Als je iets thuis niet kan krijgen is dat geen vrijbrief voor mij om dat ergens anders maar te gaan halen.
Ik had het hier net met C over. Eerst zei hij ‘wat lees je nu weer bij je vrinden op het forum’ maar daarna zei hij dat het eraan lag hoe de situatie op dat moment is en of hij er geestelijk nog ‘helemaal bij’ is. In dat laatste geval zou hij het vreselijk vinden als ik met een andere man zou vrijen. Als hij het niet meer echt zou bevatten, bijvoorbeeld bij een herseninfarct, dat het dan misschien anders zou zijn? Aan de andere kant: dan zou hij ook niet echt meer bewust toestemming kunnen geven daarvoor. Het kwam er eigenlijk op meer dat hij er liever niet over praatte nu omdat hij er een knoop van in z’n maag kreeg Vond ik wel schattig Andersom: bij de gedachte dat hij met een andere vrouw zou vrijen knijpt m’n buik zich samen. Ik heb het laatst gedroomd en ik werd bijna huilend (ik jank nogal veel de laatste tijd) wakker. Oké: ik werd echt huilend wakker Ik denk dat het me er vooral in zit dat ik denk dat je, ook met lichamelijke beperkingen, nog best veel kunt. Toen ik met die nek zat vorig jaar, kon er ook één bepaald onderdeel van s*ks niet (ik denk dat we allemaal wel begrijpen wélk onderdeel ), maar er bleef nog genoeg over wat wel kon. Ik vind dit iets wat voor ieder stel op zich is en wat een ander daarvan vindt moet diegene weten en zich er vooral niet mee bemoeien of een negatieve mening over vormen. Het is in zo’n situatie al ruk genoeg
Dat was echt compleet iets anders dan binnen een relatie (met goedkeuring) seks met een ander hebben omdat de een dit vanwege een ziekte niet meer kan.
Ik ben dan maar bekrompen en ouderwets maar dan heeft die gewoon pech. Lig ik weg te rotten en hij zou dan zo nodig zijn ding in een ander moeten hangen, Uhh nee dankje, zo zijn we niet getrouwd Zo belangrijk is seks niet in onze relatie en dan doet die zelf maar wat trek en duwwerk. Omgekeerd zou het ook zo werken, Mijn man ziek en ik zou dan zo nodig met een andere kerel moeten rampetampen. Uhh nee, Dankje!!
Ik vind het aantal optie-1tjes hier best schokkend. In voor- en tegenspoed is wat mij betreft een van de belangrijkste elementen van een goede relatie. Je bent er voor er elkaar, altijd. Natuurlijk hebben we het hier niet over situaties waarin een van de partners niet meer in staat is op een enigszins gelijkwaardige wijze partner binnen de relatie te zijn (dementie, coma, enzv), dat is een hele andere situatie, je bent dan je partner eigenlijk kwijt, ook al is hij of zij er feitelijk nog. Maar als het probleem puur op het gebied van seks ligt, sorry, dat vind ik een heel ander verhaal, seks is voor mij (en mijn man) iets tussen ons samen. Als er met een van beiden iets is waardoor dit niet meer mogelijk zou zijn, dan zou dat een verschrikkelijk gemis zijn, maar dat lossen we dan niet op met een ander. Ik denk dat er in veel gevallen toch nog wel het een en ander mogelijk als je enigszins creatief bent. En als er echt niets meer gaat dan heeft iedereen ook gewoon handjes voor de hoge nood. Ik zou er zelf niet aan moeten denken om met een ander te gaan liggen rollebollen als mijn man dat niet meer zou kunnen. Alsof hij het al niet zwaar genoeg heeft in zo’n situatie. Andersom zou hij er hetzelfde in staan. Seks is zeker belangrijk binnen onze relatie, als wezenlijk onderdeel hiervan. Maar los daarvan, puur fysiek gezien? Daar zijn toch wel heel veel andere mogelijkheden om te ontladen voor te verzinnen. Een ander persoon is daar niet bij nodig en zou voor ons beiden een no go zijn.
Even ongeacht hoe jij de situatie zou invullen, want dat is natuurlijk helemaal aan jou en daar is niets goed of slecht in. Maar dat in voor- en tegenspoed betekent wat mij betreft niet dat je jarenlang ongelukkig zou moeten zijn omdat je ooit, onder totaal andere omstandigheden, een relatie met elkaar bent aan gegaan. Ik denk dat het juist heel liefdevol kan zijn om de ander tegemoet te komen in een dergelijke situatie en de relatie anders vorm te geven. Door de behoeften van de ander te zien en serieus te nemen kun je er ook voor iemand zijn, in tegenspoed.
Het is natuurlijk aan iedereen om zelf in te vullen wat ‘in voor- en tegenspoed’ voor hen betekent, maar de situatie die jij beschrijft vind ik persoonlijk bijna volledig het tegenovergestelde van ‘in voor- en tegenspoed’. Voor mij zeg je dan ‘zolang alles altijd voor allebei helemaal supergeweldig is, maar zodra er wat echte tegenslag voorbij komt die ervoor zorgt dat het niet alleen maar lang leve de lol is moet die lol maar bij een ander worden gezocht’. Ik hou zielsveel van mijn man, heb heel veel voor hem over. Maar als een ziekte aan mijn kant die zou betekenen dat seks niet meer mogelijk is (en nogmaals, volgens mij is er met wat aanpassingen meestal toch nog wel iets mogelijk) voor hem een reden zou zijn om seks met een ander te willen - naast onze verder nog steeds goede relatie -, dan zou mij dat ongelofelijk veel pijn doen. Ik ben er toch nog? Om van je te houden, met je te praten, mijn leven met je te delen. Dat er fysiek ontladen moet worden snap ik heus wel, maar daar heb je toch geen vreemde vrouw voor nodig? En hij zou er precies hetzelfde over denken. Wij zijn er voor elkaar in goede en slechte tijden.
Ik denk dat sommige mensen zich ook niet beseffen dat er bijvoorbeeld medicatie met als bijwerking waardoor het libido compleet verdwijnt. Dan moet je als man of vrouw dus intiem zijn met iemand die daar totaal geen behoefte aan heeft. Of ziektes waardoor intieme handelingen gewoonweg heel veel pijn doen. En dan heb ik het niet over even maar blijvende situaties. Dan kan je zeggen dat de ander dat maar zelfstandig moet gaan oplossen. Maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. En als partner zie je er dan in de praktijk verder vanaf want niemand wil seks met een ander die pijn heeft of totaal geen zin (buiten de eigen schuld). De behoefte blijft er nog steeds bij de gezonde partner. Moet hij zich dan levenslang opofferen? De verdere goede relatie verbreken om dit ene punt? Dan maar vreemdgaan ipv er open en eerlijk over te spreken? Als je volledig mantelzorger bent voor je partner is er al geen sprake meer van een gelijkwaardige relatie. En zijn zaken al veranderd. Ik vind dat je iedere situatie individueel moet bekijken. En dat de invulling van een relatie moet zijn wat je samen afspreekt en niet omdat het zo hoort. Het is ook makkelijk praten als je niet in zo'n situatie zit of nu al geen echte behoefte hebt aan intimiteit. Iedere situatie en relatie is verschillend.
Ik denk dat het 0,0 nut heeft om hier je mening of visie over te geven totdat het moment zou komen dat dat jij en je partner in die situatie terecht zal komen. Ik denk dat áls je in zo’n situatie terecht zult komen dat je mening dan wel eens anders zou kunnen zijn dan wanneer je nu met je gezonde lijf er naar kijkt.
Het zou bij mij afhankelijk zijn van hoe hij de seks buiten de deur wil invullen. Ik zou het absoluut niet zien zitten dat hij daarvoor gezellig uit eten gaat bijvoorbeeld. Zou het ook niet fijn vinden als het continu met dezelfde vrouw zou zijn, wellicht dat er dan op den duur gevoelens bij komen kijken. Zou ook een beetje afhankelijk zijn van onze relatie. Ik ben 9 maanden volledig afhankelijk van mijn man geweest, waarbij seks niet mogelijk was. Daarin waren we nog wel intiem, maar als dat zou gaan ontbreken vraag ik me af of ik het huwelijk op den duur niet zou beëindigen.
Zeker weten van niet. Hij zou dubbel en dwars pech hebben met me want het ging niet gebeuren (met mijn toestemming) voordat hij van me gescheiden was. Overigens kan ik me genoeg situaties bedenken waarin ik me volkomen kan vinden in hetgeen jij schrijft. Maar dus niet in de kwestie waarover we het in deze topic hebben.