Mijn kinderen zijn 'normaal'. In de zin van dat ze wel bepaalde karaktertrekken hebben (perfectionisme, beetje faalangst etc.) de jongste loopt redelijk voor. Qua leren dan, de rest gewoon op schema. Mijn jongste is wle redelijk druk, bewegelijk etc. Vroeger was dat idd. normaal, nu krijg ik vaak ADHD opmerkingen naar mijn hoofd. Mijn kind is gewoon een kind, druk soms ja. Maar anderzijds kan ze uren met strijkkralen bezig zijn en hoor ik haar niet. Lijkt me geen adhd. Maar dat zien mensen niet, ze zien enkel die drukke meid die op een verjaardag de clown uithangt. Tja, dat lijkt me ook best een probleem, er wordt gewoon heel snel wat problematisch van gemaakt.
Ik denk ook dat het hem daarin zit. Er wordt mss veel aandacht besteedt in de media aan ziektes als ADHD en daardoor denkt iedereen dat ieder kind dat een beetje drukker of ongeconcentreerder is, ADHD heeft of noem maar op wat. Vroeger was je gewoon "wat drukker" of kon je je gewoon soms wat moeilijker concentreren. Zoals iemand anders al zei: in mijn klas had ik ook stuiterballen, kinderen die zich slecht konden concentreren en alles daartussenin. Misschien heeft iemand later wel een diagnose gekregen of misschien zijn ze als volwassenen wel helemaal binnen de kaders gegroeid. Ik weet het niet, maar op dat moment was het niet zo'n probleem. Iedereen deed alles op zijn eigen tempo op zijn eigen niveau.
Er zit een groot verschil in 'mensen kennen die het hele traject doorlopen hebben' of er zelf mee te maken hebben. En daarom reageer ik op een bepaalde manier in dit topic. Er zegt niemand dat mijn zoontje 'gewoon' druk is, maar ik hoor en merk overal dat er op een bepaalde manier gepraat wordt over kinderen met bepaalde beperkingen. Dat er getwijfeld wordt aan diagnoses, dat er opgemerkt moet worden dat er vroeger ook drukke kinderen waren enz enz. Doordat veel mensen op een bepaalde manier denken/beoordelen krijgt mijn zoontje naast zijn 'erkende' stempel ook een ander etiket. En, met dat laatste etiket heb ik veel meer moeite als met zijn beperkingen. Ik heb het gevoel dat ik mijn zoontje/zijn gedrag/zijn diagnose enz moet gaan verdedigen. En dat juist tegenover mensen die bijna altijd buitenstaander zijn. Ik zie ook wel dat er meerdere kinderen met bepaalde beperkingen in 1 klas zijn. Maar als ik terug denk aan mijn eigen schooltijd waren die er toen ook, maar werd er anders mee omgegaan. De ouders van deze kinderen zullen ook met hun handen in het haar gezeten hebben. Toen was er waarschijnlijk minder begeleiding, er waren geen/andere diagnoses. Of het nu makkelijker is geworden weet ik niet. Misschien wel als je kijkt naar de mogelijkheden die er zijn mbt begeleiding, medicatie, oudercoaching enz. Maar deze ouders/kinderen hoefden zich niet te verantwoorden voor hun keuzes. Die hoefden niet aan te horen van buitenstaanders, dat ze weer het zoveelste geval van .... (vul beperking) zijn en die hoefden ook niet de vraagtekens te lezen in de ogen van anderen. Een diagnose wil je graag hebben om deuren te openen. Deuren naar bepaalde mogelijkheden, die ik al eerder genoemd heb. Een andere functie heeft een diagnose in mijn ogen niet. Het is geen manier om aandacht te vragen, of om de buitenwereld te laten zeggen: 'wat een aandachtvragers zeg, ze hebben gewoon een druk kind, meer niet...' Soms is het maar beter om gewoon te zwijgen over een diagnose, want dan krijg je in ieder geval niet het extra stempeltje.
Idd, zonder diagnose krijg je niet de hulp die je nodig hebt. En hoe vroeger je erbij bent hoe beter het is. Verder hoor ik ook wel eens: och, dat heeft mijn kind ook, dat is heel normaal. Tja, ik neem al niet eens meer de moeite om het uit te leggen. Laat maar waaien, ik richt mijn energie wel ergens anders op.
Ik geloof dat RSI ( tegenwoordig andere naam) hier ook wel bij hoort. Steeds meer mensen achter de pc, om nog maar niet over de kleintjes te praten die met computerspelletjes aan de gang gaan..
Ik denk dat dit er al wel langer is dan we zelf ontdekt hebben, maar dat het vroeger minder opviel, omdat alles toen een stuk langzamer ging/meer gestructureerd was. En ik denk dat onze voeding nogal bijdraagt aan het ontstaan van ziektes.
Tja, mijn vader heeft dat opgelopen door zijn baan als auto restaurateur. Elk beroep waarmee je constant dezelfde bewegingen maakt is een risico. Computeren, schuren van auto's of schuren van ander materiaal enzo. Dus in principe zouden mensen er vroeger net zoveel last van kunnen hebben gehad. Toen mijn vader de diagnose kreeg was hier nog zeer weinig over bekend. Dat is nog lang geen 20 jaar geleden. Dus ik denk dat RSI vooral ee hype is omdat het nu herkent wordt als RSI en dus ook de diagnose kan krijgen.
Erg dat ze het heeft maar vond het wel grappig om te lezen. Ik er nooit over nagedacht dat je van breien ook RSI kon krijgen.. Haha
Dat zal best maar het topic gaat over aandoeningen die bij de moderne tijd passen en daar gaat mijn bijdrage dan ook over..