Afgelopen vrijdag heb ik een gesprek gehad met de Arbo arts. Gezien de gebeurtenissen van de afgelopen weken na de geboorte van mijn zoontje, heb ik in samenspraak met de Arbo besloten tijdelijk de ziektewet in te gaan. Misschien hebben jullie in diverse topics al wel gelezen wat er allemaal gebeurd is. Ik schrijf het hier toch even van me af, voor diegene die het willen lezen: - Met 33 wkn heb ik voor de 3e keer een bloeding gehad, zo erg (hele wc pot vol bloed en stolsels op mijn werk) dat ik 2 dagen opgenomen ben. Oorzaken van de drie bloedingen zijn nooit gevonden. - Met 41 wkn en 3 dagen zou ik een ballonkatheter krijgen en dan ongeveer 2 dagen later ingeleid worden. De ballonkatheter zetten lukte niet, maar door het wroeten daar beneden had ik ineens 2 cm ontsluiting. Dus werd besloten me die zelfde dag in te leiden. Er werd wel direct gezegd dat het geen optimale situatie was omdat het hoofdje nog niet goed was ingedaald en mijn bmm nog niet goed verweekt was. Maar goed, toch aan de wee-opwekkers om 9 uur 's ochtends en deze werd elk kwartier omhoog gezet. Rond 13 uur 's middags had ik 3 cm ontsluiting. Rond 15 uur waren de weeen zo heftig dat ik ze niet meer kon opvangen. Omdat de CTG niet goed registreerde en de electrode op het hoofd van mijn zoontje 3x losgegaan was, bleef de verpleegkundige even bij me staan voor 10 min om te tellen hoeveel weeen ik had. Dat waren er 8 in 10 min , veel te veel dus en ik had dus al 2 uur weeenstormen (wist ik veel, ik dacht dat dit zo hoorde). Dus vroeg ik om pijnstilling. Dit moest een ruggeprik worden omdat ik nog niet zoveel ontsluiting had. Maar de anesthesist was nog bezig in de OK dus moest ik tot half 6 wachten. Uiteindelijk naar de voorbereidkamer gereden voor een ruggeprik. Eenmaal gezet bleek deze niet te werken. Ze durfde hem niet nog een keer te zetten dus om 19 uur weer terug naar de kamer zonder pijnstilling. Toen kreeg ik toch maar Remifentanil. Om 9 uur 's avonds had ik 4 cm ontsluiting. Intussen was ik al 15 keer of zo getoucheerd, en bij iedere aanraking kreeg ik weer een heftige wee. Om 22 uur zei de verloskundige dat ze om 23 uur nog een keer zou toucheren. Als het 6 cm was zouden we doorzetten, anders zou ze overleggen met de dienstdoende gyn. Nou om 23 uur was het nog steeds 4 cm....ik was kapot... Uiteindelijk heb ik gesmeekt de gyn zelf te mogen spreken, hij kwam net van de OK en ik heb huilend gevraagd om een KS. Hij zag ook wel dat het niet meer ging en ik mocht naar de OK. Om 0.09 is onze zoon geboren. Ik heb dus 14 uur weeen gehad voor 2 cm ontsluiting.... - Eenmaal thuis hebben we een fijne kraamweek gehad met een hele lieve kraamhulp. - Vanaf een week of 2,5 begon ons zoontje ineens erg veel te huilen, de hele dag door, waardoor ik alleen maar met hem op de arm zat en hij niet meer sliep. Dat hoort er bij hoorde we overal. Op een gegeven moment huilde hij 6 uur onafgebroken (muv de voeding) en dacht ik echt dat hij zichzelf zou doodhuilen. Dus de HA gebeld. We konden de volgende dag pas komen er was geen plek meer. Ik moest het CB maar bellen. Dus het CB gebeld, daar moest ik morgen maar komen naar het inloopspreekuur. NEE, er moet NU iemand komen. Dus uiteindelijk is er iemand gekomen en die schrok zich rot. gelukkig was L. wel goed aangekomen en gegroeid dus het lag niet aan mijn BV. De medewerkster van het CB heeft daarop de HA gebeld dat L. vandaag gezien moest worden. Ook had L toen bloed in zijn luier. Dus wij naar de HA gegaan en diezelfde avond zaten we in het zkh. Daar werd na overleg een KMA geconstateerd. Aangezien ik BV gaf, ben ik op streng dieet gegaan. We zouden volgens de arts binnen enkele dagen verbetering moeten zien. Die week ging het 2 dagen goed en daarna ging het snel slechter. L begon nog veel meer en harder te huilen en was echt ontroostbaar. Daarbij stond hij helemaal onder de uitslag en had weer bloed in zijn ontlasting. Dus zijn we om 23 uur 's avonds na contact met het zkh weer de auto in gesprongen. Daar schrokken ze van hoe L er uit zag. Hij werd direct opgenomen. Die avond is hij op de Pepti overgegaan. Na 4 dagen en 3 nachten opname, waarbij ze hem goed geobserveerd hadden, huildagboeken bijgehouden hadden en diverse onderzoeken gedaan hadden, zagen we hem langzaam opknappen. De KMA kan pas echt vastgesteld worden na provocatie maar aangezien hij zo goed reageerde op de voeding is het dat waarschijnlijk wel. Daarbij ook symptomen van verborgen reflux. L mocht weer mee naar huis. Thuis ging het steeds beter met slapen, hij maakte weer een uurtje of 14-15 per dag in plaats van 8-10 uurtjes voor de opname.Ik heb het nu echter wel drukker met voeden, omdat ik overdag alles alleen moet doen. Ik geef nu de fles maar moet ook nog veel kolven, omdat ik per direct gestopt ben met de BV. Dus eigenlijk is het nu dubbel werk (ben ongeveer 20 min. met de fles bezig en nog eens een uur met kolven) Ongeveer twee weken geleden zag ik tijdens het verschonen een bult boven zijn piemeltje. Dus weer naar de HA. Die vermoedde een liesbreuk. Dus weer doorgestuurd naar de KA en inderdaad, het is een liesbreuk. Omdat ze in het ziekenhuis waar wij onder controle zijn, jonge baby's niet opereren, moeten we naar het Radboud in Nijmegen. We wachten nu nog op een oproep van de chirurg, die moet gaan beslissen hoe snel er geopereerd moet worden. Met de uitslag in zijn gezicht gaat het beter, hij heeft nu hormoon zalf. mocht dit niet beter gaan, dan moet hij toch nog een stapje terug wat voeding betreft... Nou, sorry voor het hele lange verhaal, maar nu heb ik eindelijk alles van me af getypt. Door deze gebeurtenissen heb ik zelf nauwelijks kunnen herstellen. Niet van de KS, niet van het hele gedoe rondom mijn bevalling. Mijn concentratie is slecht, ik slaap slecht en ben oververmoeid, maak me nog steeds erg veel zorgen om mijn zoontje, en zit gewoon niet lekker in mijn vel. Waar ik nu van geschrokken ben, is de weerstand die het blijkbaar opgeroepen heeft bij mensen om me heen. Er wordt raar gereageerd door mensen (en ook door mijn eigen baas!) als ik vertel dat ik een paar weken de ziektewet in ga. Ik zou nl mijn ouderschapsverlof er achter aan plakken, maar dat is toch niet bedoeld om zelf te herstellen? Ik kan nu mijn ouderschapsverlof opschuiven waardoor ik dus gewoon later aan het werk ga. Blijkbaar vinden mensen dat ik daar mijn ouderschapsverlof maar voor moet gebruiken en dat ik me niet zo moet aanstellen. Zulke reacties krijg ik dus echt! (niet rechtstreeks maar via via). Is dit voor iemand herkenbaar? Ik voel me hier erg vervelend door. Ben toch al zo onzeker over de hele situatie en dacht dat ik hier nu echt goed aan gedaan had. Maar na deze reacties weet ik het niet meer....
Jeetje meid wat een achtbaan! Herkenbaar? Nee, gelukkig niet..... Maar jij moet je in deze situatie absoluut niet schuldig of onzeker gaan voelen; ik vind dat je voor de meest voor de hand liggende optie hebt gekozen! Je bent mentaal gewoon helemaal kapot, zit nog midden in die achtbaan; nee hoor, ik vind dat je groot gelijk hebt! Tsja en dat anderen daar anders over denken; so be it! Zij staan niet in jouw schoenen..... Jouw prive-leven en gemoedstoestand zijn (vind ik) vele male belangrijker dan de mening van anderen en je werk! Heel veel sterkte meid!
Ik heb zelf een maand ouderschapsverlof opgenomen, omdat het niet lekker ging met Lisa (heftige reflux en weigeren te drinken) en daardoor ook niet echt met mij, zag het echt nog niet zitten om te gaan werken. Vlak daarna kwam Lisa in het ziekenhuis te liggen en kreeg ze een sonde, toen liep het gelukkig weer lekker en zo heb ik nog een maandje écht van mijn verlof kunnen genieten en heb een beetje kunnen bijkomen. Het is eerlijk gezegd niet in me opgekomen om me ziek te melden, ik doe dat niet zo snel. Ik vind het dus wel een beetje moeilijk waar je nu het beste aan doet. Hier trouwens fulltime gekolfd en sondevoedingen die er in een uur inliepen, dus ben ook behoorlijk druk in de weer geweest en had Eva ook al natuurlijk, maar goed had eindelijk een blije baby en dat maakte eigenlijk alles goed .
Ik twijfelde ook hoor. Ik weet nl dat ik me alleen kan ziekmelden als het met mij niet goed gaat. De ziekte van je kind mag geen reden zijn (en wordt ook niet geaccepteerd als reden) voor ziekmelding, zeker niet door het UWV. Maar de verpleegkundige van de Arbo gaf me wel groot gelijk en snapte de situatie direct. In eerste instantie wordt ik nu 3 weken ziekgemeld. Moet bloed laten prikken bij de huisarts om te kijken of dat allemaal goed is. Aangezien ik fulltime voor de klas sta (en straks 3 dagen zou gaan werken) heb ik samen met de Arbo gekeken of ik hiertoe weer in staat zou zijn. Dus 3 dagen werken, vergaderingen, nakijken,ouderavonden, voorbereiden, enz. Ze willen nl niet dat ik dan aan het werk ga en drie weken later weer thuis zit, dat is voor de klas ook niet goed....En daartoe ben ik nu gewoon nog niet in staat... Fijn dat het met jou kindje ook goed gaat, ik moet zeggen dat we nu sinds een week eindelijk een beetje rust hebben hier en dat er een beetje regelmaat en rust aan het komen is. Dat is wel heel fijn! En hopelijk voel ik me over 3 weken ook weer beter nu de rust hier weer een beetje is wedergekeerd....
sja meid mensen begrijpen het gewoon niet. Ik heb door heel veel gedoe (oa ook ziekenhuisopname, gekloot met borstvoeding, huilbaby) 3 maanden onbetaald ouderschapsverlof en 1 maand vakantie opgenomen. Ik had geen zin in arbo-artsen, geroddel etc. Ik koos gewoon voor mezelf en hoefte me ook niet schuldig te voelen als ik gewoon leuke dingen met mijn kids ging doen toen het beter ging.
Snap ook goed dat je nog niet wil (kan) werken, is gewoon lastig en bij een eerste is het sowieso al lastig om weer te gaan werken, ook al gaat alles goed, dat is tenminste mijn ervaring. En voor de klas is toch weer anders dan op kantoor. Maar ik heb hetzelfde gedacht als Debby, wilde geen gedoe en gewoon lekker bijkomen en genieten, dus ouderschapsverlof.
Ik heb ook ouderschapsverlof, betaald ouderschapsverlof dat is maar 5,5 week. Dat zou ik dus nu opnemen, maar dat schuift dan 3 weken op (of langer als dat nodig zou zijn). Mijn onbetaalde ouderschapsverlof gebruik ik dus niet....
Ik zou het zeker in de ziektewet gaan. het gaat nog niet goed met je, je bent nog niet in staat om te werken. dan is het duidelijk toch. Als je normala gesproken ziek bent dan neem je toch ook geen vakantie op?? Dus waarom nu wel. Ouderscahspverlof is ene voorziening bedoelt voor hele andere zaken als bijkomen van jullie ellende van de afgelopen 3 maand. 3 maand verlof is genoeg als je een redelijk normale bevalling en vrij normale kraamperiode hebt. Meid gewoon op jezelf passen, je collega's komen er wel overheenm en vinden binnekort wel iets nieuws te roddelen. het gat niet zoeer om jou maar mensen praten nu graag slecht over anderen, we maken ons er allemala wel een schuldig aan.
ik blijf het toch lastig vinden hoor. Ik snap heel goed dat je leven nu heftig is, maar ik weet niet of het eerlijk is dat de werkgever daarvoor moet opdraaien. Naar mijn idee kun je nog niet weten hoe je je zou voelen na je ouderschapsverlof en kan dan gekeken worden of je in staat bent om te werken ik wil je niet kwetsen hoor, dus sorry als je hier niks aan hebt, nmaar ik kan me wel voorstellen dat niet iedereen staat te juichen
Nou meis, ik kan me goed voorstellen dat jij dingen een plekje moet gaan geven en daar tijd voor nodig hebt. En laat iedereen maar lekker kletsen, jij moet het doen en jij komt met jezelf in de knoei als je het niet doet. Daarbij, als jij ouderschapsverlof zou opnemen dan is dit tijd voor jezelf en je mannetje, leuke dingen doen etc. Dat is heel wat anders dan thuis zitten met zo ongeveer een burn-out. De vergelijking van hierboven vond ik mooi, je gaat toch geen dag vrij nemen als je ziek bent? Dus geef er gewoon aan toe, neem je rust en kom lekker bij. Die ARBOarts geeft je echt niet zomaar 3 weken voor jezelf. Je hoeft jezelf echt niet zo schuldig te voelen hoor, luister naar jezelf en kom er bovenop! En, geniet van je mannetje!!
Ja ok, jij bedoelt dat ze misschien na het ouderschapsverlof wel weer aan het werk kon en dus nu misschien wel langer thuis is dan nodig. Zo had ik het nog niet bekeken maar dat is ergens wel waar. Aan de andere kant neem je normaal gesproken ook je ouderschapsverlof niet op als je ziek bent maar zijn dat 'extra' dagen. En als de arbo ook met haar eens is dat ze nog echt niet in staat is om te werken (en vooral als je voor een klas staat) zou ik me er weinig van aantrekken wat anderen vinden.
Ik denk dat je werkgever meer aan je heeft als je goed hersteld en fit weer aan het werk gaat. Niemand heeft er wat aan wanneer jij in- en uit de ziektewet gaat terwijl nu al te zien is dat je het nog niet aankunt. Helemaal niet gezien je voor de klas staat en die kids ook stabiliteit nodig hebben. Dan kunnen ze je beter een paar weken langer laten herstellen en dan ook weer echt op je kunnen rekenen. Een goede werkgever zou er ook zo naar kijken.
Je kwetst me niet hoor, je mag je mening gewoon geven! Alleen ben ik het wel eens met de personen hier die ook zeggen dat je geen vakantie opneemt als je ziek bent. En ik zie ouderschapsverlof inderdaad als soort van 'extra' tijd voor mij en mijn kindje. Ik vind niet echt dat ik mijn werkgever hiervoor laat opdraaien, want ik moet nu beslissen of ik over drie weken zou kunnen werken. En daar ben ik niet toe in staat. Maar nogmaals, iedereen mag zijn mening hebben!
Wat ik me afvraag is, je baby is nu gezond en je hebt nog een dikke maand om te herstellen? loop je niet wat op de zaken vooruit? ik heb zelf ook ervaring met liesbreuken, alle 3 mijn kinderen hebben die gehad en (1tje is er al 3x ) aan geopereerd. Meestal willen ze zo lang mogelijk wachten, tenzij hij bekneld raakt. Het is geen ingrijpende operatie, en meestal een dagopname.
Ik ben ook direkt na het zwangerschapsverlof in de ziektewet gegaan. Dit omdat ik er geestelijk echt niet aan toe ben om te gaan werken. Het is wel om een andere reden dan bij jou TS . Wij hebben dan ook geen betaald ouderschapsverlof op het werk. Ik kan me er iets bij voorstellen dat als je eerst aangegeven had ouderschapsverlof op te nemen en nu eerst ziektewet en dan ouderschapsverlof je werkgever er niet zo blij mee is. Maar ja... ziektewet is er niet voor niets. Wees wel voorbereid op lichte druk vanuit de arboarts/werkgever als je werkgever er niet echt achter staat zodat ze je snel weer in het reintegratieproject willen krijgen... Bij mij is er goed overleg onderling en ik wordt geheel vrijgelaten, maar toch ga ik op advies van de arbo vanaf volgende week weer een paar uur werken.... Maar wie weet denk je er over een paar weken wel anders over, het blijft altijd moeilijk om weer te gaan werken na een zwangerschapsverlof.....dat verandert niet, het kan alleen maar moeilijker worden is mijn ervaring
Mijn baas heeft aangegeven dat ik het uiterlijk volgende week moest bespreken met de Arbo, dus vandaar dat ik er snel mee ben. En het gaat nu gelukkig idd beter met mijn zoontje maar we zijn er nog niet helemaal hoor. We zijn nog steeds met voeding aan het stoeien en hij huilt nog best veel. Maar het is idd niet zo dat hij weer opgenomen moet worden of zo. Ik weet dat ze de liesbreuk laten zitten als het niet ernstig is, de chirurg gaat ook zelf beslissen wat hij er mee aan wil. Als ze willen wachten, dan kan het gewoon in ons eigen ziekenhuis gebeuren. Ik weet dat deze ingreep niet zo heel heftig is. (tenzij deze idd bekneld raakt) Misschien was ik niet helemaal duidelijk in mijn enigzins warrige verhaal ->), maar ik ga niet de ziektewet in omdat het met mijn zoontje niet goed gaat, ik ga de ziektewet in omdat het met mij niet goed gaat, lichamelijk en geestelijk nog niet. Ik voel me niet stabiel genoeg om te gaan werken. En zoals hierboven beschreven door iemand: we hebben het op school al vaker gezien dat collega's weer beginnen en na 2-3 weken weer ziek zijn. Daar heeft mijn baas ook niets aan....en de klas met kinderen al helemaal niet. Ik moet gewoon even de tijd hebben om dingen een plekje te geven, er is zoveel gebeurd waar ik me toch een andere voorstelling van heb gemaakt. Misschien ben ik niet zo sterk als een ander, misschien zou die ander wel snel herstellen en weer aan het werk gaan, maar ik voel gewoon dat het niet gaat. En ik ben echt niet iemand die zich snel ziek meld, aangezien ik de afgelopen 4 jaar misschien 1x thuis ben geweest....
Vervelend dat jij ook de ziektewet in bent gegaan. Ik heb nu 3 weken gekregen voordat ik weer naar de Arbo moet. Zij vond het zelf een goed idee om over 3 weken te kijken hoe het gaat. Ik weet dat ik wel door het UWV gebeld/ gecontroleerd kan worden, dat heeft ze ook gezegd maar daar verwachtte ze ook geen problemen bij. Wat we op school vaak doen is dat je voor halve dagen gaat werken en dan met groepjes kinderen gaat werken, of wat hulp aan collega's bied, maar nog niet meteen voor de klas terug komt. Diegene die mijn klas nu draait, blijft dit gewoon doen tot ik terug ben. Het blijft idd moeilijk om weer te beginnen, maar het lijkt me ook wel weer leuk weer wat anders om handen te hebben en weer met collega's te kunnen kletsen/werken! Gelukkig zijn mijn collega's zeer meegaand en mail ik veel met ze.
Ja dat is bij mij ook zo besproken, ik krijg een heel afgebakert pakket om te doen, weinig contact met klanten e.d. Ik ben geestelijk nog veel te labiel om verantwoording te dragen, en dat wordt ook door de ARBO als advies aan de werkgever gegeven. Ook krijg ik nog veel hulp van de psycholoog om met de situaties om te leren gaan, en wordt er echt duidelijk aan beide zijdes gezegt naar mijn grenzen te blijven kijken. Ik voel me nu af en toe wel schuldig als ik een een leuke dag probeer te hebben met mijn dochter en er komt een foto van op fb te staan ofzo, dan denk ik ook wel eens wat zullen ze nu wel niet denken op het werk" het zal allemaal wel meevallen " Maar ik zit niet in de ziektewet omdat het lichamelijk niet gaat, maar omdat ik nog te veel in de war ben door het rouwproces wat we meemaken. Probeer wel zo duidelijk mogelijk naar de werkgever te zijn, ga desnoods eens een kop koffie drinken en laat zien dat de wil er wel is, maar dat het gewoon nog niet gaat.
Sorry ik zie nu pas dat je kindje is overleden . Wat verschrikkelijk....en kan me voorstellen dat je daar echt even de tijd voor nodig hebt. Dan zit je inderdaad in een hele andere situatie als ik zit. Tjee.....*mond vol tanden* heel veel sterkte in elk geval!
Geeft niet meid, ik bedoel ook alleen te, zeggen dat de ziektewet er ook voor is als je het geestelijk niet aankan. er is alleen eerder onbegrip als het geestelijk, is ipv lichamelijk. Gelukkig heb ik dat niet ervaren op het, werk. Maar ken wel situaties waar dat wel zo was... Maar geef duidelijk je grenzen aan, en kijk over 3 weken gewoon weer verder. Maar is het wel je bedoeling om daarna je ouderschapsverlof op te nemen of niet?