Hoi dames, Ik moet het even uitschreeuwen, ik ben het zo zat op m'n werk!!! Ik ben nog maar in het begin van mijn zwangerschap en we weten zelfs nog niet of alles goed zal gaan maar het valt me zo zwaar... Sinds ruim een jaar werk ik als directie assistente in een bank. Een fulltime job op 250 km van mijn huis. Onze directeur was een crème van een vent maar die is jammer genoeg vertrokken in september. Ondertussen hebben we een nieuwe directeur en die is "my worst nightmare!!!" (zachtjes uitgedrukt) Met de vorige directeur had ik onderhandeld dat ik s'avonds ietsje vroeger door mocht zodat ik niet te laat thuis ben. Oorspronkelijk waren mijn werkdagen van 6u00 - 20u30. Nu is dit 6u - 19u30 geworden. Met de nieuwe directeur is dit NJET, geen sprake van... Ook loopt ie me constant uit te kafferen en te dreigen met ontslag (doet ie met iedereen) waar wij enkel "ja meneer" kunnen knikken... Ik zou niets liever willen dan hem kunnen zeggen: SHUT THE F*UCK UP I'M PREGNANT!!! en hem mijn papiertje onder zijn neus kunnen schuiven... Maar ja, daarvoor is het nog veel te vroeg en ik weet dat een zwangerschap hier NOT DONE is. Zowiezo is het de bedoeling om na mijn zwangerschapspverlof het werk niet meer te hernemen. De afstand en een kleintje hebben is niet combineerbaar. Maar het valt me nu al zo zwaar... Ik sta op, ben doodmoe, slaap 's morgens in de trein, ben er met mijn hoofd niet bij tijdens de dag, slaap savonds in de trein, en als ik thuiskom val ik terug in slaap... Hoe hou ik dit in godsnaam vol? Het is niet mooi van mij om te zeggen, maar ik hoop stiekem dat mijn gyn m'n situatie begrijpt en mij halverwege de zwangerschap op non actief wil zetten. Dat zou echt een zegen zijn... Voila, nu heb ik het allemaal even van me kunnen afschrijven, dat doet deugd!
Wat heftig voor je, een leuke baan is dus een k*tbaan geworden! Dat is sowieso niet leuk, zelfs als je niet zwanger zou zijn. Om het in perspectief te zetten: ik heb zelf heel leuk werk en mij valt het ook zwaar nu. Hoort ook een beetje bij de eerste maanden van de zwangerschap schijnt. Je lichaam moet nog zo wennen. Bovendien heb je al een knoop doorgehakt in je hoofd omdat je weet dat je na je verlof niet terugkomt. Je staat dus eigenlijk al met 1 been buiten en dat is altijd slecht voor je motivatie. Hou vol en denk maar zo: nog maar een half jaartje.
Wat vervelend zeg!! Gelukig is het nog maar 'even'... En je bent niet de enige met een k*tbaan... Ik doe de administratie van een bedrijf. Voorheen deden we dit met z'n tweeen in 72 uur (ik 40, zij 32). Mijn collega is toen 3 dagen gaan werken, dus hetzelfde werk werd in 64 p week gedaan. Vanwege de recessie is zij onstlagen en deed ik het werk in 40u. Vervolgens moest ik 36 uur gaan werken, en momenteel werk ik 24 uur op 'vriendelijk' verzoek van mijn werkgever: ik vond mijn eigen ontslagbrief van het UWV tussen de inkomende post (hij heeft mijn hele functie opgeheven, en me weer voor 24 uur in een andere functie (met hetzelfde werk trouwens) aangenomen. Dus ik doe al het werk in 24 uur. Okee... het werk is wel minder dan vorig jaar, maar niet zóveel minder. De hele dag zit ie te schelden op iedereen. Ik heb al diverse malen aangegeven dat ik het niet aan kan, maar een oplossing, ho maar! Maar ik heb besloten me niet druk te maken... laat de achterstand maar lekker oplopen, en ik heb andere dingen aan mijn hoofd (eeehhh... in mijn buik bedoel ik).
Wauw, ik ook niet leuk voor je zeg! en dan nog es je eigen ontslagbrief moeten vinden. Pfff... Hier heeft mijn directeur ook weer een toffe taak voor me uitgevonden... 5000 visitekaartjes inscannen! Het wenen staat me nader dan het lachen... Vooral omdat ik weet dat hij die kaartjes toch nooit zal bekijken. Ik had ze al es allemaal geclasseerd en nu moeten die nog ingescand worden Wat een tijdsverlies zeg...
We kunnen bijna een wedstijd beginnen wie de meeste k*tste baan heeft Dus je reist dat tering eind om 5000 visitekaartjes in te scannen... tja, wat moet ik hier nou op zeggen. Oja, nog een actie van mijn baas (weliswaar gebeurd bij mijn ex-collega): ze ging met zwangerschapsverlof, en toen te weg wilde gaan, liep zo toch nog maar even naar hem toe om gedag te zeggen. Hij keek niet eens op van z'n pc, en mompelde iets van: tot ziens. Hij is niet eens op kraambezoek geweest.
Wat een onbeschofte boer! Maar als het zo zit zou ik dan ook liever hebben dat ie niet op kraambezoek komt. Die van mij is in ieder geval niet welkom!
Maar even eerlijk he, het is ook gewoon niet echt haalbaar om zo ver van je werk te gaan wonen. Hoe wil je dat in godsnaam gaan regelen als de baby er is. En nu een nieuwe baan zoeken is niet erg handig. Volgens mij zul je keuzes moeten gaan maken.
Daarin heb je gelijk Astrid. Ik woon in de Normandie in Frankrijk en werk in Parijs. Ik heb 8 maanden werk gezocht in onze regio maar er is gewoon niets te vinden. Ik was verplicht om te gaan werken in Parijs. Het is altijd de bedoeling geweest om te stoppen met werken in Parijs als er een kindje komt. Ik wil geen kinderen om die elke dag van smorgens vroeg tot savonds laat naar de opvang te doen.
Oeh, gaaf, parijs <3. Maar OT: Probeer het toch nog even vol te houden! het wordt vast beter, het begin van de zwangerschap is ook zwaar. Het schijnt daarna beter te worden.