Wat ik wil met dit topic? Hmm Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe gelovigen (maakt niet uit wat voor geloof) het geloof in God ervaren. Ik ben wel als baby gedoopt maar heb geen christelijke opvoeding gehad, mijn ouders hebben ons daarin vrij gelaten en hoewel vooral mijn vader wel gelovig is, is hij dat niet praktiserend. Ik ben een nuchter mens en wil eigenlijk voor alles een verklaring hebben. De laatste tijd merk ik dat ik dat los aan het laten ben en ben ik op zoek Op zoek naar God? Ik weet het ook niet precies. Er is meer, dat geloof ik wel. In mijn leven best wat meegemaakt waardoor ik denk dat er wel iets moet zijn wat mij toch steeds weer op het juiste pad terug bracht. Maar wat? En hoe? Mijn man is wel gelovig opgevoed. We hebben onze dochter ook laten dopen. Dat wilde ik meteen, hoewel ik er nog niet veel mee had. Sinds kort gaan we naar de kerk. Mijn man vindt me daarin nu een beetje doorslaan (ik ga niet élke week) maar ik kan bij hem ook geen antwoorden vinden. Hij is een binnenvetter en vindt het moeilijk om daarover te praten. Van een collega hoorde ik dat zij soms wordt aangeraakt door Jezus of God. Ze voelt dan warmte, een gevoel dat ze niet uit kan leggen maar ze weet zeker dat Hij bij haar is. Mijn man vindt dat onzin en veeeel te zweverig. Zo ervaart hij het niet. Maar hij kan niet vertellen hoe dan wel. Omdat ik er nu veel mee bezig ben en zoekende ben, had ik afgelopen week s nachts een droom waarin iemand mij beetpakte en er stroomde zo een warme gloed vol liefde door me heen. Ik kan het niet uitleggen, maar het voelde heel bijzonder. Ook steeds als we naar de kerk gaan voel ik mij aangesproken in de preek en raakt het me, wat er verteld wordt. Ik word er soms best emotioneel van. Maar ik vind het moeilijk om nu ineens van niet gelovige (altijd mezelf als atheïst gezien) naar ineens gelovig te gaan. Want daar ben ik ook nog niet. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet haha Hoe is dat bij jullie gegaan? Later met het geloof in aanraking gekomen? En hoe? Of van huis uit zoals mijn man? Ik vind dat altijd een beetje apart, want heb je dan zelf wel een keus gehad? Geloof je wel echt of is het een gewoonte dat je naar de kerk gaat en gelooft maar voel je het niet echt? Voel je iets als je in de kerk bent of op een andere manier bezig bent met je geloof? Of is dat inderdaad te zweverig? Het klinkt vast verward ik begrijp het zelf ook niet allemaal Misschien ben ik op zoek naar antwoorden op iets waar helemaal geen antwoord op is.
Ik ga sinds kort weer na de kerk. Ik ben rooms katholiek opgevoed. paar weken geleden had ik zo gevoel van je moet gaan. Ik werdt me toch emotineel alsof ik het opeens goed had gedaan. ik ga nu weer elke week. En mijn kinderen wil ik laten dopen. Ik lig nu met griep op bed, vandaag dus 1x niet geweest rn ik voel me meteen schuldig.
Ik ben bijna 10 jaar geleden tot de Islam bekeerd. In het kort even: verloor ik in vrij korte tijd 3 jonge mensen in mijn omgeving. Dat heeft me wel wat gedaan 'waar gingen ze naartoe?'. Ik kon moeilijk geloven dat een ziel na de dood als het ware zou oplossen en dat het leven geen echte reden heeft. Uiteindelijk gaan lezen en hier (de Islam) terechtgekomen. Verder ben ik vrij nuchter hoor haha, ook niet zweverig. Ik heb niet het idee dat ik word aangeraakt door God oid maar geniet wel van alle zegeningen die we ontvangen van Hem, het eten op ons bord enz. Ik ben hier ook erg dankbaar voor. Tijdens de gebeden voel ik me veilig, vind het fijn als vast ritueel in deze al vrij drukke tijden, een moment van bezinning. Naar de moskee ga ik eigenlijk nooit, luister wel dagelijks Engelse lezingen.
Hier gelovig opgevoed, maar ik ben het wel een aantal jaren " kwijt" geweest. Mijn ouders hebben nooit druk uitgeoefend en ik ervaar het dus ook zeker niet als " geen keus hebben gehad". Ik ervaar God in mijn leven in alles wat ik denk en doe. Niet zozeer als een warme gloed oid, maar ik voel me gewoon heel geliefd en praat vaak met Hem. In de auto, als ik aan het schoonmaken ben en als ik er echt voor ga zitten om te bidden. Ik ga graag naar de kerk of naar bijbelstudie om mijn kennis van God en de bijbel te vergroten. De meest bijzondere gewaarwording heb ik gehad toen mijn nichtje op sterven lag. Er was eigenlijk geen hoop meer voor haar en mijn zus en zwager zaten bij haar te waken. Ik kreeg een "stem" in mijn gedachten die telkens zei: niet huilen het komt helemaal goed met haar! Ik voelde me toen ook heel rustig worden. Ze is er idd helemaal bovenop gekomen! Nu is het al een wonder dat ze beter werd, maar dat zou nog toeval kunnen zijn. het feit dat ik dit al " wist" terwijl daar heen enkele reden voor was, is op zijn minst eigenaardig te noemen. Zo heb ik nog wel meer dingen meegemaakt, waardoor ik het bestaan van God echt niet meer kan ontkennen.
Ik ben van huis uit gelovig opgevoed en heb er bewust zelf voor gekozen om ook te geloven. Misschien is dit wel makkelijker dan wanneer je van huis uit niet christelijk bent opgevoed maar het was wel mijn eigen keuze. Ik voel Gods aanwezigheid als ik in de kerk ben en ook als ik thuis met mijn geloof bezig ben. Dus bijbellezen bidden en diepgaande gesprekken met vrienden over geloof. Dus nee dat vind ik niet te zweverig! Mocht je meer willen weten hoor ik het graag!!
Ik ben gelovig, een christen. Van huis uit ben ik streng gelovig opgevoed (chr. gereformeerd) dus geen T.V. en rok dragend. Ik voelde mij altijd gekooid in het geloof van mijn ouders/kerk, na 25 jaar ben ik overgegaan naar een de PKN en daar voel ik mij beter op mijn plek. Nu ik naar een andere kerk ga en gewoon mijzelf kan zijn in mijn kleding enz. begin ik mij langzaam aan minder gekooid te voelen. Ik ga elke zondag naar de kerk, soms heb je een preek die je "pakt" maar dat heb ik niet alle zondagen. Net als jou heb ik ook wel eens het gevoel dat iemand een arm om mij heen slaat of vast pakt. Wij lezen met de kinderen uit de kijk en luisterbijbel en 's avonds een dagboekje met bijbel. Mijn man is niet christelijk opgevoed en ik kan met hem jammer genoeg niet zulke diepgaande gesprekken voeren. Ik vind het totaal niet zweverig om elke dag Bijbel te lezen of je te verdiepen in het geloof. Toen ik na de moeilijke periode van de kerk waar ik 25 jaar geweest ben, geestelijk op was en geen weg meer zag heb ik een gesprek gehad met een ouderling van een andere kerk. Hier in de buurt is nu een ontmoetingscentrum waar mensen met elkaar kunnen praten over het geloof. Misschien is er bij jou ook zo iets in de buurt.
Ik ben christelijk opgevoed en ik geloofde het allemaal wel.. Het was mij wel best. Op mijn 17e ben ik bewust tot geloof gekomen. Ineens zag ik het, voelde ik het. Ik had écht Jezus nodig, eerst als redder en ook als onderdeeld van de drie-eenheid. Ik heb toen ook echt gemerkt dat ik kind van God geworden was, de heilige geest in mij had en ècht vergeven was. Ik ben altijd naar de kerk geweest. Voor het contact met christenen, onderwijs en lofprijzing. Ik zou jou iets van een alphacursus aan willen raden. Ik heb het zelf nooit gedaan, maar hoor er hele goede dingen over Wellicht ook iets om samen met je man te doen? Het is ee soort basiscursus waarbij het evangelie wordt uitgelegd. Zowel voor christenen, voor twijfelaars en voor iedereen. Ik wee niet waar je woont, maar het zou echt iets voor je zijn!! Je mag ook altijd pb-en!
Ik ben gelovig opgevoed. Ben op gegeven moment gaan onderzoeken of wat ik leerde en hoorde Ook waar was Bijbel gestudeerd en veel op Internet Gezocht en daar mijn keuze opgemaakt
Toen ik een jaar of 15 was had ik ook vragen. Ik ben als kind katholiek gedoopt, maar mijn ouders waren niet praktiserend. Volgens mij ben ik alleen gedoopt om de schijn voor mn oma's op te houden. Elke week móést ik naar de zondagsschool. Want toen ik 5 was had ik ooit gezegd dat ik het leuk vond en dat moest ik dan maar tot mn 12e doen. Geloof voelde voor mij als een straf. Alleen toen ik 15 was, leerde ik twee meiden kennen die allebei enorm gelovig waren. Daarom ben ik de bijbel gaan lezen. Zelf een beeld vormen van wat er geschreven is en niet alles voor laten schrijven. Op basis van wat ik heb gelezen, heb ik voor mijzelf een keuze gemaakt. Ondertussen ben ik uitgeschreven bij de kerk en voor mij is er niets. Ik ben wel blij dat ik de bijbel heb gelezen en dat ik daardoor voor mezelf een keuze heb kunnen maken. Misschien kun jij ook door het lezen van de bijbel antwoorden vinden die je zoekt. Bovendien zou er over praten met mensen ook kunnen helpen, maar dan is je man denk ik niet de juiste persoon. Zoek dan iemand in je kerkelijke gemeente om te vragen of hij/zij je op weg kan helpen.
Ik ben zelf een bekeerling tot de Islaam, en voor mij is het echt een gevoel van thuiskomen. Het geloof in Hem geeft mij zoveel rust, bij goede en minder goede tijden in mijn leven ben ik Hem dankbaar omdat ik weet dat er iets achter zit, een reden, een doel. Het gevoel in mijn hart en de rust is ook niet te beschrijven, ik heb best wat meegemaakt in mijn leven. En keer op keer vind ik de rust terug in mijn geloof en bij Hem. Ik ervaar het geloof in Hem als een houvast en als rust. Zijn bestaan beïnvloed mijn hart en leven op een hele positieve manier en ben nog elke dag dankbaar dat ik de zoetheid van de Islaam heb mogen en nog steeds mag proeven. Dat ik door de vooroordelen heb kunnen heen kijken en inplaats van de rotte appels als voorbeeld heb genomen uit ben gekomen bij de echte kern waar mijn religie omdraait. Alhamdulillaah.
Hoi Krullie, wat Taliaa al zegt, misschien is de alpha cursus wat voor jou. De Alpha cursus is er speciaal voor mensen die kennis willen maken met het geloof en hier meer van willen weten/ zoekende zijn hier in. De alpha cursus wordt ook gevolgd door mensen die wel bekend zijn met het geloof, maar zich hier meer in willen verdiepen. Kijk een op de website van de alpha cursus voor meer info en evt. cursussen bij jou in de buurt Hoewel ik christelijk ben opgevoed, heb ik een aantal jaren terug ook de alpha cursus gevolgd en ben ik wel tot nieuwe ( bevrijdende ) inzichten gekomen. Ik geloofde/ ging naar de kerk omdat ik nu eenmaal zo was opgevoed en beleefde dit vooral uit 'traditie'. Mede door de alpha cursus, maar ook door gebeurtenissen in mijn leven de afgelopen jaren, mag ik nu veel meer vrijheid en blijdschap in mijn geloof ervaren. Ik heb mogen ervaren dat God in alle omstandigheden bij mij is, voor mij zorgt en dat Hij weet wat goed voor mij is. Ondanks dat de omstandigheden in mijn/ ons leven niet altijd makkelijk waren. Hij geeft mij vreugde en Zijn beloften geven mij nieuwe kracht.
Ik vond het moeilijk te omschrijven wat ik voel, omdat het zo een speciaal gevoel is maar jij verwoord het precies zoals ik het voel Ma sha Allah. Prachtig omschreven!
Ik ben rooms katholiek opgevoed en moest zolang ik thuis woonde altijd mee naar de kerk. Het werd wel steeds minder. Toen ik klein was elke week maar nu gaat mijn moeder nog maar een paar maal per jaar. Ik had er helemaal niets mee. Hoe kan je in iets geloven wat je niet ziet? Dat dacht ik. Ik ben daarom ook niet in de kerk getrouwd en mijn zoontje is niet gedoopt. Tot 4 jaar geleden mijn vader overleed. 'S ochtends om half acht was ik opgestaan en ging ik onder de douche. Toen ik in de badkamer stond wist ik dat hij overleden zou zijn. Om acht uur belde mijn moeder dat hij om vijf over half 8 overleden was. Zoiets had ik nog nooit mee gemaakt. Vanaf toen wist ik dat er "meer" moest zijn. Helemaal toen hij een paar maanden later naast mijn bed stond. Wat ik heel erg eng vond. Ik heb hem toen gezegd weg te gaan. Ik doe er alleen niks mee omdat ik het eng vind. Maar ik kijk nu wel anders naar het geloof. Doe vooral wat je prettig vind en laat je door niemand iets aanpraten. Ervaar en leer!
Ik ben niet gelovig opgevoed. Mijn man wel. Zijn van de hoedjes in de kerk. Ben 1 keer meegeweest. Wat een veroordeling daar, ik voelde me niet op mijn gemak. Mijn toen vriend, nu man, besloten dat we samen een kerk gingen zoeken waar ik me wel thuis zou voelen. In onze woonplaats hebben wij die gevonden. We zijn er 4 jaar geleden zelfs getrouwd. Bij mij zit het geloof niet zo zeer in het juiste geloof gevonden hebben, of de juiste kerk. Maar in de juiste mensen. Ik ben een hele tijd niet geweest omdat ik me niet goed voelde. Toen ik vandaag weer ging werd ik begroet met een 'wat fijn dat je er weer bent', en van 1 persoon werd ik gefeliciteerd omdat hij me al zo lang niet had gezien haha. Ook zit ik in een gespreksgroep, 1 a 2 keer per maand komen we samen met leeftijdsgenoten, en bereiden we een dienst voor of hebben andere gesprekken, op deze manier word het op een leuke manier in je dagelijks leven opgenomen.
Ik heb op een christelijke basisschool gezeten en daarmee is het hele christelijke deel van m'n jeugd benoemd. Heb mezelf altijd als christen gezien, maar buiten bidden voor het eten en met kerst naar de kerk, gebeurde er weinig. Wel ben ik voor de kerk getouwd en is onze dochter gedoopt. 2 jr terug overleed mijn moeder en stond ineens de dominee op de stoep. We hebben toen zo' n goed gesprek gehad, juist toen ik niets meer met God kon, zo boos was.... Zei zij me dat schelden óók bidden kan zijn. Ik ben naar de kerk gegaan en werd inderdaad "aangeraakt". Ik voelde Gods liefde. Ik he. Nog steeds veel vragen. Snap nog steeds veel niet. Nou ga ik ook naar een vrijzinnige gemeente, daar wordt in het algemeen nogal getwijfeld dat kan, dat mag. Maar uiteindelijk heb ik me afgelopen Pasen laten dopen. Dat was misschien wel het mooiste, intiemste, diepste contact met God ooit.
Mijn man en ik zijn beiden gedoopt maar hebben nooit iets met het geloof gedaan. Mijn man, een zeer vastbesloten atheïst, vind alles wat met het geloof te maken heeft klinkklare onzin. Ik ben niet gelovig in de zin van God, maar ik kan ook geen rust vinden bij het idee dat er niks is en er na de dood ook niks meer zal zijn. De bijbel en alles wat erbij hoort past niet bij mij, ik kan me er niet in vinden en in een kerk voel ik me zeer onprettig en krijg ik steeds het gevoel dat ze me "onzin" willen verkopen. Toch vind ik het dan wel mooi om te lezen dat mensen die wel geloven zich daar zo gelukkig in voelen. Het gevoel hebben nooit alleen te zijn en zich altijd tot God kunnen wenden. Voor mij voelt het raar om te zeggen dat Hij bestaat, omdat er voor mij nog teveel zweverige dingen aan vastkleven. Maar om nu te zeggen dat er niks is dat kan ik dan ook niet. Ik heb er heel lang helemaal niks mee gehad, nooit over nagedacht of bij stil gestaan. Maar toen mijn dochtertje geboren werd en er daarna iets misging waardoor ze op de neonatologie terecht kwam, toen ik er echt doorheen zat en ik mijn kleine meisje daar zag liggen, toen overviel mij een gevoel dat ik niet kan beschrijven. Toen dacht ik voor het eerst aan Hem en ik heb ook echt het gevoel gehad dat Hij ons geholpen heeft. Een dag later ging het opeens veel beter met haar en elke dag werd ze sterker. Ik ben daar nog steeds ontzettend dankbaar voor en weet zeker dat dit geen toeval was. Dat heeft mij wel aan het denken gezet. Dus ik geloof wel denk ik maar dan op mijn manier.
Ik ben opgegroeid in een Islamistisch gezin. Toen ik nog klein was vond ik het altijd heel bijzonder om over God te praten en over de profeten te lezen. Het gevoel dat je al je zorgen,verdriet,eenzaamheid,geluk kon bespreken met iemand was heel bijzonder. In mijn puberjaren veel minder mee gedaan en voelde me verdwaald,verloren en heel erg depressief. Ik had zoveel vragen en kreeg er maar geen antwoorden voor terug. Na aantal jaren weer gaan verdiepen in mijn geloof omdat ik vond dat haast alles verboden leek te zijn. NIETS IS MINDER WAAR. Het geloof biedt je genoeg keuzes en mogelijkheden en probeert het je te beschermen. Zoals alcohol je hersenscellen dood, roken je longen, seks voor het huwelijk tot genoeg abortussen/wezen lijd en er is veel meer dan we kunnen zien. Er word ook duidelijk verteld wat er allemaal nog gaat gebeuren en wat er is gebeurd. Het beantwoorde al mijn vragen en ik voel me compleet met mijn geloof. Ik wens je heel veel geluk en succes met de weg naar het juiste geloof. Het zal je heel veel houvast geven, liefde, vertrouwen en tevredenheid.
Ik vind dit topic heel mooi om te lezen, ondanks dat ik een hardcore atheïst ben Wat ik me afvraag, gelovige dames (en vat dit alsjeblieft niet verkeerd op): ik lees veel dat jullie er steun in vinden dat God jullie leidt, en jullie in de gaten houdt. Voor mezelf zou dat voelen alsof ik niet mijn eigen leven kan leven, maar alleen maar kan doen wat een hogere macht me opgelegd heeft. Hoe voelen jullie dat?