Hoi, Ik zit met een dilemma en hoop dat jullie hier advies in kunnen geven. De afgelopen jaren heb ik behoorlijk wat gebeurtenissen (8) meegemaakt welke niet fijn waren. Ik ben altijd gewoon op de automatische piloot doorgegaan en voelde mij hooguit een periode neerslachtig en had ik vaak hoofdpijn. Na een tijdje ging dit weer weg en leefde ik gewoon weer mijn leven. Nu heb ik een maand geleden heel erg naar nieuws te horen gekregen over iemand binnen mijn gezin wat ik liever niet openbaar neer zet. Daarbij heb ik ook drie weken geleden te horen gekregen dat ik aan het einde van april geen baan meer heb wat best wat consequenties kan hebben als alleenstaande moeder met een koopwoning. Nu heb ik sinds drie weken onwijs veel last van stijve schouders/nek. Als ik mijn hoofd draai doet mijn nek erg veel pijn en mijn schouders voel ik ook constant. Verder voel ik mij sinds vorige week ook onwijs moe. Ik slaap goed en toch word ik moe wakker. Ik vraag mij af of het nu misschien toch een keer verstandig is om langs de huisarts te gaan om met hem te praten over wat er allemaal speelt. Alleen maak ik mij dan gelijk weer druk over het feit dat ik dan misschien een aantal keer met iemand moet gaan praten. Dit kan natuurlijk niet als ik nieuw werk heb gevonden. Kan daar moeilijk binnen lopen met hoi fijn dat jullie mij aan willen nemen, maar ik moet 1x in de zoveel tijd verlof opnemen omdat ik met iemand moet praten. Daardoor twijfel ik heel erg. Zal ik gewoon zo doorgaan en hopen dat dit gevoel ook snel weer verdwijnt? Mijn zorgen over werk kan natuurlijk over een tijdje over zijn. Maar de andere gebeurtenis zal niet opgelost worden en voor onbepaalde tijd spelen. Verder durf ik ook niet goed de stap te nemen om naar de huisarts te gaan. Hebben meer mensen voor deze keuze gestaan? En denk je dat je de goede keuze hebt gemaakt?
Wat rot dat je je zo voelt. Ik zou wel gaan hoor! Je denkt nu veel te ver vooruit (wat als ik weer werk heb enzo) maar daar zou ik me nu even niet druk om maken. Step by step Dat zie je dan wel weer, dat lost zich ook wel weer op dan. En misschien heb je aan een paar gesprekken wel genoeg, wie weet Ik ben zelf toen m'n kleine rond een jaar was behoorlijk ingestort, ik ben echt blij dat ik toen naar de huisarts gestapt ben. Binnen de praktijk kwam wekelijks iemand waarmee ik dan een gesprekje had. Het heeft mij toen erg geholpen
Met jouw klachten lijkt het me zeer verstandig met de huisarts te gaan praten. En misschien geeft je ha idd aan dat het handig is eens met iemand te gaan praten, maar dat doe je dan altijd nog op je eigen voorwaarden. Gesprekken kunnen vaak ook in de avond oid. En het is ook niet altijd zo dat je wekelijks een gesprek hebt. Dit soort dingen gaan er op een gegeven moment toch uitkomen, je kunt het niet eindeloos blijven wegstoppen.
Bedankt voor de reacties, fijn dat het soms ook in de avond kan mocht de huisarts het noodzakelijk vinden dat ik met iemand ga praten. Daar was ik helemaal niet van op de hoogte. Chiggy, naar dat je bent ingestort maar wel heel fijn dat de gesprekken bij jou hebben geholpen! Ik was zaterdagavond opeens in huilen uitgebarsten. Zo uit het niks en ben daar best van geschrokken. Normaal gesproken speel ik met andere mensen erbij gewoon mooi weer. Er is ook maar één vriendin die van de situatie af weet. Zaterdag had ik ook bezoek en was er niks aan de hand. Opeens leek het alsof er een knop om ging en kon ik niet meer stoppen met huilen.
Ik zou zeker gaan hoor! Wat Rosao ook al zegt, je kunt het niet blijven wegstoppen. Volgens mij is voor jou nu het moment gekomen daarmee te stoppen Heel veel sterkte!
Gewoon doen. Ten eerste je gevoel haalt je toch ooit een keer in,en dan ben je vaak veel verder van huis. Ten tweede weet je niet hoelang het gaat duren eer je weer een nieuwe baan hebt. Ik heb zelf ook min of meer ooit voor z'n keuze gestaan. Baan kwijt,veel emotie's in mij en ik kon mezelf nooit goed verwoorden waardoor iedereen altijd over mij heen liep. Ik ben toen bij een maatschappelijk werker geweest en daarna gestart met een assertiviteits cursus. Halverwege die cursus werd ik ook aangenomen binnen een bedrijf en heb toen gewoon aangegeven dat ik tot een bepaalde dinsdag's geen avonden kon werken ivm met de assertiviteits cursus. Dit was geen probleem,sterker nog ik had het gevoel dat zij er zelfs respect voor had dat ik dat durfde te vertellen.
Ik heb er veelte lang mee gewacht en een paar maanden geleden toch de stap gezet en ooow wat ben ik opgeknapt zeg! Maar er komen ook heel veel dingen naar boven die ik compleet geblokt had waardoor het ook retemoeilijk is, maar het zo waard.. Dus ik zeg; DOEN! Succes!!
Zeker die eerste stap nemen. Wellicht luchten een aantal gesprekken al heel veel op en kun je daarna alles weer op een andere manier benaderen. En gaat het zonnetje voor jou weer schijnen.
Ik zou zeker met je huisarts gaan praten, of met de praktijkondersteuner als ze die bij jullie hebben. Die laatste heeft mij echt geweldig geholpen toen ik door emotionele stress vermoeidheids- en nekklachten had, en daardoor ook veel hoofdpijn. Zij stuurde mij door naar een haptonoom en dat heeft me fantastisch geholpen. Ik zou dus zeker de stap nemen als ik jou was. Vaak is het ook mogelijk om bij een psycholoog/haptonoom oid in de avonden of heel laat in de middag af te spreken en anders kun je op je werk nog altijd zeggen dat je ivm nekklachten naar de fysiotherapeut moet. Met de rest hebben ze niks te maken, toch? Sterkte!
Bedankt voor de reacties! Jullie laten mij wel inzien dat ik misschien toch de stap moet zetten om erger te voorkomen. En al zegt de huisarts dat het voor hem niet nodig lijkt, dan scheelt het in ieder geval weer piekeren over deze keuze . Ik ga er nog een nachtje over slapen en dan denk ik dat ik morgen ga bellen voor een afspraak.
Topper! Ik vond het ook doodeng en het is me echt 100% meegevallen.. Ik zag het zelfs als een stukje falen van mezelf, maar dat is uiteraard onzin..
Dit. Hier pas na 24 jaar dat ik mezelf tegen kwam, en nu zou ik willen dat ik jaren geleden al was gegaan, Ipv datgene wat jij ook hebt gedaan. Op het moment zelf werkt het prima, maar ooit kom je jezelf tegen helaas. Ik dacht dat als het "weer ging", ik het verwerkt had. Nou, mooi niet hè. Sterkte!
succes! ik heb die stap destijds gezet (na langdurige ziekbed van 10 maanden van mijn zoontje) en het was een hele goede.
Ik zou zeker de stap zetten naar de huisarts, je komt jezelf tegen. En als je je niet lekker in je vel voelt dan is dat niet fijn thuis maar ook voor een eventuele nieuwe werkplek geen goede start. Je kan beter nu aan jezelf werken ipv wachten tot je een andere baan hebt.
Dankjewel. Het voelt voor mij ook onwijs als falen. Toen ik het nieuws over mijn vader kreeg te horen een paar weken terug storte ik ook even in en toen zei mijn moeder nog, je bent altijd zo sterk.. Dat bedoelde ze niet lullig hoor. Maar dan voelt deze stap als falen van nou, zo sterk ben ik blijkbaar niet. Mijn ouders hebben wel al vaker geroepen dat ik met iemand moet praten. En mijn moeder loopt ook bij een psycholoog door deze gebeurtenissen, dus ergens hoef ik mijzelf helemaal niet te schamen.
1 tip: GA! Zo snel mogelijk Ook ik heb voor die keuze gestaan en dacht ach ik kom er zelf wel uit, het gaat wel over. Uiteindelijk moet je wel hulp inschakelen, want je komt er zelf niet uit.
Het is ook juist sterk om om hulp te vragen als het even niet meer gaat he Het is zeker geen falen. Heel veel mensen kennen in hun leven wel een periode (of zelfs meerdere) dat het allemaal teveel is geworden.