zij wel en ik niet.wat moet ik nu?

Waarschijnlijk heeft je nichtje het er echt heel moeilijk mee en niet iedereen kan dit even gemakkelijk uiten. Ik vind het dus ook wel egoistisch als je zo denkt. Hoe vaak zien jullie elkaar dan? Kun je er op die momenten geen rekening mee houden?
Hoe zou het zijn als de situatie andersom is?


Mijn verhaal: 2009/2010 zijn wij 1,5 jaar bezig geweest om zwanger te worden, waaronder 2 vmk en 1 bbz. Tijdens mijn bbz was mijn schoonzusje 2 weken langer zwanger als ik. Ik heb toen laten weten even geen behoefte te hebben aan contact... na een paar weken was ik er wel aan toe en hebben we eerst even samen gejankt om mijn verdriet. Gelukkig was ik snel weer zwanger.
Nu zijn we al weer 12 rondes bezig zonder enig resultaat. Schoonzusje is over 1,5 week uitgerekend van nummer 2. En ook deze keer vind ik het weer moeilijk! Ik moet écht rete mn best doen om het met haar over haar zwschap te hebben. Soms lukt het echt niet, en soms gaat het gemakkelijker... Vaak voel ik me leeg qua emoties als ik bijvoorbeel wéér ongi word.

Tja... tips heb ik verder niet echt... ik ben heel open en praat gemakkelijk dat lucht veel op. Maar niet iedereen praat gemakkelijk.

Op het moment denk ik wel eens "ik heb het hopelijk nog tegoed"

 

Ik herken het niet van een zus/zusje, maar wel van andere mensen om me heen (oa een ex beste vriendin, de breuk had overigens niks met de zwangerschap te maken), is echt heel moeilijk! Vooral als je geen begrip krijgt van mensen van wie je het wel verwacht. Ik had contact met iemand die net als ik al heel lang bezig was met zwanger worden (ze heeft ook meerdere miskramen gehad) en dit is uiteindelijk gelukt. Het is geen ideale zwangerschap omdat ze al boven de 40 jaar is, maar ze had het over niks anders meer en toen ik aangaf dat ik dat moeilijk vond was ze beledigd (terwijl ze weet dat ik het haar echt als geen ander gun) en brak ze het gesprek af. Sindsdien hebben we geen contact meer gehad, maar heb al ergens gelezen dat het goed met haar en de zwangerschap gaat. Ik baal hier ontzettend van, maar had juist van haar wel begrip verwacht...

 

Je denkt maar wat je wil denke
Zoek mn topic maar even op die ik een paar weken terug hierover heb gemaakt. Het is voor de "tegenpartij" OOK moeilijk om mee om te gaan. We hebben er alles aan gedaan om haar te steunen en worden als grof vuil behandeld. We hebben een tijd de schouders opgehaald, want ze heeft het moeilijk. Sorry maar op een gegeven moment houd het dan op. Het is NOOIT goed. Vragen we hoe het gaat dan is het niet goed, hebben we het er niet over of laten we haar met rust dan is het niet goed want dan tonen we geen intresse.
IK EGOISCHTISCH? Ik heb er gvd alles aan gedaan om haar voor te bereiden op de zwangerschap van mn zusje. Er voor gezorgt dat ze het al wist ver voor dat ze het bekend ging maken. Zusje durfde verdomme het niet ineens bekend te maken, alleen voor mn nichtje. Ze wilde het leuke uitbundige manier bekendmaken. Dat kon niet want we moesten rekening houden met mn nichtje. Voor ons dus een zware domper.Ik durf intussen al niet eens meer te zeggen dat ik zwanger ben, bang voor reaktie.
Want wat krijg je te horen? Gefeliciteerd, jammer dat het bij nichtje niet lukt....
Mn nichtje heb ik ook ver van te voren ingelicht. Voordat ze het van anderen zou horen of op internet zou lezen. Als ik egoistisch zou wezen dan had ik mn mond gehouden. Dan had ik schijt aan haar gehad en het groots verteld op een verjaardag. Heb ik niet gedaan. En Wie zegt dat wij aandacht willen of perse willen praten over zwangerschap?
Probeer je eens voor te stellen dat je zwanger bent en mensen negeren je zo'n beetje omdat ze niets durven zeggen omdat nicht erbij is? Dat je kindje die rondloopt zo'n beetje genegeerd wordt omdat nichtje erbij zit? En als ze haar op schoot nemen toch een beetje angstig met een schuin oog naar nichtje kijken omdat ze bang zijn voor een reaktie? en deze mensen zien we dus alleen icm mn nichtje. Ze is er altijd bij. Het is onze enigste familie. Ze willen wel vragen maar ze durven niet.1 grote gespannen sfeer. Nichtje die vrolijk doet tegen de niet zwangere nicht en schoonzus en jouw en je zus negeerd. Wel op de gezamelijke site wildvreemden feliciteerd en jouw een kut sms je stuurt met: gefeliciteerd dan maar he?

Niet alles hoeft ten koste te gaan van iemand die geen kinderen kan krijgen. Echt heel kut a,s het niet lukt met kinderen krijgen. En zeeeeer begrijpelijk dat iemand het moeilijk hebt, maar probeer je ook aub even in te leven in de tegenpartij:x
(En nu krijgen we vast t horen dat ik niet mag klagen omdat ik wel een kindje heb).

Sorry, niet de bedoeling om iemsnd te kwetsen, het doet gewoon zeer om zo behandeld te worden.

 

Erg herkenbaar allemaal, helaas.
Wij hebben in maart 2012 een curretage ondergaan na een missed abortion. Ik zou toen ongeveer 12 wkn zwanger zijn, maar kindje was niet ouder geworden dan 5,5-6 wkn. Voor deze zwangerschap heeft het een jaar geduurd voordat we een positieve test in handen hadden.
De afgelopen tijd lijkt het wel alsof het steeds meer verdriet doet als er weer iemand in onze omgeving is die verteld zwanger te zijn. Ik kan dan in eerste instantie niet blij zijn voor diegene en ben uiteindelijk erg verdrietig. Degene die het verteld, snapt gelukkig ons verhaal en vind het moeilijk om te vertellen zwanger te zijn.
Ik kan hier steeds moeilijker mee omgaan en het lijkt wel alsof dit alles ons leven beheerst en of je steeds meer mensen ziet met een zwangere buik of een kinderwagen...
Vanaf de curretage zijn we weer verder aan het proberen om weer zwanger te raken, maar tot nu toe zonder resultaat.
Mijn cyclus is ook niet meer wat het geweest is (was altijd erg regelmatig) en dit geeft ook veel onzekerheid en soms valse hoop. Ik durf dan niet te snel te testen, maar elke dag dat ik dan overtijd zou kunnen zijn, voelt als een geluksmoment wat uiteindelijk weer in een waterval van tranen uitkomt als ik weer ongesteld blijk te zijn.
Wat mij soms ook wel verdrietig maakt is dat onze familie er nooit naar vraagt hoe het gaat, ik denk dat dit komt doordat ze het moeilijk vinden waar ze naar moeten vragen en wat onze reactie is. Ze waren wel allemaal erg meelevend toen we vertelden dat we een miskraam hadden en dat het weg gehaald moest worden. Maar verder hoor ik niks meer van mijn familie hierover.

Wij hopen snel weer een positieve test in handen te hebben en dan het geluk te mogen beleven dat het kindje 9 mnd blijft zitten in goede gezondheid.

Ook voor alle meelezers hoop ik op een gelukkig wonder in 2013.

 

@droebeltje, ik denk (voor zover mogelijk) dat ik jou kant ook wel snap. Zelf heb ik er moeite mee als mensen in mijn omgeving zwanger worden. Probeer dat wel zo min mogelijk te laten merken. Want je weet nooit hoelang de ander erover gedaan heeft, je weet niet wat de ander allemaal heeft moeten meemaken voordat ze zover kwamen.

Vind dat het respect er beide kanten op moet zijn, als je wel zwanger bent hou je er rekening mee door niet overdreven veel erover te praten, en als niet zwangere probeer je (voor zover mogelijk) blij te zijn voor de ander.

Zelf heb ik wel gevraagd aan de mensen om mij heen die weten dat wij bezig zijn om niet telkens te vertellen als mensen zwanger zijn. En dan heb ik het over het neefje van het broertje van blablabla. Natuurlijk weet je het van (schoon)zussen/nichtjes/tantes. Maar het feit dat ik het niet elke week weer hoor van mensen die ver weg staan scheelt een hoop. En dat zorgt ervoor dat ik iets blijer kan zijn voor de mensen die wel belangrijk zijn.

 

Ik snap echt,echt wel Dat mensen het moeilijk hebben als het niet lukt. Ondanks dat het bij mij in 1x raak was, is het bij mij ook niet "spontaan" gegaan. Ik heb ook jaren gedacht nooit een kindje te mogen krijgen. Dat ik altijd alleen zou blijven. Ik heb het op mijn manier ook zwaar gehad als iedereen kindjes kreeg en ik niet. Alleen bij mij was het om een iets andere reden dan medisch, ik had geen relatie en om prive redenen wilde ik die ook niet. Tja, en dsn wordt het toch echt moeilijk om een kindje te krijgen. Iets anders maar ik zag ook mn kinderwens vernietigd worden. Ik moest ziekenhuis/donortraject in voor een kindje. Maar het is van de andere kant gewoon verdomd moeilijk om met mensen om te gaan bij wie het niet lukt. Het wordt van je verwacht maar het werkt bij iedereen weer anders. En in het geval van mn nichtje heb ik gewoon het gevoel dat we continu op onze tenen moeten lopen. Wat kunnen we wel of niet zeggen enz.
Zo erg dat je je onderhand schuldig voelt dat je daar zwanger zit.

 

@ Droebeltje, ik snap niet dat mensen jou egoïstisch noemen. Het is duidelijk dat je je nicht probeert te ontzien en haar niet wil kwetsen. Maar er zijn grenzen. Jij doet wat je kan maar als ze daar niet aan wil wat moet je dan?
Dat ze in een rotte situatie zit wil niet zeggen dat van haar kant alles maar geoorloofd mag zijn. Ook de situatie in de familie vind ik ongezond klinken. Mocht ze wel zwanger raken dat moet iedereen zeker een gigagat in de lucht springen en het alleen maar over haar zwangerschap en kind hebben? Als zelfs jouw kindje genegeerd wordt... Dat is echt niet goed hoor! Als door 1 persoon zoveel spanning veroorzaakt wordt dan zou ik toch eens samen een stevig gesprek voeren. Lukt of kan dat niet dan misschien een tijdje geen contact totdat ze het een beetje aankan. Psycholoog lijkt me ook wat voor haar.

En wat je zegt is waar, niet alles hoeft ten koste te gaan van iemand die zelf geen kinderen kan krijgen. Mijn tante heeft ook nooit kinderen gekregen, ze wilde ze wel heel graag..... Haar beide zussen (mijn moeder en andere tante van mij) hebben beide wel kinderen. Dat zal ongetwijfeld moeilijk zijn geweest maar in plaats van in een hoekje te kniezen en in een slachtofferrol te gaan zitten is ze een vreselijk leuke tante geweest! Logeerpartijen, bij haar de kinderfeestjes, dagje uit, het mocht en kon allemaal! Zoals ze zelf zei: het was mooi geweest als het wel had gekund maar op een gegeven moment moet je je erbij neerleggen. Ze zegt zelf ook dat kinderen krijgen ook niet alles in het leven is en dat er meer is.
Dat houd ik mezelf ook voor: mocht het bij ons niet lukken dan gaan we hele mooie andere dingen doen die je met kinderen niet kan doen of minder snel doet.

 

Ik herken dit jammer genoeg ook. Mijn schoonzusje moet ieder moment bevallen. Normaal hadden wij nu al een 2 maanden oud baby'tje gehad. Ik dacht in april 12 weken ver te zijn, was gestopt in week 8. In mei werd mijn man gebeld, na de telefoon dierf hij eerst niets zeggen maar liet hem niet doen. Toen melde hij dat zijn zus 3 maanden ver was. Wat heb ik gehuild en geroepen tegen hem. Eigenlijk stom, want ben super blij dat ze zwanger zijn. In juni waren we er weer voor gegaan, in juli volgende mk vast gesteld. In oktober moest dan normaal ons baby'tje geboren worden. Die maand zijn we er weer voor gegaan en onmiddellijk weer zwanger. Echter hebben we het voor de derde keer moeten afgeven. Ik dacht ook mijn pijn te verzachten door zwanger te zijn wanneer mijn schoonzusje moet bevallen, nu moet ik 1 van de dagen op baby bezoek met een leeg buikje, verdriet heb ik enorm veel en het zal een zwaar moment worden en misschien wat ongemakkelijk maar ik wordt wel tante, daar ben ik ook blij om.

 

Wat erg als je zo lang op een zwangerschap moet wachten en dat het dan misgaat
Ik hoop dat dit over een paar jaar, met je kindje op je arm, een slechte herinnering voor je is!

 

@Flippo: dat is heel mooi en goed gezegd. Het is inderdaad niet dat we het een ander niet gunnen, maar het is gewoon heel confronterend als een ander iets wel krijgt/heeft dat jij ook zo graag zou willen en er al zo lang tevergeefs je uiterste best voor doet...

 

Ik sta ook aan de andere kant van het verhaal en heb het daar eerlijk gezegd ook best moeilijk mee (natuurlijk niet zo moeilijk als een mk, maar fijn is het beslist niet). Mijn zwangerschap was niet gepland maar wel erg gewenst, en vlak nadat we erachter kwamen zijn we verhuisd, zijn tegenover onze beste vrienden gaan wonen. Zij zijn al een tijd bezig om zwanger te worden. Toen ik een week of 12 ver was vertelde ze mij dat zij ook zwanger was, we hebben met zn allen echt een gat in de lucht gesprongen! Helaas is het na een aantal weken mis gegaan bij haar (zij hadden op dat moment geen vervoer dus ik ben met ze naar het ziekenhuis gereden en was er dus bij toen ze hoorde dat het mis was, super heftig!). We zien elkaar zowat elke dag, maar zeker toen mijn buik begon te groeien voelde ik me zo schuldig als ik haar zag, ik gunde haar mijn geluk bijna meer dan dat ik het mezelf gunde!
Nu vind ik het nog steeds af en toe lastig om daar met mijn dikke buik op de bank te zitten, ik praat daar ook niet te veel over mijn zwangerschap. Gelukkig hebben wij er wel goed over kunnen praten, ik heb haar verteld dat ik me heel schuldig voel hoewel ik weet dat dit niet mijn schuld is en zij gaf indd wel aan het er moeilijk mee te hebben maar het mij heel erg te gunnen.

Ik hoop voor alle dames waar het niet (zo snel) wil lukken dat jullie toch heel snel jullie wereld mogen uitbreiden met een prachtig wondertje!

 

Pardon? Moet ik ieders vorige posts gaan lezen voordat ik ergens mijn mening over geef? Is het dan ook nodig om zo fel te reageren??
In mijn ogen reageer ik helemaal niet zo fel op jou stukje hoor.
Ik vind gewoon het laatste stukje van je eerdere post erg hard overkomen.
Jeetje.... de gvd's en vleeswaren vliegen me hier om de oren!

Hoezo is het er over praten met haar niet goed? Word ze dan boos? Verdrietig? Zegt ze niets?
Iedereen gaat op hun eigen manier om met verdriet/gemis. Daar kunnen anderen niet over oordelen.

 

Ik herken het ook. Je gunt iedereen de wereld maar als het jezelf niet lukt of je laat in de zwangerschap je kindje verliest is het erg moeilijk blij te blijven zijn voor anderen. Al snap ik de andere kant ook. Moeilijk onderwerp!

 

Ik sta ook aan de andere kant van het verhaal.

Al hebben wij er ook wel even op moeten wachten, waardoor ik zelf ook wel zo'n moment had. Nichtje dat jaar later begint en binnen half jaar zwanger is. Toen moest ik ook janken.

Maar nu we hebben 6 vriendinnen. 1 is al heeeel lang bezig (mm) ze zou in juli zijn uitgerekend en bij haar gaat het 2 wk later mis. Vlak daarna blijkt dat naast mij er nog 2 zwanger zijn, iedereen in juli uitgerekend. Mijn het vertel-plan in de sope gelopen doordat de ene het zomaar zegt tijdens een eetdate (toen kon ik mijn mond niet meer houden).
Die vriendin bij wie het mis gegaan is hoort dus in 1 week tijd dat 3 goede vriendinnen zwanger zijn en er was dus een periode dat we alle4 zwanger waren. Moest ook meteen janken want ik vind het voor haar helemaal niet leuk. Moet heel veel aan haar denken.
In april volgend jaar hebben we een meidenweekend, straks lopen daar 3 buiken...ik kan het erg slecht verkroppen dat zij er niet ook bij zit. Ik hoop dat ze dan toch zwanger is. Wat is het leven dat f*cking oneerlijk af en toe.

@ hoop pff je kindje verliezen na 20 wk...lijkt me killing. Garanties heb je niet maar tegen die tijd ga je toch beetje vanuit dat het goed komt. Sterkte, hoop dat het geluk snel aan je zijde staat.

 

Dank je wel! Het is zeker erg moeilijk. Voor jou hoop ik precies hetzelfde!

 

@Hoop1980: dat is heftig zeg, hoop echt dat je snel weer zwanger mag zijn en dat het dan wel goed mag gaan!