Vorige week bevallen van een gezond kindje, helemaal blij! Een week lang intensieve zorg gehad van de kraamverzorgster en mijn vriend die nog thuis was, en nu sta ik er ineens alleen voor. Maandag ging mijn vriend weer werken, en omdat het me vorige week al benauwde, heb ik twee dagen extra zorg gekregen. Deze is gisteren afgesloten waardoor ik vandaag helemaal alleen ben. En het benauwd me. Het benauwd me zo erg dat ik de tranen bijna niet kan bedwingen en gigantisch emotioneel ben. Ik voel me heel erg eenzaam. Het is stil. Ik mis mijn kraamhulp, iemand om mee te praten. Alles beangstigd me momenteel. We hebben 9 maanden naar dit moment toegeleefd, naar uitgekeken, en nu het eenmaal zover is, lijkt het wel of ik ineens spijt heb. Ineens zit ik voor mijn gevoel 'vast' aan een baby. Terwijl we zó graag een kindje erbij wilde, dus het gevoel klopt niet helemaal. Mijn vriend belde me net al op, om te vragen hoe het ging, en ik ga spontaan weer huilen. Nu ik dit typ, begin ik wederom met huilen. Zijn dit de kraamtranen ???? Of moet ik hulp gaan zoeken??
Heb ik ook een tijdje gehad en nu nog wel eens, als je denkt dat je hulp moet zoeken om hier weer uit te komen dan moet je dat zeker niet uit stellen. Dit kan namelijk gewoon een pnd zijn, bel anders even met het consultatiebureau die letten er namelijk behoorlijk op. Hier hielp het om gewoon dingen te gaan doen, dus even de hertjes voeren, boodschapje doen dat soort dingen.
Meid niet meteen het ergste denken! Ik heb dit na de geboorte van de eerste ook gehad en laat je tranen vooral gaan! Het is ook niet niks allemaal.. Je hele leven staat ineens op z'n kop en dan maar te zwijgen van het herstellen van de bevalling. Probeer lekker naar buiten te gaan, ff een dutje tussendoor, praat erover met je man en de mensen om je heen en houd het vooral niet op. Het heeft even z'n tijd nodig. En als je denkt van hè dit ben ik echt niet kun je altijd een gesprekje met de na aangaan. Bij mij heeft het ook een tijd geduurd voordat ik m'n draai had gevonden.
Niks aan de hand! Ik ben nu 2 weken verder en heb het nog steeds! Waar is mijn roze wolk? Iedereen die zegt dat t leuk is, pff geloof er niks van! Maar het wordt beter en elke dag wen je ietsje meer. Zorg dat je je dagelijkse dingetjes doet als je baby slaapt en doe zelf ook nog een dutje (doe ik ook niet..) Elke dag gaat t iets beter zul je merken.
Even een dikke knuffel! En vooral lekker huilen, dat is helemaal niet raar. Ik had precies t zelfde toen met mijn zoontje. Ik was moe (slapeloze nachten) m'n lijf was niet meer van mij, maar van m'n zoon (ik gaf bv) moest hem nog leren kennen, bij alles twijfelde ik of ik het wel goed deed. Doodeng vond ik het toen ik het zonder kraamhulp moest doen. Maar het komt goed, echt. Zo'n eerste periode is zo heftig! Wel blijven praten hoor meis, en als je denkt dat het niet goed gaat, bel je vk of huisarts. En vergeet niet te genieten van dat heerlijke kleine babytje.
Lekker uithuilen, dat lucht op! En misschien vragen of je moeder,schoonmoeder vriendin oid soms even een uurtje of twee kan langs komen? Ben je niet alleen en evt in staat om nog een tukkie te doen zelf.. Die eerste weken vond ik slopend!
Ik snap gewoon niet waar dit gevoel vandaan komt. Ik mis mijn kraamhulp echt zo ontzettend. Niet of het nou geweldig klikte tussen haar en mij; Maar het krijgen van advies en een praatje maken over mijn gevoelens vond ik heel erg fijn. Dit is de tweede dag alleen en ben sinds vanochtend wederom continu aan het huilen. De oudste is naar school gebracht door mijn vriend en hij wordt straks ook opgehaald door mijn schoonzus. Heb huilend mijn vriend weer opgebeld om te vragen of hij niet naar huis kon komen, maar uiteraard gaat dat niet. Daarna de huisarts gebeld waar ik vanmiddag terecht kan voor een gesprek, weet het gewoon zelf niet meer. Televisie maakt me aan het huilen, muziek maakt me aan het huilen.. Schoolgaande jongens (tieners) die voor mijn raam fietsen en de naam lezen op het voorraam en dan roepen "Kut -naam-".. Alles is me gewoon teveel. Ben echt bang dat ik straks nog een depressie erbij heb.
Dit zijn volgens mij echt wel kraamtranen hoor. Heel herkenbaar in elk geval. Ik had na de kraamtijd de eerste dag de hele dag een vriendin over de vloer die zelf ook kraamverzorgster was en daardoor kon ik het een beetje afbouwen. Bij de volgende kinderen kwam mijn moeder nog een paar dag 's ochtends om me op gang te helpen met het hele spul. Het is zo fijn om iemand om je heen te hebben. Beetje praktische hulp, beetje aanspraak en een beetje sturing om je ritme terug te vinden. Heel je leven staat op zijn kop en verder gaat iedereen gewoon door, zelfs je man. Ik herken het zo goed wat je schrijft. Is er niet een vriendin of je moeder of zo die een dagje bij je wil komen? Lekker gezellig koffiedrinken, lunchen, samen baby in badje doen. Het komt vanzelf weer goed, geef jezelf de tijd om aan je nieuwe leven te wennen, het is lastig, maar echt, het komt goed. Sterkte!
Mijn moeder is overleden dus daar kan ik helaas niet op terugvallen, misschien dat dat er ook wel mee te maken heeft. heb wel een hele lieve schoonmoeder maar daar kan ik mezelf niet bij zijn, huilen waar zij bij is voelt niet oke. heb net wel al gebeld met mijn beste vriendin. zij zit ook in de jonge kinderen en kan dus ook niet 123 hier naartoe komen voor een praatje. wel heeft ze gezegd dat ik haar gewoon moet bellen als ik haar nodig heb dan komt ze meteen.
Heel herkenbaar! Ik belde dan ook mijn zus op of een vriendin om gewoon even m'n hart te kunnen luchten. Ik vond het ook enorm fijn om hun ervaringen te horen, maar ook gewoon wat zij die dag hadden gedaan, even de gedachten weg van mijn emoties. En ik keek heel graag journaal, beetje gek, maar dat zette me weer even met beide benen op de grond. Verder; ga als het kan de deur uit, al is het maar een blokje om. Oh en ik vond het ook heel fijn om iets voor mezelf te doen, boek lezen ofzo. En even lang douchen als m'n man thuis was. Bij mij was het zeker weten hormonaal; ik hsd tijdens de zwangerschap ook soms ineens een dag waarop ik alleen maar kon huilen, zonder echte reden. Na de bevalling werd dat nog erger, ook door slaapgebrek natuurlijk, maar het is vanzelf over gegaan. Het is echt een indrukwekkende tijd!!
Effe off topic leuk blog heb je ! Ik moest wel effe lachen om je mom confessions Wat betreft het huilen.. Ik zou er niet meteen t ergste van denken. Heel je leven is veranderd en het is ook allemaal wennen. Ik heb de eerste week/weken ook momenten gehuild. Het zijn de hormonen in combinatie met de vermoeidheid. Geef jezelf de tijd om even te wennen! Ik vond de eerste dagen alleen ook spannend, maar daarna geeft het ook veel meer rust. Lekker met zijn tweeën voor n eigen ritme zorgen zonder dat een man zich ermee "bemoeit"
Gelukkig is het huilen opgehouden... De dokter vond het wel prettig me even te zien met deze klachten, en moet deze week nog een keer heen om te kijken hoe het nu gaat (hij dacht zelf sowieso al aan kraamtranen, maar just in case). Alles gaat weer goed hier......... Kan weer lachen...!
Fijn dat het goed gaat! Je verhaal is heel herkenbaar hoor. Doodeng vond ik het, om alles alleen te moeten doen. Iedereen om je heen is vrolijk en blij, want er is een baby geboren. Zelf voel je alleen maar de angst en onzekerheid om iets fout te doen, de blijheid heb je wel maar zit achter de negatieve gevoelens verschoven. Maar echt, het komt goed en wordt beter en gelukkig voel je dat nu zelf inmiddels ook