Hallo, Ik zit heel erg ergens mee en wil daar graag mijn hart over luchten. Misschien dat er meiden zijn die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en wat tips voor me hebben hoe ik hier het beste mee kan omgaan. Het gaat om het volgende; Jaslynn is altijs al een papa's kindje geweest en ik heb dat altijd wel heel erg leuk gevonden. De band tussen hun is iets wat ik heel erg bijzonder vind. Hoewel ze een echte papa's kindje is, had ze ook heel erg veel met mij. Ze wilde ook constant bij me zijn, door mij naar bed gebracht worden, door mij getroost worden enz enz en ze was altijd zo blij me te zien als ik de kamer binnen kwam lopen. Maar nu, sinds 1,5 week lijkt het wel alsof ze helemaal niets meer van mij moet hebben. Als papa (of opa= mijn vader) in de buurt is dan kan ik het schudden. Ze wil niet door mij gedragen worden, ze lacht niet naar me, ze wil niet door mij in bad gedaan worden, helemaal niets! Als papa haar daarintegen in bad doet of eten geeft of naar bed brengt, noem het maar op, dan heeft ze plezier voor 10. Vanmiddag ook zoiets meegemaakt. Ik kwam uit werk en dacht, ff lekker met haar knuffelen. Nou vergeet het maar.Toen ik de kamer binnen kwam zag ik dat mijn vader haar slapend in zn armen had. Hij gaf haar aan mij en toen ze 5 min later wakker werd, kreeg ik niet, zoals gewoonlijk, een mooie lach van haar maar in plaats daarvan begon ze meteen te huilen. Ze probeerde zich ook uit mn armen te worstelen omdat ze graag naar opa wilde. Ik het begin vond ik het allemaal nog wel grappig en kon er redelijk om lachen maar nu begin ik me echt zorgen te maken, om maar niet te spreken over het feit dat ik er echt verdrietig van word en ook wel een betje jaloers. Ik vind dit helemaal niets. Ik ben zo bang dat ze me niet meer leuk vind, of dat ze zelf helemaal geen band voelt met mij. Lig er gewoon wakker van. Ik heb haar niet anders dan anders behandeld, zit gewoon lekker in mn vel, geen rare buien wat zij eventueel zou kunnen aanvoelen. Niets van dat allemaal. Het gaat juist super met me dus ik denk niet dat het daar aan ligt. Maar wat is het dan wel??? Ze heeft wel vaker periodes gehad dat ze liever bij papa zat maar toch vond ze het ook wel leuk om lekker met mij te spelen. Zo extreem heb ik het nog nooit meegemaakt. Zolas ik al net zei, ik word er zo verdrietig van, en heb er gisteren ook echt om zitten huilen. Weet gewoon niet meer hoe ik met mn eigen dochter om moet gaan en stiekem voelt het alsof ik als moeder niet goed genoeg ben Heeft iemand zoiets meegemaakt en zo ja, wat doe je eraan?
Jeetje meid ik ken het ( nog) niet en heb ook geen tips voor je. Maar wil even zeggen dat ik je gevoel wel kan begrijpen en ik hoop dat iemand tips voor je heeft hoe je hier mee om kunt gaan.
Hoi, het komt veel voor en is dus echt wel normaal. 't Is natuurlijk idd niet zo leuk, maar ik denk niet dat je het moet uitleggen als dat ze jou niet leuk vindt. Ze vindt alleen papa en opa erg leuk (en die ziet ze misschien ook minder vaak?), dus dan wil ze graag dingen met hen doen. Om het een beetje te reguleren, zou je kunnen kijken of ze vaste dingen met papa en/of opa doet en vaste dingen met jou. Of op vaste dagen. Zodat je tegemoet komt aan haar behoefte aan papa en opa, maar ook zelf aan je trekken komt. Overigens, je geeft aan dat er bij jou niets speelt, maar dit speelt dus wel. Ook dat voelt je meisje wel aan: zodra jij echt jaloerse gevoelens hebt en te graag wilt dat ze jou leuk vindt, stoot dat haar af. Dat werkt bij kids in het algemeen wel zo: hoe harder je je best doet om leuk gevonden te worden, hoe meer kids zoiets hebben van: Ga jij lekker wieberen... Probeer het dus ook los te laten, daar zit ws. de grootste 'truc'. Is moeilijk, maar als het niet lukt, voelt dat voor je meisje alsof ze papa dus niet zo leuk mag vinden als ze nu doet. En dat is niet OK, ook niet voor haar ontwikkeling. Wel voorstelbaar hoor! Ik weet nog niet hoe dat voelt, en hoe ik zal reageren als Thirza dat bijvoorbeeld gaat krijgen, maar dit is wel de handigste manier om er mee om te gaan,
het is echt normaal hoor, heeft allemaal te maken met de hechting. Als ze eerder wel bij jou wilde zijn is ze zich prima aan het hechten! Maar... mijn dochter heeft het ook gehad, en hoewel ik veel weet van hechting, voelt het onwijs rot, wie wil er nou afgewezen worden door haar eigen kind? Mijn dochter zit nu in een fase waarin ze 1 iemand kiest waar ze die dag bij wil zijn. Kan dus ook mijn moeder of een kdv leidster zijn. Mijn man en ik kiezen bewust aan het begin van de dag wie dat gaat worden. De ander houdt zich dan op de achtergrond en weet dat diegene niet op kusjes en knuffels hoeft te rekenen. Voor mij is dat fijn, want dan heb ik ook een dagje even wat lucht. Misschien werkt dat voor jullie ook wel? Dan weet je van te voren dat ze bij de oppas geweest is, dan is ze dus aan de oppas gehecht die dag. En als je haar een dagje voor je zelf wil, dan kan je je partner vragen op de achtergrond te blijven. Bij ons is dat tot een uur of 12 nodig, daarna kan je de dingen wel weer samen doen hoor. Ik moet zeggen dat ik er soms in meega, omdat het makkelijker is (in bad zonder gehuil), maar soms moet ze het ook maar gewoon doen met de persoon die het op dat moment doet, en dat is dan wel met huilen. hoe dan ook, ik geloof erin dat het weer overgaat! Het hoort allemaal bij groot worden...
Ik weet niet of mijn verhaal echt een tip is, maar ook hier heb ik een dame die aan het eind van haar papadag niet echt meer mama 'minded' is. Soms is ze echt woest als ik haar oppak. Ik geef er niet aan toe en laat haar pas weer lopen als ze rustig is. Dan zet ik haar neer en negeer haar. Wonder boven wonder ben ik dan een paar minuten later toch heel erg interessant en is alles normaal. Ook merk ik dat als je gewoon je gang gaat in huis en niet overdreven aandacht geeft je juist de meest interessante persoon bent. Wellicht kun je dat proberen. Sterkte meis.