Er zullen zich vast meer herkennen in dit verhaald, dus benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Ik ben opzich best wel een doordouwer en ik wil me nog niet te veel laten beperken. Maar ik word soms een beetje onzeker van al die bezorgdheid van buitenaf. Als ik een keer een drukke dag op het programma heb staan, dan is het gelijk: 'weet je het zeker in jouw geval?' of 'is dat wel verstandig?'. Ik ben maar zwanger hoor! Ik wil ook nog steeds een beetje blijven leven. En heb daarbij weinig klachten en doe alles ook in een rustiger tempo. En ik weet dat het allemaal goed bedoeld is en dat het een beetje bezorgdheid is, maar vind het wel vervelend als ik wat van plan ben om dan weer aan iedereen te vertellen dat het wel gaat en dat ik daarna rustig aan doe. Moeten zwangeren dan echt zo gepamperd worden?
Ik snap het absoluut, maar ligt er denk ook aan hoe je voorgeschiedenis is zeg maar. Of je bijvoorbeeld een mk hebt gehad, of je een voorspoedige zwangerschap hebt enzo. Denk maar zo, over een paar maandjes ben je er vanaf. En de mensen bedoelen het inderdaad goed.. Al is het natuurlijk voor jou wel een beetje irritant.
Ik ben blij als iemand het tegen mij zegt. Ik zou anders nog de tuin gaan opknappen, de baby kast in elkaar draaien, de struiken snoeien enz. Maar in werkelijkheid ben ik bekaf als ik de afwas heb gedaan en heb gestofzuigd. Ik geef niet op en ga maar door. Totdat ik savonds op de bank lig en mijn been nog niet omhoog krijg van de pijn in mijn rug en bil. En dan zegt mijn man; eigen schuld...tja Dus ik moet juist afgeremd worden...
Vorige zwangerschap dacht ik precies hetzelfde. Deze zwangerschap nu al vaak harde buiken en enorme rugpijn dus deze keer ben ik er enorm blij mee als iemand iets uit handen neemt. Denk dat mensen dat beeld vooral herinneren en niet de 'fitte' zwangere en dat je daarom de vraag zo vaak krijgt. En mensen zijn denk ik ook vaak ongerust dat je wel voorzichtig doet met de baby ofzo.
Ik herken het zeker.. Maar ik word er niet onzeker van, van de bezorgdheid van buitenaf maar eerder geïrriteerd eigenlijk. En dan vooral met mensen die zelf nooit zwanger zijn geweest me vanalles zeggen.. "Pas je wel op?" "Doe je voorzichtig" "Neem je wel genoeg rust" "Eet je wel genoeg" het enige wat ik me dan kan bedenken om te zeggen, is mens hou toch je mond of bemoei je er niet mee. Dit zeg ik echter niet, omdat ik dan al zo geïrriteerd ben en het er heel boos uit zal komen.. Ik ervaar de bemoeienissen als erg vervelend. Maar dat kan iedereen natuurlijk anders ervaren.. Ik zeg ze dan altijd heel kortaf ja gaat prima. En probeer ergens duidelijk te maken, zonder dat ze mijn irritatie zien, dat ik de bemoeienissen niet leuk vind
Je zou het ook kunnen zien als een 'vrijbrief' om rustiger aan te kunnen doen. Dus niet per se denken dat je betutteld wordt, maar dat mensen laten zien dat je voor hén gewoon rustig aan kunt doen.